20 St.Maarten-Saba-Carriacou (English text too)

Nr 20 SXM-Saba-Bequia-Carriacou Juli- 2009 (After the Dutch text one finds an English translation)

9 Juni vertrek ik voor een vriendelijk ritje van St.Maarten naar Saba. Ik ga aan de westzijde in de luwte van het eiland aan een mooring liggen. Onder aan de “Ladder”. Dit is de plaats waar op een stenen strandje heel vroeger alles het eiland op gebracht werd en dan eindeloos omhoog gesjouwd moest worden . Ik kan er niet met de dinghy aan land komen omdat die te zwaar is om het stenen strandje omhoog te trekken. Dus ik moet ongeveer 1.5 SM over zee de hoek om naar Fort Bay Harbour. Wanneer ik dat de eerste keer doe is dat een verrassende ervaring. Ik ben het enige jacht, er is geen radio of telefoon kontakt mogenlijk aan die kant van het eiland. Als de buitenboord motor van de dinghy er mee stopt zal ik zo de zee op drijven. Ik neem dus een koffertje met VHF, Epirb en vuurpijlen mee en controleer dat ik voldoende benzine heb. Het eerste stuk is mooi vlak water in de luwte van het eiland. En dan kom ik de hoek om en krijg opeens de golven met brekers van voren. Ik ben verrast en neem niet snel genoeg gas terug en de dinghy wordt letterlijk de lucht in gelanceerd. Met een keiharde dreun land ik in het dal van de volgende golf. Dat heb ik dus ook weer meegemaakt, ik doe het daarna allemaal heel voorzichtig. Maar het blijft iedere keer als ik naar de kant ga een oplettend en vermoeiend gebeuren met veel gebonk en geplens.

Ik spreek voor de komende dagen duiken af met Saba Deep, de oudste duikshop van Saba. Ze komen me elke morgen van Boanerges ophalen.
Saba is een fantastisch mooi eiland, zo hoog dat de wolken de bergtoppen kussen en bij vlagen wat regen laten vallen. Dus het is groen en door de wind daarboven lekker koel en zonnig. De meeste bewoners (1500 mensen waarvan 400 studenten van de Medical School) leven boven de 200m en dus ver van de zee. Het eiland is maar 5km2 groot. De inkomsten komen uit toerisme (200 toeristen is al veel), duiken en visserij op de Saba Bank.
Ik ontmoet al snel heel wat inwoners waaronder: Mike, een vorig jaar tot Nederlander genaturaliseerde US Vietnam veteraan. Een erg eigenwijze maar begeesterde man. Hij weigert een invaliditeits uitkering van de US omdat hij hun politiek waardeloos vindt. Maar ook van de Nederlandse staat omdat hij zijn geld verdiend als duikinstucteur en het dus niet nodig heeft. Als duikinstructeur verdient hij wellicht iets meer dan 600USD. Hij leeft in een afgelegen huisje in het rainforest.
We hebben al snel hele discussies over politiek maar ook hoe het nu verder gaat met Saba.
George, een gepensioneerde monteur van de Powerplant aan de haven leidt mij rond het eiland. Er is ongeveer 18Km beton weg met 600 autos. Hij neemt alle tijd en kent iedereen. Later huur ik hem nog vaker als taxi. Als ik een keer met hem bijna een uur te vroeg bij een art-shop arriveer dan is dat geen probleem. We gaan gewoon in een cafee een biertje drinken en ik leer daar de beste timmerman van het eiland kennen. Mij wordt uitgebreid uit de doeken gedaan hoe je huizen hurricane bestendig maakt en dat je stalen golfplaten het beste kunt zagen met een cirkelzaag waar het zaagblad verkeerdom gemonteerd is. Dat levert dikke diskussies op met de andere bezoekers in het cafee. Ik vermaak mij uitstekend.
Ik ontmoet ook Henk, zichzelf een scharrelaar noemend, die een oud in hardhout gebouwd hotel opknapt waar Juliana ooit logeerde. In Nederland zou het hotel gesloopt zijn, het hout verkocht en van geld een nieuw hotel gebouwd worden. Er zullen ook een aantal bungalows omheen komen in Saba stijl. Hij heeft een timmerfabriekje opgezet om kozijnen en ander houtwerk te maken. Alles van purplehart, onbetaalbaar maar hij heeft het georganiseerd in Zuid Amerika dus het was niet erg duur. Als het project klaar is wordt de timmerfabriek aan het eiland geschonken om de jeugd een vak te leren. Nu doen 3 Phillipijnen het werk, niemand op het eiland kan het doen(?). En zo organiseert hij alles en ontmoet ik via hem ook een aantal Nederlandse ambtenaren, keurig in het pak met das en wit overhemd. Alsof ze net afgeleverd zijn per diplomatieke post. Het is een hele kunst om met name de ruimtelijke ordening in goede banen te leiden in deze kleine gemeenschap. De druk om op alle mooie plaatsen te bouwen is enorm. Italianen, Amerikanen en Canadezen kopen grond op de mooiste plekjes en bouwen er villas. Ik ontmoet diverse aktieve en gepensioneerde Amerikaanse professoren van de Medical School die voorgoed blijven wonen op Saba. En trots vertellen hoe ze bouwen en verkopen. En de 4 families die zowat al het land bezitten zijn blij dat ze een paar honderd duizend USD verdienen met de verkoop van wat land en realiseren zich niet dat ze daarmee hun eiland verkopen. Het geld hebben ze niet nodig, er is geen armoede op Saba en ook geen woningnood voor de lokale bewoners. Uiteindelijk zijn ze toch allemaal lid van één van die families. Het is onvermijdelijk dat er erg veel onofficieel geregeld wordt. Maar ik krijg niet de indruk dat er corruptie is. Mij wordt vele malen verteld dat ze erg blij zijn dat ze Nederlandse gemeente worden, dat ze trots zijn dat bij hun het Nederlandse geld goed besteed wordt. Dat klinkt heel anders dan op de andere Nederlandse eilanden. Ze spreken hun waardering uit voor de Nederlandse hulp bij het onderzoek naar hoe ze een duurzame visserij kunnen opzetten. Wat de Nederlandse Staat niet gelukt is met de visserij in de Noorzee lukt misschien wel voor de Saba bank.
Saba is één van de laatste paradijzen van de Carieb. Zelfstandig, zelfbewust, groen en onbedorven. En de luxe van St.Maarten dat op 1.5 uur varen ligt en daarmee een internationale luchthaven bij de hand. Een eiland om 2 weken op vakantie te gaan.

Ik duik veel met Evan als duikleider. Een Amerikaan van 29 jaar oud, heeft voldoende geld verdient als contractor die historische panden in de US restaureerde maar zich realiseerde dat het beter is om dingen te doen die je leuk vind dan veel geld verdienen. Hij heeft een opleiding als stuntman gevolgd, is een beroeps worstelaar geweest die twee karakters speelde, een zachtmoedige en een woeste en deed aan sky diving. En nu is hij dus voor een hongerloontje duikleider omdat hij het gewoon leuk vindt. Een opmerkelijke figuur met hele simpele wijsheden. Ik vind het hier leuk en ipv 5 duiken doe ik er 12, de meeste op 30-40m diepte. Dat is een nieuwe ervaring voor me. Ervaar dat niet lucht maar de bottom time de beperking is. Op zo’n grote diepte mag je maar kort zijn omdat er anders te veel stikstof oplost in je bloed. En dat vormt gasbellen in je bloed als je te snel naar boven gaat. Daar wordt je behoorlijk ziek van. Het is dus duiken zonder de duikcomputer uit het oog te verliezen. Ik zie heel wat echte Blacktip haaien die even dicht bij komen kijken en weer schichtig verdwijnen. Tot nu toe heb ik die alleen op grote afstand als een schim in de mist gezien.
Ik duik op een dag met Marie, een erg ervaren duikinstructeur. We deden een diepe duik, max 35m rond Diamond Rock, een alleenstaande pilaar een eindje buiten de kust. Toen we langzaam omhoog cirkelden rond de rots trok Marie opeens mijn aandacht. Op een vlak stukje lag een enorme barracuda wat te soezen en te dromen over een lekker hapje. Hij scheen niet gediend van de aandacht en schoof langzaam naar Marie tot op een halve meter onder haar. Ze was duidelijk geimponeerd, hoeveel duizend duiken ze ook gemaakt had. Ze zwom netjes uit zijn territoririum. Later zei ze dat het haar wel 100PSI druk gekost had. Daarna kwam de barracuda vlak naast mij zwemmen, ik kon hem makkelijk aanraken. Hij (zij?) kwam van mijn schouder tot mijn kuit. En toonde duidelijk zijn tanden, af en toe gapend. Ook ik werd rustig uit zijn territorium geleid. Met een grote grijns is hij weggezwommen.
Mel, een kennis uit St.Maarten heeft me verteld dat hij samen met een vriend onder water aan het werk was aan een mooring en dat er een grote barracuda verscheen. De vriend dreigde en stak naar de barracuda met een ijzeren staaf. De barracuda zwom weg, draaide op afstand in een flits om en stopte op 20 cm afstand voor het masker van de duiker met een wijd open bek vol tanden. Hij scheen te willen melden ”don’t mess with me Pal”maar deed verder niets, die duiker ook niet behalve adem inhouden en een warme broek krijgen.
Mijn laatste duik was weer bij Diamond Rock. De barracude kwam op mij afgeschoten en stopte vlak voor me. Ik was niet onder te indruk, de barracude zwom met een kwade blik weg. Hebben vissen emoties? Op zo’n moment denk je van wel.

Ik krijg van Lea van de Senergy een email dat ik haar kaarten voor de reis rond de wereld mag lenen. Die liggen in St.Maarten. Ik zeil dus terug, krijg een pak kaarten van 25cm hoog aan boord. De kaarten zijn van 1982-1983, in Fathoms en Feet en geen WG84. Dit alles is geen probleem. Landen en eilanden verschuiven nauwelijks en dat de kaarten niet in meters zijn en de posities niet precies overeenstemmen met de GPS is geen probleem. Als ik land nader heb ik altijd de PC met de electronische kaart aanstaan. De kaarten geven weer een stimulans om toch echt het Panama kanaal door te gaan. Toevallig zijn de kaarten van de jaren dat Boanerges met Toby de wereld rond ging. Maar die deed het vermoedelijk met kaarten uit 1960 en zonder GPS maar met sextant en sleeplog.

Ik vertrek 3 dagen later, op een vrijdagmorgen opgetogen van St.Maarten naar Bequia. Toch nog net een beetje eerder weg dat Bob en Lia van de Boyo. Iedereen begon er aan te twijfelen of me dat zou lukken, plakker als ik ben. Mijn zelfgestelde opdracht is om mezelf te bewijzen dat ik langere tijd solo kan zeilen. De boot zeilt zichzelf maar ik moet s’nachts een half wakend bestaan leiden. Je moet uitkijk houden en slapen. En dat gaat slecht samen. Dus de kookwekker erbij en iedere keer even slapen, wakker worden, rondkijken en de koers wat bijstellen en weer slapen. Ik zie daar tegen op. Als ik naar Colombia wil en eventueel de Pacific in dan moet ik lange afstand kunnen solozeilen. De komende tijd moet ik bewijzen dat ik dat kan.
Vrijdagavond 20.00 uur. Net donker. Aan BB Nevis op 12 mijl oosterlijk. Ik zit buiten met de PC en Linda Ronstadt met Canciones de Mi Padre uit de Ipod. Wie had ooit gedacht dat ze van mexicaanse afkomst is? Heerlijke muziek. Ik schrijf aan dit verslag.
Dit is prachtig, 10-15Kn TWS, keurig netjes hoog aan de wind (38AWA) richting Carriacou. Af en toe aan het knopje draaien. Marfret Douche France, een vrachtschip schuift met 17.5Kn van me weg richting Port of Spain. Wat een luxe, al die schermpjes en knopjes. En de windgenerator en sleepgenerator leveren 6A, meer dan het licht en Robby Simrad en de koelkast nodig hebben. 13.5V op de voltmeter. S’morgens zelfs 14V. Het toetsenbord beweegt voor mijn ogen en de lettertjes op het kleine schermpje bewegen ook nogal. 61 jaar en verslaafd aan schermpjes en knopjes. Cool man.
Is dat nu nog wel romantiek zul je wel denken. Ik voel me heel ontspannen en kan genieten van de beweging van Boanerges, de heldere maan en het constant schiften van de wind met rond 5 graden. Het voelt heel anders dan verwacht. Gewoon leuk. Geen spanning of het wel plezierig gaat zijn vannacht. Mijn stretcher staat al klaar in de kuip. Vanuit de stretcher kan ik aan de ene kant de AWA(schijnbare windhoek), de AWS(schijnbare windsnelheid) en de COG(koers over de grond) zien, met het stuurwieltje van Robbie de stuurautomaat in mijn hand. En aan de andere kant het knopje van de grote lier voor de Yankee (een groot voorzeil). De nacht gaat heel ontspannen voorbij. Ik slaap 3 keer echt diep gedurende 30min en doezel verder. Dat is blijkbaar voldoende om ontspannen de zonsopgang mee te maken.
Na nog een nacht zeilen lig ik op zondagavond in Bequia.Het was een prima ritje, 330SM afgelegd. 2.5 dag en twee nachten hoog aan de wind zeilen.7-20Kn TWS.
Ik ben wel geslaagd voor het testje alleen zeilen in de nacht. Eigenlijk was het erg makkelijk. Ik werd er niet moe van. En sliep zelfs een keer door de kookwekker die op 40cm van mijn hoofd stond. Het was heel anders dan toen ik in 2007 gespannen langs de kust van Engeland en Spanje en Portugal zeilde. Waar heb ik me druk om gemaakt? “De mens lijdt het meest van hetgeen hij vreest” zei een of andere wijsgeer.

Ik blijf 2.5 weken in Bequia. Duik en werk en laat een dingy cover maken. Er blijkt een heel aardige zeilmaker te zitten die erg goedkoop is. Ik laat allerhande zeiltjes en kapjes op maat maken. Hij vraag wat Boanerges betekend. Dat is een bijbelse naam. Hij blijkt zwaar christelijk en creationist te zijn. En ik geloof in evolutie en humanisme. We hebben al snel hele discussies als we in de dinghy naar Boanerges varen. Er is wederzijds respect. Het is leuk om met deze man te werken. Verder stuur ik erg veel mails en doe allerhande klussen aan de boot. Er zit nog onrust van St.Maarten in me.
Ik bestel een flitser voor mijn onderwater camera bij een Amerikaans internetbedrijf. Twee dagen later krijg ik een mail dat geen enkele courier de zaken naar het adres in Carriacou kan sturen. Of ik niet een ander adres heb. Na wat heen en weer gemail blijkt dat het bedrijf in Taiwan zit en alles van daaruit verzonden wordt. Ik vond het al zo raar dat als ik s’avonds een mail verstuur het antwoord er de volgende ochtend is. Je weet tegenwoordig niet meer met wie je zaken doet. Die globalisering gaat erg ver.
Ik vind het fijn om weer in het zuiden te zijn. Je koopt fruit langs de weg, niet uit de koeler. Ik kocht een vis van 2.5kg voor 40EC, ongeveer 10euro. Als ik de halve vis nam was hij even duur. Na 3 dagen vis had ik even geen zin in vis. Ik maakte een blikje knakworstjes open voor op het brood. En vond geen mosterd in de ijskast. Ergens tussen de voorraden kwam een potje Groningse mosterd tevoorschijn. THT 09-2006. Was al ver over tijd voor ik vertrok uit Nederland. Ik heb lang nagedacht of mosterd kan bederven. En vond van niet. Het smaakt prima en de volgende morgen zou ik wel merken als ik naar de WC ga of de beslissing goed was. Toch heb ik het potje maar weggegooid. Er zijn grenzen aan rationaliseren. De mosterd was nog goed.
De vooruitzichten voor het toeristenseizoen voor volgend jaar zijn slecht. De Carrier die de internationale vluchten op St.Vincent deed is er mee gestopt. Nu moet je met LIAT. Erg duur en er zijn al hotels gesloten.

Op 16 Juli zeil ik van Beqia naar Carriacou. Het gaat weer volgens het boekje. Ik moet inklaren bij Hillsbourough ivm de N1H1 griep. Strenge controle. Het inklaren in Hillsbourough is een feest. De twee, toen leerling politiemensen, die ik vorig jaar ontmoette in het nood-politiegebouw en mij toen inklaarden zijn nu de ambtenaren van Immigration in een klein, nieuw kantoortje. Ze voelen zich duidelijk de baas en hebben twee computers. Ze zijn erg beleefd en aardig en blij met hun macht. Ik ben volgens de papieren officieel vertrokken op 12 juni van Saba naar Bequia. De werkelijkheid is dat ik op 28 juni vertrokken ben van St.Maarten (zonder uitklaren) naar Bequia. En zonder in of uitklaren op 16 juli van Bequia naar Carriacou. Tot nu toe is in de twee jaar nog nooit naar de datum van het uitklaringsbewijs gekeken. Nu doet een van de jonge politiemensen dat wel. Ik heb geen verklaring voor het tijdgat van 12 juni tot 16 juli, mijn aankomst in Hillsbourough. Ik zeg dat ik 6 dagen geleden vertrokken ben uit Saba en alleen s’nachts in baaien geankerd heb op diverse plaatsen zonder in of uitklaren. Dat is “bad practice”volgens het jongetje dat de baas is. Ik kan aangeklaagd worden. Dit mag ik niet meer doen. Of ik hier al eerder geweest ben. Ja, vorig jaar, 4 maanden. Ze snuffelen mijn paspoort door. Netje ingeklaard, na drie maanden mijn visum verlengd en uitgeklaard. Maar ik sta niet in het computer systeem. Groot probleem, dat kan niet. Ik zeg tegen de baas: “U hebt zelf dat stempel gezet in mijn paspoort” Thats impossible. Veel gesnuif en gezoek achter het schermpje. Dan opeens in local English : “Why your name is “Eduard in this passport” and in the computer is written “Johannes”. Ik versta en begrijp het niet en hij moet de vraag twee keer herhalen. Irritatie. Opeens begrijp ik dat het om Hans, mijn broer, gaat die vorig jaar op Grenada bij de luchthaven binnengekomen is en daar ingevoerd is in het systeem. Ik vraag of het pasportnummer gelijk is. Nee. Ik zeg “Thats mij brother who visited me last year”. Een verlegen lach, mijn paspoort wordt gestempeld en me wordt veel plezier op Carriacou gewenst. Geen enkele vraag meer over foute data. En de dame die op griep controleerd wenst me ook veel plezier. Ze zit er de hele dag en neemt de formuliertjes aan waarop iedereen en ik invullen dat ze geen ziekte hebben. Overheden, die hebben alleen macht omdat de burgers ze het geven.
Ik zeil naar Terryl Bay en anker. Na 3 keer ankeren lig ik nog niet goed. Ik laat het maar zo en doe het morgen wel opnieuw. Na een bezoek aan Connie en George van Arawak, de diveshop, waar ik alle roddels hoor van het afgelopen jaar ga ik naar Andy, de zeilmaker van In Stitches. Hij ziet me aankomen en vlucht de bar in naast de zeilmakerij. Te laat. Ik begin s’middags om 3 uur aan het bier, dat is niet mijn gewoonte maar het voelt alsof ik in een warm bad kom. Al snel komt er een tweede bier en vriendin van Andy komt binnen. We maken samen plezier om de gekkigheid en het gefilosofeer van Andy. Ik moet per se de autobiografie van Hirshi Ali lezen en ik heb daar even geen zin in. Na verloop van tijd moet Andy echt naar de zeilmakerij en ik ga mee. Petra, de Oostduitse naaister is nog steeds ongelukkig dat de DDR niet meer bestaat. Het was zo’n zeker leven. En Barbara, de andere naaister vraagt mij honderd uit over St.Maarten. Dan komen Suzanne en John binnen. Die blijken vorig jaar in Dominica op hun boot beroofd te zijn. Ik heb er van gehoord. Suzanne is zwaar in het gezicht geslagen en was bond en blauw. De buit: een slagroom klopper, een kaas rasp, 5000 EC en een fototoestel en telefoon. De politie in Dominica vond dat het een incident was en dat zij zelf vast wel aanleiding gegeven hadden. Twee weken later wordt een Duits stel beroofd en de vrouw komt in het ziekenhuis terecht. Nu onderneemt de politie aktie. In Portsmouth wordt een jongen aangehouden die een T-shirt van het Duitse stel aanheeft. Hij wordt herkend door beide echtparen. Er vinden meer aanhoudingen plaats. De politie en de rechtbank willen dit gebeuren low profile houden. De twee rechters van de twee zaken met dezelfde daders weten niet van elkaar dat het om dezelfde daders gaat. Het lijkt nu dat het om een eerste offence gaat. John mag niets ophelderen tijdens de rechtzaak van zijn geval. Het gestolen fototoestel wordt gevonden en door de politie zonder te checken terug gestuurd naar de Engelsen. De daders blijken het toestel gebruikt te hebben tijdens een sex orgie. Ik en andere bezoekers bij Andy krijgen de foto’s op de PC te zien. Ze zijn van een ongelofelijke kwaliteit en zeer expliciet. Ik kan nauwelijks geloven wat ik zie. De 22MB fotos worden nu per mail opgestuurd naar officer Duffy van Dominica die hier niet blij mee zal zijn. De zaak moet nu in de openbaarheid. Je denkt dat dit soort dingen alleen in films gebeurd maar dit is werkelijkheid. Het maakt de zaak dragelijker voor Suzanne en John die nu iets hebben om te lachen. Toch beinvloed dit hun leven hier erg. Er zitten nu zware tralies voor de luiken van hun boot en ze leggen een alarm installatie aan. Ondertussen is er ook een groot stuk over geschreven in de Compass, een gratis maandblad dat door alle cruisers gelezen wordt. Hier zal Dominica niet blij mee zijn. Toerisme is een kwetsbare business voor deze eilanden.
Don, een oude Amerikaan van Noorse afkomst is aanwezig. Hij is geboren en opgegroeid in een Noorse, Noors sprekende gemeenschap in het noordelijk merengebied in de VS. De buren waren een Zweeds sprekende gemeenschap en een Nederlands sprekende enclave. Hij is uit de familie gegooid en onterfd omdat hij Amerikaan onder de Amerikanen wilde zijn. In een spijkerbroek lopen ipv traditionele Noorse kleding. En heeft als Amerikaan geleefd. Maar dat past hem ook niet meer, zijn zoon wil nu voor 1800usd per dag helikopter gaan vliegen in Agfhanistan. Hij wil ook wel eens bucks gaan maken. Don is erg ongelukkig. Hij zit wat te neuzen in de boeken van Andy. Die zijn boek van Hishi Ali staat te slijten. Opeens heeft hij het “The R.Crumb Handbook” in handen en legt het ongeinterresseerd terug. Ik ben opeens helder, dat moet ik hebben. Crumb is een underground comic tekenaar van wierd, sex georienteerde en maatschappij critische cartoons uit de jaren 60 en 70. De creator van Fritz the Cat . Hij gebruikte zichzelf vaak als karakter, een onnoemelijk lelijk mannetje met grote schoenen en handen en dikke brilleglazen die schutterend achter pronte meisjes met stevige kuiten en billen en grote borsten aan zit. Ik las het nodige van hem in mijn studietijd in Wageningen en het brengt veel van die tijd terug.
Ik neem het mee naar de boot en heb een paar prachtige weemoedige dagen. Als ik eerlijk ben dan vond ik het toen prachtig maar deed er niets mee. Was zelf zo beperkt als het maar kan op sexueel gebied en leefde eigenlijk een heel braaf leventje ondanks de kritische houding en een lidmaatschap van de PSP. Ik kan het nu veel beter waarderen. Crumb leeft nu in Zuid Frankrijk. Ik denk dat het hier weer erg leuk ga vinden in Carriacou.
It is a nice sail from St.Maarten to Saba. I pick up a mooring on the West leeward side of the island. Down under the “Ladder”. This is where in early days everything was taken ashore, and then carried 800 steps uphill. I cannot go ashore here while the dinghy is too heavy to tow on the pebble beach. I go by dinghy approximately 1.5 SM over sea around the corner of the Island to Fort Bay Harbour. I make an appointment with Saba Deep, the oldest dive hops of Saba. for the coming days to dive. Next day they pick me up from Boanerges. Saba is a beautiful island; It is high, so the clouds kiss the mounten tops and rain falls in puffs. It is green and due to the wind nicely cool and sunny. Most of the inhabitants (1500 people, of which 400 students of the Medical school, live above 200m and therefore far from the sea. The island has an area of 5km2. Income comes from tourism (100 tourists are already much), diverts and fishery on the Saba bank. I meet quite a lot inhabitants among which: Mike, US ex Vietnam soldier who a last year naturalised to Dutch citizenship.


A cocksure but inspired man. He refuses an allowens for being handicapped by this war from the US because he thinks their policy worthless. But also refuses any allowance from the Dutch government because he earns enough money as dive instructor. As a dive instructor he deserves possibly something between 600-1000 USD. He lives in an outlying cabine in the rainforest. We quickly have heated discussions on politics and how the developments will go on with Saba. George, a pensioned mechanic of the Power Plant at the harbour and now taxi drivwer shows me around the island. There is approximately 18Km concrete road with 600 cars and no public transport. He takes all time and knows everybody. Later he drives me more often over the island. When it turn out that we arrive an hour early at art-shop then there is no problem. We drink in a bar and drink a little beer and have a chat with the best carpenter of the island. I am told how to build hurricane proof and that one best can cut corrugate steel sheet for the roof with a circular saw with the blade mounted in the wrong direction. That gives a lot to argument about with the other patrons in the bar. The hour is quickly gone. I met Henk, calls himself a jack of all trades. He rebuilds an old from mahogany built hotel where Juliana once stayed a while. In the Netherlands the hotel should have been taken apart and the wood should be sold. Also a number of bungalows will be build around the hotel in Saba style. He has set up little factory to make window frames, doors and other woodwork. Everything of purplewood, invaluable but he has organised it in south America therefore it was not very expensive. When the project is finished the factory is given to the island for the youth to learn a valuable profession. At this moment all building materials come from abroad. However 3 Philippines do the work. I meet a number a number of Dutch civil servants, neatly in the suits with tie and blank shirt. As if they where delivered this morning by diplomatic mail. There is great pressure to build on all beautiful places. Italians, Americans and Canadians buy ground on the most beautiful spots to build villas. I met some American professors of the Medical school which want stay on Saba. And tell me how they build and sell houses. It is not easy for the government to handle these forces. I am told several times by local people that they are glad that they become a Dutch municipality and they are proud that the Dutch money is spent well, this in opposite of the other Dutch islands where corruption is a major problem. They show their appreciation for the Dutch aid at the study into how they can set up a durable fishery. Where the Dutch government did not succeeded with the fishery in the Noorthsea perhaps they succeed for the Saba bank. Saba is one of the last paradises of the Caribbean. Independently, self-confident, green and unspoiled. And with the luxury of St.Maarten and an international airport 1.5 hours with the ferry away. An ideal island to spend a holiday.

The beautyfull dives sites are at 30-40m depth. This is a new experience for me. And meet real Blacktip sharks which peek around for a moment and disappear. Until now I only did see them in the far distance One day dive with Marie, an experienced dive instructor. We made a deep dive, maximum 35m around Diamond Rock, an isolated pillar somewhat outside the coast. When we slowly circled upwards around the rock Marie suddenly attracted my attention. On a flat part an enormous barracuda lay a bit sleepy and did dream about a little bite for lunch.. He was not amused by tour attention and slid slowly to Marie up to about a half meter under her. She was clearly impressed and swam tidy out of his territory. Afterwards she said that it had very cost her maybe 500PSI. After this the barracuda did swim beside me, I could touch him easily. He (she?) reached from my shoulder to my calf. And showed its teeth, from time to time yawning. I also I was quietly guided from its territory. With a large smile he did swim away. Mel, a friend told me that he worked with a friend under water on a mooring and a large barracuda showed up. The friend threatened the barracuda with iron bar. The barracuda did swim away. And suddenly turned around in a second and stopped on 20 cm distance of the mask of the diver, mouth wide open with a lot of teeth. He seemed to communicate “don't mess with me pal” but did nothing, and so did the diver except the diver did not breath and felt getting warm down in his suite.
My last dive was at Diamond Rock again. The barracuda came in strait line to me and stopped in front of me. I was not impressed, the barracude backed of with an angry look. Do fish have emotions? At such a moment one think yes, however?.

Lea of the Synergy did let me know by e-mail that I can use her charts to sail around the world. She does not need them anymore. They are on St.Maarten so I sail back and have a few days later a pile of 25cm thick on the afterdeck. The charts are from 1982-1983, in Fathoms and Feet and none is WG84. All this is no problem. Countries and islands hardly move (New Zealand recently 35cm These charts stimulate me to start thinking about the Panama canal again. It is a coincidence that the charts are from the years that Boanerges sailed around the world. I expect his charts where from the sixties.
I leave St.Maarten 3 days later for Bequia. It is a nice solo sail in 60 hours.
I stay 2.5 weeks in Bequia. And do a lot of diving, work on mails and have done some canvas work. I like it to be at the southern islands again. One buys fruit along the street in stead out of a cooler in the supermarket. I bought a just dead fresh fish of 2.5kg for 40EC, approximately 10euro. If I bought half fish it was just as expensive. After 3 days eating fish I had about enough for fish for a while. And openend a can of Vienna sausages on bread. And did not find mustard in the refrigerator. Somewhere between the stock of tins I did find a pot of real Groningse mustard . BBD 09-2006. Was already far over time before I left from the Netherlands. I tried to determine if this mustard can spoil. And decided it was okay, and indeed it tastes very well. However I have thrown away mustard anyway. There are limits in rationalisation of feelings.
The sail to Carriacou was excellent and now I am at anchor again for some time. After a visit to Connie and George van Arawak, the diveshop, I knew all gossips of last year. It feels good to be back