11 Guadeloupe-Dominica (English too)

At the end of this Dutch text on finds a (simple) English translation.
(E: cat.boanerges@gmail.com)

Portsmouth, Dominica. Scheepsbericht 11 30 maart 2008.
Dankzij problemen met creditcards waarbij ik nodig met banken moest bellen ben ik nu een Skype gebruiker met een echte wereldwijde Skypenaam. Wonderlijk hoe goedkoop en eenvoudig het gaat. En ik heb nu een openbaar, voor algemeen gebruik Email adres: Cat.Boanerges@Gmail.com
In de laatste dagen op Guadeloupe heb ik een auto gehuurd om Grand Terre, het vlakke oostelijke eiland te bezoeken. Een mooie rondrit door de eindeloze rietsuikerplantages en de rum destilleerderij van Damoiseau. Prachtige oude machines, zoals ik ze ook 40 jaar geleden in Suriname zag. Terwijl de fabriek in bedrijf is mag je overal kijken. Dit zal in Europa echt niet meer kunnen, je zult maar een toeriste aan haar rok de suikerriet-kneuzer intrekken.

Het eindoordeel over Guadeloupe waar ik 2 maanden was: Aardige mensen, alles wat Martinique heeft, maar dan meer en mooier. Aardige Guadeloupiennen gemengd met Fransen waar ik nauwelijks contact mee had. Eigenlijk een rare situatie, een stukje Frankrijk met een francs administratief- en politie systeem, maar duidelijk een Caraïbische mentaliteit. Een ideaal eiland voor de toerist. Ik heb er een heerlijke tijd gehad en hoop er terug te komen.

Op een zaterdag vertrek ik naar Les Isles des Saintes, een prachtig zeiltochtje. 'S avonds eten met Mevena en vrienden die een weekend op het eiland zijn, een mooi afscheid van MLC. Mevena was mijn professeur voor de laatste twee weken, 1 op 1 onderwijs, erg effectief. Ze is een levendige en oplettende actrice, didactisch erg goed. Het was weer iedere les feest. “Tu comprend mais tu n' est pas concentree”. Als ik als kind zo genoten had van les krijgen dan zou mijn leven er wel anders gelopen hebben.

Op Des Saintes blijf ik een week om de afgelopen maanden te laten inzinken en knutsel voor het eerst weer flink aan Boanerges. Metertjes aansluiten, inbouwen van een ventilator voor de Solarlader en het onderwaterschip schoonmaken. Vlak bij Boanerges liggen twee gele boeien en een grotendeels onder water getrokken meerboei. En een donkere schaduw onder water. Na het schoonmaken van het onderwaterschip zwem ik er naar toe. Op de bodem ligt de volledig intakte, afgemeerde veerboot “Linndy” die de meerboei onder water trekt. Zeker gezonken in augustus 2007 door orkaan Dean. Het voelt wat James Bond-achtig aan om er overheen te zwemmen en al die vissen te zien die er wonen. Geen van de andere boten heeft het door, niemand snorkelt er naar toe.

Superjachten en romantiek:
Hier is het weer een komen en gaan van super-cruiseschepen en superjachten. De “Sea Cloud” en de “Sea Cloud II”, de Bliss, het J-jacht “Velsheda” uit 1932 met de Tender “Bystander”. “Velsheda” samen met de “Endeavour I” en “Shamrock V” zijn vermoedelijk de drie meest legendarische jachten die er zijn. De “Velsheda” is nu van Ronald de Waal, de Nederlandse bestuursvoorzitter van de kledingwinkels “WE”. Van elke das, shirt en pantalon die je er koopt bij WE gaat een dubbeltje naar dit prachtige schip. En dan is er de op de Huisman-werf gebouwde “Athenea” van de oud eigenaar van het computerbedrijf Sun. Was 10 jaar geleden het grootste privé zeilschip op de wereld en nu valt het niet meer op. Nu moet je met iets specialers komen zoals bijvoorbeeld de “Malthese Falcon”. Boanerges hoort er ook bij, zij heeft twee kikkers van de “Endeavour II” (Uit 1936, met echtheids certificaat)
S' avonds overal lichtjes op cruiseschepen en superjachten, de loopplank is in, niemand van de gasten te zien, die eten. Rond 10 uur hoor je de ketting van het anker binnengehaald worden, klak, klak, klak. En even later schuift het schip heel stil weg door het water, zonder een golfje te maken. Vol verlicht, de brug met de kapitein in zacht licht. Ik kan me helemaal voorstellen hoe de bemanning het schip klaarmaakt, de gasten merken er niets. En dan goed voorbereid de nacht in. Enkele gasten zullen even buiten kijken. Ieder doet zijn werk. De nacht is van de zeelui. Dat was zo toen ik met een KNSM boot naar Suriname ging in 1969 en dat is nog zo. 's nachts was het hele schip donker, alleen zacht paars licht op de brug. Je zag vanaf dek 1 of twee man op de brug terwijl het schip door duisternis schoof. Voor mij is het 's nachts zeilen het meest bijzonder. De boot, de zee en de sterren zijn er alleen voor jou. Iedereen slaapt en je gedachten vliegen weg in de nacht.
De wereld is van jou en jij kunt die bedienen met een paar knopjes. Jammer dat s'morgens blijkt dat het vaak anders is. Dan is de stroom op of er werkt opeens iets niet meer.

Dit verklaart wellicht voor sommigen waarom ik van metertjes houdt. Mijn kaartenkamer is deze reis uitgebreid met bedrijfsurentellers voor de buitenboordmotoren en de watermaker. De BB motoren moeten beiden even veel uren maken en omdat lange afstand motoren op 1 motor gaat is dat lastig inschatten. De BB motor draait vermoedelijk het minst omdat aan die kant meestal iemand ligt te slapen. De urentellers dwingen een regelmaat af.
Daarnaast zijn er meters voor voltages met alarmwaarden voor de twee accubanken en de watermaker. De lader voor de zonnepanelen is een wonder van techniek maar laat de spanning te veel oplopen als de accus vol zijn. Hij laat nog .2A stroom lopen als de accu's vol zijn, de spanning loopt op tot 16-18V Dan gaan de accu's gassen en verliezen vocht. Dus tegenwoordig worden de zonnepanelenbij volle zon rond 13.00 's middags afgeschakeld als het alarm klinkt. Erg onhandig.
En de pomp van de watermaker mag geen spanning onder de 12.3 hebben, hoe meer spanning hoe harder hij werkt, en hoe meer water langs de membranen gaat die dan minder vervuilen. En ampèremeters om te zien hoeveel de zonnepanelen laden en het verbruik per accubank is. Ik heb behoorlijke problemen gehad omdat mijn oude zonnepanelen stuk voor stuk uitvielen en ik dat niet wist omdat ik geen amperage meten kon.

Dominica:
Op vrijdag vertrek ik naar Dominica, weer een prachtige tocht met stevige wind. De stuurautomaat houdt er mee op, waarom is me een raadsel. Gelukkig dat ik de tweede automaat gemonteerd en getest had, die kon ik nu zo inschakelen.
Ik lig in het noorden van het eiland in Prince Rupert Bay, een mooie baai bij Portsmouth. Een stadje van een formaat dat in Nederland geen eigen burgemeester zou hebben. Hier is het de tweede stad van Dominica met een paar supermarkten die kleiner zijn dan onze buurtsuper. En een winkel waar je het essentiële gereedschap kunt kopen om een land draaiend te houden. Daar heb je zo te zien niet heel veel voor nodig. En een auto-onderdelenzaak die werkelijk alles heeft. Dat was ook zo op de Cabo Verden. Auto's gaan voor alles en moeten rijden, dus kun je alle essentiële onderdelen krijgen. En de Bank van Dominica in een imposant gebouw met een flappentap. Vermoedelijk zijn er 5 flappentappen in Dominica en hier overkomt me voor het eerst dat een girokaart opgegeten wordt. Dat is enige uren wachten want er moet een medewerkster uit Roseau, de hoofdstad overkomen, om hem er weer uit te krijgen. Maar iedereen is aardig en behulpzaam. En het is hier mooi met een zandstrand en palmen.
Toen ik aankwam werd ik bestormd door bootboys die me een tochtje op de Indian river wilden verkopen. Het was een drukte van belang rond Boanerges. De volgende dag weer. Ik begon al een gevoel te krijgen dat ik toch maar liever naar het rustige Roseau wilde vertrekken. Maar opeens was het over, alleen nieuw aangekomen schepen worden belaagd. Een Duitser, Jan, is hier een internet- annex Yacht-service bedrijfje begonnen (b-and-b-yachtservice@hotmail.com) in Big Papa's Restaurant. En organiseert de security en de boatboys. Het is hier sindsdien veilig en aangenaam vertoeven. En Big Papa heeft een Happy Hour. Voor het eerst maak ik dit zeilerswereldje mee, in de Cabo Verden heb ik het vermeden. Nu hoor ik eindeloze sterke verhalen en anekdotes aan over zeilers die iedereen kennen, veel drank en adressen voor goedkope drank. De Caraïben zijn klein en veel zeilers blijven er jaren hangen. De lokalen ontmoet je in dit café echt niet tenzij het Reggae- of Caraïben Night is. Dan kunnen de zeilers niet slapen voor het 3 uur 's nachts is, het lawaai is oorverdovend.
Hier ervaar ik dat als je lang blijft zeilen, je vanzelf terugvalt op het zeilerswereldje waarvan je de mentaliteit begrijpt en dat zo vertrouwt is en je helpt. Je hebt geen keus. Om iedere keer in te burgeren zoals ik deed in de Cabo Verden en in St.Anne, dat gaat niet. Het kost tijd en energie om je omgeving te leren kennen en na een tijdje moet de zeeman toch verder, met een zwaar gemoed. Je blijft hangen op een plek of je zwerft. Mij bevalt dit nog niet zo erg. Ik voel me als een kat in een vreemd pakhuis. Ik ontmoet een leuk Duits stel, Erik en Heike, en zij zien al vlug dat ik dit niet echt leuk vindt. Ik nodig ze uit op Boanerges om te komen eten, gezellig. Maar ook zij gaan verder.
Gesprekken met Jan, gefilosofeer met veel bier. Over afscheid nemen. En leren van anderen. Wel verhelderend. Jan heeft er wel over nagedacht en keuzes gemaakt.
Ik besluit om het eiland op te gaan, pak een boek (Kerewin) van Alida, camera, mes en vork, water en de wandelschoenen van Stephan en ga op zondag liftend op pad. En krijg direct een lift van Jean-Etienne, een vriendelijke Rasta die ik in Big Papa heb leren kennen. Ik moet toch echt eens Rastafood (vegetarisch) gaan eten in de Iguana bar van zijn broer. Hij brengt me een heel eind naar het noorden. Ik besluit de doorsteek naar de oostkust te lopen. De natuur is prachtig, ik loop over de hoofdweg waar eens per uur een auto langskomt. Na enige uren kom ik in Pennville aan de oostkust. Er is een bar open waar je bier, rum, water en biscuit kunt kopen. Verder niets. Er is geen guesthouse waar ik op gehoopt had. Wel veel aardige mensen die het hoogst eigenaardig vinden dat ik 15Km gelopen heb. Vind je dat nu echt leuk? Ik loop door naar Vielle Case. Weer een dorpje met een paar huizen. Weer niets te eten en weer geen guesthouse. Hier was een filmset van een van de Pirates films. Een prachtige omgeving, aardige mensen, ik wil er graag blijven. Bijna had ik beet maar de dame bedacht zich, vermoedelijk verlegenheid. Wellicht had ik duidelijker moeten maken dat ik alleen behoefte heb aan een bank met een paar lakens en een emmer water. Dan maar weer verder lopen. Nu wordt ik toch echt moe. Bij Thibaud komt een taxi langs die me naar Calibishie brengt, een opkomend toeristendorpje. Ik heb 25Km gelopen en voel me zeer moe maar voldaan en val in slaap in een veel te groot appartement. De tocht terug naar Portsmouth gaat achterop een pick-up die vriendelijk voor me stopt. Tegenover me zit zo'n vrolijke bruine vrouw die luidkeels naar iedereen roept dat ik vandaag haar husband ben. En er zijn heel veel mensen die haar kennen. Het is nog een hele kunst om op de rand van zo'n laadbak te blijven zitten. Er wordt hier fors gereden en er liggen erg veel verongelukte auto's langs de weg. Daar worden snel de bruikbare onderdelen afgehaald. De rest blijft liggen tot de mieren hem opgegeten hebben, wat een tijd kan duren.

Op woensdag ga ik duiken in Douglas Bay. Het is er erg mooi, schoon en geen vernield koraal. De Dominicaanse overheid heeft al in een vroeg stadium de mooiste gebieden tot natuurgebied verklaart. Het is een erg kleine maar verstandige overheid. Ministers hebben er veelal een dubbelfunctie. De huidige minister-president is ook minister van buitenlandse zaken.
In Vielle Case zag ik het huis van een oud premier die verongelukt is. Niet meer dan een zomerhuisje naar Nederlandse begrippen.
Het duiken gaat nu echt lekker en ik begin het steeds leuker te vinden. Al die prachtige koralen en een eindeloze variëteit aan gekleurde vissen en allerhande vreemde schepsels. Ik krijg het onbehaaglijke gevoel dat als het zo doorgaat ik straks geen vis meer eet. En ik eet al nauwelijks meer varken en rund.
Er woont een grote school inktvisjes (Calimares) onder de boot. Bijna doorzichtig met licht groene spikkels en strepen. Als ik voorzichtig aan kom zwemmen richten ze zich altijd op mij. Alsof ik in een amfitheater aankom. In een halve cirkel met de tentakeltjes netjes gestrekt voor het hoofd met die grote ogen op mij gericht. Ik kan heel dicht bij ze komen. Aandoenlijk en vriendelijk en erg aaibaar. Iemand vertelde dat een keer 's nachts honderden inktvisjes op hun boot sprongen. Opgejaagd door een grote vis waren ze uit het water gesprongen. Ze moesten ze met een bezem van de boot af vegen. Ik snap nu dat de inktvissen die wij op de Atlantic aan boord vonden er niet op gespoeld zijn door een golf maar er zelf opgesprongen zijn.
's avonds kom ik op straat een tonijn tegen in de regen. De helft wordt voor mij, tonijnsteak en gemarineerde tonijn. Zwak hoor.
Volgende keer over kopen via internet en zenden naar afgelegen gebieden. Nogal een verhaal dat nog niet klaar is.

Portsmouth Dominica. Scheepsbericht 11 30th March 2008.
Due to problems with credit cards, I had to ring urgently different banks, so now I am a Skype user with a real worldwide Skypenaam. Marvelous how cheap and simply this work. And I now have a public, for general use e-mail address: Cat.Boanerges@Gmail.com. In the last days on Guadeloupe I have rented a car to visit the flat Eastern island Grand Terre. I made a beautiful tour through the endless sugar plantations and visited the rum distillery of Damoiseau. Splendid old machines, as I did see them also 40 years ago in Suriname. Everywhere in the factory one is allowed to go. This in Europe impossible, think about how one draws a female visitor by her skirt into the sugar cane crusher.
The end judgment of my two month visit of Guadeloupe: Nice people, everything that Martinique has, Guadeloupe has more and better. Nice Guadeloupiennen mixed with French people where I had hardly contact with. In fact a strange situation, a bit France with French administratively and a French police force system, but with a clearly Caraibic mentality. An ideal island for the tourist. I had a wonderfully time and hope and will return in time. On Saturday I left and made a splendid sail trip to Les Isles des Saintes. In the evening dinner with Mevena and friends who are a weekend on the island, a farewell of MLC. Mevena was my professeur for the last two weeks, 1 : 1 education, very effective. She is a living and attentive actress, didactic terrible good. It was every lesson fiesta. "Tu comprend mais tu n ' est pas concentree". If I has enjoyed school as much as now, then my life would have looked different now. On Les Isles des Saintes I spend a week to absorb the previous months and worked for the first time since month considerably to Boanerges. Connected gauges, building in an fan to cool down the Solar regulator and cleaned the hulls of Boanerges underwater. Near Boanerges there lie two yellow buoys and a mooringbouy is almost towed underwater. And there is a dark shade under water. After cleaning the hulls did I swim towards the dark spot. On the bottom a complete ferry boat “Finny” lies there, still moored to the mooring. Maybe sunk in august 2007 during hurricane Dean. It feels like in a James Bond-picture to to swim there across and to see all those fish t which lives there. None of the other boats has noticed it, nobody snorkels to it.
Super yachts and Romance: Here it is a come and going of super cruiseschips and super yachts. The "Sea Cloud" and the "Sea Cloud II", the Bliss, J-Yacht "Velsheda" from 1932 with the tender "Bystander". "Velsheda", the "Endeavour I" and "Shamrock V" are supposedly the three most legendary yachts that still exist. The "Velsheda" is now owned by Ronald the Waal, the Dutch Board President of the clothing shops "WE". Of each muffler, shirt and pantalon which you buy at WE, 10 cents go to this splendid ships. And then there is the on the Huisman-yard built "Athena" of former owner of the computer company Sun. 10 Years ago the largest private sailing ship on the world and now it is notable no longer. Now you have to come up with more spacial to impress, like for example the "Malthese Falcon". In the evening the light glow on the cruising ships and super yachts, one does not see the guests, they enjoy there dinner. Around 10 o'clock one hears the ancherchain taken in, click, click, click. And a bit later the ship slides very quietly through the water, without making a wavelet. Full lighted, the bridge with the captain in a soft glow of the light. I can imagine entirely how the crew prepares the ship, the guests don't notice. And then there it goes, well prepared into the night. Some guests will have a look outside. Everyone does its work. The night is owned by the seaman. That was this way when I went with the KNSM steamer to Suriname in 1969, and that is still this way. At night the complete ship was dark, except for the gentle purple light on the bridge. One could see from the deck below one or two men at the bridge whereas the ship slid through the darkness. For me sailin at night is the most special. The boat, the sea and the stars are there only for you. Everyone sleeps and your ideas fly away in the night. The world is of you and you can manage all with a couple of switches. A pity that in the morning life is frequently differently. Then the battery is flat or something does not work any longer.
This explains possibly my love for gauges. My chart chamber has been extended this journey with hour-counting meters for the outboard motors and the water maker. The engines must both make the same amount of hours and with no wind one uses only one engine, mostly the starboard on. While on port most of the time someone is sleeping. The hour meters enforce equal time running. Moreover there are gauges for voltages with alarm values for the two battery banks and the water maker. The charger for the solar panels is a wonder of technique but dus not cut off the current when the batteries are full. Still .2A flow to the batteries, the voltage goes to 16-18V and the batteries start producing gas and loose water. At present the solar panels are switched of around 13.00 when the alarm sound. Very awkward. And the pump of the water maker should not get a voltage lower then 12.3V, the higher the voltage, the more water will flow through the water maker and the less the membranes are polluted. And ampere-gaauges to calculate the drain from the batteries and to see how much the solar panels charge. I have had considerable problems because my old solar panels broke down one after another and I that did not notice that while I could not measure the amperage they supplied.
Dominica: On Friday I left for Dominica, again a splendid sail with firm wind. The autopilot failed, for what reason I did not know. Fortunately I had installed and tested the second autopilot, which could I now could switch on immediately. I anchor now in the north of the island in Prince Rupert Bay, a beautiful bay at Portsmouth. A village of a size which should not have an own major in the Netherlands. Here it is the second city of Dominica with a couple of supermarkets, smaller than our local mall shop. There is a shop where one can buy the essential tools keep a country running. That does not need much apparently. And the Bank of Dominica in an impressive building. With cash withdrawal machine. Supposedly there are 5 of these in Dominica and here happens to me for the first time that the card is eaten by the machine. It took some hours waiting before there arrived someone from Roseau,(the capital), to get get the card out of the machine. But everyone is relaxed and helpful. It is here beautiful with a sandy beach and palms. When I arrived I was stormed by boot boys which offered me a trip on the Indian River. It was an upheaval around Boanerges. The next day I started already to think about moving he quiet Roseau because of the unrest here. But suddenly it was over, only new arrived ships where sieged. A German, Jan, has started a Internet - annex Yacht-service company (b-and-b-yachtservice@hotmail.com) in Big Papa's restaurant. And organizes the security and the boat boys. It is now safe here since tand a nice place to stay. And Big Papa has happy Hour. For the first time I experience this typical sailors community, in the Cabo Verdes I have avoided it. Now I listen to endless strong tales and anecdotes concerning sailors who everyone knows, much spirits and addresses for cheap spirits. The Caribbean are small and many sailors stay here for years. One does not meet local people in this cafeunless it is Reggae Night or Caribbean Night. Then the sailors cannot sleep before 3 o'clock in the night, the sound is unbelievable. Here I experience that if one continues to sail long one automatically fits into this sailing community which you mentality understand and one trusts is and which will you help. One has no choice. To get accustomed in a place as I did in the Cabo Verde's and in Saint Anne each time, does not work. It takes time and energy and after a while the sailor must nevertheless further. One stay at a spot or one is roaming, wandering. I am not yet accustomed to this way of living. I feel myself as “a cat in a strange warehouse”. I met a nice German couple, Erik and Heike, and they did notice rapidly that I did not really fancy this way of life. I invited them on Boanerges for diner, very nice. But they also had to go on. Conversations with Jan, reflections with much beer. Concerning saying farewell and learning from others. Clarifying. Jan has reflected a lot about this made choices. I decide to visit the island, Put a book of Alida (Kerewin), camera, knife and fork, water in my backpack, took the hickingshoes of Stephan and went hitchhiking on Sunday. And got immediately a lift of Jean-Etienne, a pleasant rasta which I learned to know at Big Papa's. I should visit once the Rastafood (vegetarian) restaurant of his brother. He brings me to the north. I decide to walk the traverse road up to the East coast. The nature is splendid, I on the main road where once in a while a car passes. After some hours I arrive in Pennville at the East coast. There is one bar open where one can buy beer, rum, water and biscuit, anything else. On Sunday no cooking. There is no guest house what I had hoped for. However, much nice people who are puzzled that I have walked 15Km. Do like this for real? I walk on to Vielle Case. A village with a couple houses. Nothing to eat and no guest house. Here were film sets of the Pirates films. A splendid environment, nice people, I should like to stay here. But the lady I almost had persuaded to rent a room, declined. Possibly I should have made clear more that I only needed a cough with a couple of sheets and a bucket of water. No choice then walking on. Now I did become really tired. At Thibaud a taxi passed which brought me to Calibishie, a rising tourist village I had walked 25Km and was myself very tired but satisfied and did fall asleep in a much too large apartment. The next day back to Portsmouth was in the back of a pickup which stopped pleasantly for me. Face to me a lively brown woman who loudly shouted to everyone that I am her husband for the day. And there where lots of people who she knows. It is quite a skill to sit on the edge of the loading platform of the pickup. And the driver did drive fast. There lie a lot of cars which had an accident along the road. On Wednesday I dived in Douglas Bay. It is nicely there, clean and no damaged corals. The Dominican government has declared the most beautiful areas to protected area, before damage was done. It is a very small but judicious government. Ministers have mostly double tasks. The Prime Minister is also the minister of foreign affairs. In Vielle case I did see the house of old a premier who had died in an accident. Not more than a summer cottage to Dutch terms. Diving goes now real nicely and I start to like it more and more. All that splendid coral-reds and endless varieties of colored fish and all kinds of strange creatures. I get the feeling that if it continues this way I sooner or later will eat no more fish. And I already hardly eat any more pig and cow.
There resides a large group of little squids (Calimares) under Boanerges. Almost transparent with light green spots and stripes. If I carefully swim towards them they aim at me. As if I arrive in an amphi theater. Stretched in a half circle with the tentacles as little arm stretched in front of the head and those large eyes targeted towards me. I can come very dense at them. Movingly and pleasant. Someone told me that at nighttime hundreds of these squids jumped on their boat. Chased by a large fish they had jumped from the water. They had to be wiped of the boat with a broom. I now understand that the squids we found on the Atlantic aboard, where not not thrown aboard by a wave but they jumped by themselves.
In the afternoon I meet during a tropical shower a tuna of which I buy half. For marinated fish and a tuna steak. A quit weak reaction after all.
Next time about buying through the Internet and sending to remote place, quite a story which is not yet ended.