28 Cartagena-San Blas (English text too)
Door: Eddy Dunlop
Blijf op de hoogte en volg Eddy
13 November 2010 | Panama, Panama-stad
Nr 28 Cartagena (Colombia)-San Blas (Panama) September 2010 (The Dutch text is followed by a short English translation)
Dit scheepsbericht is geschreven in Driebergen, in het huis van Beatrijs. Ik werd op Schiphol opgewacht door Beatrijs en Domien, mijn oudste vrienden en Hans mijn broer. Na 3.5 jaar leven op 28 gr Celsius is het in Nederland toch wel erg koud. En het is bevreemdend stil en georganiseerd. Auto’s toeteren niet als ze in de wachtrij staan en wachten keurig netjes op hun beurt bij in en uitvoegen, mensen zingen en schreeuwen niet. Ik had niet verwacht dat 3.5 jaar Carieb me zo zou beïnvloeden.
Eerst volgt een laatste fotoverslag van Cartagena in Colombia en de reis naar Kuna Yala, de naam voor het autonome gebied van de San Blas eilanden in Panama. Daarna volgt het verslag van mijn avontuur met de Kuna indianen van het eilandje Nabargandup Bipi, 600-700 inwoners waarvan 190 kinderen onder 13J. Het is wellicht 2 keer zo groot als Pampus. Erg vol dus.
Op 29 september vertrek ik na 9 maanden uit Colombia. Het is een prachtige belevenis geweest en ik vertrek met gemengde gevoelens. Het is een land met uitermate hartelijke en gastvrije mensen. Vrolijk en hardwerkend. En onder elkaar gewelddadig als dat zo uitkomt. Je herkent de sfeer van Gabriel Garcia Marques. Ze zijn gelukkig in hun eigen leefomgeving maar verlangen naar vrede voor het hele land. Er zijn enorme verschillen tussen arm en rijk en stad en platteland. Het is fantastisch mooi met alle soorten natuur, regenwoud en de Caribische kust, woestijn en bergen, steppen en het koffie gebied. En een rijkdom aan olie, kolen, smaragden en wat meer. Eindeloos veel fruit en groenten. Het zou een paradijs kunnen zijn maar het lukt de Colombianen niet het te realiseren. Het is een land om verliefd op te worden. Ik werd dat op een gegeven moment en niet alleen op het land. Maar ook mij lukte het niet om dat geluk te realiseren. En nu vertrek ik naar Kula Yala, niet wetend wat mijn toekomst zal zijn. Niet wetende wat ik wil. Voor het eerst in die 3.5 jaar reizen weet ik het niet meer. Nog 3.5 jaar meer? Waar naartoe? Genoeg bestemmingen. Maar ik mis de intimiteit van vrienden. Iedere keer is het opnieuw een leefomgeving creëren en dan weer vertrekken. Over een maand ben ik in Nederland, ik ben benieuwd hoe ik dat ervaar.
De reis duurt 5 nachten en 4 dagen, er staan normaal 2 dagen voor. Door een breuk in een benzineslang verlies ik ¾ van mijn benzine en ben verplicht om te zeilen. Met 1.2 tot 1.5Kn stroom en 5Kn wind tegen vaar ik dagen 1mijl/uur in de goede richting. Ik moet 260 mijl doen. Wat niet helpt is dat naar later blijkt in twee weken in Cartagena zich een forse aangroei op het onderwater heeft gevormd. Dom, dom dat ik dat niet gecontroleerd heb voor vertrek, dit kost weer een knoop snelheid. Ik heb regelmatig stortbuien en windvlagen op de kop, afgewisseld met windstilte. Er komen veel vogels aan boord die opmerkelijk tam zijn. En meerdere overlijden. Deze keer is het mentaal afzien, zoals Columbus deed toen hij in de Carieb voer op zijn eerste reis. Ik lees nu een directe vertaling van zijn journaal. Dat helpt mijn probleem te relativeren. Uiteindelijk besluit ik om rechtstreeks naar San Blas te varen ipv eerst naar Colon om een nieuwe ankerketting op te halen. Op de 5e dag lig ik voor anker voor Nalunega. Na inklaren verhuis ik naar Lemon Cays, een prachtige lagoon met eilandjes rondom met rond 20 andere jachten. Het is de drukste en meest toeristische plek in San Blas. Eén klein barretje met drie stoelen en drie kabels om een PC aan te sluiten op het internet via een grote satelliet schotel. Het enige andere internet is in Panama City aan de Pacific zijde van Panama. Dit internet werkt heel beperkt. Voor mail en websites is het OK maar een ticket boeken of iets kopen via internet werkt gewoon niet. De ene keer krijg je dat je geen cookies mag gebruiken, dus geen transactie, de volgende keer staan er 2 luchthavens in de drop downbox om uit te kiezen. Reload en je krijgt 8 andere.
Ik heb geprobeerd om diverse ticketsites te benaderen en zie dat er goedkope vluchten zijn maar kom niet verder. Via Sailmail en mijn SSB zender vraag ik mijn broer om een ticket naar Nederland te boeken. Een dag later komt de Pandura met Maureen en Uli langs. Zij helpen de bewoners van Nabargandup Bipi om een polyester motorboot (Lancha) op te knappen en te schilderen. Ze lopen echter tegen veel technische problemen aan en vragen mij om hun te helpen. Ik stem er mee in om tot aan mijn vertrek naar Nederland hun te helpen de structurele problemen van de boot te verminderen.
Waarvan meer in het volgende verslag.
This Scheepsbericht was written in Driebergen (Netherlands) in the house of Beatrijs. Beatrijs and Domien, my oldest friends and my brother Hans welcome me at the airport. After 3.5 years of life at 28 deg Celsius I experience the Netherlands as very cold. And it is so quiet and organized. Cars do not honk as they wait in the queue, they wait quietly on their turn to get in or out of the queues. People do not sing or scream. I did not expect 3.5 years Caribbean would affect me so much.
This Scheepsbericht is a report with the last photos of Cartagena in Colombia and the trip to Kuna Yala, the name for the Autonomous Region of the San Blas Islands in Panama. The next reports about my adventure with the Kuna Indians of the island very small island Nabargandup Bipi, 600-700 inhabitants of which 190 children younger then 13 years old.
On September 29th I leave after nine months Colombia. It has been a wonderful experience and I leave with mixed feelings. It is a country with very warm and hospitable people. Cheerful and hardworking. And violent among themselves when appropriate. One recognizes the spirit of Gabriel Garcia Marquises writings. They are happy in their own environment but yearning for peace for the whole country. There are huge differences between rich and poor and urban and rural areas. It's pretty amazing with all types of nature: rainforest and the Caribbean coast, desert and mountains, plains and the coffee area. And a wealth of oil, coal, emeralds and more. Endless fruits and vegetables. It could be a paradise, but this cannot be realized by the Colombians. It's a country to fall in love with. I was fallen in love at a given moment and not just for land. But I did not succeed. And now I leave for Yala Kula, not knowing what my future will be. For the first time in 3.5 years travelling I do not know what I want. Another 3.5 years wandering around? Where? There are enough destinations. But I miss the intimacy of friends. Every time again I have to create a new living environment and then I leave again. Within one more month and I'm in the Netherlands, I am curious how I will feel.
The trip to San Blas takes five nights and four days. In general it takes only two days. A crack in a fuel hose makes that I lose ¾ of my gasoline and am obliged to sail. For days I sail with 1.2 to 1.5Kn current and wind of 5Kn of wind on the nose not more than 1mijl/hour in the right direction. I have 260 miles to go. It will take a long time. What does not help is that it turns out in two weeks after cleaning the hull under water in Cartagena a large growth on the underwater ship has formed. Stupid, stupid that I have not checked this before departure, this will cost me a knot of speed. It often rains and I get wind gusts on the head, alternating with calms. There are many birds on board which are remarkably tame. And several dye. This time it is mental struggle for me, as Columbus did when he was in the Caribbean on his first voyage. I read a direct translation of his journal. That helps to put my problem into perspective. Eventually I decide to sail directly to San Blas instead of going first to Colon to pick up a new anchor chain. On the fifth day I drop anchor in front of Nalunega and Porvenir. After checking in at the immigration and Port captain I move to Lemon Cays, a beautiful lagoon with islands around and about 20 other yachts. It is the busiest tourist spot in San Blas. There is a small bar with three chairs and three cables for PC’s to connect to the Internet via a large satellite disc. (The nearest other Internet spot is in Panama City at the Pacific side of Panama) The speed of the internet is very limited. For mail and websites it is OK but to book a flight a ticket or buy something over the Internet just does not work. Sometimes it happens that one is not allowed to use cookies, so no transaction is possible, the next time I have 2 airports in the drop downbox to choose from. Reload and you get another 8.
I tried to approach various ticket sites and notice that there are cheap tickets. By my Sailmail and SSB transmitter I ask my brother to book a ticket to the Netherlands. A day later the Pandura with Maureen and Uli comes along. They help the residents of Nabargandup Bipi to refurbish and paint. They run into much technical problems and ask me to help them. I agree to help until my departure to the Netherlands to address the structural problems of the boat.
Which is a story in itself in the next report.
Dit scheepsbericht is geschreven in Driebergen, in het huis van Beatrijs. Ik werd op Schiphol opgewacht door Beatrijs en Domien, mijn oudste vrienden en Hans mijn broer. Na 3.5 jaar leven op 28 gr Celsius is het in Nederland toch wel erg koud. En het is bevreemdend stil en georganiseerd. Auto’s toeteren niet als ze in de wachtrij staan en wachten keurig netjes op hun beurt bij in en uitvoegen, mensen zingen en schreeuwen niet. Ik had niet verwacht dat 3.5 jaar Carieb me zo zou beïnvloeden.
Eerst volgt een laatste fotoverslag van Cartagena in Colombia en de reis naar Kuna Yala, de naam voor het autonome gebied van de San Blas eilanden in Panama. Daarna volgt het verslag van mijn avontuur met de Kuna indianen van het eilandje Nabargandup Bipi, 600-700 inwoners waarvan 190 kinderen onder 13J. Het is wellicht 2 keer zo groot als Pampus. Erg vol dus.
Op 29 september vertrek ik na 9 maanden uit Colombia. Het is een prachtige belevenis geweest en ik vertrek met gemengde gevoelens. Het is een land met uitermate hartelijke en gastvrije mensen. Vrolijk en hardwerkend. En onder elkaar gewelddadig als dat zo uitkomt. Je herkent de sfeer van Gabriel Garcia Marques. Ze zijn gelukkig in hun eigen leefomgeving maar verlangen naar vrede voor het hele land. Er zijn enorme verschillen tussen arm en rijk en stad en platteland. Het is fantastisch mooi met alle soorten natuur, regenwoud en de Caribische kust, woestijn en bergen, steppen en het koffie gebied. En een rijkdom aan olie, kolen, smaragden en wat meer. Eindeloos veel fruit en groenten. Het zou een paradijs kunnen zijn maar het lukt de Colombianen niet het te realiseren. Het is een land om verliefd op te worden. Ik werd dat op een gegeven moment en niet alleen op het land. Maar ook mij lukte het niet om dat geluk te realiseren. En nu vertrek ik naar Kula Yala, niet wetend wat mijn toekomst zal zijn. Niet wetende wat ik wil. Voor het eerst in die 3.5 jaar reizen weet ik het niet meer. Nog 3.5 jaar meer? Waar naartoe? Genoeg bestemmingen. Maar ik mis de intimiteit van vrienden. Iedere keer is het opnieuw een leefomgeving creëren en dan weer vertrekken. Over een maand ben ik in Nederland, ik ben benieuwd hoe ik dat ervaar.
De reis duurt 5 nachten en 4 dagen, er staan normaal 2 dagen voor. Door een breuk in een benzineslang verlies ik ¾ van mijn benzine en ben verplicht om te zeilen. Met 1.2 tot 1.5Kn stroom en 5Kn wind tegen vaar ik dagen 1mijl/uur in de goede richting. Ik moet 260 mijl doen. Wat niet helpt is dat naar later blijkt in twee weken in Cartagena zich een forse aangroei op het onderwater heeft gevormd. Dom, dom dat ik dat niet gecontroleerd heb voor vertrek, dit kost weer een knoop snelheid. Ik heb regelmatig stortbuien en windvlagen op de kop, afgewisseld met windstilte. Er komen veel vogels aan boord die opmerkelijk tam zijn. En meerdere overlijden. Deze keer is het mentaal afzien, zoals Columbus deed toen hij in de Carieb voer op zijn eerste reis. Ik lees nu een directe vertaling van zijn journaal. Dat helpt mijn probleem te relativeren. Uiteindelijk besluit ik om rechtstreeks naar San Blas te varen ipv eerst naar Colon om een nieuwe ankerketting op te halen. Op de 5e dag lig ik voor anker voor Nalunega. Na inklaren verhuis ik naar Lemon Cays, een prachtige lagoon met eilandjes rondom met rond 20 andere jachten. Het is de drukste en meest toeristische plek in San Blas. Eén klein barretje met drie stoelen en drie kabels om een PC aan te sluiten op het internet via een grote satelliet schotel. Het enige andere internet is in Panama City aan de Pacific zijde van Panama. Dit internet werkt heel beperkt. Voor mail en websites is het OK maar een ticket boeken of iets kopen via internet werkt gewoon niet. De ene keer krijg je dat je geen cookies mag gebruiken, dus geen transactie, de volgende keer staan er 2 luchthavens in de drop downbox om uit te kiezen. Reload en je krijgt 8 andere.
Ik heb geprobeerd om diverse ticketsites te benaderen en zie dat er goedkope vluchten zijn maar kom niet verder. Via Sailmail en mijn SSB zender vraag ik mijn broer om een ticket naar Nederland te boeken. Een dag later komt de Pandura met Maureen en Uli langs. Zij helpen de bewoners van Nabargandup Bipi om een polyester motorboot (Lancha) op te knappen en te schilderen. Ze lopen echter tegen veel technische problemen aan en vragen mij om hun te helpen. Ik stem er mee in om tot aan mijn vertrek naar Nederland hun te helpen de structurele problemen van de boot te verminderen.
Waarvan meer in het volgende verslag.
This Scheepsbericht was written in Driebergen (Netherlands) in the house of Beatrijs. Beatrijs and Domien, my oldest friends and my brother Hans welcome me at the airport. After 3.5 years of life at 28 deg Celsius I experience the Netherlands as very cold. And it is so quiet and organized. Cars do not honk as they wait in the queue, they wait quietly on their turn to get in or out of the queues. People do not sing or scream. I did not expect 3.5 years Caribbean would affect me so much.
This Scheepsbericht is a report with the last photos of Cartagena in Colombia and the trip to Kuna Yala, the name for the Autonomous Region of the San Blas Islands in Panama. The next reports about my adventure with the Kuna Indians of the island very small island Nabargandup Bipi, 600-700 inhabitants of which 190 children younger then 13 years old.
On September 29th I leave after nine months Colombia. It has been a wonderful experience and I leave with mixed feelings. It is a country with very warm and hospitable people. Cheerful and hardworking. And violent among themselves when appropriate. One recognizes the spirit of Gabriel Garcia Marquises writings. They are happy in their own environment but yearning for peace for the whole country. There are huge differences between rich and poor and urban and rural areas. It's pretty amazing with all types of nature: rainforest and the Caribbean coast, desert and mountains, plains and the coffee area. And a wealth of oil, coal, emeralds and more. Endless fruits and vegetables. It could be a paradise, but this cannot be realized by the Colombians. It's a country to fall in love with. I was fallen in love at a given moment and not just for land. But I did not succeed. And now I leave for Yala Kula, not knowing what my future will be. For the first time in 3.5 years travelling I do not know what I want. Another 3.5 years wandering around? Where? There are enough destinations. But I miss the intimacy of friends. Every time again I have to create a new living environment and then I leave again. Within one more month and I'm in the Netherlands, I am curious how I will feel.
The trip to San Blas takes five nights and four days. In general it takes only two days. A crack in a fuel hose makes that I lose ¾ of my gasoline and am obliged to sail. For days I sail with 1.2 to 1.5Kn current and wind of 5Kn of wind on the nose not more than 1mijl/hour in the right direction. I have 260 miles to go. It will take a long time. What does not help is that it turns out in two weeks after cleaning the hull under water in Cartagena a large growth on the underwater ship has formed. Stupid, stupid that I have not checked this before departure, this will cost me a knot of speed. It often rains and I get wind gusts on the head, alternating with calms. There are many birds on board which are remarkably tame. And several dye. This time it is mental struggle for me, as Columbus did when he was in the Caribbean on his first voyage. I read a direct translation of his journal. That helps to put my problem into perspective. Eventually I decide to sail directly to San Blas instead of going first to Colon to pick up a new anchor chain. On the fifth day I drop anchor in front of Nalunega and Porvenir. After checking in at the immigration and Port captain I move to Lemon Cays, a beautiful lagoon with islands around and about 20 other yachts. It is the busiest tourist spot in San Blas. There is a small bar with three chairs and three cables for PC’s to connect to the Internet via a large satellite disc. (The nearest other Internet spot is in Panama City at the Pacific side of Panama) The speed of the internet is very limited. For mail and websites it is OK but to book a flight a ticket or buy something over the Internet just does not work. Sometimes it happens that one is not allowed to use cookies, so no transaction is possible, the next time I have 2 airports in the drop downbox to choose from. Reload and you get another 8.
I tried to approach various ticket sites and notice that there are cheap tickets. By my Sailmail and SSB transmitter I ask my brother to book a ticket to the Netherlands. A day later the Pandura with Maureen and Uli comes along. They help the residents of Nabargandup Bipi to refurbish and paint. They run into much technical problems and ask me to help them. I agree to help until my departure to the Netherlands to address the structural problems of the boat.
Which is a story in itself in the next report.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
