15 Grenada-Carriacou (English text too)

Carriacou 26 okt. 2008
Nr 15 Grenada-Carriacou 24 oct 2008 (After the Dutch text one finds a English translation)
cat.boanerges@gmail.com

Marjan is vertrokken en ik blijf alleen achter, een beetje ontheemd. Ik lig voo voor anker bij LePhareBlue in Calivigny Bay (Grenada). Al snel trek ik veel op met Guy, een Frans sprekende Canadees en Marcelo, een Braziliaan die binnenkort met zijn vriendin voor een aantal maanden vertrekt voor een vredesmissie in Pakistan. We snorkelen veel en zij blijken op hun gemak 6 meter diep te zwemmen. Dat heet free diven. Ik probeer het en blijk dat ook te kunnen hoewel niet zo lang. Grappig, ik dacht altijd dat ik niet dieper kon dan 3 meter. Op de boot, in rust blijk ik mijn adem 2 minuten in te kunnen houden. Ik kan dit nu omdat ik me dank zij het vele duiken comfortabel voel onder water en niet bang ben om opeens zonder lucht te zitten.
Ik maak een eilandtoer met een taxi. De chauffeur is een zeer kalme rijder, wat maakt dat ik rustig de omgeving in me op kan nemen. We vermijden veel standaard toeristische plekken en rijden veel door het binnenland. Grenada is een prachtig eiland met een vriendelijke bevolking. Men voelde zich hier veilig in het hurricane seizoen, de laatste orkaan trok in 1948 over het eiland. In 2003 en 2004 was het echter raak, Emily en Ivan trokken over Grenada, de gevolgen zijn nog te zien. En het vertrouwen is geschokt. Er moest heel veel hersteld worden. De vorige regering heeft van de onrust gebruik gemaakt om met de wederopbouw tegelijk het bouwen voor buitenlanders en watersport toerisme te bevorderen. Er worden nu volop appartementen en villas gebouwd en de lagoon van St.Georges wordt één grote marina voor luxe schepen met de omringende heuvels bedekt met villas.

Op 9 september vertrek ik s’morgens vroeg weer naar Carriacou. Het begint met een sprookjesachtige tocht langs de kust met een opgaande zon en heuvels in de ochtendmist. Iedereen verteld verschrikkelijke verhalen over het traject Grenada-Carriacou. Voor mij niets van dat al, het wordt een prachtige snelle rit en in 4 uur ben ik terug. En ik ben weer eens erg blij met de zeezeil eigenschappen van Boanerges. Een boot die ik oploop worstelt met te veel zeil en verdwijnt langzamerhand achter me en besluit terug te keren.

In Carriacou liggen nu alleen nog live aboard’s die het orkaanseizoen hier doorbrengen.
In de Carieb is van juni tot december maar één ding van belang, wat doen de orkanen?
Veel zeilers hier zijn jaren in de Middenlandse Zee geweest. En sommigen gaan er weer naar terug. De Middenlandse Zee heeft geen wind of heel veel wind en stevige winterstormen, maar één groot voordeel t.o.v de Carieb, een lang zeilseizoen. Hier loopt het zeilseizoen van december t/m mei. Daarna is iedereen in de weer om het schip op de kant te krijgen in een hurricane bestendige marina of op weg naar Grenada, Trinidad, Venezuela of de ABC eilanden. (alle landen ten zuiden van de 12e breedtegraad) In het goede seizoen is het hier prachtig zeilen, altijd een constante passaatwind van 15-20Kn van opzij. En zon, aardige mensen en de meeste eilanden zijn niet erg toeristisch. Vanaf mei gaan de gesprekken op de jachten over waar iedereen naar toe gaat voor het hurricane seizoen. En ontmoet je zeilers die een hurricane meegemaakt hebben, dan gaan die zover mogenlijk weg, nog liever in een niet veilig Venezuela dan nog eens een hurricane meemaken. En liever in een sombere marina opgesloten zitten in Trinidad dan de permanente onrust die het geeft als je de website van het National Hurricane Centre van de NOAA van de US volgt. (www.nhc.noaa.gov)

Hurricanes ontstaan ieder jaar met grote zekerheid. Boven de Sahara en boven de Atlantische Oceaan iets ten noorden van de evenaar ontstaan vanaf juli om de 4 a 5 dagen zgn tropical waves. Grote velden met een lage druk, veel wolken en wat wind en regen. Op onze Atlantische oversteek van de Cabo Verden naar Martinique in december 2007 trokken ze regelmatig schuin van achteren over ons heen en verdwenen WNW. Ik had toen nog niet door dat het een standaard patroon is. Meestal trekt de tropical wave enigzins naar het noord-westen. Bij een bepaalde maat en sterkte gaat het NHC hem weergeven op hun site met een verwachting wat de ontwikkeling gaat worden. Als de winden op grote hoogte gunstig zijn dan kan de tropical wave een tropical depression worden. Die is op zich niet heel ernstig. Stevige wind en veel regen. Wanneer de depressie de Kleine Antillen nadert dan wordt het serieus. Wordt het al een orkaan, blijft het wat het nu is of wordt het minder. Toen ik nog bij LePhareBlue lag trok een bui (Squall) met felle wind (40kn max) en zware regen die 20 minuten duurde over me heen. Hier, bij Carriacou was het 50Kn max. en in Bequai 60Kn max. En dat ligt maar 45 mijl noordelijker. De squall bouwde zich op en werd boven Haiti de categorie 3 orkaan Gustav die huis hield langs de Amerikaanse kust.

Ik blijf in Carriacou omdat hier een heel goed hurricane hole is, een afgesloten baai met mangroven erom heen. De baai is bij de ingang 4m diep waar de diepgaande jachten liggen. Daarna volgt een drempel van 1.4m met een hele grote uitloper waar voornamelijk catamarans en motorboten liggen. De Terryl Bay yacht Haulout brengt de schepen die aan hun boeien liggen op tijd in de mangroven bij hurricane gevaar. Iedereen help iedereen.

Twee weken geleden hadden we hier een tropical wave die als een normale nederlandse najaarbui over ons heen trok. Tussen de ABC eilanden en de Dominicaanse Republiek werd het opeens orkaan Omar die erg veel regen en wind gaf op Curacao en Bonaire. Waar de zeilers dachten rustig te liggen. Het bijzondere was echter dat Omar opeens gedurende korte tijd terug kwam naar het zuid-oosten, naar ons! In 1999 trok orkaan Lenny ook oostwaards. Hij ontstond bij Honduras en trok voor het eerst in de geschiedenis in oostelijke richting en ging uiteindelijk over St.Maarten de Atlantische oceaan op. In Carriacou braken toen de golven in de baai en de schrik was groot. Dit was nieuw en niemand had het verwacht.
De bewoners en vaste gasten waren nu dus gewaarschuwd. Omar leek even later naar het noord-oosten weg te trekken. Toch kwam een heel circus op gang, een constante stroom jachten en andere vaartuigen trok de mangroven in. Ik vond het niet zo nodig, een storm 1000 km verderop, wat kan dat nu zijn. Meerdere malen kwam een dinghy langs en werd mij gevraagd of ik ook niet de mangroven ging. Op een gegeven moment ging ik toch twijfelen, de deining nam toe en ik ging als een van de laatsten naar binnen. Achteraf maar goed ook. Op zich was het op de plek waar ik lag niet gevaarlijk maar ik zou na een dag wel heel erg zeeziek geworden zijn. En je schip verlaten in die omstandigheden doe je niet. Scooby, eigenaar van een grote powerboot wilde het wel meemaken, dus bleef in het rustigste hoekje van de baai overnachten op zijn boot. De boot ging rollen en soms dacht hij dat de boot zou kapseizen. Hij heeft geen oog dicht gedaan, vond het een belevenis maar zou het nooit weer doen.
De mangroven waren een prima verblijfplaats. Geen wind, een zonnetje en veel muggen en veel gezeldschap. Gelukkig heb ik goede horen en s’avonds constant een brandende anti-muggen spiraal.
In het begin ben ik nog een keer naar de kant geweest om brood te halen. Later ontstonden op twee plaatsen in de baai brekers en een dinghy ging over de kop. De foto’s laten zien wat een kracht kleine golven hebben. In Nederland vindt je het normaal dat er stevige golven op het strand breken. Hier is het altijd rustig aan de lijzijde van het eiland.
Na twee dagen ben ik weer buiten op het vertrouwde ankerplekje.

Begin November zeil ik weer naar Grenada waar ik mijn broer ophaal. We gaan in een maand naar Martinique en zullen op diverse plekken duiken. En dat zal wel het hoofdonderwerp van het volgende verslag zijn.

Techniek
E-mail: Je wilt tegenwoordig regelmatig je E-mail bekijken en het weer op internet volgen. Er zijn veel internet cafes en als je een echte mobiele computer hebt waarvan de accus nog in orde zijn kun je internetten via Wifi in bars en restaurants. Maar in kleine plaatsjes en afgelegen baaien valt de beschikbaarheid nog behoorlijk tegen.
Toen ik in 2007 langs Engeland voer heb ik op aanraden van een zeilende dame die hotspots installeert beheert en een Wifi installatie van het merk Senao gekocht die vooral professioneel gebruikt wordt. Met een grote antenne. Die kreeg ik niet werkend, alles liep vast en viel niet te resetten. Dat heb ik toen maar laten zitten, er waren nog genoeg klussen aan Boanerges die voorrang hadden. Daarbij merkte ik dat maar eens in de paar dagen naar een internet cafe gaan wel zo rustig is voor het gemoed. Zelfs hier in Carriacou ging ik maanden lang gewoon naar de kant voor internet. Nu met internet aan boord wordt mijn leven weer onrustig maar daar heb ik een reden voor.
Na het vertrek van Marjan van Grenada wilde ik E-mail kunnen gebruiken zonder dat ik helemaal St.Georges moest wat een hele morgen in beslag nam. In de baai Calivigny waar ik lag kon ik wel gebruik maken van de Wifi van LePhareBlue maar er was geen internet PC dus was ik gedwongen om met de Senao aan de gang te gaan. Guy is electronicus en wist veel van routers af. En kreeg hem werkend met de Wifi van LePhareBlue. Maar hier in Carriacou deed de Senao het weer niet.
Nu werd het menens, ik moest hem betrouwbaar werkend krijgen want ik wil kunnen Skypen met Marjan. Ik kreeg onlangs een telefoonrekening van een paar honderd euro voor een paar uur bellen met haar. En Skypen kost bijna niets. Hier in Tyrell Bay mag er niet geskyped worden met de enige computer in een internetcafe, te hinderlijk voor anderen. Daar kan ik in komen. Dus heb ik Michael, een electronicus ingeschakeld. Na enige moeite kreeg hij de Senao werkend. Het kostte mij veel moeite om van Michael een begrijpelijke uitleg te krijgen waarom je bepaalde instellingen gebruikt zodat ik het apparaat zonder hulp kan configureren in de volgende baai. Een klacht die ook vaak over mij de ronde deed bij Campina, iets uitleggen is niet makkelijk als je het zelf begrijpt. Het systeem werkt nu erg goed en ik begin het een beetje te begrijpen wat router, bridges en clients zijn. Met submask en TCPIP adres en wel. En Wap en Wep. Ik had zelfs in de mangroven op 2km afstand van de zender kontakt. De Senao is waterdicht en wordt de mast ingehesen. Eigenlijk is het een professioneel apparaat voor gebruik buitenshuis dat eenmalig ingesteld wordt en dan kom je er niet meer aan.
Op een boot trek je van plaats naar plaats en dan dan moet het Wifi systeem bij voorkeur flexibel zijn. Ik zal nog nog wel eens balen omdat ik alles zelf moet instellen en niet weet hoe dat te doen.
Wettelijk ligt vast wat wel en niet mag met Wifi. Wifi is voor de korte afstand bedoelt, voor in huis. Je mag de buren niet storen dus in principe mag er geen krachtige zender gebruikt worden. In elke moderne laptop zit tegenwoordig een Wifi ontvanger. De antenne zit in het scherm en het glasvezel, ijzer en hout van de romp van de boot zorgt dat er niet veel signalen in en uit de boot gaan. De ontvangst is binnen meestal matig. Dus moet je met je laptop aan dek werken waar je last hebt van het zonlicht en de regen. Het blijkt dat als je een antenne een paar meter boven dek hijst zodat deze over de andere boten en obstakels heen kijkt dat de ontvangst drastisch beter wordt. Dus is het zinvol om een Wifi unit aan te schaffen die via een lange USB kabel(max 5m) verbonden is met de PC. Deze zijn gemaakt voor consumenten en zijn plug en play. Lastig is dat deze spullen niet gemaakt zijn om buiten in weer en wind te gebruiken. Dus wordt het knutselen met waterdichte kastjes en rubber tape. Daarnaast is de kwaliteit meestal niet zo dat je 500m ver komt wat al gauw nodig is als je ergens voor anker ligt.
In Australie, Nieuw Zeeland en de VS wordt druk gebruik gemaakt van installaties die 8km ver komen. Niet wettelijk geoorloofd maar wel begrijpelijk. Als je twee van mijn Senao’s voorziet van richt-antennes en 10km uit elkaar zet schijnen ze makkelijk met elkaar te kunnen communiceren.(default staat het vermogen op high ingesteld maar je kunt hem instellen op ultra high, excellent en extreme)
Er is dan ook een levendige handel in in gemodificeerde apparaten en versterkers. Internet is onmisbaar om daar je weg in te vinden.

Marjan has left to the Neterlands at last and I stay behind at anchor at LePhareBlue in Calivigny Bay (Grenada), a bit confused. I get along with Guy, a French speaking Canadian and Marcelo, a Brazilian who soon leaves with its girlfriend for a number month of for a peace keeping mission in Pakistan. We snorkel much and they are able to swim at ease on 6 meters depth. That is called free diving. I try it and can do this too, although not as long. Funnily, I always thought that I was not able do dive deeper then 3 meters. I can do this now while I feel comfortable under water thanks to the scuba diving of the last month. I do an island tour with a taxi. The taxi driver is not at all in a hurry what makes that I can look around quietly and notice much. We avoid much standard tourist spots and drive inland of the Island. Grenada is a splendid island with a pleasant population. The population felt itself always at ease in the hurricane season, the last hurricane over the island was in 1948. In 2003 and in 2004, Grenada was however hit by Emily and Ivan. The impact can still be seen. And the confidence of the population has been shocked. The previous government has used the disorder during the rebuild to promote tourism eand building for expatriate and yachting. Apartments and villas are now in abundance built and the lagoon of St.Georges becomes one large marina for luxuriously yachts with the surrounding hills covered with villas.
On 9th of September I leave in the morning for Carriacou. I start with a fairy-like excursion along the coast with a nice sunrise and a morning fog over the hills. Everyone told me terrible stories concerning the route Grenada-Carriacou. For me nothing of this, it is a splendid fast ride and in 4 hours I arrive in Carriacou. And I am again very happy with the sea sail properties of Boanerges. A boat which I overtake wrestles with too much sail and disappears gradually behind me and decides to return.

In Carriacou now there are mostly Live Aboard’s yachts that spend the hurricane season here. In the Caribbean is from June to December but one thing important, what do the hurricanes? Many yachtsmen here have been for years in the Mediterranean. And some return there while they are disappointed about the Caribbean. The Mediterranean have no wind or a lot of wind and a firm one, but one large advantage compared to the Caribbean is a long sailing season. Here the sailing season is from December till June. After that the yachts are on theire way to get the yacht ashore in a hurricane safe marina or on their way up to Grenada, Trinidad, Venezuela or the ABC islands. (All of them countries south of the 12e latitude)
As from May the conversations start with: where will you be in the hurricane season. When one meets yachtsmen who have experienced a hurricane, then they stay away as far as possible, still rather safely in Venezuela then once more a hurricane to experience. And rather locked up in marina in Trinidad then the permanent disorder which it gives if one looks every day Internet site of the National Hurricane Centre of the NOAA (www.nhc.noaa.gov)
Hurricanes are there to be every year with large certainty. Above the Sahara and above the Atlantic north of equator so called tropical waves arise as from July every 4 a 5 days. Large fields of clouds with low press, and some wind and rain. On our Atlantic crossing from the Cabo Verdes to Martinique in December 2007, regularly large fields of clouds passed from behind and disappeared WNW. By that time I did not realize that it was a standard pattern. Generally the tropical wave draws a bit to the northwest. At a certain size and strength of the field the NHC shows it on their site with an expectation what the development is possible. If the winds at high altitude are favorable then the tropical wave can become a tropical depression. Those are in it self not very serious. Mostly they contain firm wind and much rain. If the depression approaches the Lesser Antilles then attention is needed. Will it become already a hurricane, remains it what it is now or will it lessen. When I was still at LePhareBlue a squall passed with violent wind (40kn maximum) and heavy rain which lasted only 20 minutes and it was gone. Here, at Carriacou it had 50Kn maximum wind force. And in Bequai, 45Miles north is was 60Kn maximum. The squall became above Haiti the category 3 hurricane Gustav which raged along the American coast.
I stay in Carriacou during the hurricane season while here a good hurricane hole exists, it is a closed sheltered bay surrounded with mangroves. The bay is at the entrance 4m deep and the keel yachts stay there. Afterwards a bar with a depth of 1.4m follows with a large basin where mainly catamarans and high-speed motorboats stay. The Terryl Bay Yacht Haul out bring in the ships which are tied to their buoys on time in the mangroves at hurricane danger.

Two weeks ago we suffered a tropical wave which moved to the west. Between the ABC islands and the Dominican Republic it suddenly became hurricane Omar which gave a lot of rain and wind on Curacao and Bonaire. The yachtsmen there expected lying there quiet. Particular was however that Omar returned suddenly during short time to the south east, to us! In 1999, hurricane Lenny also moved eastward. It formed near Honduras and drew for the first time in the history in Eastern direction and went over St.Maarten up at the Atlantic Ocean. In Carriacou the waves breached in the bay. This was a new experience and nobody had expected this. People had been warned this time. Omar seemed pull away up to the North-East. Anyhow, a complete circus came on pace, a constant flow of yachts and other vessels withdrew into the mangroves. I thouht it not necessary, a storm 1000 km away, what can that be. Several people came along by dinghy and asked if I also should go into the mangroves. At a certain moment I started to doubt, the swell increased and I entered as one of the last too into the mangroves. Afterwards is was a good decision. The spot where I was anchored was okay but the violent movement of the boat should have made me very seasick after one night. And one does not leaves ones your ship unmanned in those circumstances. Scooby, owner of large powerboat, wanted to experience the swell however, thus spend the night in the quietest corner of the bay on its boat. Sometimes the boat rolled that much that he expected it to capsize. He found it an experience but should never do it again. The mangroves were a very niche place to reside. No wind, a nice sun and many mosquitoes and many people around. The first day I went ashore with my dinghy to buy some bread. Later the waves broke on two places in the bay and a dinghy was thrown over. One had to stay aboard. The photographs show what a strength samall waves have. After two days I was back at my trusted anchor spot.
Beginning November I sail to Grenada to meet my brother. We sail to Martinique in a month and will dive at many places. And that will be the main subject of the next report.