Nr 34 Panama-Cartagena Juli 2011
Door: Eddy Dunlop
Blijf op de hoogte en volg Eddy
10 Oktober 2011 | Panama, Portobelo
Nr 34 Panama-Cartagena Juli 2011 (The Dutch text is followed by a short English translation)
Uiteindelijk vertrek ik naar Cartagena in Colombia. Het werd 52 uur varen op de motor. Voor het eerst in mijn leven dat ik zoveel uren op de motor vaar op een spiegelgladde zee. Na alle vervuilings problemen van de carburateurs, ben ik opgelucht dat ze het uitstekend doen. Ik kom net in het donker aan bij Cartagena en moet door een 40 meter brede ingang die is aangebracht in een stormwering die onder water ligt. Ik moet tussen twee boeien door die wel of niet verlicht zijn, afhankelijk van welke kaart je gelooft. Dit is niet leuk. Ik kan ook besluiten om buitengaats voor anker te gaan gedurende de nacht. Heel zachtjes vaar ik op de GPS naar de ingang. Ik zal besluiten om te stoppen als ik geen boeien zie. Het maanlicht is in de rug en ik heb redelijk zicht. En zie geen boeien. Opeens zie ik op de elektronische kaart dat ik door de ingang ben. Ik lig zowat stil en zoek met de nachtkijker naar de boeien en zie niets. Het is nog steeds 3 meter diep. Ik krijg een koud hart en besluit dat de kaart niet helemaal goed is en ik nog voor de dam ben. De diepte varieert ook alsof ik nog steeds voor de dam ben. Stapvoets vaar ik verder. Ik snap er niets van en herken de omgeving niet. Opeens wordt het 19 meter diep. Ik besluit dat ik al ruimschoots door de ingang ben. En dan gaan mijn hersenen weer ontspannen en logisch werken en herken ik de lichten en gebouwen. Ik ben zonder het te weten door de ingang gevaren. Ik ging weer eens door het oog van de naald. Het zou wel heel slordig geweest zijn om net de schade van een rif gerepareerd te hebben en dan op een onderwater liggende dam te lopen. Het zweet breekt me uit bij die gedachte. Later hoor ik dat de lanchas altijd op volle snelheid over de dam jakkeren, ongeacht het tij. Het kan zijn dat ik naast de boeien over de dam gevaren ben, wie weet. Leer ik het dan nooit, het echte betrouwbare zeezeilen? Blijf ik dan eeuwig een amateur? Gelukkig heb ik wel veel plezier in deze vorm van leven.
Het weerzien van Cartagena is heerlijk. Ik voel me thuis in deze stad in dit land. Hoe anders is het hier dan in Panama. De dynamiek, de hartelijke mensen, de schoonheid, het fruit. Daar heb ik in vorige afleveringen al genoeg geschreven. Deze keer wordt het vooral veel werken aan de boot en Spaanse les. Ik heb Pedro en Renaldo, de schilders weer aan boord. De dekken en kuipen worden geschilderd. Een zeilmaker stikt alle canvas, vensters en de dinghy cover. Veel is pas twee jaar oud maar al het stiksel is al vergaan. Elektronica wordt gerepareerd. Het is een heel geregel. En ik heb Spaanse les van Marta Santos, pintora(schilderes). Al een leven lang leeft ze van schilderen maar geeft ook privé les Spaanse en Frans omdat kunstenaars hier op geen enkele manier subsidie krijgen. En van schilderen alleen kun je niet leven. Tenzij je Botero heet. Ik ben van huis uit ietwat dyslectisch. Ik kon in de tweede klas lagere school mijn eigen naam niet schijven. Soms was het Edy, 3ddy of Eppy. En p, d of een b, ze waren allemaal min of meer gelijk voor mij. Toen ik in de 3e klas lagere school zat maakte ik eens een chemisch brouwsetje van spullen uit de schuur van mijn vader. Ik schreef mijn naam op een stoeptegel voor het huis, 3dy. Mijn moeder schaamde zich dood. Niet omdat ik mijn naam op de stoep schreef maar dat het fout was. En totdat we verhuisden stond het daar, het was een goed chemisch brouwseltje dat ik gemaakt had. Talen zijn dus niet mijn sterke punt. Grammatica en zins ontleden op de lagere school en de Mulo, drama. Staren naar een zin en werkelijk niets herkennen in de structuur. Als het uitgelegd word denk ik, tja, logisch. Maar de volgende opgave is weer even raadselachtig. Dus mijn lessen Frans in Guadeloupe en Spaans in Cartagena zijn een vorm van zelfkwelling. Me heel klein voelen omdat ik heel eenvoudige dingen niet zie. Mijn vorige lerares Spaans zat soms met de handen voor haar gezicht omdat ik na 3 lessen iets nog niet zag. Ik spreek Spaans, maar alleen in de tegenwoordige tijd en een beetje voltooid verleden tijd. Maar nu met Marta gaat het opeens anders. Ze zegt, je moet niet vertalen, probeer het niet te begrijpen. Je moet het gewoon gebruiken. Zo is Spaans nu eenmaal. Na 6 weken dagelijks privé les is het genoeg, mijn hoofd zit vol. Maar ik zie opeens verschillen en overeenkomsten tussen Engels en Spaans. En zelfs herken ik opeens dat Nederlands ook zulke structuren heeft. Mijn Spaans gaat met sprongen vooruit. Een vriendin in Panama is verbaasd hoe ik nu opeens in het Spaans over de telefoon met haar praat en mail. Schoorvoetend ga ik de subjunctivo, de conditional, de preterito en nog meer gebruiken. Bij vlagen herken ik het geraamte van het Spaans, hoe lo en los gebruikt worden op plaatsen waar je in het Nederlands niets neer schrijft. Dit is leuk, ik geloof dat het gaat lukken. 63 jaar en toch nog een taal leren. En dat is nodig ook want ik wil met een vriendin die alleen Spaans spreekt door Colombia trekken. Ik beweeg me zo veel vrijer in de stad. Ik beantwoord iedereen met een lach op mijn gezicht. Ik stel ingewikkelde vragen in winkels en kom er altijd uit met het winkelpersoneel. In de marina spreken de lokale werkers me nu aan en vertellen me dat terwijl ik in de stad was het gestormd heeft. Heel veel boten waren aan de haal gegaan maar mijn boot niet. Omdat ik zoveel ketting had uitstaan. Dat had ik in de stad wel gemerkt want het regende zo hard dat binnen 10 minuten het water boven de trottoirs stond en de vuilniszakken vanzelf naar het laagste punt in de oude stad dreven waar de vuilnisophaal dienst ze zo kon inladen. Ja, je wordt anders bejegend als je de lokale taal redelijk spreekt. Nu nog één stap. Niet alleen kunnen overbrengen wat je wilt, maar ook nog op een redelijk correcte manier. Ik moet nog wel heel wat leren, maar de basis heb ik onder de knie.In Cartagena kan ik mijn boot niet veilig achterlaten als ik Colombia in trek. Ik ga eind september weer terug naar Panama, leg de boot veilig aan een boei en ga van daaruit naar Colombia, richting Medellin, het koffie gebied in.
Eventually I will travel to Cartagena in Colombia. It was 52 hours on engine. It is the first time in my life that I use the engines for so many hours on a dead calm sea. After all the pollution problems of the carburetors that I have had, I am relieved that the engines work fine. I arirrive at Cartagena just in the dark and have to enter the bay through a 40 meters wide entrance made in a storm breaker just under water. I have to pass between two buoys that lit or not illuminated, depending on which chart you believe. This is not a nice situation, I also can decide to anchor offshore at night. I sail very slowly on GPS to the entrance. I will decide to stop if I don’t see any buoys. The moonlight s from behind and the sight is OK. And see no buoys. Suddenly I notice on the electronic map that I got already through the entrance. I stop and look around for the buoys and don’t see anything. It is still three meters deep. I get a cold heart and decide that the chart is not quite right. The depth variations indicate that I’m still before the dam. I continue on a slow pace. I don’t recognize the environment. Suddenly it is 19 meters deep. I decide that I am well through the entrance. And then my brains relax and work logical again and I recognize the lights and buildings. I have passed the entrance without knowing. Once again I went through the eye of the needle. I feel the sweat on my back by. Will I ever learn to be a reliable sailor? I will remain forever an amateur. Luckily I have great pleasure in this kind of life and no responsibility for the family and income.
The reunion with Cartagena is delicious. I feel at home in this city and in this country. How different it is here from Panama. The dynamic, friendly people, the beauty and the fruit. I have already written enough about this in previous episodes. This time I have to work the boat and attend Spanish lessons. I have Pedro and Renaldo, the painter, back on board. The decks and cockpits are painted. A sail maker re-stitches all canvas windows and the cover of the dinghy. Much is only two years old but all the stitching is already gone. Electronics is repaired. And I have Spanish classes from Marta Santos, Pintora (painter, artist). Though she lives a life of painting she also gives private lessons Spanish and French because artists do not get any subsidies. One cannot live from painting until your name is Botero.
After 6 weeks of daily private lesson it is enough, my head is full. But suddenly I see differences and similarities between English and Spanish. And suddenly even I recognize that such structures exist also Dutch. My Spanish has improved a lot. A friend in Panama was surprised how I suddenly speak in Spanish over the phone. I use the subjunctivo, the conditional, the Pretérito and more. At times I recognize the skeleton of Spanish, and how lo to be used in places where you write don’t write anything in Dutch. This is fun, I think it will succeed. 63 years and still learn a language. And this is necessary because I want to travel with a girlfriend who only speaks Spanish through Colombia. I move so much more freely in the city. I answered everyone with a smile on my face. I ask complex questions in stores and always find an answer with the store staff. The workers at the marina feel at ease with me and tell me that while I was in town it has stormed. Lots of boats moved lace but not my boat. Because I had put so much chain. I had noticed in the city because it was raining so hard that within 10 minutes the water rose above sidewalks and garbage bags automatically floated to the lowest point in the old town where the refuse collection service can pick them up. Yes, you are treated differently when you speak the local language fairly. Now one more step. Not only express what you want, but also in a reasonably accurate way. I still have a lot to learn, but I have mastered basics.
In Cartagena, I cannot safely leave my boat when I travel into Colombia. I go back to Panama at the end of September, put the boat safely at a buoy and go from there to Colombia, direction Medellin, the coffee area.
Uiteindelijk vertrek ik naar Cartagena in Colombia. Het werd 52 uur varen op de motor. Voor het eerst in mijn leven dat ik zoveel uren op de motor vaar op een spiegelgladde zee. Na alle vervuilings problemen van de carburateurs, ben ik opgelucht dat ze het uitstekend doen. Ik kom net in het donker aan bij Cartagena en moet door een 40 meter brede ingang die is aangebracht in een stormwering die onder water ligt. Ik moet tussen twee boeien door die wel of niet verlicht zijn, afhankelijk van welke kaart je gelooft. Dit is niet leuk. Ik kan ook besluiten om buitengaats voor anker te gaan gedurende de nacht. Heel zachtjes vaar ik op de GPS naar de ingang. Ik zal besluiten om te stoppen als ik geen boeien zie. Het maanlicht is in de rug en ik heb redelijk zicht. En zie geen boeien. Opeens zie ik op de elektronische kaart dat ik door de ingang ben. Ik lig zowat stil en zoek met de nachtkijker naar de boeien en zie niets. Het is nog steeds 3 meter diep. Ik krijg een koud hart en besluit dat de kaart niet helemaal goed is en ik nog voor de dam ben. De diepte varieert ook alsof ik nog steeds voor de dam ben. Stapvoets vaar ik verder. Ik snap er niets van en herken de omgeving niet. Opeens wordt het 19 meter diep. Ik besluit dat ik al ruimschoots door de ingang ben. En dan gaan mijn hersenen weer ontspannen en logisch werken en herken ik de lichten en gebouwen. Ik ben zonder het te weten door de ingang gevaren. Ik ging weer eens door het oog van de naald. Het zou wel heel slordig geweest zijn om net de schade van een rif gerepareerd te hebben en dan op een onderwater liggende dam te lopen. Het zweet breekt me uit bij die gedachte. Later hoor ik dat de lanchas altijd op volle snelheid over de dam jakkeren, ongeacht het tij. Het kan zijn dat ik naast de boeien over de dam gevaren ben, wie weet. Leer ik het dan nooit, het echte betrouwbare zeezeilen? Blijf ik dan eeuwig een amateur? Gelukkig heb ik wel veel plezier in deze vorm van leven.
Het weerzien van Cartagena is heerlijk. Ik voel me thuis in deze stad in dit land. Hoe anders is het hier dan in Panama. De dynamiek, de hartelijke mensen, de schoonheid, het fruit. Daar heb ik in vorige afleveringen al genoeg geschreven. Deze keer wordt het vooral veel werken aan de boot en Spaanse les. Ik heb Pedro en Renaldo, de schilders weer aan boord. De dekken en kuipen worden geschilderd. Een zeilmaker stikt alle canvas, vensters en de dinghy cover. Veel is pas twee jaar oud maar al het stiksel is al vergaan. Elektronica wordt gerepareerd. Het is een heel geregel. En ik heb Spaanse les van Marta Santos, pintora(schilderes). Al een leven lang leeft ze van schilderen maar geeft ook privé les Spaanse en Frans omdat kunstenaars hier op geen enkele manier subsidie krijgen. En van schilderen alleen kun je niet leven. Tenzij je Botero heet. Ik ben van huis uit ietwat dyslectisch. Ik kon in de tweede klas lagere school mijn eigen naam niet schijven. Soms was het Edy, 3ddy of Eppy. En p, d of een b, ze waren allemaal min of meer gelijk voor mij. Toen ik in de 3e klas lagere school zat maakte ik eens een chemisch brouwsetje van spullen uit de schuur van mijn vader. Ik schreef mijn naam op een stoeptegel voor het huis, 3dy. Mijn moeder schaamde zich dood. Niet omdat ik mijn naam op de stoep schreef maar dat het fout was. En totdat we verhuisden stond het daar, het was een goed chemisch brouwseltje dat ik gemaakt had. Talen zijn dus niet mijn sterke punt. Grammatica en zins ontleden op de lagere school en de Mulo, drama. Staren naar een zin en werkelijk niets herkennen in de structuur. Als het uitgelegd word denk ik, tja, logisch. Maar de volgende opgave is weer even raadselachtig. Dus mijn lessen Frans in Guadeloupe en Spaans in Cartagena zijn een vorm van zelfkwelling. Me heel klein voelen omdat ik heel eenvoudige dingen niet zie. Mijn vorige lerares Spaans zat soms met de handen voor haar gezicht omdat ik na 3 lessen iets nog niet zag. Ik spreek Spaans, maar alleen in de tegenwoordige tijd en een beetje voltooid verleden tijd. Maar nu met Marta gaat het opeens anders. Ze zegt, je moet niet vertalen, probeer het niet te begrijpen. Je moet het gewoon gebruiken. Zo is Spaans nu eenmaal. Na 6 weken dagelijks privé les is het genoeg, mijn hoofd zit vol. Maar ik zie opeens verschillen en overeenkomsten tussen Engels en Spaans. En zelfs herken ik opeens dat Nederlands ook zulke structuren heeft. Mijn Spaans gaat met sprongen vooruit. Een vriendin in Panama is verbaasd hoe ik nu opeens in het Spaans over de telefoon met haar praat en mail. Schoorvoetend ga ik de subjunctivo, de conditional, de preterito en nog meer gebruiken. Bij vlagen herken ik het geraamte van het Spaans, hoe lo en los gebruikt worden op plaatsen waar je in het Nederlands niets neer schrijft. Dit is leuk, ik geloof dat het gaat lukken. 63 jaar en toch nog een taal leren. En dat is nodig ook want ik wil met een vriendin die alleen Spaans spreekt door Colombia trekken. Ik beweeg me zo veel vrijer in de stad. Ik beantwoord iedereen met een lach op mijn gezicht. Ik stel ingewikkelde vragen in winkels en kom er altijd uit met het winkelpersoneel. In de marina spreken de lokale werkers me nu aan en vertellen me dat terwijl ik in de stad was het gestormd heeft. Heel veel boten waren aan de haal gegaan maar mijn boot niet. Omdat ik zoveel ketting had uitstaan. Dat had ik in de stad wel gemerkt want het regende zo hard dat binnen 10 minuten het water boven de trottoirs stond en de vuilniszakken vanzelf naar het laagste punt in de oude stad dreven waar de vuilnisophaal dienst ze zo kon inladen. Ja, je wordt anders bejegend als je de lokale taal redelijk spreekt. Nu nog één stap. Niet alleen kunnen overbrengen wat je wilt, maar ook nog op een redelijk correcte manier. Ik moet nog wel heel wat leren, maar de basis heb ik onder de knie.In Cartagena kan ik mijn boot niet veilig achterlaten als ik Colombia in trek. Ik ga eind september weer terug naar Panama, leg de boot veilig aan een boei en ga van daaruit naar Colombia, richting Medellin, het koffie gebied in.
Eventually I will travel to Cartagena in Colombia. It was 52 hours on engine. It is the first time in my life that I use the engines for so many hours on a dead calm sea. After all the pollution problems of the carburetors that I have had, I am relieved that the engines work fine. I arirrive at Cartagena just in the dark and have to enter the bay through a 40 meters wide entrance made in a storm breaker just under water. I have to pass between two buoys that lit or not illuminated, depending on which chart you believe. This is not a nice situation, I also can decide to anchor offshore at night. I sail very slowly on GPS to the entrance. I will decide to stop if I don’t see any buoys. The moonlight s from behind and the sight is OK. And see no buoys. Suddenly I notice on the electronic map that I got already through the entrance. I stop and look around for the buoys and don’t see anything. It is still three meters deep. I get a cold heart and decide that the chart is not quite right. The depth variations indicate that I’m still before the dam. I continue on a slow pace. I don’t recognize the environment. Suddenly it is 19 meters deep. I decide that I am well through the entrance. And then my brains relax and work logical again and I recognize the lights and buildings. I have passed the entrance without knowing. Once again I went through the eye of the needle. I feel the sweat on my back by. Will I ever learn to be a reliable sailor? I will remain forever an amateur. Luckily I have great pleasure in this kind of life and no responsibility for the family and income.
The reunion with Cartagena is delicious. I feel at home in this city and in this country. How different it is here from Panama. The dynamic, friendly people, the beauty and the fruit. I have already written enough about this in previous episodes. This time I have to work the boat and attend Spanish lessons. I have Pedro and Renaldo, the painter, back on board. The decks and cockpits are painted. A sail maker re-stitches all canvas windows and the cover of the dinghy. Much is only two years old but all the stitching is already gone. Electronics is repaired. And I have Spanish classes from Marta Santos, Pintora (painter, artist). Though she lives a life of painting she also gives private lessons Spanish and French because artists do not get any subsidies. One cannot live from painting until your name is Botero.
After 6 weeks of daily private lesson it is enough, my head is full. But suddenly I see differences and similarities between English and Spanish. And suddenly even I recognize that such structures exist also Dutch. My Spanish has improved a lot. A friend in Panama was surprised how I suddenly speak in Spanish over the phone. I use the subjunctivo, the conditional, the Pretérito and more. At times I recognize the skeleton of Spanish, and how lo to be used in places where you write don’t write anything in Dutch. This is fun, I think it will succeed. 63 years and still learn a language. And this is necessary because I want to travel with a girlfriend who only speaks Spanish through Colombia. I move so much more freely in the city. I answered everyone with a smile on my face. I ask complex questions in stores and always find an answer with the store staff. The workers at the marina feel at ease with me and tell me that while I was in town it has stormed. Lots of boats moved lace but not my boat. Because I had put so much chain. I had noticed in the city because it was raining so hard that within 10 minutes the water rose above sidewalks and garbage bags automatically floated to the lowest point in the old town where the refuse collection service can pick them up. Yes, you are treated differently when you speak the local language fairly. Now one more step. Not only express what you want, but also in a reasonably accurate way. I still have a lot to learn, but I have mastered basics.
In Cartagena, I cannot safely leave my boat when I travel into Colombia. I go back to Panama at the end of September, put the boat safely at a buoy and go from there to Colombia, direction Medellin, the coffee area.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
