12 Dominica-Bequia (Grenadines)(English text too)

12 Dominica-Bequia (Grenadines W.I.) 3 mei 2008 (After the Dutch text one finds a English translation)
(cat.boanerges@gmail.com)
Zoals beloofd : bestellen via internet en betalen in het buitenland:
In Portsmouth heb ik de hydraulische motor van de stuurautomaat uit elkaar gehaald en weer gemonteerd. Vermoedelijk werkt het weer, maar ik kan het pas testen als ik ga varen. Ik besluit een nieuwe stuurmotor te kopen als vervanging van deze tweedehandse die al 15 jaar oud is.
Zonder automaat heb je als solozeiler met een grote boot toch echt een heel groot probleem. Als “Yacht in Transit” en met de lage dollarkoers blijkt de motor 40% goedkoper te zijn dan in Holland.
Goed dat ik het in Nederland te duur vond om een nieuwe te kopen. Ik bestel mbv Jan een Raytheon stuurmotor, een acculader en een Nikon camera (of het niet op kan). Het bestellen kost 2 dagen achter de PC. Alles is geregeld en dan blijkt dat er alleen verstuurd wordt naar het billing adres van de cardholder, dat in Nederland is. Veel internet bedrijven stellen die eis. Dus opnieuw beginnen. Het betalen met de creditcard kost 5 dagen. Eerst blijkt dat ik een limiet had moeten opheffen bij PayPal. Dat gebeurd na veel gedoe en denk ik betaald te hebben en dan blijkt mijn rekening geblokkeerd. De programmatuur heeft verdachte handelingen op mijn account geconstateerd. Omdat ik in eerste instantie de verkeerde schermpjes ingevuld had, hoewel het systeem meldde dat ik succesvol gehandeld had, veranderde er in werkelijkheid niets. Ik krijg opeens een ander scherm dat om een kode vraagt op een bankoverzicht van 02 jan 2007. Dat kan ik gelukkig opdiepen via internet bij de Postbank. En dan blokkeert PayPal opeens mijn rekening, omdat er verdachte handelingen hebben plaatsgevonden. Na enig gedoe werd de rekening weer vrijgegeven. En was er twee keer afgeschreven. Dat geld werd netjes teruggestort door het Internetbedrijf. Maar kon door Paypal niet teruggestort worden. Vanwege de beveiligingssoftware bij de banken die van dat soort transacties op tilt gaat. En was mijn saldo van de creditkaart te laag geworden om de tweede rekening te betalen. Ondertussen had de Postbank mijn rekening geblokkeerd omdat er twee keer een bijna hetzelfde bedrag was afgeboekt. Wat weer opgelost werd. Het kost 5 werkdagen om het saldo aan te vullen. En dan moet de boel nog verstuurd worden. Als ik daar op wacht dan zou ik bijna twee weken bezig zijn voor ik de tweede bestelling kan betalen. Ik besluit het bijltje er bij neer te leggen. Jan dringt aan om door te gaan. Het is volgens hem niet handig om een marathon bij de laatste 5 km te stoppen. En ik bedenk dat ik wellicht Hans, mijn broer, kan vragen te betalen. Dat wil hij wel, met zijn creditkaart. Die prompt geblokkeerd wordt omdat men het een transactie vindt die buiten het normale patroon ligt. En we lossen het op. Nu het verzenden. Dat gaat ook niet zomaar. Men vindt het adres te eenvoudig, geen huisnummer, geen straat en vraagt in welke staat van de VS ligt, er moet een zip code bij. En dan moet ik opeens kopijen van mijn paspoort en creditcard opsturen. Men vindt het verdacht dat de bestelling naar een vreemd adres gaat. Uiteindelijk wordt het licht op groen gezet. Nu maar afwachten. Ik moet toch wachten want er is een pakje met woordenboeken onderweg van Guadeloupe naar Dominica. Van Nederland naar St.Anne zou 10 a 12 dagen duren volgens TNT. Nu dat werden er 22 en toen was ik al weg. Het wordt me nagestuurd door Gaby van MLC. En Erik heeft heel behulpzaam een paar handige grammatica boekjes opgestuurd met TNT omdat ik dat in een mail had gezet. Nu had ik op willen opschrijven dat het niet met TNT moest maar met een echte pakjesverzender als Fedex of DHL. Slordigheid. Alles bij elkaar begin ik me redelijk depressief en ontheemd te voelen. Van mijn wijsheid en zelfverzekerdheid is niet veel \meer over. En ik geniet in eerste instantie eigenlijk helemaal niet van Dominica, zo bezig met geregel, gepieker en gesomber. Gelukkig dat Jan zo aktief en optimistisch blijft. Het eindresultaat is dat ik de stuurmotor en de camera na 22 dagen heb. De acculader is 110V, we hadden het verkeerde artikelnummer doorgekregen. Het apparaat moet teruggestuurd worden naar de US. De boeken uit Nederland heb ik nog steeds niet.
Nu volgt een mail die ik geschreven heb op een avond nadat het allemaal minder ging. Ik moest het kwijt en hij ging naar diegene waar ik het eerst aan dacht. (Het is een vertaling van Engels naar Nederlands):
Waarom schrijf ik een mail vanavond? Omdat ik vandaag een zware dag had en ik moet het aan iemand kwijt. Ik ankerde hier (Anse Mitan-Martinique) om 17,30 en was uitgeput, had genoeg van zeilen en ken hier natuurlijk niemand om mijn verhaal te doen. En het is een beetje vreemd om bij de dichtstbijzijnde buur te gaan klagen. De mail is niet werkelijk om te klagen, het was alleen een beetje veel voor me vandaag. Vanochtend vertrok ik om 7 uur, een aardige zeiltocht langs Dominica. Er zou 15 knopen van wind moeten staan. Het werden er 25 en in het kanaal tussen Dominica en Martinique twee uren lang 30-35Knots. Het werd een natte rit. Mijn bed is opnieuw nat. Ik zal het luik in de voorcabine na 7 jaar natte bedden toch maar vernieuwen. En er was opeens (zout) water op de vloer van de keuken. Ik nam het op, misschien wel 5 liter. Boanerges sprong wild door de golven, we gingen bijna aan de wind. Één uur later was er opnieuw heel wat water over de vloer. Maar dit keer was er een kleine fles met een zeer hete pepersaus op de vloer gevallen. De plastic dop was gebroken, pepersaus helemaal over de vloer en in het water. Mijn handen tintelden toen ik de spons gebruikte (en zij tintelen nog een beetje). Ik nog weet niet waar het water vandaan komt. En ik heb deze boot al 7 jaar en het was niet de eerste natte rit. Maar dit is geen groot probleem, enkel ergernis dat ik niet te weten komen waar het vandaan komt. Het was aardig weer en het zat lekker in de blauwe stoelen, ik voelde me gelukkig. Op een gegeven moment kwam ik onder de beschermde kust van Martinique. Geen golven meer en minder wind. Maar dichtbij Fort Frankrijk was er opnieuw heel wat wind. De automatische piloot weigerde opnieuw, maar dit keer met de nieuwe motor. Ik ging naar beneden en zag de motor los van zijn fundatie was gebroken. Shit. Maar ik heb een tweede automatische piloot in de andere romp. Die werkte prima. Ik kruiste voor een sleepboot langs met 150 meter achter hem een grote bak. En een staalkabel tussen hen. Toen loefde Bo de verkeerde knoop van de automatische piloot en Boanerges ging overstag. Terug naar de sleepboot en de bak. De genua stond bak, de schoten in de knoop, een volledig geknoei. Ik kon Boanerges niet terug krijgen over de goede boeg.. Er was geen ruimte om dat te doen, de schoten waren geblokkeerd en de boot had geen snelheid. Ik slaagde om een motor te starten om haar in de wind te krijgen. Maar de motor had niet de krachtig om genoeg snelheid te geven en duwde haar zelfs meer naar de kabel. Ik startte de tweede buitenboordmotor. Tegen die tijd was ik al vrij dichtbij de staalkabel. De bemanning van de sleepboot stond al buiten op de brug en vertraagde de sleepboot om te voorkomen dat ik door de bak overvaren zou worden als ik in de sleepkabel gevangen zou worden. Misschien 30m van de staalkabel lukte het me Boanerges van de kabel af te draaien. Pffft, dat was op het nippertje. Toen ik de rommel had ontward bleek dat het klapperen van de schoot een mantel had beschadigd. Ik kon niet meer aan de wind zeilen en moest 1,5 uur tegen wind en golven op motoren naar de haven. En nu lig ik voor anker. Dat ging keurig. Ik legde Boanerges nauwkeurig bij de juiste vlek, liet het anker vallen en dat was het. Toen kreeg ik een zeer gedeprimeerde stemming. Één dag onderweg en ik kom in de problemen. Het kon behoorlijk grote gevolgen gehad hebben, eind van de reis zelfs. Gelukkig raak ik niet snel in paniek en deed wat gedaan moest worden. Met zeezeilen kan het aardig zijn en binnen seconden is het ramp. Dit is het eerste ernstige geval wat gebeurd is sinds ik van Amsterdam vertrok en ik denk wel van de laatste 4 jaar. Dus in plaats van morgen naar St. Lucia te varen heb ik twee dagen reparatie van de automatische piloot en de schoot en vermoedelijk één dag om mijn ziel te herstellen. Alvorens ik met deze mail begon nam ik een douche. De shampoo fles stond ondersteboven met open dop in het lege wasbakje. En toen ik deze mail op laptop begon functioneerde de space toets niet meer. Nu wordt de mail geschreven op oude laptop die mijn accu’s leeg zuigt. Ik denkt dat het vandaag geen goede dag was. Ik neem een Cointreau en ga aan bakboord, de gasten romp, in een droog bed slapen. Ik ben heel bevoorrecht dat ik dit soort leven en reizen kan doen, maar waarom ik doe het?

Na twee dagen ben ik al weer vertrokken. De deuk in mijn ziel was snel hersteld. De tocht naar Rodney Bay op St.Lucia was eenvoudug. Jammer dat ik niet gestopt ben bij de prachtige Pitons op St.Lucia. Mijn hoofd zat vast. Het is zondag, somber weer, met een druilerige regen. Niets geen Caraïbische zon zoals het in vorige afleveringen was. Ik blijk hier zo een nieuwe Sterling lader te kunnen kopen. (80-240V). Hij werkt prima en is ook belastingvrij. Wel iets duurder dan rechtstreeks uit de US.
En ontmoet Harm en Lizzy van de schoener Horta op de steiger. Het tweede stel Nederlanders sinds het vertrek uit Nederland. Op de Cabo Verden kwam opeens de broer van Hennie, de vriend van Trijnie langs om goedendag te zeggen. Trijnie heeft vorig jaar met Bagheera, een 50ft Outremere cat het rondje Atlantiek gedaan. (En ik heb een Engels stel ontmoet dat Bagheera ook had willen kope. Trijnie was hun net voor.) Harm en Lizzy blijken Hennie en Trijnie ook ontmoet te hebben. De zeilers wereld is klein.
Het gesprek komt op boekswap. Een standaard gebruik bij “liveaboards”. Behoor ik ook toe. Het selecte groepje zeilers dat permanent aan boord woont.
Ik ga de Horta langs met 3 boeken. Een groot dilemma. Het is aan boord niet zoals in Leeuwarden met Beatrijs, 33m boekenplank. Die is nu teruggebracht tot 2meter en twee verhuis dozen in Amsterdam. Als er een boek aan boord komt moet er ook iets uit. Maar welk boek. Het boek “het land van aankomst” van Paul Scheffer niet, “Kerewin” niet, “Duizend schitterende Zonnen” niet. Maar wat dan wel. “De Hobbit” van Tolkien van Beatrijs moet sneuvelen, Siebelink, en “Zeilend Zuidwaards” van Elly Koopmans. Ik voel de ontrouw en ondankbaarheid aan de gevers. En ik kom terug met Zeilend Zuidwaards , hadden ze al, en “Honderd jaar eenzaamheid” van Gabriel Garcia Marquez. En “Sporen naar de Dood” van Ken Follet, een niemendallertje? Je weet nooit, “Kerewin” was ook veel indrukwekkender dan ik ooit verwacht had. Ik begin aan “Honderd jaar eenzaamheid” , prachtige schrijfstijl, ik leef helemaal op. Ik herken die stijl van lang lang geleden, prachtig, ik had meer van Marques moeten lezen. Het leuke van bookswap is dat je vondsten doet en wellicht draken van boeken vindt. Nederlands heeft beperkte ruilwaarde. Engels het meest, Duits gaat ook maar Frans is weer niets
Sinds Dominica werkte mijn Sailmail niet meer, dat geeft weer zorgen.
Harm komt langs en test de installatie. Hij werkt prima. En leert me hoe frequenties te gebruiken. Ik ging af op wat een programmaatje me aanraadde. Maar blijk te dicht op de zender te zitten. Harm test op een andere zender en het werkt. Hoera, weer een zorg minder. Handig dat ik het herstellen uitgesteld heb. Kon ik geen probleem veroorzaken. Meestal ga ik proberen en na verloop van de tijd is het erger.
We zetten ook even de noodfrequentie 2182 in de radio.

Ik lig in de baai van Bequia bij St.Vincent. Hier ervaar ik het “Caribische gevoel” voor het eerst. Een eiland met een dorpje ingericht op watertoeristen, een lome sfeer, redelijke luxe vergeleken bij Dominica, schoon en opgeruimd. Zelf voel ik me ook schoon en opgeruimd. Voor het eerst voel ik geen onrust, niets. Ik heb wel een werklijst voor Boanerges maar ook een idee dat die niet echt bestaat. Geen plannen anders dan “Honderd jaar eenzaamheid” uitlezen, inklaren en duiken. Tot nu toe was er altijd een drang in mezelf om verder te moeten of iets te doen zoals de cursus Frans op Guadeloupe. Nu heb ik geen plan, voel ledigheid en rust. Gewoon nutteloos zijn. Net als al die andere boten die hier zijn. Ik ben benieuwd hoe lang dit gaat duren. Kan ik eens rustig invoelen of dit nu is wat ik de komende jaren wil doen.
Ik bespreek 10 duiken bij Dive Bequia. Een kleine duikschool van een Amerikaan en een Engelse. Ik begin het duiken nu echt te leren. Zweven tussen de vissen en de koralen, rust. Volledig concentreren op je ademhaling. Het is hier een prachtig rif. Mooier dan in Sharm Al Sheik. Daar heb je wel meer variëteit en mogelijkheden. En is de organisatie professioneler. Ik ontmoet in de loop van de dagen Blacktip haaien, een drachtig zeepaard mannetje, een schildpad die tegen mijn hand zwemt, enorme kreeften binnen handbereik. En frogfish. Ze zitten op koralen, hebben de kleur van die koralen en zijn nauwelijks te onderscheiden van het koraal, zelfs als ze met een aanwijsstok zijn aangewezen. Tot er opeens nietsvermoedend een groene frogfish op een oranje koraal zit. Dan zie je dat hij echt twee voorpootjes heeft met vingers als een kikker. Zich niet realiserend dat hij volkomen zichtbaar is blijft hij rustig zitten. Zeker kleurenblind. Op een dag zit op de diving-boot een bijzonder en aardig Iers-Engels stel, Cathy en Alex, dat in Californië wonen. Hij maakt flitsende filmpjes op de PC voor tradeshows na jarenlang in de muziek gezeten te hebben. Zij is beeldend kunstenaar die nu professioneel Readings en Healings uitvoert. Ze biedt aan om een Reading op mij uit te voeren. Jaren geleden heb ik een jaar een cursus Intuitieve Ontwikkeling gevolgd bij Mens en Intuïtie in Amersfoort. Leren werken met Auras, Chakras en energievelden. Ik heb er veel aan gehad. Sinds een paar maanden ben ik samen met en voor Katja, een medestudente Frans uit Guadeloupe, op zoek naar een gelijksoortige cursus in Bonn of Keulen. Ik ben me weer bewust hoe belangrijk het intuitief aanvoelen van energiestromen is. En dan wordt me dit aangeboden. Zou het toeval zijn?
Ik heb er wel oren naar. De Reading wordt uitgevoerd in de schaduw van een boom op een prachtig strand bij een diep groen blauwe zee met Boanerges op de achtergrond. Diegene die de Reading uitvoert doet het werk en dient min of meer als een spiegel die weergeeft wat mijn onderbewuste te vertellen heeft tegen mijn bewuste. Zelf geef ik alleen aan waar ik de aandacht op wil vestigen en zeg 3 keer mijn naam. Ik vraag me af in hoeverre ik in staat ben deze wijze van leven voort te zetten, wat het me brengt. Cathy brengt heel gedetailleerde informatie over mijn verleden naar voren die ze niet kan weten, we kennen elkaar te kort. Ik ben niet septisch en sta open voor een Reading en de wereld van Auras en Chakras, ondanks dat ik toch echt erg Beta leef. Ik ben absoluut verbaasd wat verteld wordt. De hoofdlijn is dat ik me schuldig voel dat ik te weinig gedaan heb om de dood van mijn moeder te voorkomen en haar te weinig heb bijgestaan aan het einde van haar leven. (Cathy wist niet dat mijn ouders overleden zijn en hoe en dat ik veel om mijn moeder gaf.) Ik heb het inderdaad altijd zo gevoeld, maar geaccepteerd als iets wat gebeurd is en niet meer veranderd kan worden. Dat dat gevoel maakt dat ik me ook altijd voel tekortschieten in relaties, is nooit tot me doorgedrongen.
Met veel kracht probeer ik het goed te doen, maar overtuigend is het niet. En nu wordt mij verteld dat ik moeilijk liefde ontvang, ik geef liever. Voor mij zeer herkenbaar, een klacht die al mijn geliefden hebben geuit. Na al die jaren kan ik van slechts enkele vrienden werkelijk liefde ontvangen en voelen. De boodschap is dat ik erop mag vertrouwen dat ik mag zijn wie ik ben en mag doen wat vreugdevol voor me is. Wat voor mezelf vreugdevol en liefdevol is, zal ook hart verwarmend en stimulerend zijn voor de mensen in mijn omgeving. Ik realiseer het me, maar ik blijf het zo moeilijk vinden.
Cathy krijgt de informatie door dat ik de wereld een oester vindt, veilig opgeborgen. Cathy weet niet wat ze met die informatie aanmoet, kan het niet plaatsen. Ik wel, het is geen oester maar een “loernoot” van waaruit ik de wereld bekijk als ik in het nauw zit. Een bekende klacht van Marjan, mijn laatste wilde, onmogelijke liefde.
De eenzaamheid waarin ik me had opgesloten in mijn jeugd, is na mijn 20ste langzaam opgelost dank zij zoveel aardige mensen die ik mijn leven ben tegen gekomen, maar ik ben nog steeds als de dood om de vrienden die ik heb weer te verliezen. En dan ga ik een reis maken, zo ver mogelijk van ze vandaan. Waarom eigenlijk? Waarom die worsteling? Vermoedelijk om voldoende afstand te creëren om dit soort dingen te zien en er iets mee te doen. Hoe en wat is me nu nog niet duidelijk. Maar het is me nu wel duidelijk dat ik nog maar een tijdje door moet gaan. Dingen beleven en al het nieuwe op me af laten komen. En de boodschap is dat mijn moeder graag zou hebben dat ik afscheid neem van dat patroon, dat dat haar ook rust geeft. Ik herken dat, maar hoe neem je afscheid van een patroon dat je al 30 jaar hebt?
Cathy wil erg graag een keer het water op en Alex was een fanatieke open boot zeiler. Dus we besluiten om twee dagen naar het hoofdeiland St.Vincent te zeilen en daar te duiken. Het wordt een prachtig en gezellig weekend. En een dag later vertrekken ze naar Californië. Weer een afscheid van aardige mensen, ik raak eraan gewend.

As promised lately: order by means of Internet and paying abroad:
In Portsmouth I have taken the hydraulic drive of the autopilot apart and reassembled. Supposedly it works, but I can just test it under sail. I decide to buy a new linear drive as a replacement of this second-hand which is already 15 years old. Without autopilot one has as solo sailor with a large boat a very large problem. As "Yacht in Transit" and with the low currency of the dollar the engine proves to be 40% cheaper than in the Netherlands. I found it in the Netherlands too expensive to buy a new one. I order by means of Jan a Raytheon linear drive, a battery charger and Nikon camera. Ordering takes 2 days work behind the PC. Everything is OK and then it appear that they only sent to the billing address of the card holder, that means to the Netherlands. Many Internet companies make that demand. So we start all over. Paying with the credit card costs 5 days. Firstly appears that I should have raised a limit at Pay pal. That happened after much hassle and and then it happens that my account is blocked. The checking program has observed suspected operations on my account. Because I had filled in the screens in the wrong way, the system concluded that something strange happened. Although the system communicated that I had acted successfully. I get suddenly a another screen that asked for a code on a bank overview of 02 Jan 2007. That I could fortunately dig up by means of Internet at the internet bank. And then Pay Pal block suddenly my account, because suspected operations have taken place. After some communicating the account was released. And two times my account was charged. The money was returned correctly by the Internet company. But Pay Pal could not return the money to my credit card account. Because of the security software at the banks don’t accept this kind of transactions. And my balance of the credit card had become too low for the second payment. In the meantime the internet bank had blocked my account because two times an almost the same amount of money had been transfered. What was solved in the end. It took 5 working days to complete the remainder. And then the parcel had to be shipped. If I wait until the money is sorted out I would be almost two weeks busy before I could pay the second order. I decide to stop the transaction. Jan presses to continue. It is according to him not wise to stop a marathon at the last 5 km. And I consider that I can ask Hans, my brother to pay. That OK for him, however his credit card is blocked because the software detects a transaction which lie outside the normal pattern. And we solve it. Now the shipment. The company thinks the address is too simple, no house number, no street and asks in which state of the US lies, there must zip code. And then I must send suddenly copies of my passport and credit card. It is suspected that the order goes to a strange address. In the end it is shipped. Now we have to wait. I must nevertheless wait because there is a parcel with dictionaries underway of Guadeloupe to Dominica. Of the Netherlands to Saint Anne at Guadeloupe should take 10 to 12 working days according to TNT. That became 22 and I was already gone. It is sent after me by Gaby of MLC. And Erik have very helpfully sent a couple skillful grammatic books with TNT because I had written that in a mail. I should have written not by TNT, a little error. It should have been send by FedEx or DHL. After a while I got rather depressive and a homeless feeling. Of my wisdom and balance not much was left. And I enjoyed Dominica not at all in this way, busy arranging things that did not work. Fortunately Jan remains active and optimistic. The final result is that I have the linear drive and the camera after 22 days. The battery charger is 110V, we had received the wrong article number. The apparatus must be returned to the US. I do not have the books from the Netherlands and Guadeloupe still.
The next part is a mail which I did send to a friend a a bad evening:
Why do I write a mail at this evening? While I had a hard day today and I need to talk to someone. I anchored in Anse Mitan at Martinique at 17.30 and was exhausted, fed up with sailing and of cause do not know anyone here. And it is a bit strange to row to the neighbour and start complaining. The mail is not really about complaining, it was just a bit much today for me. This morning I left at 7 o’clock, for a nice sail along Dominica to Martinique. There should be 15 knots of wind. It became 25 and in the channel between Dominica and Martinique two hours 30-35Knots. It was a very wet ride. My bed is wet again. I will renew the hatch in the front cabin after 7 years wet sheets. And there was at once (salt) water on the floor of the kitchen. I took it away, maybe 5 litres. Boanerges smashed very wild through the waves, we went almost upwind. One hour later again there was a lot of water. But this time there had fallen a little bottle with a very hot pepper sauce on the floor. The plastic cap had broken, pepper sauce all over the floor and in the water. My hands tingled when I used the Sponge (and they still tingle a bit). I still don’t know where the water comes from. And I have this boat already 7 years and it was not the first wet ride. But this is not a big problem, just annoying that I can not find out where it comes from. It was nice weather and nice sitting in the blue chairs, I felt lucky. I came under the protected coast of Martinique. No waves any more and less wind. But near Fort the France there was again a lot of wind. The autopilot refused again, but this time with the new motor. I went down and saw the motor was broken loose from its foundation. Shit. But I have a second autopilot in the other hull. This one worked nice. I crossed in front of a tug with 150 meter behind it a big barge. And a steel cable between them. Then Boanerges luffed a bit and stalled into the wind. I touched the wrong button of the autopilot and Boanerges tacked. Back to the tug and barge. The Genoa backed, the sheet jammed, a complete mess. I could not get her back on track. There was no space to do that, the sheets were jammed and the boat had no speed. I succeeded to start a motor to try turn her into the wind. But the motor was not powerful enough to give enough speed and pushed her even more to the cable. I started the second outboard. By that time I was already quite near the steel cable. The crew of the tug was standing outside the bridge and was slowing down the tug and barge to prevent me from being run over by the barge when I was caught into the steel cable. Maybe 30m from the steel cable I succeeded to turn Boanerges away from the cable. Pffft, that was close. When I cleared the mess it appeared that a sheet is heavily damaged by the continuously flapping against the cutter stay. I could not sail upwind any more so motored for 1.5 hour against wind and waves to the harbour. And now I am at anchor. That went nicely. I put Boanerges exact at the right spot, dropped the anchor and that was it.
Then I got a kind of a very depressed mood. One day sailing and I get into trouble. It could have been very serious, end of the journey. Luckily I do not panic quickly and did what had to be done. With offshore sailing it can be nice and within seconds it is disaster. This is the first serious thing what happened since I departed from Amsterdam and I think from the last 4 years.
So instead of sailing tomorrow to St. Lucia I have two days repairing the autopilot and the sheet and I think I need at least one day to repair my soul.
Before I started with this mail I took a shower. The shampoo bottle stood upside down without cap in the wash basin, empty. And when I started this mail on the laptop the tab key did not function. So the mail is written on an old laptop which sucks my batteries. I think it was not a good day today. I take a Cointreau and go to bed on the port side, the guest cabin, in a dry bed. I am very privileged that I can do this kind of living and travelling, but why I am doing this?

I got the Autopilot and the sheet repaired in two days. My soul was okay again too. So I left for St.Lucia.
I anchored in Rodney Bay at St. Lucia. The Sunday is a rainy day with a dark sky.
I meet at the wharf a Dutch couple Harm and Lizzy the schooner Horta. The conversation comes on book swap. A custom at liveaboards. I belong also to this selected group of sailors. They live aboard and have little room to store books. I pass by at the Horta with 3 books. I have only 2 meters shelf for books. Which books have to go, a big problem: the book of Paul Scheffer “het land van aankomst” not, “Kerewin” not, “1000 schitterende zonnen”not. But what should go? “The Hobbit” from Tolkien has to go, Siebelink, and “Zeilend zuidwaards” of Elly Koopmans. I feel uncomfortable and ingratitude to the donors. And I return with “Zeilend zuidwaards”, they had it already, and "hundred years loneliness" of Gabriel Garcia Marquez. And “Sporen naar de dood”van Ken Follet. One never knows what one gets. “” Kerewin” was much more impressive than I had ever expected. I start to read "hundred years loneliness", I revive entirely. I recognize that style of a long time ago, splendid, I would have had read more of Marques. The nice thing of book swap is that one finds sometimes wonderful books. Dutch has restricted value to trade, not much Dutch people out there. English is the best, German can do and French has no value.

Since Dominica my Sailmail SSB did not work any longer. Harm, a HAM enthusiast since long, came over, has tested the installation and said that it works fine. And learns me how to use different frequencies. I relied on a program but that did not cover all situations. We also put the emergency 2182 in the memory of the radio. In case that. My transmitter works, there were no problem. I am glad I have postponed solving the problem. Generally will I try and after a while I created a bigger one.

I am anchored in the bay of Bequia at Saint Vincent. Here I experience the "Caribbean feeling" for the first time. An island with a village relying on water tourists, , reasonable luxury compared to Dominica, clean and cheerful. I myself feel also clean and clear. For the first time I feel no disorder, nothing. I have, however, a work list for Boanerges but also an idea that it not really does exist. No plans other than reading "hundred years loneliness", clearance at customs and dive. So far there was always a need in myself to do something. Now I have no plan, feel in occupation and rest. Just like all those other boats which are here. I am curious how long this will last.
Maybe I can experience if this is what I want do the coming years. I buy 10 dive at Dive Bequia. A small dive school of an American and English. I start now really to master diving. Float between the fish and the coral-red, complete rest. Complete concentrating on my breathing. The reef here is splendid. More nicely than in Sharm al Sheik. There one has more variety and choices. And the organization is more professional. I met during the dives Black tip sharks, a pregnant male seahorse, a tortoise which swims against my hand, enormous lobsters at hand range. And frog fish. They sit on red-coral, have the color of that red-coral and are hardly to distinguish of the coral, even when pointed at with a pointer. Until there suddenly a green frog fish sits on a orange coral. Then one sees that it has two fore-legs with fingers as a frog. Not realizing that he is completely visible he does sit quietly looking around. Certainly color-blind. On a day a special and nice Irish-Engels a couple, Cathy and Alex are on the diving boat. They live California. He makes flashing small films on the PC for trade shows after many years working in music. She is a artist who now does professional Readings and Healings. She offers to do Reading on me. Years ago I did a one year course Intuitive development. Learning to work with Auras, Chakras and energy fields. Since a couple months I have been searching with and for Katja, fellow student French in Guadeloupe, of a simultaneous course in Bonn or Cologne. I am aware again how important the intuitive sensing of energy flows is. And then me is offered this. Is it a coincidence? I agree gladly. The Reading happens in the shade of a tree on a splendid beach with a green blueish sea.

The one who carries out the Reading serves more or less as a mirror which reflects to what the sub conscience has to tell to the self. I only say 3 to time my name and give a idea about what I want to look at. I wonder to what extent I am able continue this manner of life, what it will bring to me. Cathy gives very detailed information about my past which she cannot know, we know each other too short. I am not septic and am open for Reading and the world of auras and Chakras, in spite of that I nevertheless live a Beta life. I am absolutely astonished what is told. The main thing is that I feel myself guilty that I have done insufficiently with the death of my mother and not assisted and helped here at the end of her life. (Cathy did not know that my parents have died and how much I loved my mother.) I have indeed felt this way always, but have accepted this as something what has happened and cannot be changed. That this guilt also makes that I feel coming short in relationships has never occurred to me. With much strength I try do it well, but it is not convincing. And now me is told that for me receiving love is difficult, I rather give. For me this is very recognizable. It is a complaint of all the ones who loved me once. After all those years I can receive love from only some friends and really feel that.
The message from Cathy is that I may trust on it that it is OK that I am who I am and are allowed to do what gives me joy. What for me is joyful will also be stimulating and heart-warming for people around me. I realize this, but find this still very difficult.
Cathy comes up with the information that I see the world as a oyster, safely put away. She does not understand how this fits in. I, however know very well, it is not a oyster but the “loernoot”, a complaint of Marjan, my last wild and impossible love affair. Under pressure I lock myself up and try to solve the problems myself, out of reach for others.
The solitude of my youth, has been solved slowly after my 20th, thanks to so many nice people who I met in my life, but I am still scared to as death to lose the friends I have. And then I start this journey, going as far as possible going away from them Why? Why this struggle? Supposedly to create sufficiently distance to experience this kind of feelings and insight. How and what is in it for me now is not yet clear But it is clear to me that I have to continue this for a while. To experience this life and look what is coming on to me. And the message is also that my mother should be happy that I say farewell of that guilt, it will give her some rest too. I admit that, but how you say farewell of a pattern which you have already 30 years?
Cathy likes to experience the water and the boat, and Alex was a fanatical open boat sailor. Therefore we decide to sail two days to the main island Saint Vincent and to dive there. It becomes a splendid and sociable weekend. A day later they leave for California. Again a farewell of nice people, I get used to it.