05 Isla de Lobos-Mindelo

Donderdag 13 september. Vertrek naar de Cabo Verde. De Grib files zeggen dat we, als we het goed doen, constant een lekkere wind hebben. Er is wat onzekerheid onder ons. Hans is geen zeiler maar leert opmerkelijk snel en heeft een enorme energie. Beatrijs is wel een zeiler maar vindt het erg spannend s’nachts. We besluiten dat Beatrijs de wacht tot 22.00 uur heeft, dan ik tot 02.00 uur en Hans tot 06.00 uur waarna Beatrijs weer begint. Ik mag ten alle tijden uit bed gehaald worden. En s’nachts verminderen we zeil zodat er rust is. Dit blijkt prima te werken. Soms wordt het nog wel spannend gevonden, we hebben constant flinke golven en varen bijna pal voor de wind. De Robertson(Simrad) stuurautomaat doet het prima. De zeilen blijken het minste te klappen met een melkmeisjes tuig. (De genua over bakboord en het grootzeil over stuurboord of andersom.) Ik merk nu hoe snel vallen en schoten doorschavielen als je niet oplet. Heelhouden is de kunst van het wereld-zeilen en ik moet dat nog leren. Iedereen let continu op dat er niets schuurt of klem zit. Tot begin dit jaar interresseerde slijtage me niet echt, in de winterstop kon je alles herstellen en alles is in Nederland te krijgen. Hier is dat anders. Alles moet uit Portugal of Spanje komen en dat kost al gauw een maand. En dan nog weet je niet of je krijgt wat je wilt.
De eerste dag hadden we een gemiddelde van 5.5Kn. Dit zal oplopen tot 6.4 gem over de totale afstand naar Mindelo op Sao Vincente.
Het Sailmail systeem over SSB werkt prima. Elke dag Grib files en mail vanuit Nederland. De mail maakt de wereld wel erg klein. Waar is de romantiek van onbereikbaarheid op zee? Maar ik voel me er goed bij dat ik iedere dag 4 dagen vooruit kan zien hoe het weer zich gaat ontwikkelen. Op een gegeven moment gaan we over van de zender in Oostende naar de zender op Trinidad. Weer een stap dichter bij de Carieb, spannend. We krijgen vliegende vissen en vliegende inktvissen aan boord. De vliegende vissen hebben een goede uitrusting, lange vleugels en een grote buikvin die dient als roer en hebben een mooie blauwe kleur. Het is een prachtig gezicht als je door een school vis onder water zeilt die ineens een zwerm vliegende vis boven water wordt. Vissen scholen en vogels zwermen en deze beestjes doen beide. S’nachts knallen ze soms vlak naast je neer, het is een wonder dat er iemand geraakt is. In 4 dagen tijd hebben we er ruim 40 aan dek gekregen. We kregen ook inktvisjes aan boord, zonder dat er water aan dek kwam. Ze lagen zelfs in de voorkuip. Na 4 dagen alleen maar golven, nauwelijk dolfijnen en helemaal geen walvissen begin ik opeens de oceaan wat saai te vinden. Dit gevoel heb ik nog nooit eerder gehad terwijl ik wel langer op zee gezeten heb. Ik ben benieuwd hoe ik dat ga ervaren bij de oversteek naar de Carieb.(14-20 dagen)

Woensdagavond 19 september komen we aan in Mindelo, gaan voor anker, hoes over de genua, huik over het grootzeil. Een wijntje en een gelukkig gevoel. Het was een heerlijke tocht met ons drieen, zo intiem en ontspannen. Een fantastische belevenis.
(Statistiek: 980NM in 6 dagen. Gemiddeld 6.4 Kn, maximum 14.9 door Beatrijs toen ze even onderdeks ging om mij wat te vertellen. Dat kan gebeuren.)
Nu een impressie van Beatrijs: (G)een zee te hoog.

Half 10, mijn wacht vanaf 6 uur vanochtend zit erop. Nog even wat kletsen met Eddy, die de wacht over neemt.Redelijk windje 4 `a 5 Bf, en stevige golven van achter, zo gaat het al een paar dagen. Dan voel ik de boot oploeven, versnellen en een golf afsurfen, de stuurautomaat houdt het niet bij, lijkt het. De stuurboordromp zakt achter diep het water in. Ineens overspoelt een enorme plens oceaanwater de anders zo veilige romp. Verbijsterd zie ik de lier helemaal onder water staan, de golf stroomt door, over ons heen en in de kuip staat ineens een paar cm. water. Ik zie theekopjes wegspoelen, ik wil erachteraan, en bedenk dan dat ik de boot eerst weer op koers moet krijgen. Eddy zegt heel rustig: ‘de boot zeilt zichzelf wel, die komt wel weer op koers’. Druipend sta ik te trillen, koud en bang, voel het zeewater nog over mijn rug stromen, ben tot op mijn onderbroek kletsnat. ‘Tsja meisje, niks aan de hand, kan gebeuren …’. De boot vaart zichzelf alweer.
Tien minuten later, zoet gewassen en warm aangekleed in bed, probeer ik me weer over te geven aan de eeuwige beweging, laat de oceaan in mij golven, maar het bibberen is nog niet gestopt.

Anderhalve week daarvoor, eerste wacht tot 22 uur. Pikkiedonker, Grote Beer, Poolster, Cassiopeia, en vooral, vooral de Melkweg. Als een brede fonkelende baan van voor tot achter over ons heen. Het hengsel waaraan de aarde hangt, een grote hand houdt ons allen als in een boodschappenmand vast. Wat voor boodschap ben ik in die mand? En Eddy, Hans, Domien? Vredig, gelukkig en dankbaar, de oceaan klotst onder me door. Lang lang voor en na mijn tijd, zal zij klotsen, golven en razen. En tegelijk: ik mag in dit leven die ene unieke boodschap die ik in me draag, vanuit de mand tot vervulling brengen.
Drie slapende mannen aan boord, mijn liefje thuis in bed, vele anderen …
Het is goed zo.

= Toplicht verankerd
in de Melkweg. Het Leven
stroomt onder me door.

= Zacht glijdt mijn bootje … ?
Trrrr, sjsjsjsj, klap, boink, trrr, sjjj, BENG
Slapen kan niet meer.

= Golven huizenhoog,
vliegende visjes aan boord,
dood. Hoe leuk is dit?

= De wassende maan,
geen vinger die er naar wijst
ik volg je lichtbaan

En een impressie van Hans: De Grote Zeereis

Toen we eind 2006 bespraken om een maand met Eddy mee te gaan zeilen leek het me een geweldige vakantie toe. Echter hoe dichter bij de datum van vertrek, des te meer gedachten kwamen boven omtrent het leven op een zeilboot die dagen achtereen op zee zwalkt. Ik ben nooit langer als 4 dagen wezen zeilen en nooit een grote oversteek.
• Wat kan er allemaal gebeuren?
• Hoe ga je zolang samen leven in een klein huisje?
• Is het niet claustrofobisch?
• Wanneer ben ik uitgekeken op al dat water?
• Wordt ik niet zeeziek?
• Houd ik het vol om iedere nacht weer wacht te gaan lopen?
• Snap ik wat ik moet doen?
• Ga ik me niet vervelen?

Nu het voorbij is weet ik de antwoorden.
• Fantastische momenten, Flipper in Wonderland (Dolfijnen zwemmen om de boot in de nacht, het water licht op van de lichtgevende algen opgeworpen door de dolfijnen, in de verte in de donkere mist doemt Gracioso op), vliegende vissen alom, zelfs aan boord, prachtige golven. Tijdens de stops Bounty eilanden, wandelen en snorkelen.
• Het leven samen is niet zo moeilijk, als je je maar een beetje aanpast.
• Claustrofobisch? Alleen in het kleine toilet, de oceaan is zo groot …
• Op een gegeven moment let je meer op details, er gebeurt veel op het water en je krijgt ook de tijd om na te denken.
• Geen zeeziekte te bekennen, valt ook weer mee.
• Tijdens het wachtlopen ’s nachts sterren kijken, golfjes kijken, donker, heel donker. Lezen bij een hoofdlampje.
• Met Eddy in de buurt is het makkelijk. Je doet wat je moet doen en als je het niet meer weet, dan staat hij opeens weer naast je.
• Ik heb me geen moment verveeld, vreemd dat ik na een maand aan boord nog het gevoel heb dat de tijd veel te snel is gegaan. Ik zal er nog lang over doen om te verwerken wat ik allemaal heb meegemaakt.

Ik had verwacht dat het moeilijk en zwaar zou worden, achteraf is dat niet bevestigd, ik heb mezelf overwonnen en het heel er leuk gevonden. Zal er nog een keer zo’n kans komen?

Mindelo: Als we de volgende ochtend aan land gaan zijn we opeens weer in de gewone wereld. Yachtboys bieden nogal agressief hun diensten aan en maken je duidelijk dat het hier onveilig kan zijn en je hun moet betalen om op je bootje te passen. Nu zijn zij het voornamelijk zelf die onveiligheid creeeren en mijn leercurve begint weer. Ik moet ze de baas worden. Dit is nog maar het begin, in de Carieb is het erger. Ik begin met gezonde tegenzin te werken aan een standvastige weigering, niet mijn sterkste kant. Twee dagen later heb ik een stevig gesprek en nu heb ik geen last meer van ze. Ik betaal soms wat wanneer ík dat wil en ze blijven vriendelijk bij een weigering. Ondertussen hebben we prima contacten met Bana en Orlando, twee senior yachtboys en lokale regelaars.
Kaap Verdianen zijn mijns inziens goedlachse, vriendelijke mensen met daartussen een aantal opdringerige types die je in alle armere vakantielanden tegenkomt. De situatie lijkt steeds beter te worden. De armoede neemt af en als je deze mooie vergeten eilandengroep nog in al zijn eenvoud wilt zien dan moet je niet te lang wachten. De toeristenindustrie krijgt ook hier voet aan de grond. Goed voor de Cabo Verde maar het rustieke zal wel verminderen.
We gaan twee dagen per veerboot naar het eiland San Antao. We lopen van de brgtop Pico da Cruz naar Janela waar de Pedra do Letreiro staat.
Eerst dalen we voor uren geleidelijk 700m af over een prachtige bergkam met aan de westkant de groene zijde van San Antao en aan aan de andere zijde in de verte de droge oostkant van het eiland. Overal zijn kleine plateaus waar bataten, mais en andere gewassen verbouwd worden door de enkele mensen die hier in absolute eenzaamheid wonen. Het uitzicht is ongelofelijk mooi. En dan komt een stijle afdaling van 850m de Ribeira de Janela in over een geplaveid pad dat al eeuwen gebruikt wordt. Vroeger, voordat de kustweg er was, de enige route om de andere kant van het eiland te bereiken, nu alleen nog voor landbouwers om hun terrassen te bewerken. Het is nog in goede staat, maar voor hoe lang nog. De afdaling is de knock out voor mijn. Ik haal nog net de Pedra do Letreiro, het doel van de tocht.
In deze steen zijn teksten uitgehakt in middeleeuws Portugees én in Malayalam, een oude taal uit India. Die daar uitgehakt zou zijn door de tolken van de Chinezen die in grote jonken in het begin van 1400 reeds op de Cabo Verde waren, op hun reis naar Amerika, ruim voor de Portugezen en Spanjaarden. (zie Blz 97 in het boek “1421, het jaar waarin China de nieuwe wereld ontdekte” door Gavin Menzies)
S’avonds overnachten we in een klein pensionnetje. Ik realiseer me dat dit een van de mooiste wandelingen was die ik ooit gemaakt heb. Maar het was niet makkelijk, alle drie voelen we twee dagen later nog de vermoeidheid. De volgende dag is dan ook een rustdag met vervoer per aluguer, gezamenlijk transport in volgepakte busjes, en gewoon rondkijken en zitten in de schaduw. Terug op Boanerges doen we de volgende dagen niet veel meer dan tot ons door laten dringen wat een bijzondere reis de overtocht van Cascais naar Mindelo voor ieder van ons was en fotos selecteren en combineren. 26 september, pakken en in het donker opnieuw een afscheid, weer een stap dichter bij echt solozeilen voor mij.
Hans, Beatrijs en Domien, bedankt.