37-Medellín-Quito (Ecuador)

Nr37-Medellín- Quito (Ecuador) December 2011 (The Dutch text is followed by a short English translation)

Ik heb de kamer voor nog een maand gehuurd van Doña Lucia. Ik voel me hier thuis en wordt op Colombiaanse wijze bemoederd. Ik raak enigszins de regie over mijn leven kwijt. Mijn broek is opeens gewassen omdat Lucia vindt dat het hoog tijd werd. En hij is ook nog ingekort. Ze nam de maat van een andere broek. Ik krijg morgens een tinto, slappe koffie van namaak Nescafe en veel suiker. De Colombiaanen produceren de beste koffie van de wereld en zijn daar erg trots op Maar zelf drinken ze een slap brouwsel. Dus wandel ik dagelijks in de loop van de dag naar een ver afgelegen winkelcentrum omdat ik daar een espresso doble kan krijgen. Morgens krijg ik nu vaak een ontbijt met arepa en roerei en nog wat zo wat, met chocolademelk. Ik begin er aan te wennen en mis mijn brood iets minder.
Medellín is een vriendelijke open stad die als de veiligste stad van Colombia bestempeld wordt. Toch wordt ik als toerist nog constant gewaarschuwd en beschermd. Nu ik tussen de Colombianen leef wordt me het meer en meer duidelijk hoe star de maatschappij ingedeeld is. Zowat elke avond ga ik een tinto drinken met Claudia in de Panaderia. Ze legt me uit hoe hier de mensen samenleven. Ze komt zelf oorspronkelijk van het platteland. De overheid heeft iedereen ingedeeld in een strato waar men leeft. De sociale voorzieningen zijn daar op afgestemd. En uiteraard vormt hier scheefwonen ook een probleem. Stratos lopen van 1 t/m 6. 1 zijn de armen die leven in een huis gemaakt van 4 palen met een plastic zeil als dak. 6 zijn de rijken die wonen in de dure buurten van Medellín en Bogota. Boven 6 zijn de groot grondbezitters, industriëlen en oude families. Ik woon in een luidruchtige maar saamhorige en veilige buurt in strato 3, de lagere middenstand. De kinderen spelen hier tot avonds laat op straat. Iedereen weet dat ik bij Lucia woon en met Claudia regelmatig koffie drink. Strato 4 is de betere middenstand en 5 wordt gezien als de laag van de rijken. 5 en 6 leven in residencias, ommuurde en bewaakte gebieden met woontorens. Toen ik die recidencias de eerste keer zag in Guadeloupe en Martinique vond ik dat erg vreemd. Nu ben ik er aan gewend dat ze bestaan maar ik zou er niet graag wonen.
Elke dag ga ik een aantal uren de stad in, hang wat rond in een park en heb tegenwoordig vaak aanspraak. Ik voel me wel thuis in Medellín maar heb het idee dat ik op termijn me meer thuis zou voelen in een werkstad als Bogotá. Het is ongeveer het verschil tussen Utrecht en Rotterdam. Alleen is het klimaat van Medellín zoveel aangenamer.
Ik vertrek half december naar Quito (Ecuador) waar ik op uitnodiging van Maureen en Uli de kerst zal doorbrengen. Wij zijn vrienden sinds we samen de lancha van Nabargandup Bipi in San Blas hebben opgeknapt. Quito ligt hoger dan Medellín en ik heb hoofdpijn en moet acclimatiseren. Uli en Maureen koken voortreffelijk en ik kook nooit, schande. We praten honderd uit in het Engels en drinken goedkope Clos wijn. Dat is ook wennen want ik drink nauwelijks alcohol meer. We bezoeken thermische baden in de bergen en ik heb het behoorlijk koud. Ik realiseer me dat ik een echte laagland bewoner ben en nooit duizenden kilometers diep in het land geleefd heb. Hier, hoog in de Andes voel ik me duidelijk ontheemd. Overal bergen en dalen en vergezichten. De bevolking is anders dan ik gewend ben. Ze zijn wat afwachtend maar als ik wat alleen rondscharrel krijg ik al snel aanspraakjes. Ik ontmoet Monica, een aardige Ecuadoriaanse en vriendin van Maureen. Zij leidt mij 4 dagen rond in Quito. Zij oefent op haar Engels en ik op mijn Spaans.
Ik betwijfel of ik de komende maanden wel de Andes in wil. Ik mis de warmte van de rommelige, luidruchtige Caribische kust. De Andes is zo groots en overzichtelijk. En grauw. Maar dan kom ik in een mooie boekwinkel, de eerste die ik in 4 jaar tegenkom, een fotoboek tegen met als titel “Colores del Ecuador”. En dat boek maakt me enthousiast over wat Ecuador te bieden heeft. Kleur, prachtige landschappen en natuur en een mooie bevolking. Het is maar hoe je het bekijkt en ik zal het bekijken door de zoeker van mijn camera. Mijn Nikon D200 ligt nog steeds ter reparatie in Bogota, wachtend op een moederboard uit Japan. (Toen ik het bord later zag begreep ik niet dat je een moederbord van het formaat van een kleine laptop in een camera kunt proppen en daar nog alle knoppen en sensors en LCD’s aan kunt verbinden ) Ik fotografeer met mijn Olympus T8000 compact. Die na 2 dagen Quito, inclusief de foto’s, uit mijn zak gestolen in een volle bus. En dat terwijl ik mijn hand bijna constant op die zak hield. Maar soms moet je je even vasthouden als de bus een bocht neemt. De volgende dag heb ik al een nieuwe camera gekocht. Maar ik blijf mijn Nikon erg missen.
Terug in Medellín vier ik Nieuwjaar in mijn straatje met een hoeveelheid muziek die niet te geloven is. Elk huis heeft een 2000 Watt geluidsinstallatie op straat staan en moet die wel voluit zetten omdat ze anders overstemd worden door de overburen. Ik ben blij dat ik half doof ben. Maar het is een belevenis om te zien hoe in grote ketels op staat soep gekookt wordt boven houtvuurtjes en iedereen gezamenlijk dronken wordt. En ondertussen klagen mijn twee dames over de herrie en het alcohol misbruik. Claudia gaat voor haar rust naar de nachtmis die 4 uur duurt en vraagt mij niet om mee te gaan. Ons huis drinkt deze avond rum met Cola, de enige keer in het jaar. De rest van het jaar is het een religieus geheel onthouders huis waar stilte heerst. Dat bevalt me wel.
En zo stap ik het nieuwe jaar in, met onduidelijke plannen en een onzekere toekomst op het vaste land. Net als jullie in een onzeker Nederland en Europa. Ik wens jullie het beste voor 2012.

Nr37-Medellín- Quito (Ecuador) december 2011
I have rented the room for another month from Doña Lucia. I feel at home here and are mothered in the Colombian way. I lose the control over my life somewhat. My pants are suddenly washed while Lucia thinks it was about time. The legs are also shortened. She took the measure from another pair of pants. I get in the morning a tinto, weak coffee from Nescafe with a lot of sugar. Colombia produces the best coffee in the world and are very proud about that, but drink themselves a weak brew. So I walk daily quite a distant to a shopping mall for an espresso doble. I often get in the morning a breakfast of scrambled eggs and some Arepa and something more. I start getting used to it and miss my bread a little less.Now I live among the Colombians it gets clear to me more and more how rigid the society is divided in classes. Almost every night I drink a tinto with Claudia in the Panaderia. She explains to me how people live here. She originates from the countryside herself. The government has classified everyone in a strato where the live. From strato 1 to 6. The social security is based on strato. 1 are the poor who live in a house made of four poles with a plastic sheet as a roof. 6 are the rich in the expensive neighborhoods of Medellin and Bogota. Above 6 are the big landlords, industrialists and old families. I live in a noisy but united and safe neighborhood in strato 3, the lower middle class. The children play until late at night on the streets. Everyone knows that I live with Lucia regularly drink coffee with Claudia. And the people along the route to the mall know me. Strato 4 is the higher middle class and 5 are seen as the rich. 5 and 6 live in residences, walled and guarded areas with residential towers. When I first saw residencies in Guadeloupe and Martinique I found that very strange. Now I'm used to it that they exist but I would not want to live.
Every day I go several hours into the town, hanging around in a park. I do feel at home in Medellin, but I think I eventually would feel more at home in a work city like Bogotá. It is about the difference between Utrecht and Rotterdam. Only is the climate of Medellin so much more pleasant.
I'm leaving mid-December to Quito (Ecuador), where I am invited by Maureen and Uli to spend Christmas. We have been friends since we worked together on the lancha at Nabargandup Bipi in San Blas. Quito is situated higher than Medellin and I have a headache and have to acclimatize. Uli and Maureen are excellent cooks and I never cook, shame on me. We speak English and drink cheap wine. We visit the thermal baths in the mountains and I feel pretty cold. I realize that I am a true lowland resident and never lived thousands of miles inland. Here, high in the Andes, I feel pretty displaced. Everywhere one sees mountains and valleys and vistas. The population is different from what I'm used to. They are more closed but after a while open up. I met Monica, a nice Ecuadorian girlfriend Maureen. She shows me around during 4 days in Quito. She practicises on her English and I on my Spanish.
I doubt if I want to spend the next few months in the Andes. I miss the warmth of the messy, noisy Caribbean coast. The Andes is so big and clear. And gray. But then I find in a nice bookstore, the first one I encountered in four years, a photo book titled "Colores del Ecuador". And this book excites me about what Ecuador has to offer. Color, stunning landscapes and nature and beautiful people. It depends how you look at it and I'll look through the viewfinder of my camera. My Nikon D200 is still under repair in Bogota, waiting for a motherboard from Japan. (When I later did de the broken board I wondered how on earth they get a motherboard the size of a small laptop into the camera and connect all the buttons, sensors and LCDs to it) I take pictures with my Olympus T8000 compact. After 2 days it is stolen out of my pocket in a crowded bus. The next day I already bought a new camera.
Back in Medellin I celebrate New Year in my street with a quantity of music that is unbelievable. Each house has a 2000 watt sound system on the street and is tuned to the maximum to overclass the neighbors. I'm glad I'm half deaf. But it is an experience to see how large kettles of soup are cooked over wood fires and everyone gets drunk together. Meanwhile my two ladies complain about the noise and the alcohol abuse. Claudia visits a Mass of 4 hours. Our house drinks this evening rum with Coke, the only time in the year. The rest of the year it is a religious teetotalers house where silence prevails. I like that.
And in this way I step into 2012, with vague plans and an uncertain future on the mainland. Like you in an uncertain Netherlands and Europe. I wish you the best for 2012.