09-Martinique-Guadeloupe
Door: Eddy Dunlop
Blijf op de hoogte en volg Eddy
15 Februari 2008 | Guadeloupe, Basse-Terre
Febr 2008. Boanerges, St.Anne (Guadeloupe)
En dan eindelijk weer eens een teken van leven vanaf Boanerges uit de Carieb. De maand januari 2008. En nog niet eens geschreven door mijzelf. Met Ewoud en Henk als laatste o zo vertrouwde gasten van de “georganiseerde tour” naar de Carieb breekt voor mij nu een ongeorganiseerd nieuw leven aan. De volgende episode laat niet zo lang op zich wachten.
En Maarten Dirkzwager, ik kan je vraag beantwoorden als je je emailadres laten weten in een reaktie op de website
Eerste ontmoetingen - en weerzien - met de Carieb
Ewoud Roede, Amsterdam, februari 2008.
De overtocht van de Atlantiek van de Kaap Verden naar de Caribische eilanden is dus erg meegevallen. Een oversteek over de Noordzee naar Engeland kan wat betreft golven, wind, scheepvaartverkeer, navigatie en aanloop heel wat opwindender en uitputtender zijn. De oversteek van de Atlantiek kan natuurlijk ook best anders, zoals verhalen van anderen duidelijk maken. Maar toch, met een beetje goede voorbereiding, goede bemanning en goede boot – en niet teveel pech - is het vanaf de Kaap Verden heel goed te doen (en vanaf de Canarische eilanden zal het ook niet zoveel anders zijn), Eddy heeft vanaf Portugal eigenlijk prima weer gehad. Maar is zo’n toch wel lange tocht de moeite waard wat betreft de Caribische eilanden zelf?
Twee weken na terugkomst in Nederland zijn de concrete herinneringen natuurlijk minder, maar het gevoel blijft dat het alle moeite zeker waard is.
In drie weken hebben we drie eilanden ontmoet: Martinique, Dominica en Les Saintes (les Iles des Saintes, eigenlijk), voordat ik half januari vanaf Guadeloupe via Parijs naar Nederland terug vloog. Henk is al eerder op Martinique, na een paar dagen voor anker bij St Pierre in het noorden, terug gevlogen - om oud en nieuw met zijn familie door te brengen. De keus voor de aanloop van Martinique werd vooral bepaald doordat we van verschillende kanten hadden gehoord dat het terugvliegen naar Nederland het gemakkelijkste (en goedkoopte) is vanaf de Franstalige eilanden – Martinique en Guadeloupe – wat gelukkig ook bleek te kloppen. Veel boten kiezen voor aankomst op Barbados of St Lucia (de ARC). Mijn (onze) indrukken zijn dus vermoedelijk niet echt representatief voor de gehele (leeward and windward) ‘Antillen’ – zoals alle eilanden daar worden genoemd.
Voor mij is de meest overheersende algemene indruk dat de drie eilanden een heel prettige mix zijn van het vertrouwde en van het exotische – en dat bij een heel aantrekkelijke temperatuur van lucht en water. Bovendien is het een ideaal zeilgebied: vrijwel altijd wind uit een voorspelbare richting (O-ONO, 4-6 bft); voldoende ankerplekken op dagafstand in de luwte van een eiland en op allerlei plekken spullen voor je boot te krijgen. Ook de bereikbaarheid – voor bezoek uit Europa en voor bemanningsleden terug naar huis - is inderdaad goed. En, niet onbelangrijk, het communiceren met iedereen is eenvoudig doordat alle bewoners een van de ons meer bekende (buur)talen spreken (Frans en Engels).
Tegelijkertijd en vooral op Dominica ben je ook in een heel andere cultuur. Vooral Martinique maakte de zes dagen dat we er zijn geweest, helemaal het geschetste beeld waar in de zeer informatieve Cruising Guide to the Windward Islands (uitgegeven door Cruising Guide Publication): een combinatie van Europese cultuur en van Caribische cultuur. Je waant je er als zeiler al snel in de Middellandse Zee qua faciliteiten, Europese faciliteiten en efficiëntie, Franse ambtenaren en veel Fransen, maar er is een extra dimensie: het Caribische. Dat zie je op straat, in de winkels en restaurants, en vooral in de mensen en de spullen maar merk je ook aan de warme en ontspannen manier van de omgang met mensen. ‘Ons’ gehaast is weg. En een, zeker na het tijdens de oversteek lezen van het laatste boek van Paul Scheffer, voor mij opvallende ervaring is dat de twee culturen daar zo prima naast elkaar lijken te kunnen bestaan. Uit de natuurlijk niet heel veel contacten met de ‘zwarte’ bewoners op Martinique blijkt dat zij ook de Franse cultuur als de hunne beschouwen en beslist niet onafhankelijk willen worden – daarbij eerlijk toegevend dat hierbij ook meespeelt dat Frankrijk (en Europa) veel geld in Martinique investeert. Zij voelen zich zowel Antilliaan als Frans (in die volgorde), zonder daarbij een probleem te ervaren - althans zo kwam het bij mij over. Van wrok tegen de westerse (Franse)‘overheersing’ was op Martinique niets te merken. Datzelfde was onze ervaring ook op Dominica – in 2008 precies 30 jaar onafhankelijk van Engeland. Je voelt je er daardoor als Europeaan al heel gemakkelijk thuis. Dit laat onverlet dat je zeker in het begin natuurlijk ook heel gemakkelijk wordt gezien als een rijke en vluchtige toerist. Toch blijft vooral de indruk bestaan dat je hier heel gemakkelijk en ontspannen lange tijd zou kunnen verblijven.
Op Dominica werd deze ervaring alleen wat overschaduwd door te merken hoe dat vruchtbare eiland – naar verluidt het meest groene van de Antillen – economisch wordt gekortwiekt door onze Europese, zichzelf beschermende economie. De bananen plantages raken daar steeds meer in verval omdat zij niet kunnen concurreren met de massaproductie, gericht op onze goedkope markt. Op Dominica betaalden we dan ook voor de ananas en de bananen meer dan in onze Nederlandse super (soms het dubbele). Dat gaf mij toch ook wel een gevoel van verlegenheid en schaamte naar de mensen die je bezoekt. Dat komt dan niet omdat je het gevoel hebt dat de mensen het je aanrekenen. Het tegendeel bijna. Tijdens onze georganiseerde rondleiding met SeaCat kregen Eddy en ik veel fruit van de mensen gratis – voor een deel ook wel omdat SeaCat ze materieel (kleding en sigaretten) en soms financieel laat delen in zijn inkomsten uit zijn ‘mooringhandel’. Ook de heel arme mensen en de mensen op de zieltogende plantages waren allemaal heel aardig en allerminst klagerig.
Maar, het bijzondere en aantrekkelijke van de eilanden is toch vooral wat je fysiek ervaart; wat je ziet en hoort: de natuur, de plaatsen en de mensen, de ankerplaatsen, het onderwater. Ook Martinique en vooral St Pierre in het noorden met de weer wat onrustige vulkaan heeft veel moois – onder meer een echte blauwe kolibri - en authentieks, zoals het meest noordelijke, schilderachtige en golvenrijke vissersplaatsje met het prima restaurant ‘Tante Arlette’ (voor onze afscheidslunch van Henk). Toch heeft vooral Dominica indruk gemaakt. Daar hadden we eigenlijk langer moeten blijven. Afgemeerd bij Rousseau in het zuidelijke deel van het eiland aan een mooring (omdat de ankerbare diepte niet al te breed is) van SeaCat, een van de lokale ‘boat boys’, hebben Eddy en ik in vijf dagen veel nieuwe ervaringen opgedaan. In Nederland ontdekte ik een mooie achtergrond website bij veel van onze ervaringen: www.avirtualdominica.com.
Met de Boanerges veilig aan de mooring, hebben we een hele dag met SeaCat in zijn busje een rondrit gemaakt over vooral het noordelijke en oostelijke deel van het eiland – zijn bijnaam ‘SeaCat’ heeft overigens niets met ‘catamaran’ maar met ‘kat’ te maken. Tijdens de rit met prachtige gezichten op de rijke natuur stopte SeaCat regelmatig om ons gewassen en vruchten van zijn eiland te laten proeven en kruiden te laten ruiken. Limoenen werden ons door hem uit een boom langs de weg toegegooid, grapefruits werden uit een boom geschud, verse koffiebonen geproefd, kokosnoot en een andere noot werden, omdat hij zijn kapmes had vergeten, met een steen eetbaar gemaakt. Het meest verrassende voor ons, zelfs voor voedseltechnoloog Eddy, was de boven onze hand geraspte cacao met wat rietsuiker: nooit geweten dat cacaonoten zo groot zijn (vuistgroot) – waardoor bij Eddy opeens ook een vraagstuk uit zijn studie in Wageningen eindelijk op z’n plaats viel. Alleen het ‘reservaat’ van de Caribs, de weinige resterende niet door de Engelsen en Fransen na veel strijd verslagen en gedecimeerde oorspronkelijke bewoners (afkomstig uit het Amazonegebied) was, op het eten van de naast de weg gebakken cassave na, een wat minder exotische ervaring.
Het bad in Emerald Pool, het koude en het hete (zwavel) bad bij Trafalgar Falls op die dag werden qua natuur nog eens behoorlijk overtroefd door onze voettocht nieuwjaarsdag van drie uur naar Boiling Lake - op eigen houtje omdat SeaCat met onze instemming een andere, meer lucratieve klus had -: de regen de hele dag (Eddy, eigenwijs zonder regenkleding en alleen de geleende bodywarmer van SeaCat, ik in een blauwe poncho van Eddy), de kolkende rivier die opeens door alle regenval veel dieper en sterker bleek dan verwacht, de al snel natte voeten (ook in de hoge wandelschoenen van Eddy), de klauterpartijen over paden die deels ook riviertjes waren en uiteindelijk een waarlijk kokend meer (niet veel van te zien door alle damp) in een omgeving waar door alle zwaveldampen niet veel groeit (met de toepasselijke naam ‘Desolation Valley’), de uitbundige natuur en de ontmoetingen onderweg zal ik niet snel vergeten. Het contrast met de cruiseschepen die er tegenwoordig steeds voor een dag afmeren (goed voor de lokale economie) en de daarbij onvermijdelijke toeristische handel is groot. Gelukkig komen die toeristen nooit erg ver van de gemakkelijk bereikbare plaatsen – stranden om te zonnen zijn er niet of nauwelijks op Dominica (dus strandtoerisme zoals op Martinique ontbreekt ook geheel en al). Kortom, een prachtig eiland, mooie mensen en een plaats om naar terug te gaan. Naar ons gevoel ook echt authentiek Caribisch – hoewel wij natuurlijk niet echt weten wat dat is.
Het contrast met het laatste eiland Les Saintes, weer echt Frans en vlakbij Guadeloupe (zie www.caribbean-direct.com/Les-Saintes-Direct kon nauwelijks groter: We waanden ons daar zeker de eerste dag, geankerd in de drukke baai bij Bourg (de enige plaats), in een Franse vakantiekolonie voor jongeren. De eilanden waren te klein voor plantages, waardoor er nooit slaven hebben gewoond. Er is dan ook weinig Caribisch te zien en weer veel Frans (lekker stokbrood, prima ham en paté, onder meer) – hoewel het wel ook qua officials weer heel ontspannen is, net zoals op Martinique. De vele (huur)brommers, restaurants en boetiekjes, de op toeristen gerichte pontjes en grote dagcatamarans (en de vele vakantiemensen) deden mij erg denken aan de sfeer op Ibiza in de jaren zestig: niet onplezierig, maar wel heel anders dan Dominica. Op een andere ankerplaats een paar kilometer van Bourg bij het strand van Pain de Sucre (een rots in de vorm van een suikerbrood) hebben we nog een paar ontspannen dagen op en om de boot gehad. In prachtig helder water en mooie snorkelplaatsen (in water van 25 graden) heb ik met een oude duikbril van Eddy met de voor mij precies goed geslepen glazen en een snorkel weer geleerd om zwemmen leuk te vinden: in alle rust genieten van koraal en de kleurige vissen. Ook konden Eddy en ik heel ontspannen vanuit onze luie stoelen onder de zonnetent dagelijks de vele boten en boothandelingen bestuderen en evalueren. Dat er vrijwel elke nacht een megajacht vlak achter ons op een blijkbaar voor dergelijke boten goede ankerplaats kwam liggen, was een leuke extraatje. Vooral de Maltese Falcon met de bijzondere tuigage van ‘onze’ Gerard Dijkstra was een bijzonder gezicht. Al die megajachten zijn wel een totaal andere wereld – met de meerdere bijboten, jetski’s, omvangrijke bemanningen, vele verlichting en zich nauwelijks vertonende gasten.
De onthaasting in de Carieb had nog bijna een vervelend gevolg. Ergens op Dominica, vermoedelijk bij de overgang tussen oud en nieuwjaar zijn we een dag kwijt geraakt. Bij de aankomst op Guadeloupe, de vertrekplaats van mijn in Martinique gereserveerde vlucht naar Parijs met Air Caraibes, bleek dat we niet nog 1,5 dag hadden voor mijn vertrek, maar dat mijn vlucht al de volgende dag zou vertrekken. Daarom hier nog geen verhalen over Guadeloupe; Eddy zal daar zeker meer over weten te vertellen nadat hij daar langere tijd is geweest. In ieder geval is het een goede plaats om onderdelen voor de boot aan te schaffen, te (laten) repareren en naar toe te sturen.
Mijn eerste ontmoetingen met het Caribisch gebied - en de alleszins meevallende oversteek - zijn voor mij in ieder geval voldoende uitnodigend om mijn eigen boot klaar te gaan maken voor een oversteek half 2009 – in het spoor van Boanerges. Dit ondanks mijn overtuiging tot twee maanden geleden dat ik dat nooit zou doen, er is in Europa immers nog zoveel moois te zien per boot waar ik tot nu toe voor mijn gevoel te kort ben geweest: Schotland, Ierland, Noorwegen, Zweden, Bretagne, de noordkust van Spanje in Biskaje (op de heenweg?). De beslissing is desondanks toch eigenlijk al gemaakt. De lijst is al gemaakt, met oa: buiskap + zonnetent (met opvang van regenwater), reserve stuurautomaat, ankerlier (+ 50 mtr ankerketting), zonnepanelen uitbreiden en op ‘spoiler’, rubber bijboot, actieve radarreflector (een sea me), 12 Volt PC, goede ontvanger, nieuwe verstaging (hoog tijd na zes jaar) en in ieder geval snorkelspullen (met voor mij een duikbril met geslepen glazen). Nog heel wat werk en heel wat investeren, maar het weerzien maakt het zeker de moeite waard – al is het alleen al om ook anderen daarin te laten delen. En die staan al te trappelen van ongeduld.
En dan eindelijk weer eens een teken van leven vanaf Boanerges uit de Carieb. De maand januari 2008. En nog niet eens geschreven door mijzelf. Met Ewoud en Henk als laatste o zo vertrouwde gasten van de “georganiseerde tour” naar de Carieb breekt voor mij nu een ongeorganiseerd nieuw leven aan. De volgende episode laat niet zo lang op zich wachten.
En Maarten Dirkzwager, ik kan je vraag beantwoorden als je je emailadres laten weten in een reaktie op de website
Eerste ontmoetingen - en weerzien - met de Carieb
Ewoud Roede, Amsterdam, februari 2008.
De overtocht van de Atlantiek van de Kaap Verden naar de Caribische eilanden is dus erg meegevallen. Een oversteek over de Noordzee naar Engeland kan wat betreft golven, wind, scheepvaartverkeer, navigatie en aanloop heel wat opwindender en uitputtender zijn. De oversteek van de Atlantiek kan natuurlijk ook best anders, zoals verhalen van anderen duidelijk maken. Maar toch, met een beetje goede voorbereiding, goede bemanning en goede boot – en niet teveel pech - is het vanaf de Kaap Verden heel goed te doen (en vanaf de Canarische eilanden zal het ook niet zoveel anders zijn), Eddy heeft vanaf Portugal eigenlijk prima weer gehad. Maar is zo’n toch wel lange tocht de moeite waard wat betreft de Caribische eilanden zelf?
Twee weken na terugkomst in Nederland zijn de concrete herinneringen natuurlijk minder, maar het gevoel blijft dat het alle moeite zeker waard is.
In drie weken hebben we drie eilanden ontmoet: Martinique, Dominica en Les Saintes (les Iles des Saintes, eigenlijk), voordat ik half januari vanaf Guadeloupe via Parijs naar Nederland terug vloog. Henk is al eerder op Martinique, na een paar dagen voor anker bij St Pierre in het noorden, terug gevlogen - om oud en nieuw met zijn familie door te brengen. De keus voor de aanloop van Martinique werd vooral bepaald doordat we van verschillende kanten hadden gehoord dat het terugvliegen naar Nederland het gemakkelijkste (en goedkoopte) is vanaf de Franstalige eilanden – Martinique en Guadeloupe – wat gelukkig ook bleek te kloppen. Veel boten kiezen voor aankomst op Barbados of St Lucia (de ARC). Mijn (onze) indrukken zijn dus vermoedelijk niet echt representatief voor de gehele (leeward and windward) ‘Antillen’ – zoals alle eilanden daar worden genoemd.
Voor mij is de meest overheersende algemene indruk dat de drie eilanden een heel prettige mix zijn van het vertrouwde en van het exotische – en dat bij een heel aantrekkelijke temperatuur van lucht en water. Bovendien is het een ideaal zeilgebied: vrijwel altijd wind uit een voorspelbare richting (O-ONO, 4-6 bft); voldoende ankerplekken op dagafstand in de luwte van een eiland en op allerlei plekken spullen voor je boot te krijgen. Ook de bereikbaarheid – voor bezoek uit Europa en voor bemanningsleden terug naar huis - is inderdaad goed. En, niet onbelangrijk, het communiceren met iedereen is eenvoudig doordat alle bewoners een van de ons meer bekende (buur)talen spreken (Frans en Engels).
Tegelijkertijd en vooral op Dominica ben je ook in een heel andere cultuur. Vooral Martinique maakte de zes dagen dat we er zijn geweest, helemaal het geschetste beeld waar in de zeer informatieve Cruising Guide to the Windward Islands (uitgegeven door Cruising Guide Publication): een combinatie van Europese cultuur en van Caribische cultuur. Je waant je er als zeiler al snel in de Middellandse Zee qua faciliteiten, Europese faciliteiten en efficiëntie, Franse ambtenaren en veel Fransen, maar er is een extra dimensie: het Caribische. Dat zie je op straat, in de winkels en restaurants, en vooral in de mensen en de spullen maar merk je ook aan de warme en ontspannen manier van de omgang met mensen. ‘Ons’ gehaast is weg. En een, zeker na het tijdens de oversteek lezen van het laatste boek van Paul Scheffer, voor mij opvallende ervaring is dat de twee culturen daar zo prima naast elkaar lijken te kunnen bestaan. Uit de natuurlijk niet heel veel contacten met de ‘zwarte’ bewoners op Martinique blijkt dat zij ook de Franse cultuur als de hunne beschouwen en beslist niet onafhankelijk willen worden – daarbij eerlijk toegevend dat hierbij ook meespeelt dat Frankrijk (en Europa) veel geld in Martinique investeert. Zij voelen zich zowel Antilliaan als Frans (in die volgorde), zonder daarbij een probleem te ervaren - althans zo kwam het bij mij over. Van wrok tegen de westerse (Franse)‘overheersing’ was op Martinique niets te merken. Datzelfde was onze ervaring ook op Dominica – in 2008 precies 30 jaar onafhankelijk van Engeland. Je voelt je er daardoor als Europeaan al heel gemakkelijk thuis. Dit laat onverlet dat je zeker in het begin natuurlijk ook heel gemakkelijk wordt gezien als een rijke en vluchtige toerist. Toch blijft vooral de indruk bestaan dat je hier heel gemakkelijk en ontspannen lange tijd zou kunnen verblijven.
Op Dominica werd deze ervaring alleen wat overschaduwd door te merken hoe dat vruchtbare eiland – naar verluidt het meest groene van de Antillen – economisch wordt gekortwiekt door onze Europese, zichzelf beschermende economie. De bananen plantages raken daar steeds meer in verval omdat zij niet kunnen concurreren met de massaproductie, gericht op onze goedkope markt. Op Dominica betaalden we dan ook voor de ananas en de bananen meer dan in onze Nederlandse super (soms het dubbele). Dat gaf mij toch ook wel een gevoel van verlegenheid en schaamte naar de mensen die je bezoekt. Dat komt dan niet omdat je het gevoel hebt dat de mensen het je aanrekenen. Het tegendeel bijna. Tijdens onze georganiseerde rondleiding met SeaCat kregen Eddy en ik veel fruit van de mensen gratis – voor een deel ook wel omdat SeaCat ze materieel (kleding en sigaretten) en soms financieel laat delen in zijn inkomsten uit zijn ‘mooringhandel’. Ook de heel arme mensen en de mensen op de zieltogende plantages waren allemaal heel aardig en allerminst klagerig.
Maar, het bijzondere en aantrekkelijke van de eilanden is toch vooral wat je fysiek ervaart; wat je ziet en hoort: de natuur, de plaatsen en de mensen, de ankerplaatsen, het onderwater. Ook Martinique en vooral St Pierre in het noorden met de weer wat onrustige vulkaan heeft veel moois – onder meer een echte blauwe kolibri - en authentieks, zoals het meest noordelijke, schilderachtige en golvenrijke vissersplaatsje met het prima restaurant ‘Tante Arlette’ (voor onze afscheidslunch van Henk). Toch heeft vooral Dominica indruk gemaakt. Daar hadden we eigenlijk langer moeten blijven. Afgemeerd bij Rousseau in het zuidelijke deel van het eiland aan een mooring (omdat de ankerbare diepte niet al te breed is) van SeaCat, een van de lokale ‘boat boys’, hebben Eddy en ik in vijf dagen veel nieuwe ervaringen opgedaan. In Nederland ontdekte ik een mooie achtergrond website bij veel van onze ervaringen: www.avirtualdominica.com.
Met de Boanerges veilig aan de mooring, hebben we een hele dag met SeaCat in zijn busje een rondrit gemaakt over vooral het noordelijke en oostelijke deel van het eiland – zijn bijnaam ‘SeaCat’ heeft overigens niets met ‘catamaran’ maar met ‘kat’ te maken. Tijdens de rit met prachtige gezichten op de rijke natuur stopte SeaCat regelmatig om ons gewassen en vruchten van zijn eiland te laten proeven en kruiden te laten ruiken. Limoenen werden ons door hem uit een boom langs de weg toegegooid, grapefruits werden uit een boom geschud, verse koffiebonen geproefd, kokosnoot en een andere noot werden, omdat hij zijn kapmes had vergeten, met een steen eetbaar gemaakt. Het meest verrassende voor ons, zelfs voor voedseltechnoloog Eddy, was de boven onze hand geraspte cacao met wat rietsuiker: nooit geweten dat cacaonoten zo groot zijn (vuistgroot) – waardoor bij Eddy opeens ook een vraagstuk uit zijn studie in Wageningen eindelijk op z’n plaats viel. Alleen het ‘reservaat’ van de Caribs, de weinige resterende niet door de Engelsen en Fransen na veel strijd verslagen en gedecimeerde oorspronkelijke bewoners (afkomstig uit het Amazonegebied) was, op het eten van de naast de weg gebakken cassave na, een wat minder exotische ervaring.
Het bad in Emerald Pool, het koude en het hete (zwavel) bad bij Trafalgar Falls op die dag werden qua natuur nog eens behoorlijk overtroefd door onze voettocht nieuwjaarsdag van drie uur naar Boiling Lake - op eigen houtje omdat SeaCat met onze instemming een andere, meer lucratieve klus had -: de regen de hele dag (Eddy, eigenwijs zonder regenkleding en alleen de geleende bodywarmer van SeaCat, ik in een blauwe poncho van Eddy), de kolkende rivier die opeens door alle regenval veel dieper en sterker bleek dan verwacht, de al snel natte voeten (ook in de hoge wandelschoenen van Eddy), de klauterpartijen over paden die deels ook riviertjes waren en uiteindelijk een waarlijk kokend meer (niet veel van te zien door alle damp) in een omgeving waar door alle zwaveldampen niet veel groeit (met de toepasselijke naam ‘Desolation Valley’), de uitbundige natuur en de ontmoetingen onderweg zal ik niet snel vergeten. Het contrast met de cruiseschepen die er tegenwoordig steeds voor een dag afmeren (goed voor de lokale economie) en de daarbij onvermijdelijke toeristische handel is groot. Gelukkig komen die toeristen nooit erg ver van de gemakkelijk bereikbare plaatsen – stranden om te zonnen zijn er niet of nauwelijks op Dominica (dus strandtoerisme zoals op Martinique ontbreekt ook geheel en al). Kortom, een prachtig eiland, mooie mensen en een plaats om naar terug te gaan. Naar ons gevoel ook echt authentiek Caribisch – hoewel wij natuurlijk niet echt weten wat dat is.
Het contrast met het laatste eiland Les Saintes, weer echt Frans en vlakbij Guadeloupe (zie www.caribbean-direct.com/Les-Saintes-Direct kon nauwelijks groter: We waanden ons daar zeker de eerste dag, geankerd in de drukke baai bij Bourg (de enige plaats), in een Franse vakantiekolonie voor jongeren. De eilanden waren te klein voor plantages, waardoor er nooit slaven hebben gewoond. Er is dan ook weinig Caribisch te zien en weer veel Frans (lekker stokbrood, prima ham en paté, onder meer) – hoewel het wel ook qua officials weer heel ontspannen is, net zoals op Martinique. De vele (huur)brommers, restaurants en boetiekjes, de op toeristen gerichte pontjes en grote dagcatamarans (en de vele vakantiemensen) deden mij erg denken aan de sfeer op Ibiza in de jaren zestig: niet onplezierig, maar wel heel anders dan Dominica. Op een andere ankerplaats een paar kilometer van Bourg bij het strand van Pain de Sucre (een rots in de vorm van een suikerbrood) hebben we nog een paar ontspannen dagen op en om de boot gehad. In prachtig helder water en mooie snorkelplaatsen (in water van 25 graden) heb ik met een oude duikbril van Eddy met de voor mij precies goed geslepen glazen en een snorkel weer geleerd om zwemmen leuk te vinden: in alle rust genieten van koraal en de kleurige vissen. Ook konden Eddy en ik heel ontspannen vanuit onze luie stoelen onder de zonnetent dagelijks de vele boten en boothandelingen bestuderen en evalueren. Dat er vrijwel elke nacht een megajacht vlak achter ons op een blijkbaar voor dergelijke boten goede ankerplaats kwam liggen, was een leuke extraatje. Vooral de Maltese Falcon met de bijzondere tuigage van ‘onze’ Gerard Dijkstra was een bijzonder gezicht. Al die megajachten zijn wel een totaal andere wereld – met de meerdere bijboten, jetski’s, omvangrijke bemanningen, vele verlichting en zich nauwelijks vertonende gasten.
De onthaasting in de Carieb had nog bijna een vervelend gevolg. Ergens op Dominica, vermoedelijk bij de overgang tussen oud en nieuwjaar zijn we een dag kwijt geraakt. Bij de aankomst op Guadeloupe, de vertrekplaats van mijn in Martinique gereserveerde vlucht naar Parijs met Air Caraibes, bleek dat we niet nog 1,5 dag hadden voor mijn vertrek, maar dat mijn vlucht al de volgende dag zou vertrekken. Daarom hier nog geen verhalen over Guadeloupe; Eddy zal daar zeker meer over weten te vertellen nadat hij daar langere tijd is geweest. In ieder geval is het een goede plaats om onderdelen voor de boot aan te schaffen, te (laten) repareren en naar toe te sturen.
Mijn eerste ontmoetingen met het Caribisch gebied - en de alleszins meevallende oversteek - zijn voor mij in ieder geval voldoende uitnodigend om mijn eigen boot klaar te gaan maken voor een oversteek half 2009 – in het spoor van Boanerges. Dit ondanks mijn overtuiging tot twee maanden geleden dat ik dat nooit zou doen, er is in Europa immers nog zoveel moois te zien per boot waar ik tot nu toe voor mijn gevoel te kort ben geweest: Schotland, Ierland, Noorwegen, Zweden, Bretagne, de noordkust van Spanje in Biskaje (op de heenweg?). De beslissing is desondanks toch eigenlijk al gemaakt. De lijst is al gemaakt, met oa: buiskap + zonnetent (met opvang van regenwater), reserve stuurautomaat, ankerlier (+ 50 mtr ankerketting), zonnepanelen uitbreiden en op ‘spoiler’, rubber bijboot, actieve radarreflector (een sea me), 12 Volt PC, goede ontvanger, nieuwe verstaging (hoog tijd na zes jaar) en in ieder geval snorkelspullen (met voor mij een duikbril met geslepen glazen). Nog heel wat werk en heel wat investeren, maar het weerzien maakt het zeker de moeite waard – al is het alleen al om ook anderen daarin te laten delen. En die staan al te trappelen van ongeduld.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
