10- St.Anne Guadeloupe (English too)

At the end of this Dutch text on finds a (simple) English translation.
(E: cat.boanerges@gmail.com)

Guadeloupe St.Anne. 28 Februari 2008
Het wordt toch echt tijd om eens flink aan het weblog te werken. Ik krijg klachten dat ik zo weinig van me laat horen. Dat klopt. Op een of andere manier is mijn leven druk. Regelen, nieuwe dingen ervaren, praten in vreemde talen. De website heeft 7500 hits in 8 maanden opgeleverd. En een goede waardering bij de vertrekkerssite van het blad Zeilen. Gemiddeld 30 hits per dag, dat kunnen niet alleen mijn vrienden zijn. Ik heb dus een mij onbekend publiek, net als een echte schrijver. En dat schept een verantwoordelijkheid. Een nieuwe ervaring voor zittenblijver in de tweede klas lagere school die zijn eigen naam nog niet goed kon schrijven. En dus zit ik nu op zondagmiddag achter de PC. Een groot deel van de betere fotos zijn gemaakt door Anke Hemman, een medestudente die erg goed mensen kan fotograferen. Met uitzicht op een geel strand, palmen, windsurfers en een kitesurfer die om me heen vliegt. En een vaste bewoner onder mijn boot, een barracuda van ruim een meter. Hij kijkt niet vriendelijk als ik mijn dagelijkse zwemtochtje maak en schuift stil naar de andere kant van de boot dan waar ik ben.

Ewoud is op 10 januari teruggevlogen. De eerste keer dat hij samen met Henk en Simon vertrok in Dartmouth in Zuid-Engeland ervoer ik dat totaal anders. Op dat moment voelde ik me behoorlijk alleen en had het gevoel dat het avontuur dan toch echt begonnen was, maar het nog niet zo zeker was dat het allemaal wel goed zou komen. Ik had een behoorlijke kater en nogal wat spanning. Deze keer is het heel anders. Natuurlijk was het afscheid emotioneel maar ik begin behoorlijk te wennen aan deze vorm van leven. En krijg duidelijk meer vertrouwen in mijn vermogen om onbekende situaties op te lossen. En de techniek functioneert over het algemeen behoorlijk goed en als het niet werkt dan vind ik wel een oplossing. Boanerges voelt heel vertrouwd en naar mijn maatstaven comfortabel.
Toch mis ik op deze dag de zondagochtend expresso met Ewoud en de bijbehorende beschouwingen over de wereld en onszelf. Een gewoonte die rond 15 jaar geduurd heeft, is behoorlijk diep ingeslepen. De afgelopen 7 maanden zijn een heerlijke tijd geweest, met al die vrienden die langskwamen. En evenzovele malen afscheid. De hele route van RMY in Amsterdam naar de Carieb is netjes op tijd afgewerkt, de dienstregeling van 2007 is ten einde. Er zijn nog wel vrienden die het leuk vinden om langs te komen maar vooreerst zijn er geen concrete afspraken. Nu ga ik alleen mijn leven vormgeven. Door bijvoorbeeld een essentieel onderdeel van een buitenboordmotor in het water te laten vallen. En een kortsluiting te maken tussen een rode en een zwarte draad van de SeaMe (de radartransponder). Zo bezorg je jezelf en anderen weer heel wat werk. Het blijkt dat de Yamaha 9.9 buitenboordmotor, waarvan er in Nederland 2000 per jaar van verkocht worden, in de Carieb volledig onbekend is. Er is geen enkel onderdeel te krijgen. Zelfs niet een schroef. Dus weer organiseren dat van alles opgezonden wordt door Martijn van Wamo. Gelukkig dat er een stel goede mensen in Nederland zijn en dat Fedex bestaat. En ik in Guadeloup zit wat regio 97.1 van Frankrijk is en dus in de EU zit. Het transport tussen Nederland en hier kost maar 4 dagen. Wat de kosten zijn weet ik nog niet maar het zal niet weinig zijn.

Het wordt tijd om rust te vinden en te bepalen wat ik ga doen in de Carieb. Het plan is om aan het begin van het stormseizoen (rond Juli) in Guatamala te zijn. Om daarna langs de kust van Centraal Amerika naar het zuiden te gaan. En begin 2009 door het Panamakanaal en de grote stap maken, de Pacific op. Als ik langer in de Carieb wil blijven is Guatamala niet handig. Dan moet ik aan de wind terug naar de Kleine Antillen. En daar is Boanerges niet op gebouwd en ik heb ook geen zin meer in aan de wind zeilen. Te vermoeiend zo alleen en er slijt teveel. Maarten en Yvonne Jansen van de SeaOfTime raden aan om niet te snel naar de Pacific te gaan, je kunt jaren in de Carieb varen zonder op hetzelfde eiland aan te doen. (www.Seaoftime.tk) De Carieb is erg aantrekkelijk maar ik ben bang dat ik blijf hangen als ik hier te lang blijf.

Vooreerst lig ik hier lekker, vlak bij een mangrovebos. En opeens lekker veel muggen. De muggenhorren van Pauline komen nu wel heel erg van pas. Daarnaast heb ik nog een nieuwe grote hor gemaakt voor de ingang naar de keuken. Ik ontdek dat muggen tegen de wind in vliegen. Ze zoemen constant tegen het nieuwe gordijn aan de ingang. En bij het voorluik waar de wind naar binnen komt zie ik ze niet. Eigenlijk nogal logisch, tegen de wind kunnen ze me ruiken. Ik douche elke dag en stink dus niet tegen de wind in. Ik heb een anti muggensluis gemaakt door beneden in de ingang een brandende anti-muggen spiraal te zetten. De rook waait van de kajuit af en hij houdt zelfs de kuip redelijk muggenvrij.

Ondertussen heb ik het boek „ Het land van aankomst“ van Paul Scheffer dat Ewoud heeft achtergelaten gelezen. Het is een facinerend , ietwat langdradig, boek. Paul Scheffer analyseert de migratie, migranten, allochtonen en autochtonen vanuit alle invalshoeken en de ervaringen in vele landen, zowel nu als in het verleden. En komt tot de conclusie dat Nederland weer burgerschap nodig heeft en moet weten en onder woorden moet kunnen brengen wat het verwacht van zijn burgers. Het is een aanrader voor iedereen die in het autochtonen-allochtonen vraagstuk in Nederland geinterresserd is.

Als ik wil praten met mensen dan moet dat hier in het Frans. Na de Mulo, ondertussen 45 jaar geleden, heb ik nooit meer iets met Frans gedaan. Er blijkt nog veel boven te komen. Ik wil al jaren na mijn mislukte avontuur met Portugees mijn Frans ophalen. En hier moet dat kunnen. Via het Comitee voor Toerisme kom ik terecht bij het taleninstituut „Media Langues Caraibes“ van Marika in St Anne, een klein vissers-touristenplaatsje aan de zuidkust. (www.medialanguescaraibes.net) Ik besluit een maand een intensieve cursus Frans te volgen (6 uur per dag). De reis met de bus vanuit Point a Pietre duurt 1 uur, de cursus begint om 8 uur. Het is handiger om met de boot in St.Anne te gaan liggen, ik wil opeens weg.

Martijn Leeflang heeft onderdelen voor mijn buitenboordmotor opgestuurd die op zaterdag afgeleverd worden. Ze hebben er maar 4 dagen over gedaan. 2 uur na ontvangst ga ik onderweg naar St.Anne. Ik lig achter het 30Kg CQR anker (met 7m ketting) en lijn. Omdat het Manson anker weer niet hield in de zachte bubber. Ik moet het hele gewicht (50kg) in 10m water met de hand omhoog trekken. Dat gaat net bij weinig wind en ik ben blij dat mijn conditie steeds beter wordt. Ik drijf tijdens dat ophalen snel naar de andere schepen. Bij veel wind zal het niet gaan. Ik moet hier iets op verzinnen
Aan het einde van de dag ga ik voor de eerste keer door een rif. De Pilot zegt dat je bij St.Anne niet s’nachts naar binnen moet gaan en overdag alleen met de zon in de juiste stand vanwege het zicht. Het blijkt wel mee te vallen, de diepte is meer dan 6 meter en er ligt een ton voor de ingang. Dat maakt het makkelijk. Maar het is wel bijzonder om door een gat in de branding te varen. Nou ja, op de wadden heb ik dit vaak genoeg gedaan maar dat is niet thuis. En ik lig nu mooi in het uiterste hoekje van de lagoon, vlak bij de vissersbootjes op 2.5 meter. Een geel stand en vissershutten tussen de palmen.

Maandagmorgen ,8 uur , 4 jonge dames, Anke, Vera, Katja, Denise, 2 oudere heren, Stephan en Eddy en een jonge professeur, Christelle.
4 uur lang grammatica en praten. Dat praten gaat wel maar die grammatica valt niet mee. Het is gezellig en ontspannen. Maar in de loop van de ochtend merk ik dat mijn hersennen stroever gaan lopen. Letterlijk.
S’middags opnieuw praten. Katharina, de professeur, Stephan en ik. Stephan is een gevoelige uiterst beminnelijke Berliner en marxist en ietwat verloren leeft in deze tijd. Katharina een uitdagende feministe met een stel hele snelle hersenen. Uiterst adrem. Hier voel ik me thuis. Het is s’middags elke keer feest. Daarna ben ik volledig afgebrand en kan ik nauwelijks meer praten.
Vrijdags gaan we opeens naar het kerkplein. Daar begint de kinder-carnavals optocht van St.Anne. Rennende, uitbundige en heel schuchtere kinderen. De laatste zijn vooral die paar witte kinderen. Met voor de zekerheid een witte ouder aan de hand. Na lang wachten begint opeens de ritme-sectie zijn eentonige maar aanstekelijke dreun. Die dreun heb ik al wekenlang regelmatig gehoord in alle uithoeken van Point a Pitre. De kinderen komen in beweging en een rilling loopt over mijn rug. De hele groep komt tot leven en er zijn heel wat 4-5 jarigen die volmaakt swingend over straat gaan. Deze soepelheid kennen wij bij ons niet.
In het weekend gaan we met een groep studenten naar de vulkaan de Soufriere op Bass Terre. Slecht weer en veel wind. En ik heb net als op Dominica geen regenkleding meegenomen. Wel een paraplu die goed van pas kwam. Het lopen en klauteren begint steeds makkelijker te worden. Mijn lichaam begint te wennen aan een fysiek leven en mijn geest aan buitenlands praten. Mooi zo.
De tweede week is kort. Dinsdagmiddag gaan we met de bus naar de Mardi Gras op Bass Terre. De finale karnavalsdag, waar al de groepen mogen tonen wat ze waard zijn. De optocht begint uren te laat en alle toeschouwers zitten rustig al die uren op stoeltjes in de felle zon te wachten. Geen wanklank, rust en vriendelijkheid en nauwelijks alcohol. En dat blijft tot laat in de avond zo. De fotos spreken voor zich. Alle soorten en maten vrouwen en enkele mannen in prachtige kostuums en iedere keer weer die massieve ritme-sectie. En jongeren met knallende zwepen. Wat een enorme kracht komt daaruit. De Guadeloupienne is zich zeer bewust van zijn verleden als l’esclave (slaaf) op de plantage. Het is hier Frankrijk maar toch ook helemaal niet. Dit is duidelijk hun feestje. Waarover later meer.
De volgende dag is een vrije dag. Met s’avonds de dood van prins carnaval. In dit geval een pop die wordt verbrand. En voor het laatst dat dreunende ritme. De kleding is zwart en wit en vele jongeren zijn bijna naakt en ingesmeert met Melasse, de stroop die overblijft als je rietsuiker gemaakt hebt. Zij stellen de originele indiaanse inwoners voor.
Vrijdags besluit ik om een week pauze te nemen. Ik moet de grammatica en al die werkwoord-vervoegingen op me in laten werken. Anders is er te weinig vooruitgang. En ik ben moe, woordjes en werkwoordsvormen leren gaat niet meer zo goed en is uiterst vermoeiend.
Als snel zien Stephan en ik elkaar regelmatig buiten de cursus. We hebben veel te bepraten. En dat gaat vooral in het Duits. Goed voor mijn Duits maar slecht voor mijn Frans. Wij halen herinneringen op uit de jaren 70-80. En wat er terechtgekomen is van al die idealen. En wat het is om als (West)Duitser marxsist te zijn. De rest van de cursisten zijn over het algemeen jonge Duitsers en Zwitsers. Als je 20-30 jaar jong kunt noemen. Ik ben in ieder geval de oudste. Ik kan het goed met ze vinden hoewel ik geen behoefte heb om de avond in „ Americano“ door te brengen. Dus heb ik zeker 3 keer per week bezoek op de boot en kook voor velen. Vera is vegetarier en de recepten van Beatrijs worden veel gebruikt. Er zwerven al meerdere kopieen van rond. Langzaam aan begin ik mijn eigen studententijd en het begin van mijn werkzame leven te herbeleven. 40 jaar terug in de tijd. Vooral Vera en Katja maken dat ik geconfronteerd wordt met mijn verleden en het nu. Niet zoals met Stephan over wat je deed en vond in de tijdgeest. Maar wat je gevoeld en niet begrepen hebt of niet kon voelen omdat je eerst moest veranderen. Vera, warm en levend vanuit haar gevoel, zeer direct en zuiver. Wat heeft het lang geduurd voor ik daar de waarde van kon inschatten. Jammer dat ik daar altijd zo bang voor geweest ben, mijn leven zou er heel anders uit hebben kunnen zien. Ik vind het nog steeds moeilijk te hanteren maar ik zie dat nu tenminste, dat is al heel wat. En Katja, een kinderarts en homeopaat die ook voor Artsen zonder Grenzen werkte in Angola en Soudan. Ze heeft al veel meegemaakt. Zeer intelligent, zeer gevoelig, zoekend en ideeen aftastend. Een intellectueel op zoek naar hoe de balans te vinden tussen ratio en dat gevoel in haarzelf. En dat in de autoritaire medische mannenmaatschappij in Duitsland. Er worden mij zeer directe vragen gesteld over mijn motieven en mijn verleden. Er wordt in de cursus over mij gesproken als dat ik een levenskunstenaar ben met deze vrije wijze van leven. Zelf voel ik me niet een levenskunstenaar maar wel iemand die in staat is geweest om een negatieve grondhouding om te bouwen naar een houding dat het de positieve dingen zijn die je leven bepalen. Het verleden niet vergeten maar het niet als leidraad voor de toekomst gebruiken.(Als je dat tenminste lukt)
Waarom zo’n lol met die jongeren. Langzaam aan dringt tot me door dat ik een jongensdroom uitvoer. En mensen van mijn leeftijd zijn met andere dingen bezig. Werk, geen werk, toekomst, verleden, vasthouden wat je hebt. Ik ben er nu niet meer mee bezig. 40 jarigen op de cursus hebben eigen bedrijfjes en carrieres en zijn daar volop mee bezig. Ik ben niet echt geinterresseerd. Jongeren dromen en willen van alles. Hebben idealen, teleurstellingen en lopen tegen grenzen aan en praten daarover. Bij vrouwen komt het woord trouwen en kinderen krijgen erg veel voor. De biologische klok tikt onverbiddelijk door. Paniek. Dat was anders dan toen ik 20-30 was, toen was het emancipere, studeren, carriere. Of ik ben wat onbewust vergeten, uitgebannen uit de grijze kop?

Het grootste deel van de cursisten zijn Duitsers en Zwitsers. En met die Duitsers ga ik veel om. Ik hoor voorbeelden over hoe de buitenwereld hun behandeld. Iedere keer weer worden ze aangesproken op hun Nazi verleden. En wat dat voor indruk maakt. Vera werd eens als 20 jarige in een volle Ierse pub luidkeels geintroduceerd als „Vera, die zich komt verontschuldigen voor Hitler“. En Katja, die in de VS op 17 jarige leeftijd op de middelbare school keihard door de geschiedenisleraar als Duitse aangesproken wordt op een rechts-extremistisch incident in Duitsland. Op de cursus is een Amerikaan die in Geneve woont. Hij heeft een anti Nazi filmpje gemaakt op de PC en laat dat trots zien aan een ieder die dat wil. En snapt er niets van als ik naar voren breng dat Duitsers met een aktief Nazie verleden toch minstens 85 jaar oud zijn. We spreken deze jongeren aan op iets dat hun grootvader en overgrootvader hebben gedaan. Stephan zegt zomaar, uit het niets, dat Duitsland vooral niet te sterk moet worden want daar komt ellende van. Duitsers durven niet trots te zijn op hun land en hangen de Duitse vlag niet graag buiten.
Het lijkt me dat we eens moeten ophouden om constant het naziverleden van de Duitsers op te rakelen. In Nederland en de rest van de wereld. Duitsers zijn een wel erg gemakkelijk target en Duitsland is zich zeer bewust van zijn verleden en hoeft daar niet constant op gewezen te worden. Wellicht is afschaffen van de herdenking van 4 en 5 mei een goed begin. Het doel, nooit meer Nationaalsocialisme, zullen we nooit los kunnen zien van Duitsers.

Hoe bevalt Guadeloupe? Het eiland lijkt erg op Martinique met erg aardige mensen. Met een enorme echte Carrefour hypermarkt met dure merk (kleding)winkels er om heen. (Ik heb er een Ipod met grote capaciteit gekocht heb. Een ander merk is op Guadeloupe niet te krijgen. Na maanden heb ik weer muziek) Opvallend veel autochtone en allochtone Fransen zijn hier, alleen wie is nu de allochtoon? Ik denk dat de blanken de allochtonen zijn. Het is hier erg Frans en iedereen zegt dat ze een deel van Frankrijk zijn. De metropole (Parijs) is het gewoon om de „Outremere“ als een grote meltingpot voor te stellen. Maar als je er wat langer verblijft wordt het beeld anders. Dan blijkt het toch echt een Cariebisch eiland van de Guadeloupiedienne te zijn die bij de betere banen tegen een onzichtbare muur oplopen. Ook als ze een goede opleiding hebben. Want daar zitten Fransen. De police municipale is voor de Guadeloupienne, de Gendarmerie meer voor de Europese Fransen. Je ziet erg weinig gemengde koppels en als je een blank jongetje ziet spelen met donkere leeftijdsgenoten dan valt dat op. Begin jaren 90 waren er nog landbezettingen op de plantage van Belle Plaine waarbij een dode viel. Deze waren georganiseerd de „communiste revoltionnaire (trotskyste)“, die nog steeds bestaat en het blad Combat Ouvrier uitgeven. Daar hoor je niemand over praten. Nu ik me meer bewust begin te worden van de situatie merk ik ook op, wat me door velen verteld wordt. Dat de Guadeloupienne vaak dwars door je heen kijkt. Toch voel ik me hier erg thuis. Ik heb dagenlijks leuke gesprekken met Ti Cachot, een lokale visser waar ik mijn vis koop. Maar er zijn ook vissers die duidelijk afwijzend reageren. En met Allan, een ananasverkoper. Om de keer praten we in het Frans en het Engels. Want hij wil Engels leren. En koop ik mijn groenten en fruit bij Cathy, trotse eigenaresse van een marktstalletje met een plantation van 3 Ha. waar alles, behalve de ananas en citrusvruchten zelf verbouwd worden. De sfeer is zeker niet gespannen, er is een soort status-quo en de Guadeloupienne vinden het geld uit Frankrijk wel erg aantrekkelijk.

Ik ga op een zaterdag duiken met Vera, in het „Reserve Cousteau“ Veel grote en gevarieerde koralen. En een grote schildpad. Jammer dat hij nogal ver weg was. Het blijkt goed te gaan, ik heb nauwelijks last van mijn oren. Mijn Oceanic duikbril met oorkappen maken dat ik met droge oren boven kom. Dit is echt een prachtige uitvinding. Ik weet nu zeker dat ik vaker ga duiken.
Op zondag vertrekken Katja en Vera. Stephan was al eerder teruggevlogen. Mijn vaste maatjes zijn weg. Iedere keer weer afscheid moeten nemen blijft de zwaarste klus bij deze reis.

Guadeloupe Saint Anne. 28 February 2008
It becomes time to work on my web log. I get complaints that I let hear little of me. That is correct. In some way my life is busy. To regulate, experience new things, talk in foreign languages. The Internet site has produced 7500 hits in 8 months. And a good appreciation at the “”vertrekkers” site (the once who start a world tour)of the magazine “Zeilen”. Average 30 hits per day, which can not be only my friends. I have therefore a me unknown public, just like a real writer. And that creates a responsibility. A new experience for someone who had to pass the second class primary school twice and could not write its own name correct at that time. And therefore I sit now behind the PC on Sunday afternoon. A large part of the better photograph has been shot by Anke Hemman, a colleguestudent who takes very good pictures of people. With view on a yellow beach, palms, windsurfers and a kite surfer who flies very nearby. And a fixed occupant under my boat, a barracuda of more than a meter. He does not look at pleasant if I take my daily swim and disappears quietly to the other side of the boat then where I am. Ewoud has flown back on 10 January. The first time that he, with Henk and Simon left in Dartmouth in South-England, I experienced a totally different feeling. At that moment I felt really alone and knew that the adventure nevertheless really had started, but was not yet sure at all if it would turn out well. I had a considerable depressive feeling and rather some tension. This time it is very different. Of course the farewell was emotionally but I start get used considerably to this form of life. And get clearly more faith in my capacity to solve unknown situations. And the technique functions generally good and if something not works then I find will find a solution. Boanerges feels very familiar and to my criteria comfortably. However I miss the Sunday morning Espresso with Ewoud and the associated considerations concerning the world and ourselves. A habit which has lasted around 15 years has been deeply engraved in me. The past 7 months have been a delicious time, with all those friends who came by. And as many times a farewell. The route of RMY in Amsterdam to the Caribbean has been finished in time, the time table of 2007 has come to an end. There are still friends who like to come by but there are no concrete appointments. Now I have to find the way in life on my own. For example by dropping an essential component of an outboard motor in the water. And by making a short circuit between a red and black wire of the SeaMe (the radar transponder). In this way I generate a lot of work for myself and my friends in Holland. It happens that the Yamaha 9.9 outboard motor, of which are sold in the Netherlands 2000 per year, is in the Caribbean entirely unknown. There is not possible to get any component. Not even a propeller. Fortunately a couple good people in the Netherlands are there Fedex exists. And Guadeloupe is region 97.1 of France is and therefore is part of EU. The transport between the Netherlands and here is only 4 days. What the costs are do not know but it will be a considerable amount of money. It becomes time to find some rest and to stipulate what I will do the time comming. The plan is to be in Guatemala before the start of the storm season (around July). To go afterwards along the coast of Central America to the south. And at the start of 2009 cross the Panamakanaal and making the large step, into the Pacific. If I do want to remain longer in the Caribbean, Guatemala is not very practical. Then I must go to windward to the Lesser Antilles. And for this Boanerges is not built and I don’t like sailing upwind also no longer, especially not alone. Maarten and Yvonne Jansen of the SeaOfTime tell me not to go too rapidly to the Pacific, you can stay years in the Caribbean without entering the same island twice (www.Seaoftime.tk) The Caribbean are very attractive but I am frightened that I will continue hanging around if I remain here too long. I am very nice anchored, nearby the mangrove. And suddenly there are many mosquito’s. The mesh curtains of Pauline are now very appropriate. Moreover I have made a new large mosquito net for the entrance to the kitchen. I discover that mosquito’s fly against the wind. They buzz constantly against the new curtain to the entrance. And at the fore hatch where the wind enters there is none. In fact rather logical, against the wind they can’t smell me. I have made a anti mosquito lock by placing a burning anti-mosquito spiral downstairs in the entrance. Smoke blows off of the saloon and he keeps even the cockpit reasonable free of mosquito’s. In the meantime I have read the book "the country of arrival" of Paul Scheffer that Ewoud has left on board. It is a fascinating book. Paul Scheffer analyses migration, migrants, immigrants and locals from all angles and writes about the experiences in a lot of countries, both now and in the past. And reaches the conclusion that the Netherlands has to reinvent citizenship and must know what that means and should be able to explain what it expects of its citizens. At this moment it is custom in the Netherlands not to express difficult questions loudly. Much is unspoken.
If I want talk here with people then it has to be in French. After my secondary school, in the meantime 45 years, I has never spoken French. However still much appearsto come up. I want to pick up my French already for years after my failed adventure with Portuguese. And that must be possible in Guadeloupe. By means of the Comitee for Tourism I arrive at the language institute "Media Langues Caraibes" of Marika in Sainte Anne, a small fisherman/tourist city at the South coast (www.medialanguescaraibes.net) I decided to follow an intensive course French (6 hours per day) for a month. The travel with the bus from Point a Pietre to Sainte Anne takes 1 hour, the course starts at 8 o'clock. It makes sense to move the boat to Saint Anne so I suddenly want to depart. Martijn Leeflang has sent components for my outboard motor boat which are delivered on the Saturday. 2 hours after reception I go underway to Saint Anne. I lie behind the 30Kg the CQR anchor (with 7m chain) and line. This because the Manson anchor did not hold in the soft mud. I must pull up the 50Kg of weight out of the 10m deep water. I just manage while there is little wind and I am glad that my condition becomes all the time better. I float during that pick up rapidly to the other ships. With more wind it will not go. At the end of the day I enter for the first time a reef. The Pilot says that you should not enter at Saint Anne at night time and by day only with the sun in the correct position because of the visibility. It turns out better than expected, , the depth is more than 6 meters and there lies a beacon in the entrance. And now I lie beautifully in the extreme corner of the lagoon, near little fishing boats at 2.5 meters. A yellow beach, fisherman cabins between the palms.
Monday morning,8 hours, 4 young ladies, Anke, Vera, Katja, Denise, 2 older gentleman, Stephan and Eddy and a young professeur, Christelle. 4 hours grammar and conversation. Conversation is not the problem, however, that grammar turns out not to be easy. It is “gemutlich” and a relaxed ambiance. But during the morning I feel that my brains get stiff. Literally. In the afternoon conversation again. Katharina, the professeur, Stephan and I. Stephan is a sensitive extremely gracious Berliner and Marxist and somewhat lost in this era. Katharina is a provocative feminist with a fast brain. Extremely fast reacting (adrem?). Here I feel at home. The afternoon is each time fun. Afterwards I am completely exhausted and I can hardly talk anymore. Friday morning we suddenly go to the church square. There the children’s carnival of Saint Anne starts. Running, exuberant and very timid children. The last turned out to be especially that couple of white children. With for certainty a white parent to the hand. After long waiting suddenly the contagious beat of the drums starts. That beat I have heard regularly in all places of Point a Pietre for the last weeks. The children start and a shiver runs through my spine. The complete group reaches life and is there a lot of the 4-5 year old children who perfect move and swing through the street. We do not know this flexibility in Holland.
In the weekend we go with a group of students to the volcano the Soufriere on Bass Terre. Bad weather and a lot of wind. And I have not taken along a raincoat just like on Dominica. However, I did take an umbrella with me which was very useful. Walking and climbing becomes all the time easier for me. My body starts getting used to a physical life and my spirit to foreign conversation. Tuesday afternoon we go by the bus to the Mardi Grass on Bass Terre. The final day of carnival, where each carnival group can show what they are worth. The parade starts hours too late and all spectators wait quietly all those hours on chairs in the fierce sun. Friendliness and rest, hardly any alcohol, and it remain like that onto late into the evening. The pictures speak for themselves. All types and measures of women and some men in splendid costumes and each time this massive beat. And young people with banging whips. What an enormous strength comes from that. The Guadeloupienne themselves are very well aware of their past as l'esclave (slave) on the plantation. It is here France but nevertheless also not at all. This is clearly their party. About which I speak later more. The next day is a free day. With in the evening the death of prince of carnival. In this case a puppet which is burned. And for last that droning rhythm. Clothing is black and blank and a lot of young people are almost naked and coated with melasse, the syrup which remains if you have made sheer sugar. They propose the original Indian inhabitants. Fridays I decide to take a pause of a week. The grammar and all to those verbs are to much for a moment. I am tired, learning by heart is no more that easy on this age.
Soon Stephan and I see each other regularly outside the course. We have a lott to discuss about. And that happens mostly in German. Good for my German but bad for my French. We obtain memories from the years 70-80. and what has materialized of all those ideals. And what it is for as (West) German to be a Marxist with ideals. The greater part of the course participants are generally young Germans and Swiss. If one can say that people of 20-30 years old are young. I am in this case the senior. I can get along well with them although I feel no need spend the evening in "Americano". So I have sometimes 3 times a week a visit on Boanerges and cook for many. Vera is a vegetarian and the recipes of Beatrijs are often used. There roam around several copies. Slowly I start to revive my own time as student and the beginning of my operative life. 40 years back in time. Especially Vera and Katja make that I am faced with my past and the present. Not like with Stephan concerning what you did and believed in that time. But what one sensed and did not understood or could not feel because one had to change first. Vera, warmly and living from her feeling, very direct and pure. It has taken long before I could see the value of it. It’s a pity that I always was frightened about it, if I had not my life could have been so different. I still feel it difficulty to let it come to me but I at least I now see that its there and that is already a lot. And Katja, a children’s doctor and homeopath who worked also for MSF Germany in Angola and Sudan. She has already experienced a lot in here life. Very intelligent, very sensitive, investigating and exploring ideas. An intellectual in search of how to assess the balance between ratio and that feeling in herself. And that in this authoritarian medical mans society in Germany. I am asked direct questions concerning my aims and my past. In the course is said that I am a “life artist” with this free manner of life. Ï myself do not see myself as “life artist” but someone who was able to change a negative ground attitude to a attitude that is build on the idea that the positive things stipulate ones life. Don’t forget the past; only don’t use it as a guideline for the future (If one at least succeeds in that)
Why such a fun with those young people. Slowly I realize that I carry out a boys' dream. And people of my age are busy with other things. Work, no work, future, keep what you have. In general I am not real interested any more in that. Young people dream and want of everything. Have ideals, expectations and run into borders and talk about that. At women talk also about marriage and having children. The biological bell taps unrelentingly. Panic. Nowadays it is a very legitimate question. That was differently when I was 20-30, at time there was the struggle for emancipation of woman, study, career. Or do I forget something, banned from the grey head?
The greater part of the course participants are Germans and Swiss. And with those Germans I go much for. I hear examples concerning how the outside world treats them. Every time they are addressed on their Nazi heritage. And what that makes for impression on them. It sounds familiar to me. I have heard this before when I worked for Campina in Germany. Vera once, as 20 years old, was introduced in a full Irish pub as "Vera, which comes here to excuse herself for Hitler". And Katja at an age of 17, on the high school in the US, was rock-hard addressed by the history teacher as German on a right-extremists incident in Germany. On the course here in St.Anne an American who lives in Geneva had compiled an anti Nazi clip on the PC. And showed it with pride to anyone who was interested. He looked amazed when I brought forward that Germans with an active Nazi past where at least 85 years old. We address these young people on something that has been done by their grandfathers and grand-grandfathers. Stephan once said, out of the blue, that Germany should not become to strong while there should bring misery. Germans do not dare to be proudly on their country and does not show the German flag gladly. It seems to me that we must stop once for constantly reviving the Nazi past of the Germans. In the Netherlands and the rest of the world. Germans are quite an easy target and Germany is itself well aware of its past and does not need constantly be reminded. Possibly the abolishment of the commemoration of 4 and 5 May is a good beginning. The aim, never more National Socialism, we never can separately see from the Germans.
How Guadeloupe feels? The island look much like on Martinique, with very nice people. The always present enormous Carrefour hypermarket with expensive mark (clothing) shops. (I have bought an Ipod with large capacity. Another brand one can not get on Guadeloupe. After months I have music again) striking much autochthones and foreign French are here, only who’s now the immigrant? I think that the white are the immigrants. It is here very French and everyone declares that they are a part of France. The metropole (Paris) are used to state that the "Outremere" is a large melting pot. But if one stays here a bit longer the picture becomes differently. Then this island proves to be a really Caribbean island of the Guadeloupienne. Who run into an invisible wall when acquiring for the better job. Even if they have a good education. Those jobs are mostly occupied by continental French. The police municipal is mostly Guadeloupienne, the gendarmerie shows more European French. One sees little mixed couples. It is remarkable if one sees a white boy play with dark comrades. Beginning 1990s there where still land occupations on the plantation of Belle Plaine. There was even a deadly victim. These were organized the "Communiste Revolutionnaire (trotskyste)", who still exist and publish the journal “Combat Ouvrier. “Hardly anyone talks about that. Now I am more aware of the situation I notice by myself, what is told me by many. The Guadeloupienne sometimes look straight through you. However I feel at home here a lot. I have nice daily conversations with Ti Gachot, a local fisherman where I buy my fish. But there are also fishermen who react clearly rejecting. And the talks with Allan, a pineapple salesman. Each other time we talk in French or in English. While he likes to learn English. And I buy my vegetables and fruit at Cathy, proud owner of a market booth with at home a plantation of 3 ha. Where all vegetables are grown, except the pineapple and citrus fruits. The situation is not tense at all, there is a type of status-quo and the Guadeloupienne like the French money.
I dive on Saturday with Vera, in the "Reserve Cousteau" at Basse Terre, many large and varied coral-red. And we see a large tortoise. It’s a pity he is a rather far away. The diving appears to go well; I have hardly problems with my ears. My Oceanic 2000 dive mask with ear covers make that I come to the surface with dry ears. This is really a splendid invention. I now know for certain that I will dive more often. On Sunday Katja and Vera leave. Stephan had already flown back the week before. My mates are gone. Every time say farewell remains the heaviest part of this journey.