03 Coruna-Cascais

Scheepsbericht 3 Coruna – Cascais(Lissabon)

De bijbehorende fotos zijn verwijdert.

Maandag 16 juli 2007 arriveren Annemieke, Michael, Daan (12j) en Emma(11j) per auto. Na een lange rit vanuit Nederland. Het weerzien is warm en de kinderen gaan direct aan de gang met de dingy. Annemiek had de generator via TNT Poste-Restante naar Coruna gestuurd omdat de auto vol zat. Volgens het trackingsysteem is hij al lang in Coruna maar de Correios vindt van niet. We vertrekken op woensdag zonder generator, die halen we later op. Daarmee is dit de vakantie van de generator geworden. En het ritme en de sfeer van de dag wordt bepaald door de kinderen, dat is even wennen voor mij. Het weer is er niet minder om. Vanaf nu is het vriendelijk mediteraan weer met een windje uit de goede richting. Of geen wind dus. Woensdagmorgen, ankerop. Het anker zit goed vast, we trekken de boegen het water in. Als je op de ankerketting gaat staan dan voel je hem veren. Het anker zit onder een kabel of oude ankerketting op 13m diepte. Ik heb een duikuitrusting maar geen moed om de klus te klaren. Een paar uur later heeft een duiker het anker in 10 minuten los à 150 euro. De hele dag motorzeilend gaan we langzamerhand zuid-west en ankeren bij Camarinhas. Onderweg en in de haven zien we dolfijnen. De vissers kijken niet op of om, het is hier gewoon. Bij het vertrek naar Finisterre de volgende ochtend zijn de dolfijnen er weer. Eerst met de motor, in de middag lekker zeilend en met prachtig weer langs de kaap onder de vuurtoren door. Iedereen geniet. We ankeren in de baai van Henk de Velde. Dit is zijn plekje, waar hij altijd weer komt. Voor mij is dit een bijzonder moment. Vanaf nu is het zuid varen, meestal met achterlijke winden. De volgende dag lopen we naar de vuurtoren. Het piepkleine hotelletje O Semaforo is er nog steeds. Ik droom ervan hier ooit eens met een speciaal iemand het geweld van de najaarsstormen te ondergaan. Nu is het gewoon prachtig weer met veel wandelende pelgrims die verder zijn gegaan na Compostella en hier een kledingstuk verbranden. S’ avonds gebakken vis, direct van de visser gekocht, met veel graat. De volgende dag naar Muros, voor de wind zeilend, zijn er weer dolfijnen. S`morgens is het betrokken, de tent gaat over de kuip.(en is er sindsdien niet meer af geweest) Het gaat echt waaien en regenen. Spelletjes dag en de uitdrukking “verwaaid liggen” uitleggen aan Emma. Later horen we dat er in Europa 30 doden gevallen zijn door deze depressie. Maandag 23 juli met een westenwindje en zon naar Bayona. Weer dolfijnen. De volgende dag naar de Islas Cies. De romeinen noemden het al “de eilanden van de hemel”. Dat is het in ieder geval voor Emma en Daan die van het strand en het bootje genieten. We zeilen terug naar Bayona. Michael, Daan en ik gaan per bus de generator halen bij de Correios in Coruna. Hij is weer niet aangekomen bij Poste Restante. Michael legt in het Spaans rustig uit wat er aan de hand is en opeens realiseert een dame zich dat hij er wellicht al lange tijd is. Maar staat bij onbekende zaken omdat hij afgeleverd was door de Duitse Post Dienst en niet door de Correios zelf, en dan geen Poste Restante kan zijn. Ik ben in ieder geval blij en we rijden met de auto van de familie Beers terug naar Bayona. De volgende dag is het weer afscheid nemen, ik ervaar het als een afscheid dat erg lang kan duren. Later op de dag test ik de nieuwe generator, de verkeerde blijkt opgestuurd te zijn. Nu heb ik hier twee verkeerde generators staan. De Tooldiscounter neemt het sportief op en stuurt de juiste generator naar Porto terwijl ik de twee meeneem naar Porto waar ze opgehaald zullen worden.

Bayona-Porto Zondag 29 augustus 2007. Auke, Heidi en dochter Vera (10 jaar) arriveren vanuit Porto rond middernacht in Bayona en worden door de taxichauffeur bij de verkeerde jachthaven afgezet. Het weerzien op een verlichte boulevard halverwege beide jachthavens is hartverwarmend. De werf van Simon aan het IJ in Amsterdam is opeens weer erg dichtbij. We vertrekken naar de Islas Cies. Ankeren voor het strand, voor mij alweer de vierde keer maar het blijft er mooi. De familie geniet overdag van het strand en s`avonds ga ik nog eens met Vera met het bootje naar de kant voor een wandeling. De volgende dag buitenom zeilend terug naar Bayona en daar voor anker tussen allerhande vertrekkers. Auke maakt me opmerkzaam op een Duitse catamaran die van aluminium lijkt te zijn. Dit blijkt later inderdaad zo te zijn. We vertrekken twee dagen later naar Camarinha, aan de grensrivier tussen tussen Noord-Spanje en Portugal. Het zeilen met de spinaker gaat zo mooi dat we besluiten door te gaan naar Viano de Castello. Tot verdriet van Vera weer geen dolfijnen bij de boot. We blijken voor een cafe met harde muziek te liggen en vertrekken dus de volgende dag alweer naar Vila do Conde. Onder de kust komen we op 20m diepte langs twee cardinale boeien. Vele jaren geleden was ik er aan boord van de Attitude van Ewoud. We kregen toen de schrik van ons leven want de dieptemeter gaf opeens, op open zee, nog maar enkele meters of niets meer aan. Met een prikstok 3 meter diep prikken leverde niets op. In Porto hoorden we later dat er in de diepte een onderwater getijdecentrale ligt. Een hele geruststelling, ik vaar er nu dus weer langs en zet mijn vooruitkijkende dieptemeter aan. Ik wist dat er niets zou zijn maar je ziet hele bergen op je afkomen en verdwijnen. Er dreven enorme dingen in het water. Het zweet brak me uit, maar er was niets. Alleen opgewerveld zand en stromingen die de dieptemeter verstoren. Zou ik iets masochistisch in me hebben? Ik kon makkelijk buiten de boeien om varen of de dieptemeter uitlaten.
We schuiven bij Vila do Conde zachtjes tussen de banken de rivier op. Auke aan het roer en ik achter de vooruitkijkende dieptemeter. Je ziet nu keurig waar het de ondieptes liggen en waar het diep is. We gaan zover we kunnen, tot een brug ons stopt. We liggen onder het paleis, heel romantisch. De Vila blijkt sinds ik er de vorige keer was danig opgeknapt. Veel architectuur in plaats van vervallen huizen en een slechte replica van een 17e eeuws zeilschip. We liggen hier prachtig en blijven meerdere dagen, ook omdat het buiten flink waait. Vera maakt een checklist waarom staat wat er gedaan moet worden bij vertrek en bij aankomst. Tevens is ze onze veervrouw en moet soms hard roeien om niet meegenomen te worden door stroom en wind. Dat is best spannend voor Auke en Heidi als ze alleen in het bootje naar de kant gaat om mij op te halen. Op zondagmorgen blijken we opgenomen te zijn in het parcour van kanowedstrijden voor jeugdteams. We volgen hoe er fanatiek gekanood wordt. En hoe in de achterhoede hevige gevechten plaats vinden tussen jongens en meisjes waarbij je aan de verbeten koppen van de jongetjes ziet dat het niet leuk is om van meisjes te verliezen. Op een dag besluiten we toch maar naar Porto te gaan. Er staan nog flinke golven. Weer een mooie zeildag met wind van achteren en spinaker op. En jammer genoeg voor Vera weer geen dolfijnen. In Porto bezoeken we de oude stad, mooi als altijd. Auke, Heidi en Vera vertrekken en ik ga de SSB zender weer monteren. Hij werkt, fantastisch, ik kan nu emailen van boord en Gribfiles met windinformatie ontvangen overal ter wereld. Het lukt me om via het walstation in Oostende, maar ook via Trinidad emails te verzenden. Dat betekend dat het ook moet lukken om weerberichten te krijgen als we de oceaan oversteken. Ik ben helemaal blij. De goede generator is nu afgeleverd in Porto maar de twee andere zijn nog niet opgehaald.
Zaterdag hoor ik dat zondag mijn volgende gasten niet te komen. Dat is even balen. Ik besluit om zondagmorgen te vertrekken. Met Tooldiscounter kom ik overeen dat als de generatoren niet binnen een maand opgehaald worden, ze eigendom worden van de Marina. Prima service, geen gezeur dat ik ze weer mee moet nemen naar Lissabon. Voor mij eindelijk een zorg minder.

Porto-Cascais Zondag 12 aug 2007
2 dagen later lig ik na veel motorzeilen via Figueira da Foz in Cascais bij Lissabon voor anker. Onderweg waren er erg veel visserijvlaggetjes en dus ook dolfijnen. Het voelt een beetje gewoon om s'nachts om 1 uur in het donker een haven binnen te lopen en dan een ankerplaatsje te vinden tussen de andere jachten. Er liggen hier veel schepen voor anker. De Marina zou me 80 euro per nacht kosten. De receptie vindt het zelf ook wel erg duur.
Dinsdag 15 augustus. Eerst wat bijgekomen. (s`middags een biertje en weg was eddy) En s`avonds in een lokaal goedkoop eethuisje vis gegeten. 10.50 euro voor vis + bier + koffie. Als dat overal zo kan dan zal ik niet zo veel koken. Er zat een geschifte portugese jazz musicus naast me, leuk, maar wel vermoeiend. Ik ben maar niet met hem naar zijn huis gegaan. Als ik wat meer in mijn reizende element ben dan ga ik dat natuurlijk wel doen. In het donker met het bootje naar je huis. Je moet wel helder blijven,anders kun je je huis niet meer vinden. Ik denk dat ik wel genoeg ga beleven. Eigenlijk ben ik wel blij dat mijn gasten wegbleven. Kan ik me rustig voorbereiden op de oversteek. Ik ben nu 14 dagen alleen. Toen Simon, Ewoud en Henk wegreden uit Dartmouth had ik het er moeilijk mee. Een gevoel van verlating en alsof ik voor een examen stond. Nu niet meer. Op zich ben ik nog erg bezig met Amsterdam en Nederland. Door de gasten, door mijn gecommuniceer en alle zaken die ik nog aan het organiseren ben.
Ik heb enkele zeer ontspannen en rustige dagen. Een keer 3 uitgeputte Rotterdamse jongens aan boord die al zwemmend naar zee stroomden en mijn boot als enige redding zagen. Ze hadden een enorme afstand gezwommen. Terug naar het strand per dingy. Om 5 uur een wijntje met toastjes met pesto, mascarpone en gedroogde tomaat in olie, heerlijk. En Waldemar Bastos via de walkman. Een dag later komt er s`avonds swell, deining van de oceaan. Dat is genieten, tegen de achtergrond van de verlichte stad en strand voel en zie je de boot stijgen en dalen en daarna de golven met een enorm geweld breken op de rotsen en het zand. De boot blijft stil op zijn plaats, geen ruk aan het anker, niets, heel vredig. De buurman verdwijnt soms helemaal achter een golf. Nu begrijp ik dat de jachten die voor anker voor het strand bij Pukhet lagen de Tsunami met een golf van 5 meter zonder brokken overleefden terwijl het land achter hen verwoest was.
De volgende dag begint slecht. S`morgens ga ik aan land om weer naar een vulstation voor mijn gasfles te zoeken. Ik buk op de steiger om mijn bootje vast te maken en mijn waterdichte kamera wipt uit de rugzak zo het water in. Rits niet goed dichtgedaan. Pest in. Dit moest een keer gebeuren. Ik loop op goed geluk een winkeltje in jachtoebehoren binnen en ze kunnen de fles de volgende dag vullen, dat is mooi. De buurman, en concurrent had net gezegd dat het alleen in Lissabon kon, maar hij wist niet waar. Terug naar de boot, duikuitrusting klaarmaken en twee keer gedoken. Ik zag onder water geen hand voor ogen, het waaide ondertussen 25Kn met stoten van 35Kn. Veel golven en wervelingen en geen kamera. Op de weg naar de boot kon het 2.5Pk motortje het nauwelijk bolwerken en opeens stopt het. Ik waai snel richting zee en weet nog net roeiend een boot voor anker vast te pakken. Daar hang je dan. Opeens vaart een Duits stel met een bootje met een sterke motor naast me, nemen een lijn aan en slepen me naar mijn boot en weg zijn ze weer. Terug naar de Bagelut. (Dom dom, de benzine was op, je vaart continu vol gas en dan is het tankje snel leeg) Veel wind nu. De maximale snelheid achter anker is volgens de GPS 2.4Kn, de boot rukt stevig aan de ketting. De volgende morgen leg ik Boanerges dichter bij de wal om maar zo min mogenlijk met het motortje te hoeven varen. Het anker graaft zich snel in. De volgende dag blijkt dat ik niet naar de kant kan, te weinig power achter de bijboot. Weer verleg ik Boanerges, nu het dichtst van alle boten bij de kant. Het anker ophalen gaat goed maar het uitvieren op de nieuwe plek gaat niet mooi, de kop van de boot waait weg en ik lig voor mijn gevoel te dicht bij de wal. Dan kun je niets meer doen als het anker gaat krabben. Ik haal het anker weer op. Dat gaat niet, ik zit weer met mijn anker onder een ketting, net als in Coruna. Dan maar afwachten. S`nachts 35 tot 45Kn wind. Een onrustige nacht.
De volgende dag ga ik naar de Bagelut. Het is de catamaran die Auke aanwees in Bayona en hij is inderdaad van aluminium, 11.9m lang, 4200Kg vaarklaar. Nu 5000kg cruising gewicht. Het is een Kurt Hughes ontwerp net als de Attitude van Ewoud en op dezelfde manier gebouwd. Vier halfronde schalen maken, de vorm van een halve romp uitsnijden, twee helften aan de onderkant aan elkaar naaien en de romp in vorm buigen. En dat in aluminium. De boot is licht en fantastisch strak afgewerkt. Veel beslag is van aluminium en geintegreerd in de constructie. De zwaarden zijn 3.8m lang en wegen 45Kg. Dat is niet makkelijk in polyester te bereiken. De eigenaren en bouwers zijn Brigitte en Walter Feindt, professionele botenbouwers die alleen stalen en aluminium schepen bouwen. Ze zijn al 3 keer de oceaan overgeweest en waren 7 jaar in de Carieb. Walter helpt mij als ik onderwater ga om mijn anker los te maken. Op zijn advies leggen we Boanerges als voorzorg met een lange lijn vast aan een mooring. Onderwater blijkt het anker op zijn rug te liggen, vastgeknoopt met zeker 10 lussen touw, visnet en een ankerbal aan een oude ketting. Ik zie nu de enorme rommel op de bodem. En dat is nog niet eens bij de moorings. Ik snijdt de hele handel los en weg is het anker. Volgende keer handschoenen aan want zo`n enorm duikmes kan je flink beschadigen. Eigenlijk is dit wel leuk werk, jammer dat het zo`n moeite is om een duikuitrusting aan te trekken. We leggen de boot nu achter twee ankers, de Manson en de Fortress (9Kg) op 50m lijn. Dat moet genoeg zijn voor de nacht.
S`avonds komt de marinepolitie langs, iedereen vertellen dat het beter is de marina in te gaan. Er komt 50Kn wind. 5 boten blijven liggen waaronder Boanerges. Naar mijn idee valt het s`nachts mee. In de vroege ochtend zijn er volkomen windstille momenten. Boanerges draait gezellig rond zijn ankers. Ik kan er niets tegen doen. De volgende morgen wijzen de ankerketting en de ankerlijn parallel aan elkaar naar hetzelfde punt. Er zit dus iets fout. Weer naar Walter. Weer de duikuitrusting aan. Het blijkt dat beide lijnen met visnet, vislijnen en een 5cm dikke kabel samengerold onder en rond een rots zitten. Het is veel werk om de lijnen onder de rots vandaan te krijgen. Later kunnen we het visnet aan boord lossnijden. Voortaan maar weer gewoon achter één anker dat lekker diep in het zand zit. Het duurt nog heel wat dagen voor het weer rustig wordt. Dan komen ook de andere boten tevoorschijn en dan liggen er weer 18 voor anker. De zon schijnt, het is zacht weer en het lijkt of er niets gebeurd is. De mensen op het strand hebben er geen weet van wat zich voor hun afspeeld op het water. Ondertussen ontmoet ik meer wereldzeilers die al lange tijd onderweg zijn. Een Hollander zelfs 23 jaar. Waarvan 13 jaar in de Pacific. Hij komt aan boord, drinkt koffie, we praten gezellig, hij gaat, de volgende morgen is zijn boot er niet meer, vertrokken zonder een spoor achter te laten. Langzaam aan zal ik ook dat wereldje inschuiven. Ik ben benieuwd wat het met me gaat doen.