14 Carriacou-Grenada (English text too)

Nr 14 Carriacou-Grenada 24 aug 2008 (After the Dutch text one finds a English translation)

cat.boanerges@gmail.com
Op een zondagmorgen begin ik met deze tekst, met een kop espresso van echte Lavazza koffie en brood met Gruyere kaas uit Nederland, meegebracht door Marjan.

Op een dag kreeg ik een onverwachte lieve en open brief van Marjan, mijn ex-vriendin met wie ik deze reis hoopte te maken. We hadden een heftige maar ook liefdevolle relatie. En we reageerden verkeerd op elkaars zwakke punten. Al met al ging het niet meer. De brief gaf een opening om elkaar weer te ontmoeten in de Caraiben. 3 maanden later haal ik Marjan met de ferry op vanaf Grenada om naar Carriacou te gaan waar Boanerges ligt. Twee weken zal ze hier zijn. Het weerzien is verbazingwekkend vertrouwd. In het begin gaat het soms verkeerd omdat oude wonden worden aangeraakt. Marjan is in mijn ogen veranderd, aantrekkelijker geworden.

Enkele dagen na haar aankomst doen we mee met de jaarlijkse Carriacou Regatta rond het eiland. Een belangrijke lokale gebeurtenis die je niet mag missen als je hier als cruiser ligt. We hebben een prachtige dag en worden tweede in de Multihull klasse. De prijs: een fles rum in een trendy zeildoeken tas van Doyle Sailmakers. De tas is nu in Nederland.
De volgende dag liggen we voor anker bij Sandy Island en zien de traditionele Carriacou Schooners langskomen. Deze worden zeer fanatiek geraced door lokale zeilers. Ook Martin (van Antigua) zeilt mee met zijn net gerestaureerde schooner. De schepen werden gebouwd als vissersboten en handelsschepen. Er is een groep mensen die de nieuwbouw van deze schepen stimuleert zodat het oude vakmanschap niet verloren gaat. Er zijn de laatste jaren meerdere nieuwe boten gebouwd aan de oostkust van het eiland in Windward. Op traditionele wijze van hout en zonder bouwplan.
We snorkelen veel bij verlaten strandjes en zeilen naar Union Island. Voor Marjan een dierbare herinnering omdat ze daar twee keer vertrok vanaf het miniscule vliegveldje na een zeilreis met een charterboot.
We zeilen binnen het rif aan de Oostzijde van Carriacou en ankeren bij het plaatsje Windward waar de Carriacou sloops gebouwd worden. Er zijn geen andere jachten. Wellicht omdat deze prachtige plek niet genoemd wordt in de Pilot van Chris Doyle. We bezoeken Frank, ook van Antigua, die hier een Carriacou sloop door traditionele vaklui laat restaureren.
Enige dagen later vertrekken we naar Grenada. Ik zal daar Marjan op het vliegtuig zetten.
Als we aankomen lopen we op een rif omdat ik totaal niet oplet. Alle boten in de omgeving zagen het aankomen. Beschamend. Dieter, de Zwitsers eigenaar van de kleine marina LePhareBlue, trekt ons van het rif met zijn gele ANWB boot.
We worden uitgenodigd om maandag om 5 uur in de morgen mee te gaan naar het Carnaval in St.George. De hoofdattractie is een grote groep volledig met zwarte olie ingesmeerde mannen, de Jab-Jab’s, genoemd naar het klossen van hun werkschoenen. Ze stellen de emancipatie van de slaven voor en zijn de hoofdattraktie. Ze zijn onder de laag olie beschermd door een laag vaseline. De huid is nu volledig afgesloten en kan niet zweten.. dus ze mogen het niet te warm krijgen. Vandaar dat de optocht zo vroeg is. Er zijn in andere jaren wel eens doden gevallen door oververhitting. Het Carnaval is een belevenis. De mensen in de optocht zijn ingesmeerd met verf. We staan tussen die mensen.. Als je iemand aankijkt dan ontstaat een spel. De ander kijkt je vragend aan of hij je in mag smeren met verf. Vrienden smeren elkaar in. Je wilt niet afwijzend zijn maar ook niet te uitnodigend. De schade valt mee, ik eindig met wat verf op mijn armen gezicht en camera. Om 9 uur s’morgens zijn we weer terug. Het is zonder meer een prachtige belevenis geweest. De volgende dag zet ik Marjan af op het vliegveld. We hebben heerlijke dagen gehad en genieten van elkaar. En besluiten om elkaar vaker te ontmoeten om te kijken hoe we dichter bij elkaar kunnen komen zonder in oude fouten te vervallen. Haar volgende vlucht naar de Carieb is al geboekt voor Januari 2008.
Wat rest is een afscheidsgedicht van Marjan.

De ontmoeting

Een silhouet van de Caribische eilanden weerschijnt door de avondzon
Mooie golven worden gebroken door het rif
Witte schuimkoppen spelen met de zee
Eddy vaart zeer geconcentreerd door de blauwe groene zee
Het avontuur vindt plaats in hem
Zijn handschoenen beschermen zijn handen voor de gekleurde lijnen
Zijn Adidas bril helpt hem het rif te overzien
Zijn sprongen tijdens het zeilen over de boot zijn als blijde huppels
Op het eiland Carriacou hoor je regelmatig groetend Eddy’s naam
Hij haalt bij de lokale vrouwen in hun kramen zijn groeten en fruit
Vanaf de ankerplaats is het vijf minuten varen
Om prachtig te kunnen snorkelen en te genieten van alle kleurrijke vissen
Eddy zwemt achter me om me te beschermen bij het zien van een Stingray
Mijn zeilende held laat ook wel eens een steekje vallen
Het vaste land en zijn bootje geven hem teveel ruimte
Zodat een verkeerde stap en een plons Eddy een nat pak geven
Een Rastaman en een schipper trekken hem uit het water
Eddy aangeslagen door zo’n eerste ervaring
Een Hollandse vlag wappert aan boord van Boanergens
Van deze rond zeilende Europeaan
Als we met ze tweeën genieten van de omgeving
Blijkt het rif toch wel dicht bij de bodem van de boot te zijn
Een gele “anwb” boot komt ons verlossen
Ook andere zeilers schieten ons te hulp
Kontakt is op deze manier snel gemaakt
En een uitnodiging om mee te gaan naar het carnaval op Grenada
Om 4.00 uur op, om de mooie gekleurde dansende bevolking te aanschouwen
Aan al deze mooie en liefde volle ervaringen komt een eind
Afscheid nemen op het vliegveld was warm
Dank voor deze mooie dagen en de liefdevolle ontmoeting

Marjan

En ik blijf achter, wat verward. De afgelopen 7 maanden ben ik langzamerhand opgegaan in de ongebonden levenswijze die ik nu leid. Er was geen bezoek uit Nederland, ik heb geen andere verplichtingen dan die ik mezelf opleg. Mijn Nederlandse leven verdween langzamerhand naar de achterkant van mijn hoofd. En dat maakte het ook moeilijk om het weblog bij te houden. Iets dat met veel reizende weblog schrijvers gebeurd. Op een gegeven moment wordt het reizen je leven en voel je niet meer de behoefte om de achterblijvers alles te vertellen. De reis is niet langer een onderbreking van je gewone leven maar wordt het gewone leven.
En nu is daar weer iemand in Nederland waar je naar verlangd. En met haar het oude Nederlandse leven met al die vrienden. Hoe moet dat nu met mijn leven hier, het wordt anders. Ik kijk weer uit naar iets, naar Januari.


Zoals beloofd wat techniek, voor diegenen die zelf ook dromen van een grote zeiltocht.
Dinghy: Ik had in Nederlandeen PVC opblaasboot gekocht. Licht, groot en erg goed varend. Tot aan de Cabo Verden voldeed de dingy prima. Maar in de felle zon begon opeens het oppervlak dof en plakkerig te worden. Nu, 6 maanden later is te zien dat de oppervlaktelaag verdwenen is. Zit volledig in het zitvlak van mijn broek. Ik moet elke dag 150 slagen pompen om de boot 6 uur te kunnen gebruiken. Daarna is hij te slap geworden. Als je alleen maar ankert en dat heb ik sinds juli 2007 gedaan dan is een betrouwbare dinghy uiterst belangrijk. Dus ik schaf een nieuwe Ridged Inflatable aan, een dinghy met een stevige polyester bodem. De standaardboot hier. Hij is kleiner maar zwaarder dan de vorige boot. En met de 8Pk motor kan ik hem nog maar net aan boord trekken. Dus ik laat een paar RVS fittings maken om mijn kleine spiboom als kraan boven het achterdek te kunnen gebruiken mbv de grootzeilval. Ik leid een takel naar de electrische lier en voila, met een druk op de knop komt het bootje aan dek. Dat kan ik ook nog als ik 75 ben (hoop ik).
Ik gebruik hier de 8PK motor omdat je regelmatig 2 mijl over open water moet varen om bij de bushalte te komen of een winkel. Dan voldoet een 2PK niet. Als ik dicht bij de bewoonde wereld lig gebruik ik altijd de 2PK.
Boomfok:
Omdat ik nu een mooie buiskap gemonteerd heb op de mastbeam kan ik niet tegelijk de kotterfok meer zetten. Nu gebruik ik die niet vaak maar als ik hem gebruik is het aan de wind bij zwaar weer. En dan heb ik graag de beschutting van de buiskap. Met wat oud spinnakerbeslag maak ik een draaipunt op de voorbeam. Mijn spinnakerboompje heb ik laten verlengen met een stuk afgefreesde aluminium buis. En zo heb ik met nog wat handigheidjes een mooie zelfkerende boomfok. Ik ben benieuwd hoe hij werkt.
Windmolen:
In deze tijd van het jaar is de hemel regelmatig betrokken. Dan leveren zonnecellen nauwelijks iets. In de Caraiben is meestal wind. Dus ik schaf een KISS windmolen aan. Gebouwd in Trinidad, Keep It Simple en Stupid. De molen maakt gebruik van permanente magneten, heeft geen sleepkontakten en geavanceerde electronica. De motor is met de accu verbonden met een dikke draad. Er zijn geen sleepringen gebruikt. Er zit een touwtje van de staart naar de bevestigingspaal. Draai je twee rondjes in de wind met de boot dan blokkeerd de molen en staat hij uit de wind.
De onderdelen die slijten zijn twee gewone auto lagers, een afdichtingsring en een gewone automobiel gelijkrichter. ( allemaal te koop in elke auto onderdelenhandel)
De molen levert erg veel vermogen en de fabrikant beweert dat een laadregelaar niet nodig is bij 600AH accucapaciteit. Het is zonde omdat een laadregelaar 25% verlies geeft. Ik heb echter ook zonnecellen en dat maakt dat vaak om 14.00 uur de accus min of meer vol zijn. En dan jaagt de windmolen in een vlaag soms de spanning op tot 15.4 volt op de accupolen gedurende 10 seconden. Niemand kan me met zekerheid vertellen of de accu gaat gassen en of dit schadelijk is. De fabrikant van de windmolen reageert niet op mijn mail. Ik heb nu een Flexcharge 25A regelaar aangeschaft. Een regelaar die speciaal geschikt is voor apparaten met permanente magneten.(deze schijnen spikes van 200V te kunnen geven) Zoals mijn Aquair sleepgenerator(die dat probleem ook al gaf) en deze KISS windgenerator. De lader heeft een uitgang waar de overmaat aan stroom naartoe geleid wordt. Die stroom kun je gebruiken om een ijskast te laten lopen. Ik schaf voor 3 euro een electrisch kacheltje aan op de veiling voor een liefdadig doel tijdens de Carriacou zeilregatta vanwege het verwarmingselement dat er in zit.
BB motoren:
Ik heb twee viertakt 9.9PK Yamaha High Thrust motoren met 15PK carburateurs als voortstuwing van Boanerges. Die zijn hier volledig onbekend. Je ziet op zich nauwelijks 4-takten. Yamaha verkoopt voor 98% tweetakten. Een deskundige BB reparateur op Union Island verteld me dat de benzine zoveel water bevat dat de 4-takten er niet tegen kunnen. Dit verhaal wordt bevestigd door een diveshop die als enige op Grenada vier 115PK 4-takt Yamaha’s in gebruik heeft. Tot ze een groot filter met waterafscheider monteerden hadden ze constant problemen. Ik heb gelukkig uit voorzorg in Engeland een Delfi filter met waterafscheider gemonteerd. Tot nu toe zijn er geen problemen met de benzine.
Maar op een dag startte de BB motor niet. Ik meet de spanning op de startkabels. Soms 12.4V, soms 3.5V en soms 0V. Ik volg alle verbindingspunten tot de accubank. Steeds hetzelfde beeld. Raar dat het steeds wisselend is. Na verloop van tijd herken ik een patroon en kom ik erachter dat de batterij van de spanningsmeter leeg is. In het begin geeft hij netjes 12.4V en na een paar minuten is de batterij te zwak en wordt 3.5V aangegeven. Opeens herinner ik mij dat dit een paar jaar geleden ook eens gebeurd is. Na vervangen van de batterij is het 12.4V maar opeens toch nog 0V. Ik kom erachter dat de – pool op de accu wat los zit. Dat is opgelost, constant 12.4V. Maar de motor start nog niet. Met het werkplaatshandboek in de hand lukte het mij om de motor te starten door een bruin stekkertje tegen de + van de start solenoid te houden. Dat werkt weer. De fout moet zitten tussen de motor en de schakelkast. Ik laat dat probleem liggen tot Marjan weg is. Starten gaat voortaan handmatig. Ik ben in zoverre tevreden dat ik 3 problemen tegelijk uitgezocht en gelocaliseerd heb Een paar dagen later blijkt dezelfde motor niet meer te stoppen. Het enige wat lukt is de benzineslang losnemen en de carburateur helemaal leeg te laten draaien. Het werkplaatshandboek geeft aan dat een witte kabel met de massa op de motor verbonden moet worden. De motor stopt. Ik meet alle verbindingspunten van motor tot schakelkast door. Alles is okay. Ik wordt wat radeloos. Ik verbind met een lange draad de witte stekker in de schakelkast met de – op de motor en hij stopt. Het zit dus niet in de witte draad maar in de zwarte – leiding van de motor naar de schakelkast. Uiteindelijk blijkt dat een verbindingsstekker in de kabelbus naar de schakelkast als je hem wringt soms wel en soms geen contakt maakt. De – pen is inwendig in de stekker los. Ik leg een parallelle kabel van de motor naar de schakelkast. En alles werkt. Dit is in 15 min opgeschreven maar kostte 2 dagen om uit te zoek. Ondertussen weet ik waar alle kabels en schakelaars voor dienen en weet ik ook dat ik speciale reserve stekkers moet hebben. Er zitten erg veel stekkers aan een BB motor.

Volgende keer hoe ik het hurricane seizoen ervaar.

On a Sunday morning I start writing this text, with a espresso made of real Lavazza and a sandwich with Gruyère cheese brought from the Netherlands by Marjan.
One day I got unexpectedly a kind and open letter from Marjan, my ex-girlfriend with whom I had hoped to do this jouney. We had a wild but also loving relationship. And we did react poor on each others weak points. So we stopped out relationship. The letter made that we should meet each other in the Caraiben. 3 months later I pick up Marjan at the ferry in Grenada to go to the isle Carriacou to Boanerges. Two weeks she will be here. Meeting each other again was surprisingly familiar. In the beginning it was sometimes difficult because old wounds where touched. Marjan has changed to my opinion, is more attractive even. Some days after her arrival we participate in the annual Carriacou Regatta round the island. An important local event which you cannot missing if you stay here as a cruiser. We have a splendid day and become second in the Multihull class. The price: a bottle rum in a trendy oilcloths bag of Doyle Sailmakers. The bag is now in the Netherlands. Next day we are anchored near Sandy Island and watch the race with the traditional Carriacou Schooners. These are very fanatically geraced by local yachtsmen. Also Martin (of Antigua) participated with his just restored schooner. These ships were built as fisherman boats and traders. There is nowadays a group of people whom stimulate the building of new sloops to preserve the traditonal workmanship. Recently several new boats have been built at the East coast of the island in Windward. In a traditional manner of all wood and without construction plan. We snorkel much at remote beaches and sail eventually to Union Island. For Marjan a dear memory because she left there two times as from the miniscule airstrip after a sail travel with a charter boat. We sail within the reef on the East side of Carriacou and anchor at Windward where the Carriacou sloops still are being built. There are none other yachts. Maybe because this splendid anchorage is not mentioned in Pilot of Chris Doyle. We visit Frank, also from Antigua, which is restoring a sloop here with help of traditional boatbuilders. We leave after some days for Grenada. I will put Marjan on the plane to Europe there. When we arrive I run into a reef because I do not pay attention at all. All boats around us did see it happen. Shame on me. We are towed of the reef by the Swiss owner of the small marina LePhareBlue. We are invited for Monday 5 o’clock in the morning to go along to the carnival festival in St.George. The main attraction is a large group of man, entirely rubbed with black oil, called the Jab-Jab’s after the sound of their workingboots when they walk. They stand for the emancipation of the slaves main attraction. Under the oil their skin is protected with a layer of petroleum jelly. The skin is entirely sealed off now and cannot sweat. Hence the parade starts this early. In other years some people died by overheating. The carnival is an experience. People in the parade have been rubbed with paint. We stay between them. If I look at someone then arises a tension. The other one looks at you asking with his eyes if he can lubricate you in with painting. Friends rub each other. You do not want be rejecting but also not too inviting. Damage turns out better than expected, I finish with some painting on my face and camera. At 9 o'clock s'morgens we back at the boat. It has been a splendid experience. The next day I take Marjan to the airport.
We have had wonderfull days and enjoyed each other. And we decided to meet each other more often to see at how we can get closer to each other without getting into in old mistakes and pitfalls. Marjan has booked her next flight to the Carieb already for January 2008. This ends with a poem from Marjan. (not translatted)

And I stay behind, somewhat confused. The past 7 months I have gradually gone up in the free way of life which I have now. There was no visit from the Netherlands, I have no other obligations then which I impose on myself. My Dutch life disappeared gradually to the back of my head. And that made it also difficult to keep up with the web-writing. Something that happened with much travelling weblog writers. At a given moment traveling becomes your daily life and one no longer feels the need the people behind to tell everything. Travel is no longer a discontinuance of your ordinary life but becomes the everyday life. And now there someone is in the Netherlands where your are longing for. And with her the old Dutch living with all those friends. I look at from to something, to January.

The Technical part is not translated.

Next time: How about hurricane season.