27 Colombia Amazonas (English text too)

Nr 27 Colombia Amazonas. Augustus 2010 (The Dutch text is followed by a short English translation)

Half augustus heb ik een bezoek gebracht aan de jungle van de Amazone. De Amazone grenst bij het Colombiaanse Letitia aan Brazilie en Peru. Letitia ligt 3000km landinwaarts aan de Amazone.
Een vriendin, Diana gaat mee en organiseert de reis met een individueel programma via Alejandro Carrasquilla van Borugo. (www.borugo.com) Voor het eerst in mijn leven ben ik zo tot in de puntjes verzorgt. Het was ronduit perfect. Het is twee uur vliegen vanuit Bogotá.
Boanerges blijft achter bij Jaime, een Colombiaan die zal slapen op de boot. De ankerplek is niet erg goed.
Onze medereizigers zijn Vance(Canadees) en Kirsten ( Australische), beide werken voor humanitaire hulp organisaties in NY. We worden vrij snel na aankomst weggebracht buiten Letitia en lopen 45 min het oerwoud in naar de maloca van William, een grote gebouw met een dak van palmbladeren. Vroeger leefde in de maloca de gehele gemeenschap, soms tot 200 personen in één gebouw. Nu leven alle gezinnen in aparte hutten en is de maloca de ceremoniële ruimte. Wij zullen er een Jagé sessie volgen.
Jagé is een brouwsel gebaseerd op twee inheemse planten uit Peru. Het heeft een sterk purgerende werking en reinigt het lichaam zeer snel en heftig. Wanneer je het vaker gebruikt geeft het diepere inzichten waar je normaal niet op komt. Het is geen drug en is niet verslavend.
De sessie begint met een inleidende ceremonie door William waarna ik een kopje van de drank krijg. Hij blijft oplettend en begeleid ons. Als ik niets merk dan kan ik na een uur een tweedekopje krijgen. En het wachten in het donker begint. De bedoeling is dat je je concentreert op een belangrijke vraag die je jezelf stelt. Wat ik dus doe. Na een uur voel ik nog niets en denk erover om nog een kopje te vragen. Dan moet Diana overgeven, een normale reactie bij het gebruik van Jagé. Terwijl zij naar de balustrade loopt waar overgegeven wordt, struikelt ze over mijn benen. 5 minuten later word ik opeens ernstig zeeziek en ik moet ook overgeven. Daarna moet ik heftig naar het toilet. En enige uren later moet ik weer overgeven. En weer naar het toilet. Vlak voor het einde van de sessie, na 4 uur, heb ik weer aandrang. Er gebeurt niets omdat de eindceremonie plaatsvindt. Als ik in de hangmat lig moet ik opnieuw naar het toilet. En terug in de hangmat moet ik opnieuw overgeven. Ik vlieg naar buiten, gevolgd door Victor, onze gids. Die weerhoudt me ervan om tegen een boom te leunen waar dorens en grote mieren op zitten. Voor de derde keer moet ik heftig overgeven. Ik moet onderhand wel erg leeg zijn.
Dan volgt zowat de koudste nacht van mijn leven. Ik slaap nauwelijks en heb een soort helderheid over me. En vindt inderdaad een antwoord op mijn vraag. Niet een plezierig antwoord, maar een eerlijk antwoord en dat is de bedoeling van de sessie. Nogal wat Colombianen zijn bekend met Jagé. De volgende morgen voel ik me lichamelijk uitstekend. Dit was een bijzondere ervaring.

Op dag 2 worden we per watertaxi 60km rivier opwaarts naar de lodge Calanoa gebracht. Onderweg leggen we even aan in Macedonia om souvenirs te kopen, onze enige ontmoeting met de toeristen industrie hier. De lodge is een hut met hangmatten voor maximaal 6 personen en een hut waar gekookt wordt. Het is onze uitvalsbasis voor de komende dagen. De volgende dagen zijn we dagelijks in de weer met wandelen overdag, bij nacht, kanoën bij nacht , canopying en zwemmen.
De volgende dag bezoeken we per gemotoriseerde kano San Martin de Amacayau, woonplaats van 500 Ticuna (etnische groep) In de loop der jaren zijn hier meerdere leefgemeenschappen onder gebracht waardoor er voldoende mensen wonen voor een school en een medische post..
We krijgen een lange uitleg van de (inheemse) gouverneur. Hij legt uit dat de positie van de Shamaan (medicijnman) langzamerhand ondergraven wordt. Gedeeltelijk doordat hun kennis vermindert en er vaak geen opvolging is, gedeeltelijk door de wereldse invloeden van mensen als hijzelf. Diep in het oerwoud zijn de oude structuren echter nog intact. Daar kunnen Shamanen alle ziekten nog de baas met hun kennis van de lokale kruiden. Zij hebben echter niet de kennis om “blanke” ziekten te bestrijden.
Er komen nauwelijks toeristen in dit dorp. Toerisme wordt belangrijk gevonden omdat het ongeveer de enige bron van extern geld is. In het dorp worden de producten van de jungle via ruilhandel verkregen.(yuca, gejaagd wild, vis en hout etc.) Alles wat van buiten komt moet met pesos betaald worden.
De volgende dag lopen we naar de hut "YEÉGUNE" van Bartolemé in het Nationaal park.
We zijn de tweede groep die hier komt. Zijn vrouw kookt. Het is er vergeven van de muggen. Als iemand het kamp verlaat wordt je altijd gevolgd door een gids. Ze zijn als de dood dat je verdwaalt.
We wassen ons in de beek en hebben een klei-zand bad. En natuurlijk een nachtwandeling waarbij we erg grote spinnen en kikkers zien.
We bezoeken het plaatsje Puerto Nariño en zwemmen in een meer waar ook zeekoeien zijn. Jammer genoeg zie je ze nooit, ze tonen alleen hun neusgaten een paar cm boven water om adem te halen.Vrijdag verlaten Vance en Kirsten ons. Diana en ik wonen het oogstfeest bij in de maloca van William. Er zijn zeker 200 indigenous van 6 verschillende stammen en slechts 6 toeristen. Het is een heel bijzondere ervaring. Om 16.00 wordt het feest ingewijd met een openingsdans. Het dansen stopt niet meer tot 6.30 uur de volgende ochtend. Er worden geen instrumenten gebruikt. (één groep gebruikt een panfluit) Het ritme is tjaka tjaka boem, tjaka tjaka boem. De boem is een stamp met de laars. Continu wordt een tekst gezongen of min of meer gezegd en herhaald. Na verloop van tijd klinkt er opeens gejuich en een andere groep begint een lied. Na verloop van tijd wordt het een hallucinerende ervaring.
Als ik moe wordt ga ik in een hangmat liggen die aan de rand van de dansvloer is opgehangen en kan gedeeltelijk slapen. Daar ik bij een ingang lig wordt ik constant wakker gestoten.
Gedurende nacht heb ik een erg goed gesprek (in het Spaans) met Elio, maloca owner in La Chorrera. La Chorrera ligt 15 dagen varen over een zijrivier vanaf Letitia. Het is een van de grootste en meest afgelegen indigenous reservaten. Je kunt er ook eens per week komen met een klein vliegtuigje. Elio vindt het erg leuk als ik langs zou willen komen voor een jungle tocht. Vroeger werd er rubber getapt van rubberbomen en afgevoerd over de rivier naar Manaus in Brazilië (1500km). Maar dat is al lang verleden tijd. Nu zijn er nauwelijks inkomsten meer van buitenaf. En Ecotoerisme zou een mogelijkheid zijn om inkomsten te verwerven.
Het lijkt me geweldig om volgend jaar een 10 daagse tocht het oerwoud in te maken onder leiding van indigenous. Alejandro kan het organiseren. Dus Simon, Ewoud, hier ligt jullie kans om met Eddy de diepe en ongerepte Amazone jungle in te gaan. Ik heb al een Colombiaanse geïnteresseerde, Andrés. Vermoedelijk gaat er een Engels sprekende Colombiaanse bioloog mee. Ik heb 4 deelnemers nodig om het betaalbaar te maken. Is dit niet een leuke afwisseling van de Noorse skievakantie?
Terug op Boanerges blijkt dat Jaime niet erg vaak op de boot heeft geslapen. Er is flinke wind geweest en de twee boten die naast me voor anker lagen zijn de marina ingeblazen. De ene van staal heeft flinke schade aangericht aan een 60ft boot. Een boot heeft zelf een steiger aan stukken geslagen. Boanerges ligt nog keurig op zijn plaats. Maar het is de laatste keer dat Jaime oppast.
Nu moet ik me klaarmaken om naar Panama the varen om een nieuwe ankerketting op te halen. En daarna naar Nederland op bezoek in oct-nov.

In mid August, I visited the jungles of the Amazon. The Amazon is the South border of Colombia with Brazil and Peru. Letitia is the main village there, 3000km inland to the Amazon. And not accessible by road.
A friend, Diana goes along and organize the trip through an individual program of Alejandro Carrasquilla.(www.borugo.com) For the first time in my life I do an organized holyday and it was simply perfect. It is a two hours flight from Bogota to Letitia.
Boanerges stays under the care of Jaime, a Colombian who will sleep on the boat. The anchoring ground is not very good.
Our fellow travelers are Vance (Canadian) and Kirsten (Australia), both working for humanitarian organizations in NY. We are taken soon after arrival outside Letitia, and then a 45 min walk into the jungle to the maloca of William. A maloca is a large building with a roof of palm leaves. Formerly the whole community lived in the maloca. Sometimes up to 200 people in one building. Now all families live in separate huts and the maloca is the ceremonial space. We will follow a Jagé session.
Jagé is a concoction based on two native plants from Peru. It has a strong laxative effect and cleanses the body quickly and violently. If one uses it more often it gives deeper insights. Is not a drug nor addictive.
The session begins with an introductory ceremony by William and then I get a cup of the beverage. William remains alert and guides us. If I feel nothing after an hour I can get another cup. And waiting in the dark begins. The idea is that one focuses on one important question to ask oneself. After one hour I feel nothing and think about asking for another cup. Then Diana has to throw up, the normal response on using Jagé. As she walks to the railing where to throw up, she stumbles over my legs. 5 minutes later, I suddenly get seriously seasick and I have to vomit. Then I violently have to go to the bathroom. And several hours later I again have to vomit. And back to the bathroom. Just before the end of the session, after 4 hours, I again feel an urge. Nothing happens because the final ceremony takes place. When I am in the hammock, I again have go to the bathroom. And back in the hammock, I once again have to vomit. I fly outside the maloca, followed by Victor, our guide. He keeps me from leaning against a tree whit thorns and large ants. For the third time I violently vomit. I should by now be very empty.
Then follows about one of the coldest nights of my life. I sleep poorly and have a kind of clarity on me. And indeed find an answer to my question. Not a pleasant answer, but an honest answer and that is the intention of the session. Quite a few Colombians are familiar with Jagé. The next morning I feel physically great. This was indeed a special experience.

On day 2 we go with a water taxi 60km up river to the lodge Calanoa. Along the way we visit Macedonia shortly to purchase souvenirs. The lodge has a hut with hammocks for up to 6 people and a cooking hut. It is our base for the next few days. The following days we are busy with daily walks during the day, at night, canoeing at night, canopy and swimming.
The next day we visit with a motorized canoe San Martin de Amacayau, residence of 500 Ticuna people. Over the years several communities are here relocated, which will allow people to attend a school and a medical post.
We get a long explanation of the (indigenous) governor. He explains that the position of the Shaman (medicine man) gradually is undermined. Partly because their knowledge diminishes and there is often no follow-up, partly due to the influences of the outside world. Deep in the jungle, the old social structures still intact. Shamans can heal all the diseases with their knowledge of local herbs. They do however have not the knowledge to "white" diseases.
There are hardly any tourists in this village. Tourism is considered important because it is about the only source of external money. In the village, the products of the jungle are obtained through barter. (Yucca, wild game, fish and timber, etc.) Everything that comes from outside the village must be paid with pesos.
The next day we walk to the hut "YEÉGUNE" from Bartoleme in the National Park.
We are the second group ever that came here. It is infested with mosquitoes, horrible. If someone leaves the camp he is always followed by a guide. They are deathly scared that one is lost in the jungle.
We wash ourselves in the creek and have a clay-sand bath. And of course a nights walk where we encounter very large spiders and frogs. We visit the town of Puerto Nariño and swim in a lake where manatees(seacows) are. Unfortunately one never sees them; they show only their nostrils a few inches above water to breath.
On the Friday Vance and Kirsten leave us. Diana and I visit on the Saturday night the harvest festival in the maloca of William. There are around 200 indigenous of six different tribes and only six tourists. It is a very special experience. At 16.00, the festival was inaugurated with an opening dance. The dancing does not stop until 6.30 am the next morning. There are no instruments used. (One group used a pan flute) The rhythm is tjaka tjaka boom, tjaka tjaka boom. The boom is a stamp with the rubber boot. Continuously a text more or less is said/sung and repeated. Over time, suddenly you hear cheers and another group begins a a dance. Over time it is a hallucinating experience.
When I get tired I go into a hammock on the edge of the dance floor and fall partly asleep. Over night I have a good conversation (in Spanish) with Elio, maloca owner in La Chorrera. (15 days sailing on a side river from Letitia). It is one of the largest and most remote indigenous reserves. One can also fly in once a week with a small plane. Elio would like it when I would visit him for a jungle trek. Previously there was rubber tapped from rubber trees and transported over the river to Manaus in Brazil (1500 km). But that is long past. Now, there is barely revenue from outside. Ecotourism is an opportunity for revenue.
It seems to me wonderful for next year to do a 10 day trip into the jungle, led by indigenous. Alejandro can organize. So Simon, Ewoud, here is your chance to visit the pristine Amazon jungle with me. I have a Colombian friend interested, Andrés. Presumably an English-speaking Colombian biologist will join us. I need 4 participants to make the trip affordable. Is this a nice change from the yearly Norwegian ski holyday?

When I came back at Boanerges Jaime had barely slept on the boat. Some strong wind had swept my two neighbors into the marina. With a lot of damage to other boats. Boanerges was still on its spot.
Now I must prepare for the sail to Panama to pick up a new anchor chain. And then to visit the Netherlands in Oct-Nov.