06 Sao Nicolau - Cabo Verde

Beatrijs en Hans weg, een maand alleen op de Cabo Verde.
Wennen aan de stad. De drukte. Er wonen 50.000 mensen in Mindelo, eigenlijk niet veel, in Nederland zou het een provinciestadje zijn, hier is het één van de twee grote steden van het eilandenrijk. Hier wordt je iedere keer aangesproken of liever gezegd aangeroepen en nagefloten om geld te vragen of iets te verkopen.. En als je niet reageert wordt er Hé you nageroepen. Even wennen. Dat fluiten is een nationale gewoonte, ook onder elkaar. Ik ga aan de slag met het Blokpaneel. Het Blokpaneel heb ik gekregen van Arien Blok. Het is een kast waar de alarmen van alle instrumenten samenkomen en het geluid versterkt wordt. Met mijn matige gehoor wordt ik echt niet wakker van de 4 piepjes van het ankeralarm van de GPS. Het is een complex ontwerp geworden want via deze kast communiceren ook alle instrumenten onderling. Na enkele dagen denkwerk en handenarbeid werkt alles op één belangrijk ding na. De electronische print geeft de signalen niet door en dus geen hard geluid. Twee weken later kom ik er uiteindelijk na een opmerking van Arien achter dat ik een schakeling verkeerd om gemonteerd heb. Dat heeft hem weer veel extra werk gekost. Arien, nogmaals bedankt, ik ga veel plezier aan het Blokpaneel hebben.
Nu de kast klaar is besluit ik naar Sao Nicolau te gaan. De onrust van Mindelo bevalt me niet zo. Rond de Cabo Verde staat eigenlijk altijd rond 20-25Kn wind uit Noordoost. Ik zal een stevige wind bijna op de kop hebben als ik naar Sao Nicolau vaar. Ik neem Bana mee. Wel gezellig en hij heeft veel zeilervaring zegt hij. Het wordt een natte rit zoals op de fotos te zien is. En mijn bed is weer nat. Het luik SB voor heb ik nog niet onder controle. Als we zuidelijk onder Sao Vincente opsteken naar Sao Nicolau dan passeren we nog 3 andere eilanden. Dat betekend dat we 4 doorvaarten kruisen, waar iedere keer een flinke hoeveelheid wind en golven staan. En direct achter de eilanden helemaal geen wind. Soms moeten we zelfs 10 minuten motoren, anders kunnen we er een hele tijd liggen. De zeilervaring van Bana is niet zo groot, een flink stuk van de rit slaapt hij dus maar.
Als we in de windschaduw van Sao Nicolau komen is het bladstil en gaat de motor aan naar Tarrafal. Een stil werk-stadje op een plateau onder aan een droge rode vulkaankust. Het water is helder en ik zie het anker liggen als we even zwemmen om af te koelen. Je ligt gewoon op de rand van de grote oceaan en niet beschut in een baai. Dat is wennen. Met Bana ga ik de volgende dag met de Aluguer(collectief vervoer) het binnenland in. De dag daarop gaat Bana met de veerboot terug.
Ik lig een week voor Tarrafal, rust, één a twee andere boten maar. Het komt beter uit dat Bojan later komt, in de Carieb of zo. En dat maakt dat ik nog wat langer kan blijven. Heerlijk. Kan ik meer wandelen. Leren om te genieten van de natuur en landschap, genieten in mijn eentje, ik heb er niet veel ervaring mee. Het eiland ziet er van buiten dor en woest uit en dan middenin zijn er opeens drie hele mooie groene valleien waar veel groente verbouwd wordt, de groententuin van Sao Nicolau. Ik begin dit steeds meer te waarderen en het bijzondere ervan te zien.
Op Sao Nicolau zien de volwassenen je niet als een wandelende geldbuidel, maar kinderen van 6 jaar vragen hier in de haven al wel om geld, pennen en snoep. Als je nee zegt dan accepteren ze dat en lopen lachend verder. 100 meter buiten de haven overkomt je dat niet meer, de jachtjes mensen veroorzaken hun eigen probleem door er op in te gaan. Ik ben bang dat het hier over 10 jaar anders is. Dan speelt geld hier ook een grotere rol. En zijn de verschillen tussen de mensen groter geworden. Nu heb je één soort jam en kaas en één soort afwasmiddel, in alle kleine winkeltjes dezelfde merken. Als je geld hebt in dit land dan eet je toch hetzelfde als de gewone man en vrouw. Maar ook hier wordt de mobiel al gewoon, hoewel van één aanbieder. Maar er zijn ook al mensen met ADSL internet. En er rijdt een Hummer rond met 60Km weg tot zijn beschikking.
Nog een keer met de Aluguer naar Vila Ribeira Brava. Ik stap uit op een hoog punt en loop over een pad stijl naar beneden naar Vila Ribeira Brava, de hoofdstad van het eiland. 5 schoolkinderen lopen mee, een uur naar beneden. En zij lopen aan het einde van de dag dat stijle pad weer omhoog, net als schoolkinderen in Friesland vanuit de polder naar Dokkum fietsen. Toch denk ik dat dit zwaarder is. Het stadje loopt vol met schoolkinderen, allen in uniform. Verder is er niets, stilte in de straten en op de pleintjes. Met de Aluguer terug. De Aluguer, tegelijk openbaar vervoer, huurauto met chauffeur en taxi, neemt allerlei omwegen en zet iedereen voor de deur af. En stopt desnoods 25 meter verder weer om iemand af te zetten. En dat voor 50 cent.
Later maak ik een prachtige wandeling van Praia Branca naar Fregat en Faja. Omhoog uit de rode kale vulkanische droogte over een kam, door een groene vallei waar mensen hun boodschappen 1 uur lopend omhoog moeten dragen naar hun tegen de berg geplakte huis, naar een volgende kam waar het adembenemende uitzicht op de groententuin van Sao Nicolau voor je ligt. Overal verspreid vriendelijke huisjes in maisvelden met af en toe een koffiestruik ertussen. Boven op de eerste kam kom ik een Kaap Verdische vrouw tegen, zwoegend met een zak bataten op haar hoofd. Achter haar een trotse man met strohoed en wandelstok. Hij blijkt 17 jaar in Nederland op een schip gewerkt te hebben. Nederland, de moeder van de Cabo Verde, zegt hij. Logeer je in Pension Alice in Tarrafal is de vraag. Nee, op mijn boot. Ah, de blauwe catamaran met de Nederlandse vlag voor Pension Alice. Ja, je bent snel bekend op Sao Nicolau. Als ik later in Tarrafal met een Duitse vrouw sta te wachten op een Aluguer komt hij weer naar me toe. Gelukkig, je hebt nu een vrouw zegt hij. Je moet wel een vrouw hebben op de Cabo Verden en beter is twee. Met kinderen. Sao Nicolau is vriendelijk, tevreden met zichzelf.

Na een week zeil ik terug naar Sao Vincente om Yvonne en Robert op te halen. Het wordt een prachtige zeiltocht met de wind schuin van achteren. Het beste wat je kunt krijgen.
In Mindelo valt me direct het stadse weer op. Mensen die wat van je willen, geschreeuw en gefluit om aandacht. Mensen vooral niet in de ogen kijken want dan klampen ze zich aan je vast.
Het weerzien met Yvonne en Robert is aangenaam. Robert is een goede kok en we gaan vis kopen op de vismarkt. En hij ontdoet de vis ook van zijn schubben en maakt ze schoon. De hele vakantie kookt Robert allerhande heerlijke gerechten, voor het eerst zonder recepten, en geniet ervan. En Yvonne en ik met hem.
Een dag wennen en dan gaan we al weer op weg naar Sao Nicolau. Met weinig wind deze keer wordt het nogal motorzeilen.
We maken nogmaals de wandeling in het Noordwesten maar nu de hele Ribeira da Prata door naar Fregat en Faja. Een prachtige tocht zoals de foto’s laten zien.
We hebben heerlijke, ontspannen dagen. Er wordt veel vis gegeten, direct op straat gekocht of van jongelui die langskomen met hun dagvangst.
De terugtocht naar Mindelo is eenvoudig, weer halve wind. Een dag later gaan we met de veerboot naar Sao Antao. Ook hier een prachtige wandeling, van Covo de Paul, een vulkaankrater die we verlaten, dan via een stijl pad naar beneden een groen dal in met veel suikerriet. Aan alles komt een eind. De 2 weken zijn snel voorbij. Yvonne en Robert hebben een andere levensstijl dan ik. Ik had verwacht dat het soms wat te primitief zou zijn voor hun. Dat was het soms ook wel maar ze hebben ervan genoten, net als ik. Weer een afscheid.