38-Colombia Salento

Nr38-Colombia-Salento februari 2012 (From now on no English translation is added)
Ik ga leven in Colombia, een land waar geen politiek bestaat hoewel het wel min of meer een rechtstaat is met oprechte intenties. De mensen verwachten niet dat er ooit iets zal veranderen omdat ze bang zijn om risico’s te lopen. De bovenlaag met geld en opleiding verandert wel, want heeft contacten met de VS en Europa. Zij hebben een ander rolmodel. En de ongelijkheid groeit. Waarom ik hier toch ga leven? Omdat het ook een sociaal warm land is waar ik niet constant geconfronteerd wordt met een xenofobisch, in zichzelf gekeerde maatschappij. En de hoofdreden: Claudia.
Die ongelijkheid groeit ook in Nederland. Alle discussies gaan over centen. Nederland kan echt niet 3% bezuinigen, er bestaat hier ook veel armoede en we bezuinigen het land kapot zijn de argumenten. Maar als de AAA status in gevaar komt neemt de koopman het heft in handen en kan opeens een begrotingstekort van 3% gerealiseerd worden, muy rapido. De ongelijkheid binnen Europa kan alleen maar gezien worden in de zin van centen. En ik leef verder, ver weg van al dat rumoer.

In januari bezoek ik Salento, een klein en vriendelijk toeristendorpje in de Quindo vallei in de buurt van Armenia. Toeristisch houdt in dat er in het weekend lokale toeristen uit de streek overdag het plaatsje bezoeken en avonds al weer weg zijn. Het dorp is weer van de campesios (boeren) en is erg rustig. Ik trek nog wat verder de vallei in en slaap in een finka hotel, een boerderij met slaap accommodatie. Te paard bezoek ik in de Valle de Cocara het natuurgebied Acaime waar ik de foto’s van de kolibries maakte. Ik ben blij de tocht per paard gemaakt te hebben. Het zou rond 3 uur te voet zijn geweest over rotsen en door modder en water. Ik zou dat niet hebben volbracht gezien de conditie van mijn heup.

In Quito (Ecuador) bleek ik een probleem te hebben met mijn linkerheup bij het tegen de berg oplopen. (En bij stoep op en af stappen) Dus stopte mijn tocht op 4200m bergopwaarts. Na Salento terug in Medellin wil ik een ortopeed bezoeken. Claudia maakt een afspraak bij een kliniek van de Congregation Mariana. Ik leef uiteindelijk in een Kalholiek land, ik kan direct komen. In de ontvangsthal zijn een grote groep studenten in grijze broeken met blauwe sweaters en begeleiders in zwarte jurken met witte col. Eén loopt zelfs te brevieren. Wie weet nog wat dat is? Ik heb een afspraak maar moet toch in de rij voor een balie met twee secretaresses. Ik betaal 25.000 COP (10 euro) en mag door. De doktor is bereid om langzaam Spaans te spreken. Hij duwt en trekt wat aan mijn benen en zegt dat er ruimte in mijn linker heup zit. En er is een ontsteking. Ik krijg een recept voor antibiotica en moet bloed laten onderzoeken en er wordt een röntgenfoto gemaakt. En ik maak van de gelegenheid gebruik om te testen op diverse zaken en mijn prostaat. Ik moet tegenwoordig erg vaak naar de WC. Terug bij de balie blijkt dat ik direct gefotografeerd kan worden maar moet wel eerst betalen en dat riueel zal zich nog vele malen herhalen. De foto is klaar terwijl ik wacht, met commentaar van de radioloog. Het bloed afnemen gebeurd de volgende dag omdat ik niet gegeten mag hebben. Ook daar wordt bij de infobalie berekend wat ik moet betalen en ik mag door naar de kas en daarna wordt bloed afgenomen. 4 uur later heb ik de uitslagen per email. Ik maak een vervolgafspraak maar mag nog niet betalen. Dat kan pas als ik andere uitslagen heb en de kliniek bezoek met die uitslagen. Dit blijkt voortaan het patroon. De secretaressen weten exact wat nodig is voor een consult of een vervolgonderzoek en laten zich niet vermurwen voor een versnelling van het proces zoals betalen als ik de afspraak maak. Drie dagen later weet ik dat ik een enigszins versleten heup heb en de uroloog heeft in mij gevoeld en ik heb een ernstig vergrootte prostaat met knobbel. Ik moet naar de radioloog voor een radiogram en biopties. Ik ben verbaasd over de snelheid waarmee alles gaat. Als ik nog wat ander speciale bloeduitslagen kan tonen aan de balie en betaal kan ik direct door naar de radioloog. Ik zit in een wachtkamer met rond 25 mensen. Er zijn twee behandelruimten met radiologische apparatuur met één verpleegster, één bespreekkamer voor 3 radiologen en een hokje voor een secretaresse die alles regelt en waar mijn radiologe haar resultaat met mij bespreekt. De radiologen maken om de beurt gebruik van de behandelruimten en de verpleegster rijdt alsmaar karretjes met steriele spullen in en uit en deelt aan allerhande mensen drankjes uit die ze moeten drinken. Het is verplicht om een volwassen begeleider bij je te hebben voor hulp voor het geval er wat bijzonders gebeurd. Ik wordt zonder begeleider toch geholpen, ik ben buitenlander met blauwe ogen. 8 biopties worden met een soort brijnaald-pistool via mijn achterwerk uit mijn prostaat gehaald. De radiologe laat me zien dat ik een flink probleem heb. Daarna krijg ik de monsters mee nadat ik heb goedgekeurd dat mijn naam op het flesje staat. Bij het onderzoekslaboratorium weer betalen en over twee dagen komt het resultaat per email thuis. 4 dagen later ben ik met Claudia als begeleider in het ziekenhuis voor een prostaat operatie. Ik kom er niet onderuit. Ik moet eerst betalen en vele formulieren ondertekenen dat ik het hospitaal niet verantwoordelijk stel. Ik hoef mijn naam niet eens in te vullen. Daarna al mijn kleren uit, op een verrijdbaar bed met paal voor zakjes. Ik krijg naalden met slangetjes in mijn rug, hand en buik. Claudia komt naast mijn bed staan. De verpleegster spuit wat in mijn arm en zegt dat ik algeheel verdoofd wordt en me wellicht even wat baracho (dronken) zal voelen. O zeg ik en het volgende ogenblik blijkt 2.5 uur later te zijn. Claudia staat nog steeds naast mijn bed maar nu hangen er allemaal zakjes aan de paal en er komen nog meer slangetjes onder de deken vandaan. De verpleegster zegt dat alles goed ging. Mooi, dit is mijn eerste ervaring in mijn leven met een ziekenhuis en ik weet absoluut niet wat er allemaal gebeurd want tegenwoordig praat niemand meer tegen mij maar alleen tegen Claudia die een rap gesprek van 3 minuten langzaam doorgeeft in één zin. Het heeft toch voordelen als je alleen reist. Dan weet je tenminste wat er gebeurd. Even later ben ik naar een kamertje gereden. Claudia gaat maar naar huis want ik voel me toch wel vreemd. Geen pijn maar zeeziek. Zeeziek van alle zakjes pijnstiller, antibiotica, sondevoeding en spoelvloeistof in mijn prostaat. En dat zal de komende dagen zo blijven. Zeer regelmatig piept één van de drie pompen omdat er een zakje leeg is of er lucht in een slangetje zit dus er lopen vele verpleegsters in en uit. Dit gaat dag en nacht door en ik wordt er goed moe van. Vooral de pomp van mij spoelvloeistof weigert iedere kwartier dienst. Ik klaag dat het een lieve lust is. Het is iedere keer zeer vermoeiend om in het Spaans contact te zoeken met een nieuwe verpleegster en uit te leggen dat ik Medellin erg leuk vindt, Colombia ook erg mooi vindt en de Colombianen erg aardig en dat ik alleen ben maar dat ik graag een andere pomp heb. De tweede nacht krijg ik een struise nacht verpleegster die met een grote grijns van alles vertelt en vraagt en dan wegstruind met als uitroep Listo!! Ik snap er totaal niets van. Nachts word ik voor de 10e keer wakker van de piep. Mijn verpleegster staat geconcentreerd naar de falende pomp te kijken en struint weer weg. En komt terug met een andere pomp. Even later: rust, geen onnodig gepiep meer. Een dag later is ze er weer, ze blijkt twee diensten achter elkaar te draaien (24 uur in totaal) en nu heb ik voldoende energie om haar tot langzaam spreken te brengen en een gesprek te voeren. De pomp heeft ze van een andere afdeling georganiseerd uit een voorraadruimte. Want ja, de medici doen niets aan dit soort dingen. Dit is een Colombiaanse oplossing. Het personeel is zoals overal in Colombia uiterst aardig en zorgzaam. De 5e dag mag ik weer naar huis. Ik moet eerst met slangetjes en al naar de kassa om definitief af te rekenen. Pas daarna worden ze verwijderd, ze gaan er blijkbaar vanuit dat gasten met slangetjes niet langs de portier komen. Een uur later ben ik thuis, bij Doña Lucia, Claudia en Deisy. Ze zijn allerhartelijkst. Ik heb nu geen pijnbestrijders meer. Alleen wat breed spectrum antibiotica. Er is een stuk prostaat met de inhoud van twee bierblikjes zonder enige pijn verwijderd, dat is toch niet niks. De medische stand van zaken is tegenwoordig toch fantastisch. Mijn prostaat bleek ondanks knobbels geen kwalijke cellen te bevatten, een hele opluchting. En ik ben uiterst tevreden over hoe het hier aan toegaat. De ziekenhuisketen is een katholieke particuliere organisatie. Iedereen zegt dat ze erg goed en goedkoop zijn. Wat ik kan beamen. De gezondheidszorg is hier zo dat de entree drempel nogal hoog ligt. Iedereen moet in het begin vrij veel zelf betalen. Maar als het serieus wordt betaald de verzekering of als je geen geld hebt de overheid. Doordat elke handeling een bonnetje in de hand van de ontvanger oplevert kent iedereen de prijzen. Zaken als rollators, stokken, rolstoelen en steunen en medicijnen worden niet vergoed. In de eerste is een levendige tweedehands handel in. Ik heb maar niet verteld dat in Nederland in het parlement serieus gediscussieerd wordt over het wel of niet vergoeden van rollators, ik kan me voorstellen dat er een kabinet op valt. Ik moest wat injecties hebben met antibiotica. Die haal je bij de drogist die tegelijk apotheek is en de spuit zet. Je hoeft daarvoor niet naar een doktor of kliniek. En ik krijg flink wat korting omdat ik bij doña Lucia in huis woon. Je kunt onderhandelen. Ik heb nu een mooie plastic draagtas met sluitstrip vol analyseresultaten en foto’s en facturen. De specialisten en het ziekenhuis staan alles af. Dus er is geen patiëntendossier. Alleen datgene wat elke arts zelf in zijn computer heeft gestopt. De Congregation Mariana heeft alleen een centraal afspraken systeem tussen haar klinieken, hospitalen en laboratoria. Dus privacy en dossier vorming is de verantwoordelijkheid van diegene die betaald. In de kliniek regelen twee (zeer deskundige) secretaressen de hele stroom patiënten voor rond 15 doctoren met een enkele secretaresse/verpleegster op de grotere afdelingen en ze rekenen direct af. Geen archiefkasten, complexe computersystemen en automatiseringsafdeling. Mijn uroloog heeft geen secretaresse of assistente. Wellicht dat als hij er een nodig heeft, die geleend wordt. Waar je dan voor betaalt. Als hij geen patiënt heeft dan kijkt hij even buiten de deur of hij een ziet. Zo niet dan gaat hij naar de kantine om een kop koffie te drinken. De chirurg heb ik contant betaald. Dat scheelt hem en mijn verzekering geld. Het bleek dat ik een miljoen pesos minder betaald heb dan normaal (30% korting, maar ik heb wel een bonnetje gevraagd) Er is geen georganiseerd transport van monsters en resultaten, dat doen de begeleiders van de patiënten of de patiënt zelf. Ik denk dat de nood wel heel hoog moet stijgen in Nederland voordat er geaccepteerd wordt dat het goedkoper is als de mensen die toch ook twee maal per jaar met vakantie kunnen de basiskosten zelf betalen en heel veel overhead in de ziekenhuizen kan verdwijnen. En dat de patiënten de afrekening van de kosten zien.
Ik ben blij dat ik voldoende Spaans spreek om dit hier af te handelen. Vele zeilers vliegen voor de zekerheid voor elk gevalletje naar Nederland. Ik weet niet waar ik de grens leg. Een nieuwe heup?Dat zal hier wel net zo goed kunnen. Een open hart operatie wellicht? Het hospitaal waar ik geholpen ben was het cardio/vasculair hospitaal Santa Maria die ook plastische chirurgie doet. Dus rimpels weghalen laat ik zeker hier doen.

Ik mag nu twee weken niets doen vanwege de snee in mijn buik en begin maar eens na te denken wat ik de komende tijd ga doen. Ik krijg te horen dat ik niet naar de Caño Cristales in La Macarena kan omdat daar tegenwoordig guerrilla activiteit is. Deze rivier ligt in het lage oostelijke en verlaten deel van Colombia. Ik check het een en ander op internet en stuit op een Amerikaans verslag over Tanja Nijmeijer waarbij gemeld wordt dat je t-shirts met haar beeltenis kunt kopen in Nederland en dat er geld ingezameld wordt voor de FARC. Ik google in het Nederlands en zie dat het waar is. Het is het bedrijf van Nick Groen en hij meldt idealistisch te werken. Ik schijf hem een mail maar krijg geen antwoord. Volgens zijn website vindt hij het wel plezierig als je bekendheid geeft aan zijn werk. Bij deze de ietwat aangepaste mail die ik hem stuurde:
(anti-shirts@nickgroen.nl, www.anti-shirt.nl)

Beste Nick Groen,
Bij toeval kom ik jou bedrijf tegen dat onder andere T-shirts met de beeltenis van Tanja Nijmeijer verkoopt.
Ik ben een Nederlander die sinds 1.5 jaar in Colombia rondtrekt. Tegenwoordig leef ik volledig onder de Colombianen en ontmoet geen enkele buitenlander meer.
Ik leef in wijken van alle klassen behalve de onderste 2. Dat is voor mij op dit moment te gecompliceerd, te gevaarlijk zegt men. Om dat te kunnen doen moet ik eerst meer contacten opbouwen.
Ik kan je vertellen dat ik in mijn leven nog nooit in een dergelijke complexe maatschappij geweest ben. Zulke open mensen, zo vriendelijk en zo gewelddadig. Het land is zwart en wit.
Iedereen wil vrede en af van het geweld. Niemand weet hoe. Maar er is één ding waar iedereen het over eens is en wel: de grootste plagen van Colombia zijn het bestaan van de FARC, de Para Militairen en de drugshandel. De FARC komt op een straatlengte vooraan.(Ik denk zelf dat het de drugshandel is met o.a. Nederland als afnemer) Ik heb als gewone toerist vele mensen ontmoet die nog dagelijks lijden onder het terrorisme van de FARC. Bijvoorbeeld de vrouw van een goede vriend van mij. Haar eerste man is voor haar ogen doodgeschoten door de FARC toen ze 21 was en in verwachting. Omdat hij als boer niet meer afpersgeld kon en wilde betalen aan de FARC. Mijn buurvrouw haar meest geliefde oom is om dezelfde reden doodgeschoten. Haar zoon vond op 5 jarige leeftijd per ongeluk in een greppel een 10 tal doodgeschoten medeburgers van het dorpje dicht bij hun boerderij en is voor het leven getekend. Denk niet dat het rijke lui waren. Gewone kleine boeren, precies zo rijk dat ze elke dag te eten hadden. Ik reis gewoon en redelijk onbezorgd rond omdat ik niet hun ervaringen heb. De FARC houdt een heel volk gegijzeld en getraumatiseerd en blokkeert elke kans op verandering. Ik zie regelmatig mensen van rond de 30 jaar oud zonder onderarmen. Het waren kinderen van het platteland die per ongeluk een stuk speelgoed oppakten waaraan de FARC een plastic mijn gebonden had. Er zijn er rond 20.000 van in Colombia. Die actie heeft niet heel lang geduurd want zelfs de FARC realiseerde zich dat dit eigenlijk niet kon. Deze jongeren zijn nog vaak redelijk terechtgekomen omdat stads-burgers hun adopteerden. De FARC is nu gewoon een ongeorganiseerde terreur organisatie die dealt met de drugs dealers. Drugs voor Europa en de VS, die wellicht gebruikt worden door de mensen die Anti-Shirts dragen. Tanja Nijmeijer is voor de FARC hun showpiece voor het buitenland en jij trapt daarin. De Paramilitairen zijn de andere zijde van de medaille. Ik kan ze aanwijzen in de stad waar ze arme straatventers afpersen die met moeite eten bij elkaar scharrelen. Straatarme en onwetende en aan drugs verslaafde jongeren van de FARC die vechten met diezelfde jongeren van de Paramilitairen. En beide zorgen ze ervoor dat de maatschappij van Colombia niet kan veranderen. De beter gesitueerde burgers wonen in veilige condominiums met bewaking. Zij zijn wellicht nog banger maar leven zonder gevaar.

De maatschappij van Colombia moet veranderen, maar dat kan alleen met onderwijs en culturele ontwikkeling en vrijheid van denken. En de FARC maakt dat onmogelijk. TV beelden op het journaal van 5 FARC leden, lopend in de bergen, 25 km van Apartadó, houden een stad van 100.000 in angst binnen de stad. Ze durven echt niet met de bus naar Medellin. En alleen de rijken kunnen met het vliegtuig reizen. Bij de laatste presidentsverkiezingen had Mockus, een man die het recht voorstaat, de grootste sympathie van de stadsbevolking, de indigenous en vele armen. Maar toen het er op aankwam stemde iedereen op Santos omdat ze zeker wisten dat die de FARC zou bestrijden. Een groot deel van de staatsbegroting gaat op aan het uiterst goed uitgeruste leger dat de FARC bestrijdt. Geld dat naar onderwijs had kunnen gaan. Maar dit is beter dan dat de Paramilitairen de FARC bestrijden omdat dat de bevolking nog meer gijzelt.

Ik denk dat jij met je Tanja T-shirts bepaald niet de armen ondersteund. Je kunt je T-shirts in Medellin laten maken bij een aantal kleine T-shirtjes bedrijfjes zoals bij mij in de straat. De eigenaar zal er meer aan verdienen dan zijn medewerkers maar rijk wordt hij er niet van. Maar er is dan weer voor een aantal naaisters brood op de plank. Ik wens je veel succes met je afweging en geweten.

Tot zover de mail.
De Colombianen weten over het algemeen niet eens dat er een Nederlandse bij de FARC is.
Ze weten over het algemeen ook niet waar Nederland ligt. Ze kennen wel Amsterdam, Cruijff , Gullit en Rijkaard. “La Mecánica Naranja”, de Oranje Machine. Op scholen wordt een dictonair met een kaartje gebruikt waar Nederland niet eens meer op staat. Niemand die het merkt. En Wilders/Rutte tot voor kort maar bezig met het verhogen van de dijken. Europa heeft naar mijn idee geen Euro crisis maar een culturele crisis: Angel Saksisch Noord Europa zal Latijns Zuid Europa nu eens goed duidelijk maken hoe het moet, naar analogie van de VS en Latijns Amerika. Ik leef te ver weg van Nederland om dit alles te begrijpen en had dit niet op moeten schrijven maar heb het toch gedaan.

Ik heb in Medellin een aardige Colombiaanse(Claudia) ontmoet en we hebben besloten om samen verder te gaan in het leven en wel in Medellin. Zij is niet geschikt voor het koude Nederlandse klimaat, figuurlijk en letterlijk. 21 graden Celcius maakt dat ze koude handen heeft. En ik mis dat Nederlandse klimaat sinds ik 5 jaar geleden vertrokken ben nog voor geen minuut. Ik ben blij dat ik ver weg zit van Geert Wilders, Henk en Ingrid. Wel mis ik mijn naaste vrienden, maar het is niet anders.
Sinds enige jaren merk ik hoe ik aan de andere kant van de lijn sta, namelijk die van buitenstaander. Ik kijk met grote verwondering naar de cultuur waarin ik leef en ik moet veel moeite doen om me in te leven om me hier in deze Spaans talige machista cultuur thuis te voelen. Ik kan geen enkel begrip opbrengen voor de wijze waarop de mannen de vrouwen behandelen en gewoon hun gang kunnen gaan. En ik kan niet begrijpen hoe de vrouwen klagen maar het ook accepteren als een natuurverschijnsel en het ondersteunen. Zij blijven met de kinderen en de brokken zitten. Het zal nog jaren duren voor ik werkelijk begrijp in wat voor wereld ik ga leven.

Al met al heb ik besloten om geen Engelse vertaling meer te maken van het blog. Ik leef nu in een Spaanstalige wereld en heb sinds ongeveer een half jaar geen Engels en Nederlands gesproken. Na 5 jaar reizen en 38 afleveringen kom ik nu in een andere fase van mijn leven. Ik merk dat er geen directe relatie meer is tussen de foto’s die ik maak en wat me werkelijk bezig houdt in het leven. Wat mij bezig houdt, het verschil in sociale cultuur met Europa, arm en rijk, de onbeweeglijkheid van de sociale lagen in dit land laat zich niet gemakkelijk fotograferen. En als dat wel lukt dan is het erg moeilijk om dat in een geschikte tekst voor het blog te verwoorden.
Het vraagt erg veel energie om dat vorm te geven die ik op dit moment niet heb. We (Claudia en ik) willen een toeristenvisum voor Claudia krijgen, trouwen in Nederland, 3 maanden rondreizen en weer vertrekken naar Colombia. Hoe gemakkelijk is mijn leven en reizen, ik ga land in, land uit, zonder dat ooit iemand me vraagt wat ik kom doen, of ik wel geld heb, of ik wel verzekerd ben en hoe ik ga bewijzen dat ik weer weg ga. Niets wordt me gevraagd, een Europees of Amerikaans paspoort opent alle deuren in de wereld. Ik merk nu hoe het voelt als je Zuid Amerikaan, Afrikaan of Aziaat bent. Alleen al de (uitstekende) website van de Nederlandse overheid maakt je duidelijk dat er zeer grondig over jou en je intenties nagedacht gaat worden. En de complexiteit van het hele proces is zo groot dat voor de gemiddelde wereldburger het wel zo eenvoudig is om maar gewoon Europa binnen te sluipen en zien waar het schip strandt. Als je daarnaast je papieren weggooit en je identiteit zoveel mogelijk vergeet lukt het misschien. Dat zorgt in ieder geval voor werkgelegenheid bij de IND en al die andere instanties. Ik snap ook wel dat er grenzen aan de immigratie gesteld moeten worden en dat er geselecteerd moet worden. En wellicht is het onvermijdelijk dat in fort Europa een wantrouwende en negatieve sfeer naar buitenlanders moet heersen om dit hele proces van selectie en uitsluiten van de grond te krijgen. Dit om er momentum voor te creëren. Het heeft in ieder geval ook al zijn effect binnen Europa zelf waar Nederland iedereen in het zuiden en oosten, buiten het eigen Angel Saksische kringetje, wantrouwt en min of meer afwijst.

Ik voel de negatieve energie die dit hele gebeuren op mij en Claudia heeft als ik haar uitleg wat er nog meer geregeld moet worden en waarom. Ik ben benieuwd hoe wij Europa en Nederland gaan ervaren, of het een positief feest van herkenning wordt of wat anders. Gelukkig spreekt Claudia alleen Spaans dus wat de TV en kranten zoal te melden hebben gaat langs haar heen. En ik moet oppassen met wat ik zeg.
Mijn ervaring met 5 jaar reizen in het Caribische gebied is er een van een positieve benadering. En ik ben welkom in Colombia ondanks de bureaucratie. Hier worden eindeloos veel papieren vierdubbel ingevuld omdat dat nu eenmaal moet en ieder zijn werk heeft.
Wat dat betreft moet ik zeggen dat het hele Europese systeem uiterst efficiënt is, alles heeft zijn reden en wordt zonder omhaal uitgevoerd. De Nederlandse ambassade in Bogota levert direct een eenduidig en duidelijk antwoord op elke vraag en laat ook blijken dat ze snappen dat het soms nauwelijks mogelijk is om je volledig aan de regels te houden.

Nu ik dit hele systeem overzie en buiten Nederland sta kom ik tot de volgende conclusie: Nederland als economische, juridische en administratieve eenheid is nog maar nauwelijks zichtbaar voor de ingewijde. Wie werkt er nog voor een echt, zelfstandig Nederlands bedrijf zonder grote afhankelijkheid van het buitenland? In Colombia heb ik een 30ha grote bananen plantage bezocht die werkt volgens Europese en deels internationale regels.(Gebruik van bestrijdingsmiddelen, HACCP, maten, gewichten en kwaliteits kenmerken, verpakking, dozen, europallets, administratieve afhandeling) De bananen worden in containers en schepen volgens uniforme afmetingen en via Rotterdam met gestandaardiseerde vrachtauto’s door heel Europa getransporteerd zonder één grenscontrole. Aan alle voorschriften wordt voldaan en alle belastingen worden geïnd in een uniform systeem. Er komt nauwelijks meer een ambtenaar aan te pas. In Oostenrijk koop je dezelfde banaan als in Nederland. En Geert Wilders wil terug naar de gulden? Hoe gek kun je het maken.
In hoeverre kan Nederland nog juridisch zelfstandig opereren, wat de parlementariërs ook roepen en nieuwe wetsvoorstellen inbrengen? Al onze juridische activiteiten worden aan Europese en internationale juridische kaders getoetst. Claudia kan niet eens meer een visum voor Nederland krijgen, al zou ze willen. Er bestaat alleen een Schengen visum en alle validaties en formulieren zijn voor alle Europese landen 100% identiek, je kunt ze alleen in verschillende talen krijgen. Over enige jaren komt er in elk land buiten Europa één visum kantoor dat de visa voor Europa en dus alle Europese landen verstrekt. In principe werkt dat nu al. In een land waar Nederland geen vertegenwoordiging heeft wordt een Europees visum verstrekt door de ambassade van bijvoorbeeld Frankrijk als die er is want alle voorwaarden zijn uniform. (Er zal vermoedelijk gesteggel zijn over of het stempel in het Frans, Nederlands of Engels moet zijn, een typisch Europees probleem)
Of wellicht de ambassade van Bulgarije in een oostelijke oud-Sovjet republiek. (Wanneer Bulgarije tot Schengen toegelaten is tenminste). En ik kwam een aantal jaren geleden via de luchthaven van Lissabon binnen. Er was een lange rij wachtenden voor de paspoortcontrole. Ik zag een verlaten glazen hokje met de mededeling EU passports. Ik loop het in, leg mijn paspoort open op een scanner en kijk in een camera en de glazen toegangsdeur voor Europa ging voor me open. (Zonder stempel in mijn paspoort) Hoe eenvoudig, vermoedelijk zou een rode lamp zijn gaan branden als ik nog een verkeersboete had uitstaan in Nederland of Duitsland.

De administratieve systemen zijn niet alleen op dit gebied identiek, ook wat betreft BTW, CE keur, staatsbegrotingen en financiële verantwoording, regelingen mbt gezondheid risico’s en nog veel meer. Ik kan niet anders zeggen dat ik eerbied heb voor wat in Brussel (en de ministeries van de individuele landen) gepresteerd wordt op het gebied van Europese regelgeving en het werkend maken daarvan en vooral de snelheid waarmee dit alles gebeurd. Daar kunnen internationale bedrijven als Shell, Unilever en Philips nog wat van leren.
Het mag niet gezegd worden maar Nederland mag je nu of in de nabije toekomst zien als een provincie van Europa die de culturele identiteit mag bevorderen. (Hoewel de Nederlandse taal al een gezamenlijke verantwoordelijkheid is van Nederland en België en Belgen het Nationaal Dictee winnen)
De vraag voor mij is: wat is Nederland eigenlijk? Ik weet het niet. Ik zal mijn Nederlands paspoort inruilen voor een Europees wanneer dat kan want dat zal waardevoller zijn dan een Amerikaans paspoort.

Ik heb de afgelopen maanden twee uitgebreide, zeer persoonlijke teksten geschreven en aan mijn directe vrienden gestuurd. Ik had niet het idee dat ik die op dit blog kon plaatsen en gezien de positieve en negatieve reacties denk ik dat het terecht is. Ik heb niet de schrijverskwaliteiten om de teksten geschikt te maken voor dit reis-blog. Zodra ik of liever gezegd wij ons gesetteld hebben zullen we zeker nog veel gaan reizen en fotograferen. En wellicht de foto’s op zich hun werk laten doen met een beperkte tekst.
We beginnen in Juli-September met een reis naar Europa en Nederland om Claudia te laten beleven waar ik vandaan kom.
En op een gegeven moment zal mijn trouwe werkpaard Boanerges, mijn zeilboot, in de verkoop moeten wat betekend het einde van 35 jaar zeilen en leven op en langs de rand van het water. Ik ben daar nu nog niet klaar voor.
En daar laat ik het nu maar bij.