35 Cartagena-Portobelo October 2011

Nr35 Cartagena-Portobelo. October 2011 (After the Dutch text follows a short English translation)
De eerste foto’s van dit verslag, die er vorige keer niet meer bij konden, tonen Cartagena zoals dat beschreven is in verslag nr34. Eind september 2011 vertrek ik van Cartagena naar Portobelo in Panama, ik wil op mijn verjaardag op de 29ste september in Portobelo zijn. De trip is eenvoudig en ik had via de grib files uitgevonden dat er wellicht wat wind zou zijn. Dat klopte dus ik kan wat zeilen. Op de laatste dag op het water ging ik toch maar weer eens vissen. Ik heb nog nooit iets groots gevangen, maar een vriendin zal me bezoeken op mijn verjaardag dus je wilt wat leuks op tafel zetten. En ja hoor, voor het eerst voel ik dat er werkelijk wat aan de haak zit. Het zwemt en beweegt. Normaal gesproken vang ik een stuk visnet, wier of een plastic zak. En die bewegen niet. Ik haal langzaam in en krijg het idee dat het gezien de rugvin een haaitje is. Dat was niet de bedoeling. Ik wilde een tonijn of zo. Als ik de haai omhoog haal dan wordt het een heel gevecht met veel gespartel en veel tanden. Een haai is veel flexibeler dan een gewone vis. De reel waar ik de lijn op wind glijdt in het water. Nu heb ik 100m vislijn in het water liggen. Ik krijg het spartelende haaitje van +/- 75cm aan boord en weet niet wat ermee te doen. Kun je haai eten? Vast wel. Toch wil ik de haai terug gooien in de zee. Ik heb het niet zo op haai en hij is me te groot. Mijn hoofd staat er niet naar om een haai te slachten. Maar de haak moet uit zijn bek met vol scherpe tanden. Na een worsteling buigen de haken open en de bek klapt dicht. Nu kan ik de haai bij de staart pakken en terug gooien in zee. Dat geeft rust. Ik moet Boanerges stil leggen om de reel binnen te kunnen halen. Op het dek ligt een hele berg lijn die in de knoop zit. Uiteindelijk vaar ik weer en kom zonder vis aan in Portobelo. En de vriendin komt niet opdagen, ze is een ware Latina. Mijn verjaardag loopt wat anders dan gedacht, zo is het leven nu eenmaal.
Portobelo is een natte omgeving in deze tijd van het jaar. Elke dag rond 3-6 uur namiddag regen. Als het hard regent kleurt het water bruin van de grond die in zee spoelt. Je krijgt dan surrealistische rood/bruine kleuren in het water met de blauwe lucht en heiige wolken.
In de Panaderia “El Nazereno” is het een gezellig weerzien. Ik drink hier elke dag een Café typo Italiano doble, een grote espresso, negro. 21 oktober is de naamdag van “Christu Negro”, “Jesus de Nazareno” Duizenden bezoekers maken één maal per jaar Portobelo tot een nationaal gebeuren, de televisie is aanwezig. Ik wordt zelfs geïnterviewd en antwoord in het Spaans. Ik denk niet dat wat ik zeg uitgezonden is. Pelgrims lopen in 3 dagen de 90km van Panama City tot Portobelo. De laatste 800m vanaf de parkeerplaats tot de kerk kruipen velen, voorwaards of achterwaards, rollend en steunend. Het zijn veelal jongeren met veel show maar ook serieuze volwassenen die de laatste meters over het grit naar de kerk met pijn vertrokken gezicht afleggen. S’avonds komt “Christu Negro”naar buiten, gedragen door rond 50 mannen. Enige tijd is er een stortbui en mijn flitser houdt het voor gezien. Alles bij elkaar is het een belevenis. Als ik later enige dagen naar Panama City ga zie ik dat de lokale bussen “Black Jesus” als patroonheilige hebben. Mijn Nikon D200 heeft een jaar na de schoonmaakbeurt in Bogota opnieuw schimmel op de sensor en in een lens. Het vochtige klimaat doet zijn werk en de reparatiebedrijven zijn er op ingesteld. Voor 120 euro worden twee lenzen en de body schoongemaakt door een Japanse technicus. Alles voelt als nieuw. Dit zou in Nederland niet kunnen voor dat bedrag. Ik wil al lang een nieuwe Nikon body kopen maar die wordt maar niet op de markt gebracht. Eerst vanwege de Tsunami in Japan en nu vertelt de Japanner me dat de alternatieve productielocatie in Thailand onder water gelopen is door de regen. Dus nog maar een jaartje wachten.
Ik zou samen met een vriendin(fotografe) de tocht in Colombia maken. Na weken gedoe blijkt dat ik te weinig geduld heb voor Latina afspraken, 5 maken, één uitvoeren, jammer. Dus zal ik alleen reizen. Begin november gaat Boanerges in een marina voor langparkeerders. Ik reis met Peter, een Engelsman van 76 en zijn 37 jaar oude catamaran en de Italiaanse Simona naar Sapzuro in Colombia. En voor het eerst sinds lange tijd zal ik als backpacker rond trekken. En wel tot in Ecuador waar mijn Australische/Zwitserse vrienden van de Pandura voor 5 maanden een appartement gehuurd hebben. Ik ontdek dat het mogelijk is om vanuit Ecuador over de voorlopers van de Amazone via Peru naar Letitia in Colombia te reizen. Het is vermoedelijk 10 dagen op vrachtboten en lanchas, alleen maar groen, groen en meer groene bomen en grauw water zien, maar ik heb dan de tijd om in de hangmat met wat koeien op transport te praten. Het is weer wat om van te dromen. Voordat het zover is hebben jullie wel weer wat van me gehoord.

Nr35 Cartagena, Portobelo
I am leaving from Cartagena to Portobelo in Panama at the end of September 2011. I want to be on my birthday at the 29th September in Portobelo. The journey is easy and I can do some sailing. On the last day on the water I went fishing again. I've never caught anything big, but a friend will visit me on my birthday so I want to present something special for dinner. And yes, for the first time I feel that there something living on the hook. It swims and moves. Normally, I catch a piece of fishing net, weed or a plastic bag. And that does not move. I slowly reel the line in and get the idea that given the dorsal fin is a small shark. That was not my intention. I wanted a tuna or so. When I hoist the shark on deck there is a fight with a lot of bashing and smashing and lots of teeth. A shark is much more flexible than a ordinary fish. The reel slides in the water and I have a 100m fishing line behind the boat. I get the struggling shark of + / - 75cm length on board and do not know what to do. Can one eat shark? Probably. However, I want to throw the shark back into the sea. I have not enough attention to slaughter a shark. But the hook is in its mouth with a lot of sharp teeth. After a fierce struggle the hooks bend open open and the mouth closes. Now I can grab the shark by the tail and throw it back into the sea. I have to park Boanerges to be able to retrieve the reel. On deck is a pile of line in the big knot. At last I am sailing again and I enter Portobelo. And the girlfriend does not show up either, she's a true Latina. My birthday is a little different from expected, this is how life is.
Portobelo is a wet environment at this time of year. Each day from 3-6 PM it rains. If it rains really hard the water turns brown from the soil that washes into the sea. One gets surreal red / brown color with the hazy blue sky and clouds.
At the Panaderia "El Nazereno" it is a nice reunion. I take every day a typo Italiano Café doble, a large espresso. October 21 is the day of "Christu Negro," "Jesus the Nazareno" Thousands of visitors come once a year to Portobelo and the national television is present. I am even interviewed and answered in Spanish. I do not think I was on television. Pilgrims walk in three days the 90km from Panama City to Portobelo. The last 800m from the parking lot to the church many crawl forwards or backwards, or are rolling. They are mostly young people with a lot of show but serious adults to crawl the last meters of the grit with tortured face with pain to the church. At the evening "Christu Negro" gets out of the church, supported by around 50 men. Several times there is a downpour, and my flash keeps it a day. All in all it's an experience. Some days later when I go to Panama City, I notice that the local buses have "Black Jesus" as patron saint. My Nikon D200 has one year after the cleanup in Bogota again molds on the sensor and a lens. The humid climate does its job and repair companies are geared to that. For 120 euros two lenses and the body are cleaned by a Japanese engineer. Everything feels like new. This would not be in the Netherlands for that amount.
I had the intention to make a 3 month trip into Colombia with girlfriend (photographer) After weeks of hassle I decide that I have not enough patience for Latina appointments, 5 make to make, one happens. So I will travel alone. Boanerges will be parked early November in a marina for long-term stayers. I travel with Peter, an Englishman of 76 and 37 years old catamaran and the Italian girl Simona to Sapzuro in Colombia. And for the first time in many years, I will be a backpacker again. Eeven up to Ecuador where my Australian / Swiss friends of Pandura rented a apartment for 5 months. I discover that it is possible to travel over the beginnings of the Amazonas from Ecuador through Peru to Letitia in Colombia. It is probably 10 days on freighters and lanchas with only green, green and more green trees and gray water. However I have enough time for the hammock to talk with some cows on transport. It's something to dream about. Before that happens you will hear from me again.