17 Martinique-St.Maarten (English text too)

Nr 17 Martinique-SXM mei 2009 (After the Dutch text one finds an English translation)

Het is ondertussen 5 maanden geleden dat ik Scheepsbericht 16 gepost heb. Door allerhande toestanden stond mijn hoofd er helemaal niet naar om op te schrijven wat ik meemaak. Langzamerhand komt er weer structuur in mijn leven en kan het wel weer.

Begin december is mijn broer Hans vanaf Martinique vertrokken en is Ewoud enkele dagen later gekomen. Het is iedere keer weer een ervaring om te zien hoe warmgekleed de vrienden aankomen uit een koud Europa. Hier heb ik in een jaar tijd nooit iets warmers aangehad dan een T-shirt.
We vertrekken snel naar Dominca en gaan door naar Guadeloupe. Dit stuk heb ik vorig jaar al met Ewoud gedaan.
We zien diverse keren de gevolgen van Omar, de tropische storm die zich bij Curacao bedacht, omdraaide, een orkaan werd en NO trok richting St.Maarten.
Tot 800 km van het centrum van de orkaan was er schade door de swell, de deining,. De wind viel wel mee.(Volgens de lokale bewoners dan.) In St.Maarten werd de begane grond van de villas aan het strand van Simpson Bay leeggespoeld.
St.Pierre, vorige keer een aardig stadje, heeft nu een mistroostig waterfront, zonder kleur en zonder strand, ingestorte afdakjes en weggespoelde ornamenten.
Op weg naar St.Maarten, het eindpunt van deze etappe, gaat veel kapot aan boord. Zaken waarvan ik dacht dat ik ze goed voor mekaar had. Eerst ging de windgenerator stuk, daarna blijken de nieuwe Solara zonnecellen, nog geen jaar geleden gemonteerd op de Cabo Verden gecorrodeerd. De zonnetent die in dit klimaat onmisbaar is, blijkt op te lossen in de zon. De coating die het weefsel beschermt wordt plakkerig en lost gewoon op, je ziet het onderliggende weefsel met het blote oog. Het opgevangen water is onbruikbaar door een afschuwlijke chemische smaak. Het stiksel kun je zo met de hand van het doek vegen en de runners van de ritsen zitten voorgoed vast. Als we Nevis aanlopen ziet Ewoud opeens dat er een scheur in de genua zit. Niet groot maar wel helemaal onverwacht. En de Schenker watermaker, die in Carriacou nieuwe membranen heeft gekregen, geeft alweer brak water. De accus die 2 jaar oud zijn moeten worden vervangen, ze hebben nauwelijks meer opslagvermogen. Om het goed op te lossen zal het meer dan 10.000USD gaan kosten schat ik. En ik heb op St.Maarten maar één week tussen de bemanningswissel. Ik merk dat dit alles mijn humeur duidelijk beinvloed. Daarbij blijkt dat ik steeds meer gehecht raak aan privacy. Dat wordt opgemerkt door mijn bezoek en ik denk dat het wel waar is. Blijkbaar heeft 2 jaar een trekkend bestaan al invloed op je mentaliteit.
Gelukkig kennen Ewoud en ik elkaar goed dus het is wel gezellig, maar ik zit niet lekker in mijn vel.
Vanaf Guadeloupe zeilen we naar Antigua. Dit was lange tijd het belangrijkste jachtcentrum van de Oostelijke Antillen maar die funktie is overgenomen door St.Maarten. Er liggen nog wel superjachten maar zoals we later zien liggen op St.Maarten vele malen meer en grotere superjachten.
De meer noordelijke eilanden waar we nu zijn hebben niet meer de kleinschalige vriendelijkheid van de zuidelijke eilanden. Er zijn veel marinas en grote winkels waar alle levensmiddelen te koop zijn die je in de VS ook kunt krijgen. De lokale land en tuinbouw heeft het moeilijk omdat alle fruit en groenten in die winkels uit de VS of Zuid Amerika komt. Het blijft hier natuurlijk een paradijs tov het Nederlandse strand in juli.
We ankeren bij Jolly Harbour. De kust ziet er mooi uit. Wanneer we de haven binnengaan met de dinghy zien we een enorm project van bungalows en winkels. Het is maar voor een klein gedeelte klaar. Tot voor kort was het het grootste mangrovebos van de kleine Antillen. Het terrein is voor 1 USD aan projectontwikkelaars verkocht. Veel Europeanen kopen hier huizen want het is goedkoper dan aan de Middenlandse Zee en de vliegverbinding met Engeland is goed en goedkoop.
We hebben eigenlijk niet veel van het eiland gezien als we vertrekken naar Nevis. Ik zal hier nog wel een keer terug komen.
Nevis is een schattig ietwat verstild eiland. Het was het oude Britse koloniale bestuurcentrum voor de hele Caraibische zee en dat is te zien aan de Britse bouwstijl. De 16.000 inwoners zorgen dat het een keurig aangeharkt eiland blijft. En willen eigenlijk onafhankelijk zijn van St.Kitts dat op zichtafstand ligt. Daar wonen 55.000 inwoners en is het bestuurcentrum van de twee-eilanden staat. Nevis is een belasting ontwijkings centrum. Het staat op de lijst van dubieuze landen. Je zou het niet zeggen als je het ziet.
We horen op de radio dat op St.Kitts een capital punisment is uitgevoerd. Hoe kun je in een landje met 55.000 inwoners justitie onafhankelijk maken en het draagvlak vinden voor de doodstraf. Ik hoor later op St.Maarten dat op St.Kitts dat misschien 2 keer zo groot als Texel is 55 moorden per jaar gepleegd worden . Op St.Maarten zelf is dat15. Er zijn bijna nooit toeristen bij betrokken. Ik voel me tot nu toe veilig in de hele Carieb.

Ons volgende eiland is Statia (St.Eustatius). Dit is het meest levenloze eiland waar ik tot nu toe geweest ben (incl de Cabo Verden) Er rijdt geen auto, er werkt schijnbaar niemand. De mensen die werken doen dat op de luchthaven (55, er landen enkele hele kleine vliegtuigjes per dag) , het ziekenhuis waar redelijk wat personeel wel op de loonlijst staat maar nooit verschijnt volgens een apotheker die ik ontmoet. En de olieterminal. De olieterminal is de belangrijkste inkomstenbron van het eiland, afgezien van de Nederlandse Staat. Het is een verbazingwekkende belevenis om op de parkeerplaats van een tankstation voor olietankers te liggen. Het is dag en nacht een komen en gaan van enorme tankers die met lichters van motorbrandstof voorzien worden of overslag plegen. Een werknemer van de olieterminal vertelde me dat 10% van alle olie die Amerika binnenkomt over deze parkeerplaats gaat. Er zijn 4 slepers 24 uur per dag in de weer met de tankers. En Edward.I.Pancake en zijn broertje pendelen continu tussen de kant en de schepen om bemanning af te leveren. Het water is kristal helder en het hele gebied is een marine reservaat waar alleen onder begeleiding gedoken mag worden en waar vissen grotendeels verboden is. De vissen en schildpadden zijn ongeloofelijk tam. Je kunt grote Stingrays gewoon onder hun neus kietelen en ze blijven liggen. (Je moet het wel wat voorzichtiger doen dan Steve Erwin) Een schildpad was bezig een stuk van het koraal af te bijten en gebruikte mij om zich schrap te zetten. Hij zei boe nog bah. Dit heb ik nog niet eerder meegemaakt. Het rif is verder niet bijzonder in vergelijking met Bequia of Carriacou. Ewoud maakt van de gelegenheid gebruik om zijn Padi brevet te halen.
We liggen aan een mooring, een drijvende bal met touwen naar twee grondankers. Moorings worden door zeilers altijd met wantrouwen bekeken. Je weet maar niet hoe betrouwbaar ze zijn, je ligt liever achter je eigen anker. Ik controleer alles en het ziet er perfect uit. Een maand later hoor ik dat een Nederlands jacht s’nachts met mooring en al bij rustig weer over de ankerplaats wegschuift. Het jacht wordt door de schipper van een andere Nederlandse boot die een plasje moest plegen met de pikhaak naar zich toegehaald en de bemanning wordt gewekt. Er is verder niets aan de hand. En wij hebben een week aan die mooring gelegen.
Op het industrieterreintje hadden wij al een jacht bij het grof vuil zien liggen. Het is een huurjacht dat vorig jaar ook van de mooring ging en in 10 minuten total loss geslagen was op de rotsen.
Na een week gaan we door naar St.Maarten, het eiland van de superjachten waar Ewoud vertrekt

Nr17
It has been 5 months that I have posted Scheepsbericht nr16. Because a lot of thing happened I could not find the patience to write my Blog. Gradually my life got organised so here I start again. At the beginning of December my brother Hans left from Martinique and Ewoud arrived some days later. Each time when visitertors arrive from Europe I am wondered about the warm cloth they wear. Here I never had warmer cloth than a T-shirt. We leave rapidly for Dominca and go on to Guadeloupe. This route I have already done with Ewoud previous year We see several times the impact of Omar, the tropical storm which became a hurricane near Curacoa and turned NE direction St.Maarten. Up to 800 km of the centre of the hurricane there was damage by the swell.. St.Pierre, last time a pleasant colourfull sight, has now a depressing water front, without colour and without beach, collapsed porches and washed away ornaments. At this stage I get a lot of gear failure. The wind generator breaks down, the solar panels are corroded although they are only one years old. The sun is eating away the awning. The coating which protect the fabric become sticky, one can see the fabric with the naked eye. Collecting water from it is not possible, the water has a awful chemical taste. The stitching can be wept away by hand and the runners of the zippers are forever stuck.
On our way to the island of Nevis Ewoud suddenly notices a tear in the genoa. Not very big but entirely unexpected. And the water maker, wich got new membranes in Carriacou, produces lightly salt water again. The 2 year old batteries have to be replaced, there is almost no capacity left. I expect it will cost me more then 10.000USD to fix everything. And I have only one week in St.Maarten before a new visitor arrives. I feel this affects my mood considerably. My visitors notice that I become a more private person and I think they are right. Apparently 2 years on your own already has a influence on ones mentality.

I am happy that Ewoud and I know each other very well so it is still enjoyable to be together. After Guadeloupe we sail to Antigua. This has long time been the main centre for Yachting in the Eastern Antilles but is taken over by St.Maarten. There are still super yachts but at St.Maarten we will much more of them. The more northern islands where we are now no longer have the small-scale kindness of the Southern islands. There are many marinas and large shops where all foods comes from the US. The local country and horticulture have it with difficulty because all fruit and vegetables come in those shops from the US or South America. It is still much more like a paradise here then the Dutch beach in July. We anchor at Jolly Harbour. The coast looks very nice. When we enter the port by the dinghy we see an enormous development of bungalow and shops. But it is only partly finished. Until recently it was the largest mangrove area of the small Antilles. It has been sold for 1 USD to project developers. Many Europeans buy here property because it is cheaper than in the Mediterranean and the flight connection from the United Kingdom is regular and cheap. We leave quickly for Nevis. Nevis is a sweet and tranquil island. Once it was the centre of administration for the British colonial governing for the complete Caribbean sea and that still shows. The 16,000 inhabitants ensure that it remains neat cultivated island. Nevis likes to be independent of St.Kitts that lies in the line of sight. St.Kitts has 55,000 inhabitants and is the administrative centre for the two island state. Nevis is on the list of dubious countries for its tax evading activities. You would not say it if you see it. We hear on the radio that on St.Kitts a capital punishment has been carried out. How you can make justice in country with 55,000 inhabitants independent and find the consensus for this sentence. Later I am told that 55 assassinations per year are committed on St.Kitts. Almost never tourists are involved. I myself feel safe in the complete Carieb

Our next island is Statia (St.Eustatius). This is most inanimate island where I so far was. No cars on the street, no noise, there work seemingly nobody. People who work do it at he airport (55, with only a few flights with very small aircraft a day), the hospital and the oil terminal. The oil terminal is the most important source of income on the island, apart from the Dutch state. It is a surprising experience to anchor on a parking place of a filling station for tankers. Day and night enormous tankers arrive and go, provided by barges with engine fuel and transhipment of oil takes place. An employee of the oil terminal told me that 10% of all oil which goes to America passes this parking place. There are 4 tug 24 hours per day busy with the tankers. And Edward.I.Pancake and its little brother commute ongoing between the shore and the ships delivering crew. The sea is crystal clear and the whole area is a marine reserve where diving is only permitted whit a certified guide. Fishing is mainly prohibited. The fish and tortoises are astounding unconcerned by divers. Onecan tickle large Stingrays under their nose and they stay where they are. (One should however be a little bit more careful than Steve Erwin) The reef is not particular in comparison with Bequia or Carriacou. Ewoud took a Padi Open Water course. We used a mooring to anchor, a floating ball with ropes to two ground anchors. Yachtmen are always suspicious about moorings. One never nows how their condition is under water. I check the mooring and it looked perfect. A month later I am told that a Dutch yacht moves at night with its mooring to the open sea. An other Dutch yacht notices and stops the boat. Nothing serious had happened. We had stayed for a week on this particular mooring. On the small industrial are we had noticed a scrap yacht. It was a charter yacht what last year broke away with its mooring and was smashed to pieces in 10 minutes on the sharp rocks. We stayed for a week at Statia and went on tho St.Maarten where Ewoud left for Holland