39 Colombia-Santa Fe de Antioquia

Nr39-Colombia-Santa fe de Antioquia juni 2012
Claudia en ik hebben ons vorige week een aantal dagen teruggetrokken in Santafe de Antioquia, de vroegere hoofdstad van Antioqiua en sindsdien heeft de tijd er stilgestaan. We vonden een pittoresk hotelletje. En zagen hoe de campesinos (boeren) overdag het dorpje bezochten dat tevens toeristisch is. Maar wat heet, buitenlanders kom je er niet tegen. De foto’s gaan voornamelijk over dit plaatsje. In de vorige aflevering schreef ik : “En ik leef verder, ver weg van al dat rumoer.” Dat blijkt niet helemaal waar. Ik ga trouwen met Claudia en het moet gebeuren voor 1 september 2012. Dat is de pijldatum waarop mijn pensioenfonds informeert bij het GBA of ik getrouwd ben en mijn eventuele echtgenote recht geeft op een weduwe pensioen bij mijn overlijden. En dat huwelijk moet in Nederland geregistreerd zijn. Dit pensioen is belangrijk want Claudia verliest haar baan door met mij te trouwen en in Colombia bestaat geen AOW, bijstand of werkeloosheidsuitkering. Je bent afhankelijk van je familie of leeft op straat en verkoopt tomaten en papayas. We besluiten om in Medellin in Colombia te gaan wonen, Claudia kan niet tegen de kou en het mentale klimaat in Nederland en ik geef de voorkeur aan Colombia, dus dat is een makkelijke keus.
Toen begon het circus. Het leek me handig en leuk om in Nederland te trouwen, 3 maanden rond te reizen in Europa en terug te keren naar Colombia. Op 16 april stuur ik de eerste mail met vragen naar de Nederlandse ambassade in Bogota en bestudeer de uitstekende web-site van de overheid m.b.t. trouwen in Nederland met een buitenlander. De ambassade reageert vlug en adequaat. Het lijkt of het allemaal wel te organiseren is. Er zit een wachttijd van 15 dagen tussen aanmelden en uitvoeren van het huwelijk maar de gemeente kan daar eventueel van afwijken. Mijn vriend Ewoud vraagt zich af of het niet slimmer is om gewoon in Colombia te trouwen en daarna het huwelijk in Nederland te registreren. Had ik maar beter naar hem geluisterd.
Ik vind dat niet handig maar weet dan nog niet hoe het in Nederland gesteld is met de ideeën over buitenlanders. Ik kom op de website tegen dat de gemeente de huwelijksprocedure met een buitenlander niet kan uitvoeren zonder dat de korpschef van de politie van mijn woonplaats toestemming geeft voor dat huwelijk, dit nadat de IND een onderzoek heeft gedaan naar de mogelijkheid van een schijnhuwelijk. Ik vind het vreemd dat er bij alle mogelijkheden van het sluiten van huwelijken tussen buitenlanders en Nederlanders er altijd vanuit gegaan wordt dat de partners in Nederland willen wonen. De mogelijkheid dat de partners in een ander land gaan wonen wordt niet genoemd. Letterlijk staat er dat de buitenlandse partner hoe dan ook een geldige verblijfstitel moet hebben om een huwelijk aan te gaan met een Nederlander. Is een toeristenvisum een geldige verblijfstitel of niet, weet u het? Ik weet het niet en bel met de Gemeente Den Haag met deze vraag en of het wel nodig is om de M46 procedure te starten bij de IND als je toch niet in Nederland gaat wonen. De gemeente verwijst mij op allervriendelijkste wijze door naar de publieksvoorlichting van de IND. Op de Rijkswebsite staat ook vermeld dat ik voor meer informatie bij die afdeling moet zijn. De IND reageert 14 dagen later met één regel: Ik moet mij voor inlichtingen bij de gemeente melden. Na mijn protest met vermelding van hun tekst op het web volgt een mail met dezelfde regel. Ondertussen is mijn broer bij de gemeente Delft geweest met een digitale kopie van een geapostilleerd geboorte uittreksel van Claudia dat ook aangeeft dat zij ongetrouwd is. (apostilleren is een internationale methode om de echtheid van documenten min of meer te waarborgen) De mevrouw van de gemeente vindt dat onvoldoende, ze wil ook een geapostilleerde verklaring vanuit Colombia, opgesteld door een notaris en twee getuigen die onder ede verklaren dat naar eer en geweten Claudia niet getrouwd is. Een nogal vage methode. En de mevrouw wil de originele en geapostilleerde documenten hebben voordat ze het M46 formulier afgeeft voor mij zodat dat per Fedex naar mij gestuurd kan worden. Nu zegt de Nederlandse overheid dat die verklaring sinds 23 februari 2012 niet meer toegestaan omdat op de geboorteakte vermeld wordt of iemand getrouwd, ongetrouwd, gescheiden of weduwnaar is en dit uiteraard betrouwbaarder is. Hans maakt dit kenbaar aan de mevrouw van de gemeente maar zij houdt voet bij stuk. En maakt ook duidelijk dat de M46 procedure hoe dan ook uitgevoerd wordt en deze minimaal 6 weken duurt en de ondertrouw 1 maand vraagt maar eigenlijk 1.5 maand is en ze het idee heeft dat het ons niet gaat lukken om tijdig te trouwen. Hans maakt duidelijk hoe belangrijk het is dat wij op 1 september getrouwd zijn. Zuur merkt de mevrouw van de gemeente op dat ik dan maar eerder had moeten beginnen te regelen. Nergens staat te lezen dat een huwelijksprocedure met een buitenlander van buiten de EU rond 3 maanden hard werken is met heel veel onzekerheden.
Ik kom erachter dat dit soort overheidsfunctionarissen geen idee hebben wat voor problemen zij veroorzaken met hun gedrag. Dat als ik een vraag stel per mail dat soms 2 dagen, maar meestal een kleine week duurt voor ik antwoord heb. En als het antwoord mij niet helpt en ik dat meldt krijg ik helemaal geen antwoord meer. Ik mag zelf gaan uitzoeken hoe ik het ontstane probleem oplos. En weten zij dat het opsturen van een formulier vanuit Nederland per post kan maar dat in Colombia geen PTT of TNT bestaat. Het poststuk wordt overgedragen aan een goedkope koeriersdienst waardoor het minimaal 12 dagen duurt voor het aangeboden wordt. Ik heb wel eens 20 dagen nodig gehad om een pakje in handen te krijgen terwijl het al die tijd in Cartagena was. Er waren 3 bezoeken per taxi aan de koeriersdienst voor nodig. Het enige dat zeker werkt in 4 dagen is een enveloppe versturen per Fedex of DHL a 167 euro.
Wij gaan toch maar een voor Claudia niet-getrouwd zijn verklaring op laten maken. Het bezoek aan het notariskantoor Kring Nr18 is een belevenis. Het oogt als een oud postkantoor van lang geleden. Rijen mensen wachtend voor loketten, aftands meubilair, alles is zichtbaar en hoorbaar voor iedereen. Elk gesprek vindt gewoon aan de balie plaats.(Merkwaardig genoeg gaat het ook zo bij de advocaat. Alle omstanders helpen om de getuigenverklaring te verbeteren of het slachtoffer te bewegen om niet verlegen te zijn en alles te vertellen en zich niet te schamen. Ik mag meeluisteren maar kan het allemaal niet volgen)
De notaris zit achter een groot bureau aan het einde van een gang, stempels zettend op documenten die klanten hem overhandigen. Er zijn zeker 30 medewerkers en rond de 50-100 klanten. De twee vrienden van Claudia (advocaten) leggen voor een loket hun verklaring onder ede af en zetten een vingerafdruk op het document dat ter plekke wordt ingevuld en uitgetikt terwijl de rij wachtenden achter hun meeluistert. Daarna gaat het document naar de notaris die stempelt en de handtekening zet. Kosten +/- 6 euro en in 30 minuten later staan we weer buiten.
25 mei, nog 5 weken voor vertrek naar Nederland en ik kom tot de conclusie dat trouwen in Nederland niet tijdig gaat lukken. Dus ik nu moet ik snel een uitreksel uit het geboorteregister en een verklaring van huwelijkse staat, in het Spaans en geapostilleerd vanuit Nederland in Colombia zien te krijgen. Dat lijkt eenvoudig, de kale documenten zijn aan te vragen via het internet. Maar mijn DigiD die in november nog werkte, werkt nu niet meer. Bij gebruik wordt hij direct geblokkeerd. Ik vraag een nieuw paswoord aan, mijn broer in Delft kan mijn DigiD gewoon gebruiken maar als ik hem gebruik wordt hij direct weer geblokkeerd en mijn broer kan er nu ook niet meer in. En hij krijgt de mededeling dat er deze maand 3 keer een nieuwe activering is aangevraagd en dat ik nu maar telefonisch contact met DigiD moet opnemen. Ik heb maar één keer een aktivering aangevraagd. Na enig gemail met DigiD laat ik het er maar bij zitten. Ik kan nu ook niet bij de SVB om mijn AOW aan te vragen. (die teruggebracht is tot maximaal 50% van het minimumloon omdat ik in een niet verdragsland ga wonen) Ik ga mailen en na wat misverstanden met de gemeente Delft wordt een meertalig en ook in het Spaans opgesteld document naar mijn thuisadres opgestuurd. De gemeente gaat er van uit dat de burger de verschillen kent tussen een uittreksel uit het geboorteregister, een trouwbevoegdheid, een uittreksel uit het GBA en een verklaring van de burgelijke staat. Het uittreksel uit het geboorteregister komt uit Wageningen. Op beide documenten staat precies hetzelfde, alleen staat op het document uit Delft een vakje meer met één sterretje dat aangeeft dat ik ongetrouwd ben. (waarom kan dat document niet tegelijk het uittreksel uit het geboorteregister zijn zoals in Colombia? ) Mijn broer moet nu beide documenten naar twee verschillende rechtbanken opsturen om geapostilleerd te worden. Hij stuurt een gescande kopie op naar mij en ik ga naar Notariaat Kring nr18 en vraag of de vertaling goed genoeg is. Dat is hij, nadat ik het gebruik van de indexen etc. uitgelegd heb. Mijn broer stuurt de twee geapostilleerde documenten per Fedex naar Medellin en op een morgen komen ze aan, nu is het aan Colombia om te laten zien hoe bureaucratisch ze zijn.
We gaan nog dezelfde dag naar Notariaat nr18. Er zijn 3 pasgeboren baby’s en nog wat gevallen in de rij voor ons. We worden tussendoor geholpen en moeten met onze documenten naar de jurist ter verificatie. De documenten zijn eigenlijk te mooi om in een archief te verdwijnen en zijn niet te kopiëren zonder dat het woord kopie in de tekst verschijnt.
De jurist denkt vanuit een ander denkraam en zegt voorzichtig dat de documenten fantasiedocumenten lijken. Het zijn geen fotokopieën uit een foliant. Een geboorteregister is toch een boek? Nederland kan wel prachtige, niet falsificeerbare documenten fabriceren maar als de ander denkt dat ze door een goochelaar gemaakt zijn is het van geen nut. Ik leg geduldig uit dat in Nederland erg veel geautomatiseerd is. Hij accepteert uiteindelijk weifelend dat hij wellicht een fantasiedocument goedkeurt en zet allerhande vinkjes op plaatsen om aan te geven dat hij het gezien heeft(maar niet begrepen). Deze beslissing zal een Nederlandse overheidsfunctionaris nooit nemen, niet over haar lijk. We gaan terug naar de dame aan de balie. Zij heeft ondertussen voetafdrukken van de baby’s genomen en tikt geboorteakten uit. We spreken de eerstvolgende beschikbare datum af, zaterdag 30 juni trouwen we, ons voornemen en onze namen worden bijgeschreven op de openbare lijst op het prikbord. Dat is 5 dagen voordat we vliegen, maandag is een feestdag, in de 2 resterende werkdagen moeten nog 6 documenten geapostilleerd worden, dat gaat wel lukken. Alles is geregeld in een uur, een meevaller.
Ik kom er twee dagen later bij toeval achter dat Nederland eist dat niet alleen de Colombiaanse documenten vertaald moeten worden door een door Nederland erkende beëdigd vertaler maar ook nog dat het vertaalde document geapostilleerd moet worden. Dit kun je niet opmaken uit de website. Gelukkig woont er een door de Nederlandse ambassade erkende vertaalster in Medellin, alle anderen wonen in Bogota en dat zou betekenen dat we de documenten niet op tijd gereed zullen hebben. Nu gaat het vermoedelijk nog lukken.
Ik heb onlangs een Colombiaanse zakenman ontmoet. Hij is getrouwd met een Spaanse, heeft twee kinderen en ze wonen in Colombia. Als ze met vakantie naar Spanje gaan is hij de enige die een visum nodig heeft, zijn in Colombia geboren kinderen hebben automatisch ook de Spaanse nationaliteit gekregen. Het is een visum dat 5 jaar geldig is, het vorige was 2 jaar geldig en het volgende is het onbeperkt geldig. En dit alles zonder dat de familie in Spanje woont. Alles ging vanzelf hoewel vond hij dat veel papier nodig was en zijn mond viel open toen ik uitlegde hoe het in Nederland er aan toe gaat.

Het Schengenvisum voor Claudia was een hele toestand. Op de website van de ambassade staat vermeld dat je maximaal 3 maand en bij voorkeur 1 maand van te voren een visum moet aanvragen. De beoordeling duurt minimaal 6 en maximaal 15 dagen, tenzij de aanvraag afgewezen wordt. Nadat we de vluchten geboekt hadden en ik in het afsprakensysteem keek (5 weken voor de vlucht) bleek dat de eerste afspraak gemaakt kon worden op 5 juli, de dag dat we vliegen, zowel in Bogota als in Medellin. Na enige moeite lukt het om contact te krijgen met het consulaat in Medellin en daar begrijpt de Colombiaanse dame het probleem. Er komt snel een afspraak. Er waren duidelijk meer documenten nodig dan aangegeven op de website. 12 verschillende documenten voor één toeristenvisum. Mijn broer Hans, in wiens huis ik woon en die voor de periode dat we in Europa zijn als logeeradres geldt, moest met een garantie formulier naar de gemeente Delft om aan te geven dat hij de komende 5 jaar voor maximaal 10.000 euro per jaar garant staat voor alle kosten die de overheden en aanverwante organisaties moet maken om Claudia het land uit te krijgen. De garantstelling duurt zolang niet is aangetoond dat Claudia het Schengengebied verlaten heeft. En de gemeente gaat checken of hij wel kapitaalkrachtig genoeg is. Ik kon dat als toekomstig echtgenoot niet doen omdat ik in Medellin ben en niet het gemeentehuis in Delft kan bezoeken. Maar ik moest toch ook nog een zelf opgestelde garantieverklaring afgeven en de bankafschriften van de laatste 3 maanden. Alles bij elkaar 22 vellen papier en dan nog (inclusief mijn bankafschriften) rond 15 extra kopieën. Niet één pasfoto maar 3. Niet één kopie van een paspoort maar 3 en ga zo maar door.
Als we het paspoort met een prachtig visum afhalen liggen alle bureaus en laden vol met stapels papier en paspoorten, echt bergen. De diplomatieke post zal wel gaan in kleine verhuisdozen. Ik denk dat er 20 paspoorten met bijbehorende documenten in één doos gaan. Maar we kunnen vliegen!! Maar wel binnen 72 uur melden bij de vreemdelingenpolitie hoor!!
Ik moet zeggen dat de ambassade en het consulaat de enige contacten met de overheid zijn die enigszins menselijk en correct reageren, ze hebben zich aangepast aan de Colombiaanse samenleving. Wat ik hier opgeschreven heb is slechts een deel van de belevenissen. In de contacten met de Nederlandse overheid is nergens gebleken dat Claudia als toerist welkom is. Het is allemaal gericht op het ontdekken of ze stiekem in Nederland wil verdwijnen, in Nederland van voorzieningen gebruik wil maken of de prostitutie ingaat. Zij, en ik waren uiteindelijk liever in Zuid Amerika op vakantie gegaan maar we hebben de vliegtickets nu eenmaal. En er moet nog veel geregeld worden in Nederland: het huwelijk inschrijven in Delft (dat op zijn website vermeldt dat ze de leukste gemeente van Nederland is om te trouwen) en in Den Haag, alles financieel regelen met belasting en pensioenen, problemen met banken regelen, testament regelen, documenten vertalen en apostilleren en uitschrijven uit Nederland. Bij elkaar kost dit regelen een beetje meer dan 1000 euro en zijn er voor ons gezamenlijk 15 uittreksels en afschriften uit archieven nodig(velen vertaald en geappostilleerd) en 19 kopieën van paspoorten.
En dan volgt het regelen van een permanent visum voor mezelf voor wonen in Colombia bij de Colombiaanse ambassade in Den Haag. Om permanent in Colombia te gaan wonen als echtgenoot van Claudia is betrekkelijk eenvoudig. Een bezoek aan de ambassade van 1 uur met de gebruikelijk uittreksels van het geboorte register, kopieën van de paspoorten en de huwelijksakte en mijn diploma’s. De Colombiaanse ambassade heeft zich aangepast aan de Nederlandse cultuur en eist dat mijn, ook in het Spaans opgestelde uittreksel uit het geboorteregister, geapostilleerd, vertaald en opnieuw geapostilleerd wordt. Oog om oog, tand om tand, wie goed doet goed ontmoet maar omgekeerd ook. En dit terwijl in Colombia de Nederlandse ambassade het uittreksel van Claudia in het Spaans, ongeapostilleerd accepteert en mijn uittreksel uit het geboorteregister bij de notaris, slechts geapostilleerd, geaccepteerd wordt.
Ik ben niet van plan om ooit nog te gaan werken maar het vragen naar die diplomas zullen wel een regel zijn waar ik wat op moet verzinnen. Een ex-geliefde heeft in haar woede over mij al mijn diploma’s bij het huisvuil gezet. Ik heb alleen scans van een paar rapporten van de lagere school die mijn moeder bewaard had, waarvan één een zitten blijf rapport is. Ik vraag me af hoe een dergelijk verklaring overkomt bij de Colombiaanse overheid. Maar er vindt geen inkomenstoets plaats, geen beoordeling op een schijnhuwelijk, geen garantie dat ik het land verlaat als het huwelijk mis gaat, niets van dit alles. In 1 uur kan een visum voor 2 jaar geregeld zijn als de documenten kloppen, daarna volgt een visum voor 5 jaar en daarna wordt het onbeperkt. Vanaf de eerste dag dat ik in Colombia aankom kan ik gebruik maken van het gezondheidssysteem en alle sociale voorzieningen. Een verademing t.o.v. de Nederlandse benadering.

Mijn beeld van Nederland als open en liberale en sociale staat ben ik de laatste jaren al reizend in vele landen in een ander daglicht gaan zien. Nederland is een democratisch en veilig land waar geen willekeur plaatsvindt en het recht heerst. Hier zie je geen tralies voor de ramen en deuren en bestaan geen bewaakte woonresidenties met een groot hek eromheen. Privé beveiligers zijn niet bewapend. Privacy is op vele manieren gewaarborgd. Het is er goed toeven.
Maar als je wat afstand neemt dan wordt zichtbaar dat het verschil met minder goed georganiseerde en minder democratische landen minder groot is dan je denkt.
Het is mij nu duidelijk dat Nederlandse ambtenaren doodsbenauwd zijn om Geert, Henk en Ingrid en de SP aanhang ook maar een strobreed in de weg te leggen. Het beschermen van de burgerlijke wil is bij hun in goede handen. Geert heeft dat goed door en ziet dat bij het vreemdelingenbeleid niets meer te halen valt. De IND, COA, vreemdelingenpolitie en marechaussee en sociale diensten doen hun werk en vele gemeenten zien dat met lede ogen aan maar werken verder gewoon mee. Hij verlegt zijn aandacht naar Europa. En de ambtenaren werken stug door als burgemeesters in oorlogstijd. De grenzen zitten goed dicht. Om iedereen het land uit te krijgen die in de ogen van Geert, Henk en Ingrid en volgelingen hier niet horen kun je veel regels en organisaties inzetten. Met als resultaat dat zelfs kinderen van 10 met een Nederlandse moraal, die nauwelijks de taal van hun ouders spreken, terug zullen moeten naar het land van hun ouders waar vaak nog genetische verminking plaats vindt. Het buitenland weet dit ondertussen ook. Een enquête van Vluchtelingenwerk onder 1500 Nederlanders geeft aan dat van de respondenten rond 42% zelf als vluchteling wel naar Nederland zou willen gaan en 41% dat niet zou doen. Dat lijkt me een behoorlijk negatief oordeel over Nederland door Nederlanders die heel goed inzien dat er in ons land bepaald niet een aangenaam klimaat heerst voor vluchtelingen.

De bevolkingsregistratie in Nederland is, op zijn zachts gezegd, gedetailleerd geregeld zoals wij dus ondervonden hebben.
De boven-ons-gestelden, de instituties die over ons waken en ons beschermen, cq. de Rijksoverheden, gemeenten, sociale verzekeringen, belastingdienst, verschillende polities, ziektekostenverzekeraars, NS, Woningbouw Corporaties, pensioenfondsen en banken weten exact waar iedereen verblijft en hoe de gezinssamenstelling en sociale en economische positie van iedereen is. Dit op een paar duizend zwervers en de echte illegalen na. Niet veel in ons leven is onbekend bij de samenwerkende boven-ons-gestelden. Voor de vorm vult de burger netjes zijn belastingopgaaf in, waarna de belastingdienst bezwaar kan maken. Het zou de werkelijkheid veel beter weergeven indien de belastingdienst jaarlijks een overzicht naar de burger stuurt met zijn inkomenspositie en bevestigd dat hij 50% van zijn inkomsten afdraagt. De burger kan dan bezwaar maken. Met betrekking tot samenwonen en uitkeringen weet de overheid tot in detail hoe het er voor staat bij iedereen en kan zeer gericht controleren. Een ambtenaar bepaalt of er een extra gebit op het nachtkastje mag staan en hoe vaak per week. M.b.t jongeren is het toezicht op de huiselijke situatie via schooladviesdiensten, gezondheidsdiensten, onderwijsinspectie en overleg van de diverse sociale begeleidingsinstanties strak geregeld en geregiseerd door de gezinscoach, wat leidt tot het wereldwijd in het nieuws komen van de rigiditeit ons onderwijs bestuursapparaat t.o.v ons zeilmeisje Laura. Voor de werkenden is ook een prachtig, privaat, systeem opgezet om hun ziek zijn te volgen.
Als Nederland wil dat de gezondheidskosten gedrukt worden door zware drinkers, dikkerds en rokers en fervente televisiekijkers te laten betalen voor hun ongezonde levensstijl zal dat geen enkel probleem zijn. Alle middelen om te registreren en te volgen zijn al beschikbaar, inclusief de strak georganiseerde ziektekostenverzekeraars als regisseurs. Als ik van ziektekostenverzekering verander en dit bij een volgend bezoek aan de apotheek wil melden, zegt de dame terwijl ze op haar scherm kijkt: Ja, ik zie dat u tegenwoordig bij de ONVZ bent. Die vergoeden dit en dat ook nog. Wat een service.
De buurtagent loopt netjes zijn rondjes en maakt een gezellig praatje met iedereen en weet precies waar de overlast plaats vindt. Op verzoek van Nederland zit in het paspoort van elke Nederlander zijn vingerafdruk ter controle van vals gebruik van iemands paspoort. De irisscan ontbreekt nog als tweede fysieke kenmerk maar dat is vast tijdelijk. (Dit biedt interessante mogelijkheden. Ik ben eens Europa binnen gekomen in Lissabon door, ver van de rij wachtenden bij de pascontrole, een onbemand glazen hokje binnen te stappen, op commando van een metalen stem mijn paspoort op een scanner te leggen, in een camera te kijken, waarna de deur naar buiten zomaar open ging. )
Via DigiD kunnen vele overheidsdiensten bereikt worden, de infrastructuur is gereed om alle adresmutaties centraal te coördineren en beheren. Het burgerservicenummer mag alleen door de overheid gebruikt worden, maar wat maakt dat uit en wie is “de Overheid”, zie bovenstaand genoemde instituties. Eigenlijk hoort alleen de bank er niet toe maar die is van levensbelang voor het belegde vermogen van de pensioenfondsen en de aflossingen van de hypotheken en de financiering van de nutsvoorzieningen, dus eigenlijk voor Henk en Ingrid. Zolang het naam-postcode systeem maar strak beheerd wordt kan de rest van de Nederlandse instituties daar ook goed mee uit de voeten.
Ik kon op een dag niet meer communiceren met de ONVZ, mijn ziektekostenverzekeraar. Volgens de mededeling op het scherm gaf hun postcode beheerder aan dat de naam en het polisnummer dat ik opgaf niet klopte met de postcode. Dus de communicatie stopte, ik kreeg geen contact met de ONVZ. Na enig bellen door Hans zou het probleem opgelost zijn. Dat bleek niet het geval maar toen het probleem wel opgelost was kreeg ik een mailtje dat er een foutje in het GBA zat. Ik was wel correct van Amsterdam naar Delft verhuisd maar ik vermoed dat er een klein foutje in DigiD geslopen was en dat was automatisch doorgesluisd naar de ONVZ. Niets is perfect maar vaak wel bijna.
Nederland maakt in Europa het meest gebruik van telefoontaps. De nationale terreurbestrijder is zo goed georganiseerd dat hij geruststellend kan melden dat er geen grote terreurdreiging is maar dat waakzaamheid geboden is. Ik vermoed dat het draagvlak bij Geert, Henk en Ingrid voldoende moet groeien om de overheid de mogelijk te geven om onze straatjongeren te rubriceren onder terreur en dreiging en dan kan ze hard ingrijpen. Deze jongeren staan echt wel geregistreerd en het systeem van de nationale terreurbestrijder is ook hier bruikbaar.
Mijns inziens leeft de Nederlandse burger tevreden en ongemerkt, met behulp van zijn eigen “democratisch” aangestelde boven-hen-gestelden, in een licht Orwelliaanse samenleving.
Zie het verschil van maatschappij inrichting eind jaren 60 toen er een behoorlijk verzet was tegen de Nationale Volkstelling, een zeer antiek statistisch instrument, en de inrichting van de maatschappij nu. Ik ben benieuwd hoe de maatschappij over 50 jaar ingericht is.
De samenleving wil zo min mogelijk last hebben van Polen, Bulgaren, Roemenen, Turken, Grieken, Italianen, Spanjaarden en Portugezen. Fransen kunnen nog net wel. Er mag geen geld wegstromen uit Nederland naar het oosten en het zuiden, het mag wel instromen via lage rente op leningen en exportoverschotten. Ondertussen krijgt Brussel de schuld van dit al.
Dit lijkt misschien een negatieve beschrijving maar ik denk dat ik niet erg veel over overdrijf en dat bij beter bestuderen van de informatiestromen die werkelijkheid nog wat heftiger wordt. Er heerst zeker geen dictatuur, de burger wil het graag zo hebben, hij zal echt geen revolutie uitroepen en herrie schoppen. Daarom kan de aandacht rustig verlegd worden naar het opbouwen van een dierenpolitie. Na vele keren de rollator op de agenda van de Tweede Kamer te hebben gehad is hij eindelijk uit het basispakket en dat wordt gepresenteerd als aanpassing van het zorgstelsel. Het is vooral klein grut dat de aandacht opeist. Deze samenleving waarborgt het beste de financiële zekerheden van de burger. En dat is waar alle waarden en normen in uitgedrukt worden. Mark meldt dat niet getornd wordt aan de hypotheekrenteaftrek. Maar de hypotheekeigenaren zijn daar niet helemaal gerust op. Niet onterecht want buiten de grenzen van Nederland vindt men dit maar een vreemde constructie, gokken op waardevermeerdering d.m.v. van lenen van de bank op kosten van iedereen. Samen met ons gesteun over de 3% norm en het Polenmeldpunt zal het de boven-ons-gestelden heel wat moeite kosten om in New Speak uit te leggen dat de hypotheekrenteaftrek niet veranderd en Nederland geen bevoegdheden overdraagt aan Brussel maar dat er een nieuw systeem opgezet wordt wat wel de goedkeuring krijgt van de bestuurlijke en financiële buitenwereld. Nederland is gewoon een corporatistische samenleving.

Ik ga wonen in een land waar ook democratie heerst. Hier moet ik een vingerafdruk plaatsen en mijn paspoortnummer schrijven op het begeleidend document bij elk poststuk dat ik verstuur naar Nederland. Bij de DAS (Administratieve Inlichtingendienst) in Medellin moet ik alle tien vingerafdrukken afgeven als ik mijn visum kom verlengen. Als ik opmerk dat ik dat al bij de DAS in Cartagena heb gedaan dan zegt de ambtenaar knorrig maar vriendelijk dat het een ander systeem is. En als ik dan zeg dat ik het ook bij de DAS op de luchthaven van Medellin in Rio Negro heb gedaan, zijn afdeling, zegt hij dat het ook een ander systeem is. Ik ga nu sinds 2 jaar het land in en uit en ben een 10 tal keren geregistreerd maar dat maakt niet uit, iedere keer is alles nieuw. Zelfs als ik een tasje van 10 euro of een mobieltje koop moet ik mijn paspoortnummer opgeven. Daar de computer meestal geen alfanumeriek gegevens accepteert wordt maar mijn burgerservicenummer ingevuld. Het barst hier van de politieagenten en het lijkt dictatoriaal.
De werkelijkheid is dat er geen burger registratie systeem is. De burger hier en de overheid leven in eigen werelden en hebben ieder hun eigen zorgen. Ieder gaat gewoon ergens wonen, gaat dat adres doorgeven aan een ieder die het weten wil en dat is het dan. Geen melden bij een gemeentehuis, geen postcode en geen controle bij informatiesystemen dat meldt dat het adres niet bestaat of geen woonadres is. Geboorten en huwelijken en scheidingen worden geregistreerd bij een notariskantoor in een boek. En dat slechts eenmaal in zijn leven officieel, daarna wordt gewoon samengeleefd met anderen, krijgen de nieuwe kinderen andere achternamen en wordt gesproken over getrouwd zijn zonder dat er ooit gescheiden is. Scheiden en trouwen is veel te duur.
Elk notariaat heeft zijn eigen format van formulieren, als er maar de belangrijkste gegevens en stempels en handtekeningen op staan. In de kring Medellin zijn meer dan 50 notariskantoren. Elk jaar levert bij een gemiddeld notariskantoor zeker 20 folianten op. Als je niet weet in welke stad en bij welke notaris je ouders je ingeschreven hebben bij je geboorte dan kun je een groot probleem hebben wanneer je een afschrift van de geboorteakte nodig hebt. Dat wordt zoeken. Het is dan ook verstandig om minimaal één afschrift thuis te bewaren want daar staat het nummer van het notariskantoor op met het foliantnummer en de bladzijde. Als je het niet weet kunnen advocaten daar een flinke tijd mee bezig zijn. Het is dus zaak om je familie te kennen die kunnen uitleggen waar je ouders gewoond hebben en waar jij geboren bent. Er zijn miljoenen van hun land verdrevenen, landlozen, analfabeten en ouderloze kinderen die dat niet weten. En er zijn miljoenen mensen die nooit ingeschreven zijn omdat ze in de bergen of oerwouden wonen. De overheid heeft voor hen een aparte categorie gemaakt. Claudia en haar zussen hebben een andere familienaam dan haar vader om onduidelijke redenen, maar ze heeft wel een cedula, een identiteitsbewijs, dus dat vormt geen probleem.
Als ik over het betalen van inkomstenbelasting begin dan kijkt iedereen zeer verbouwereerd, ze begrijpen het begrip niet, belasting afdragen over wat je verdiend hebt, maloco. De DIAN, de belastingdienst kent je alleen als je vastgoed hebt en dan betaal je flink. En er is een opslag op services als water en electra, BTW(alleen voor grootwinkelbedrijven en restaurants) en importen. (Een Hostaleigenaar vertelt mij dat hij 25.000 COP per maand betaalt aan de DIAN.((10 euro). Hij heeft zeker 50 gasten per week. Ik heb niet kunnen ontdekken of de DIAN in mij geïnteresseerd is als ik hier ga wonen. Ik denk dat het ook niet zo werkt omdat er geen bevolkingsregistratie is dus ze kunnen je nooit vinden, ik zal wel zien.
Colombia is daarnaast een redelijk machista en gewelddadige samenleving met veel huiselijk geweld. Problemen worden in besloten kring hardhandig opgelost, zeker als er drugs en alcohol in het spel zijn. En de Policia laat zich niet zien, zelfs niet als je met 5 kogels op de grond ligt. Ik heb dit met eigen ogen gezien. Als je per se wilt moet je gewoon een advocaat in de arm nemen om het recht op gang te krijgen.
Wat zeer gevoelig ligt is het aanzetten tot heftige sociale veranderingen. Praten en schrijven mag. Echt Aktie voeren mag niet. Dan krijg je avonds bezoek van iemand of een motorfiets met wapen rijdt langs je. De overheid, de guerrilla, de drugsmafia en de paramilitairen zijn gezamenlijk in een grondige worsteling verwikkeld en dat zal zo blijven zolang de US en Europa drugs nodig hebben. De overheid is er trots op dat ze ondertussen in 95% van de gemeenten officieel vertegenwoordigd is met een vorm van bestuur en Policia. De Policia is hier eigenlijk de beroepstak van het leger. In de rest is het de guerrilla die het voor het zeggen heeft.
In het begin leek het mij dat ik in een dictatuur terecht gekomen was maar ondertussen heb ik wel door dat dit land verwikkeld is in zich traag ontwikkelende processen naar een sociale samenleving via de ontmanteling van de guerrilla, daarna de paramilitairen en dan de drugsmaffia.
Zoals de Nederlandse samenleving gebiologeerd is op geld (waar veel van beschikbaar is), is Colombia gebiologeerd op geweld, waar ook veel van beschikbaar is. Het is echter vele malen minder dan 20 jaar geleden. Ik heb tot nu toe niet onbezonnen, maar wel onbekommerd rondgereisd, en voel me veilig in Colombia. Nu ik samenleef met een Colombiaanse die in haar leven heel veel geweld meegemaakt en gezien heeft veranderd mijn leven. Zij is zeer voorzichtig en verlangt van mij dat ik bepaalde gebieden en wegen vermijd. Naar mijn idee redeneert ze vaak vanuit ervaringen uit het verleden die nu niet meer gelden maar ik moet duidelijk rekening houden met haar gevoelens en begin dus niet te discussiëren. Ik zal gaan reizen onder beperkende voorwaarden. Ik leef hier bepaald niet als een gepensioneerde in een flatje in Marbella. Vorige week werd een zus van Claudia opeens behoorlijk ziek en werkt dus niet. Dan valt direct een groot deel van het inkomen weg en is de rest nodig voor haar en haar zoontje en krijgt haar moeder geen geld meer om eten te kopen. Daar moet direct een oplossing voor gevonden worden. Andere zussen helpen al met andere zaken. Dit is de normaalste zaak van de wereld in een land met beperkte sociale voorzieningen. Diegene die werk en geld heeft helpt de minder bedeelden. (zoals in Nederland Marokkanen en Turken geld naar het thuisland sturen. Het komt dan ook bij velen in het Rif gebergte heel hard aan als er 30 euro op de AOW gekort wordt.) Dus ik moet bepalen in hoeverre ik wil bijspringen. Ik moet zelf bepalen of diegene die hulp nodig heeft dit ook werkelijk verdiend. Er wordt geen enkele druk op mij uitgeoefend. Het initiatief om bij te springen ligt bij mij. Deze morele beslissingen zijn een blijvend onderdeel van mijn leven, op elk moment kan het zijn dat ik moet nadenken over mijn positie, ook t.o.v. Claudia. Omdat Claudia niet meer werkt vervalt aan het einde van de maand juni voor haar zoon de ziektekostenverzekering. Merkwaardig genoeg wil ze niet dat ik bijspring maar wil zien welke verantwoordelijkheid de familie van haar ex-man neemt t.o.v van deze zoon van die familie. Ze is daar in mijn ogen heel helder en hard in, dit is gewoon een onderdeel van het leven in dit land. Ik ken gevallen waar de buitenlandse echtgenoot volledig gedesillusioneerd raakte omdat hij voor zijn gevoel volledig opdraait voor het welzijn van de familie.
Dit is een nieuwe wending in mijn leven waar ik ervaring mee moet opdoen. Moreel sterk zijn en niet ontwijken en wegduiken, bepalen waar ik sta in het sociale leven. Ik ervaar dat als positief.
Deze vorm van leven, leren omgaan met onzekerheid en beperkingen is de reden dat ik graag uit Nederland vertrek. In Colombia is wat mij betreft het leven en de samenleving zeer authentiek, ik heb het gevoel dat ik leef. En vanmorgen kreeg ik opeens als ontbijt het traditionele Arepa met roerei maar daarbij een vissekop waar nog wat vlees aan zat. Het leven zit vol verrassingen.

Tot volgende keer, ik zal in de toekomst vast wel meer schrijven over de maatschappij hier. Voor diegenen die het tot hier uitgehouden hebben voeg ik een tekst toe die Louise Fresco onlangs geschreven heeft in de NRC. Zij schrijft afgewogen, helder en kracht over solidariteit in Europa. Heel wat professioneler dan mijn tekst.

Abstracte solidariteit-Louise Fresco-NRC
In de media sloven politici en deskundologen – om dit, in deze tijden van verwarring, toepasselijke woord maar eens uit de kast te halen – zich uit in analyses over de eurocrisis. Het niveau van het debat kenmerkt zich door koffiedik kijken en het uitvergroten van eigen en andermans emoties en pseudokennis. Dat betekent dat de interviewer dingen vraagt – ik verzin dit niet – als „wat denk jij, nu je die boze Grieken ziet, zullen ze in de euro blijven of niet?”. Een nog ergere variant is: „vind je dat de Grieken in de euro moeten blijven?”. Aangezien niemand dat weet, vooral de Grieken niet, is dat het schoolvoorbeeld van een zinloze vraag.
Gemakshalve vergeet de SP dat buiten Nederland nog een wereld is
Ondertussen begint de campagne voor de verkiezingen, en die gaat ogenschijnlijk over heel andere dingen. Over Nederland, natuurlijk, op het bekende huis-tuin-en-keukenniveau waarbij wij ons zo aangenaam voelen. Ik wil hiermee de Nederlandse situatie van dalende koopkracht – de laagste inkomens die daarvoor net wel of net niet worden gecompenseerd – niet bagatelliseren, maar toch.
SP-ideoloog Ronald van Raak (de typering is van deze krant) presteert het om in een interview van twee volle pagina’s, afgelopen zaterdag, niet eenmaal het woord Europa of Griekenland te laten vallen. Ondanks eerdere, sussende woorden van Jan Marijnissen dat de SP echt niet tegen Europa is, is deze lacune omineus in een gesprek dat de filosofie van de partij in haar volle breedte schildert.
Tegelijkertijd heeft van Raak bezwaar tegen de term ‘kosmopolitisch’. Hij zegt: „Zij die zo opgeven over hun eigen kosmopolitisme koesteren vaak een abstracte solidariteit met mensen uit Afrika en Afghanistan, maar een angst voor mensen en hun opvattingen uit de achterstandswijk een paar straten verderop.” Mogelijk heeft hij gelijk en bestaan deze mensen werkelijk. Alleen heb ik dergelijke pseudokosmopolieten nooit eerder opgemerkt (maar ja, misschien zaten die thuis te bibberen op de divan, bang om een paar straten verderop te gaan, en ongetwijfeld nog banger voor loslopende Afrikanen).
Maar dan komt er een merkwaardige wending. In een passage waarin hij zich afzet tegen het neoliberalisme en de partijen die dat omarmen, stelt van Raak dat „alle opiniepeilingen laten zien dat mensen trots zijn op Nederland omdat de tegenstellingen hier niet erg groot zijn [...] Een meerderheid van Nederlanders is bang voor meer tegenstellingen en afbraak van sociale zekerheid”. In combinatie met de afwezigheid van enige verwijzing naar Europa en een wegwerpendheid tegenover „Afrika en Afghanistan” – zeg maar Verweggistan – komt dat voor mij als een schok. We mogen, niet moeten, dus solidair zijn binnen Nederland, en de verzorgingsstaat beschermen, maar dat daarbuiten nog een wereld bestaat, wordt gemakshalve vergeten.
Diezelfde mensen een paar straten verderop worden beïnvloed, of de SP het wil of niet, door wat er in Griekenland gebeurt, en zelfs ook door wat er in Afrika en Afghanistan plaatsvindt. Ja, het wordt „minder gezellig” in Nederland, om van Raak nog een keer te citeren. Als er ergens solidariteit nodig is, dan is het op dit moment in Europa en in Griekenland. Juist daar lopen de tegenstellingen gigantisch op, tussen noord en zuid, tussen arm en rijk, tussen wie werk heeft, of spaargeld of relaties, en wie niet. Dat is geen abstracte solidariteit, maar één waarvoor wij zullen moeten bloeden.
Want dat is nu eenmaal het hart van solidariteit, dat je iets voor elkaar over hebt. In voorspoed en in tegenspoed. Zoals dat in de verzorgingsstaat Nederland geldt. Net zo goed als wij accepteren dat iemand die te veel drinkt en rookt of gevaarlijke sporten onderneemt, recht heeft op medische hulp, ook al vallen veel van haar of zijn gezondheidsproblemen in de categorieën ‘zelf aangedaan leed’ en ‘eigen stomme schuld’, evenzo hebben de Grieken recht op onze steun. Ook al hebben ze er een potje van gemaakt, kennen ze geen arbeidsmoraal, worden ze geleid door dubieuze leiders, zijn ze koppig en kortzichtig en zijn ze onder valse voorwendselen de eurozone binnengedrongen. Allemaal waar, maar daarin verschillen ze niet van, zeg maar, illegale asielzoekers die ook recht op medische verzorging hebben.
Het beroep dat de SP doet op solidariteit met de zwakken kan nooit alleen gelden voor Nederlandse burgers. Als we die weg opgaan, dan dreigt pas werkelijk de afbraak van de Nederlandse samenleving. Juist het land dat er trots op is dat er geen grote sociale tegenstellingen bestaan, en dat altijd als filosofie heeft uitgedragen in al zijn internationale uitingen, moet pal staan voor de solidariteit met de zwakke landen in Europa. En niet alleen uit welbegrepen eigenbelang, zoals sussend door deskundologen wordt gezegd. Maar omdat het een fundamentele waarde is van onze beschaving.
Daarom is het op zijn minst tendentieus, zo niet erger, dat de SP tegenover de eigen fraaie solidariteit met die achterstandswijken een paar straten verderop Afrika en Afghanistan noemt, en de abstracte solidariteit van een kosmopolitische, pseudolinkse elite.