19 St.Maarten-Saba (English text too)

Nr 19 SXM-Saba mei- 2009 (After the Dutch text one finds an English translation)

Op een dag verschijnt Martin langs Boanerges in zijn dinghy. Ik ken hem van Carriacou waar hij Good Expectation, een Carriacou Sloop restaureerde. Ik zou altijd nog een keer met hem gaan zeilen. Hij nodigt mij uit om donderdag naar Anquilla zeilen voor de races in het weekend. Dat wordt vrijdag vanwege het weer en bemanningsproblemen. Dus mis ik Paris Hilton donderdag avond in the Pumphouse, met blote voeten dansend op de tafel. Het zou de eerste ontmoeting met een celebrity zijn geweest in mijn leven. Ze schijnt erg aardig en toegangkelijk te zijn. Vrijdagmorgen zal ik om 6.45 uur opgepikt worden om nog naar Anguilla te zeilen voor de race van die dag. Dat wordt 8.15 uur. Om 11 uur ben ik terug op Boanerges. Er is nogal wat te doen om Good Expectation zeilklaar te krijgen. Om 17.00 uur vertrekken we. Ik zei, dan komen we aan in het donker. , Oh good godness, yes, that might be, we will see. Het is heerlijk zeilen, lekker scheef, water in het gangboord. Om 20.00 uur in het donker voor anker in Road Bay, een voor de bemanning onbekende haven, navigerend op een grove kaart, zonder verlichting, GPS, dieptemeter en motor. Kruisend de baai in en voor anker. Het gaat allemaal goed, zonder paniek. Zaterdag zullen we racen. Echter, Alexis van Genisis, de tegenstander, besluit een dagje te gaan varen met de eerste premier van Anguilla, die het land de onafhankelijkheid inleidde en een radio jounalist en een Argentijnse cameraploeg die een TV-serie maakt voor Discovery Channel. Er moet wat entourage zijn voor mooie opnamen, wij dus. Wij zeilen met hun op. Na de lunch in Little Bay (Pasta met uien, knoflook en een tomaat) krijgen wij een cameraman aan boord. Die dag dus geen race. Zondag ook geen race want dan heeft Alexis van de Genisis geen zin en Martin, mijn schipper is bezig om de cameraploeg aan boord te krijgen. Hij wil ook op Discovery Channel. Wat lukt. Maandag zeilen we terug naar St.Maarten met een technicus, 2 presentatrices, een cameraman en twee kleine kinderen. Martin zal later doorzeilen naar Tortola met de cameraploeg en het enige resterende bemanningslid. De rest is naar huis gestuurd. Ik wordt gewaarschuwd wanneer ik in de US op Discovery Channel te zien ben, als face, niet bij naam. Al die tijd was ik met de locals uit Windward en Martin van Antigua. Constant schreeuwen, zingen en porridge bij het ontbijt en rijst met kip voor lunch. Na verloop van tijd had ik door dat ze ook teksten op mij maakten. Geen enkele opdracht wordt begonnen als bedoelt of afgemaakt maar op een of andere manier zeilt de boot wel. En goed ook. Alles wat te maken heeft met zeilen aanslaan en hijsen is erg bewerkelijk. Het was een prachtige ervaring maar had niets met racen te maken. En slapen op met zand gevulde zakken (ballast) moet ik ook niet te lang doen. Gisteren, donderdag, kreeg Martin het aanbod om de Saudische overheid en een baggermaatschappij te adviseren bij het verplaatsen van een rif. De cameraploeg werd gedumped, de twee presentatrices waren blij want dan hoefden ze niet meer op de emmer aan dek hun behoeften te doen. Martin zeilt nu met Woawoa terug naar Antigua en vliegt zondag. We hebben het leuk gehad en ik weet zeker dat ik volgende keer weer mee mag.

Racen met werkboten
Er was ook een race met lokale werkboten. Nu zijn die niet meer te herkennen als werkschepen. Ze zijn in fantastische kleuren geschilderd en hebben gigantische kevlar en carbon zeilen. De masten zijn omgebouwde vlaggemasten. Een Canadesche fabrikant die het eiland lang geleden voorzag van vlaggemasten heeft er 20 aangepast als scheepsmast en geschonken voor algemeen gebruik. Nu moet iedereen zo’n mast met bijbehorende giek gebruiken. Het tuig is belachelijk groot voor een boot van dat formaat en de wind die er staat. Het is aan de wind constant werken om de boot overeind te houden. Voor de wind zijn ze erg snel. De boten worden gesponsord en er wordt zwaar gewed. De race is dus een serieuze zaak en er wordt op het scherp van de snee gezeild. Er zijn geen regels. Varen twee boten op een kruisende koers dan wint diegene die het langst door durft te zeilen over dezelfde boeg de slag. Als de schepen terugkomen naar de finish dan staat de weg boven het klif langs de baai vol met autos die toeteren en met lichten flikkeren. Weer wint de roze boot die niet erg populair schijnt te zijn. De nummer twee wordt sterk aangemoedigd.
Dit soort lokale zeilraces zijn er ook in Bequia, Carriacou en Grenada en vast op nog meer eilanden. Ze zijn erg belangrijk voor de gemeenschapszin omdat er zeker 20 man per zeilteam het hele jaar mee bezig zijn. Er is ook een circuit dat probeert om de bouw van de traditionele werkboten weer van de grond te krijgen. De levensduur van die schepen is rond 30 jaar. Ze vragen veel onderhoud. Er zijn er dus niet veel meer. Die er nog zijn worden veelal gerestaureerd door blanken die hun hart aan de Carieb verknocht hebben. En aktief zijn in het normale jachtgebeuren.

Vrouwen met eigen boten.
In het jaar dat ik nu in de Carieb ben heb ik 7 vrouwen ontmoet die op hun eigen boot leven, een enkeling met een man.. Een Engelse, een Amerikaanse, twee Zuid Afrikaansen en 3 Hollandse dames. In Nederland kende ik alleen Trijnie met Tripper, mijn ex vriendin met een eigen trimaran. Sommigen zijn met hun boot rond de wereld gezeild. Alle vrouwen organiseren het onderhoud van hun boot zelf. Je moet stevig in je schoenen staan als vrouw om je niet te laten overdonderen door al die mannetjes-zeilers die zo zeker weten hoe het boot onderhoud uitgevoerd moet worden en ik sluit mezelf niet uit.
Twee vrouwen die ik wat beter ken charteren met hun boot om in het levensonderhoud te voorzien.
Elly met Scooby de hond op Bon Bini, een stalen ketch. Ze werkt meestal als duikinstructeur bij de duikschool op Union Island. Ze chartert ook met Bon Bini. Je kunt een prive charter organiseren waarbij je je Padi brevet kunt halen. Erg romantisch om na de cursus s’avonds bij een strandje te ankeren en een barbeque te organiseren.( www.robinsonadventure.com ) Elly is erg goedlachs maar weet heel goed wat er op de wereld te koop is. Ze is met haar boot de wereld rond geweest. Zie ook scheepsbericht nr 13.
En dan Lea de Haas, mijn favoriete. Ze is 20 jaar geleden, toen haar kinderen oud genoeg waren, solo uit Nederland vertrokken. Haar boot ging verloren met een hurricane toen deze op de kant stond. Ze heeft later een verwaarloosde oude houten racer gekocht en deze naar Venezuela gevaren. Daar heeft ze Synergy, in prachtige staat terug gebracht. Ze doet niet al het werk zelf maar staat er met de neus bovenop als een ander het doet en weet precies wat er gebeurd. Veel techneuten houden daar niet zo van. Willen niet beoordeeld worden. Synergy is tijdens een hurricane in St.Maarten van haar ankers gegaan, tegen de kade geslagen en gezonken. De boot was total loss. (Ik verwacht dat het dezelfde hurricane was waarna Simon en Tommy naar St.Maarten gegaan zijn om de Proa van Piet Viegers weer drijvend te krijgen. Wellicht hebben ze Synergy gezien bij de brug) Iemand heeft casco gekocht en weer opgeknapt. Lea was later in staat om hem terug te kopen. De lust van haar leven is zeilen, Synergy moet dansen, zoals ze zegt. Ze chartert al een flink aantal jaren met veel plezier. ( http://www.sailingparadise.net/index.asp?id=40# ) Synergy mag dan wel een Freres ontwerp uit 1974 zijn, het is wel 49ft zeilplezier. In de Carieb is een groot wedstrijd circuit (waaronder de Heineken regattas) waarbij racers en oud racers door individuele groepjes zeilers gehuurd worden (incl schipper) Dit gebeurd ook met Synergy. Een aantal jaar geleden heeft Lea met een vrouwen bemanning de cruisingklasse van de Newport Bermuda zeilrace gewonnen. Het was de eerste keer in het 100 jarig bestaan van de race dat een vrouwenteam een klasse won. . ( http://www.allatsea.net/specificissueeditorial.php?featureid=964 )
Als je vooral zeilplezier wilt hebben en niet zo nodig van haven naar haven hoeft te motoren dan is Synergy een goede optie voor een unieke zeilvakantie in de Carieb

Toen ik hard aan het werk was aan mijn dakje heb ik Lea met Loetje, haar trouwe scheeps bewaker, tijdens het happy hour op vrijdagavond in Lagoonies ontmoet. Dit is een bar waar vooral de cruisers, liveaboards en ex-zeilers die een plekje op de wal hebben gevonden, komen. Overal in de wereld waar dit soort zeilers gemeenschappen zijn vind je ook dit soort happy hours. Het is een echt incrowd wereldje. Net zoals in Amsterdam elke groepering zijn eigen cafe heeft waar ze zich onder mekaar voelen. Wil je snel weten hoe het er ergens aan toe gaat dan moet je naar dit soort bars gaan. Ik kom er niet al te vaak omdat ik niet tegen alcohol kan en alcohol de drijvende kracht is van al die gezelligheid. Ik heb meegemaakt dat er ondanks mijn protest vier open en volle flesjes bier voor me stonden. Je kunt aangeven dat je niet hoeft, je krijgt toch omdat diegene die een rondje geeft niet onder wil doen tov het vorige rondje. Maar het is ook de plek waar je af en toe erg leuke mensen leert kennen die je dan weer op het water ontmoet. Zo heb ik toen ik grotendeels klaar was met Boanerges een aantal keer geholpen bij het onderhoud aan Synergy. Uiteraard onder toeziend oog van Lea en Loetje. Zij vertrok begin mei met twee vriendinnen naar de Azoren om daar het hurricane seizoen door te brengen terwijl ik naar het zuiden ga, richting Carriacou en daarna Curacao, met als eindoel Carthagena in Colombia. En dat is dan het enige echt vervelende van deze wijze van leven. Je neemt iedere keer afscheid van leuke mensen die je ontmoet hebt. Het is me overkomen in Cascais bij Lissabon , Mindelo op de Cabo Verden en Carriacou bij Grenada. Als je in hetzelfde gebied blijft varen ontmoet je elkaar altijd wel weer. Maar als je nog onrust in je lijf hebt en verder wilt is het iedere keer een pijnlijk afscheid.

Begin juni vertrek ik eindelijk naar Saba, maar 4 uur varen van St.Maarten, het is de moeite niet. Ik kan eindelijk mijn nieuwe voorzeilen uitproberen. Het schip is makkelijker te hanteren en het loopt licht over de golven. Dit moet ik nog vele jaren vol kunnen houden met een ouder lijf, als mijn maar helder blijft.
Ik ben dan 5 maanden in St.Maarten geweest. St.Maarten als eiland heeft me niet geboeid maar Boanerges is stevig onderhanden genomen en in die tijd zijn er veel emoties door me heengegaan. En dat had ik niet willen missen.
Ik ga maar weer eens lekker duiken bij Saba. Ademhalen en zweven, een soort van mediteren onder water.

On day Martin appears along Boanerges in his dinghy. I did meet him long ago in Carriacou where he was restoring Good Expectation, a Carriacou sloop. He invites me to sail on Thursday to Anquilla for the races in the weekend. That becomes Friday because of crew and other problems. Thus I miss Paris Hilton on Thursday evening in the Pump House, with bare feet dancing on the table. It should have been my first encounter with a celebrity in my life. She seems to be very nice and accessible. Friday morning we will depart at 6.45 to sail to Anguilla so we do not miss the race of that day. That becomes 8.15. At 11 o'clock I am back on Boanerges. There is quite a lot to do to get Good Expectation ready to sail. At 17.00 we leave. I mentioned “then we arrive in the dark”. “” Oh goodness, yes, that might be, we will see”. It is a wonderful sail. At 20.00 we anchor in the dark in Road Bay, a port unknown to the crew, navigating on a coarse map, without navigational lights, depth gauge and engine. We tack into the bay and drop the anchor. It went all well, no panic for a moment. Saturday we will race. However, Alexis of the Genisis, the competitor, will sail a promotional trip with on board the first former prime minister of Anguilla who led the country into independence, a radio journalist and an Argentinean camera crew who produces a series for Discovery Channel. There has to be another classic boat around to have some nice shots and that will be us. We sail along them. After the lunch in Little Bay (Pasta with onions, garlic and a tomato) we get a cameraman on board. So again no race on Saturday. Sunday also no race because Alexis is not in the mood and Martin, my skipper, is busy to get the camera crew on board of Good Expectation. He also wants to be on Discovery Channel. He succeeds. Mondays we sail back with one technician, 2 presenter, one cameraman and two small children. Martin will sail later to Tortola with the camera crew and his only remaining crew member. The other crew members have been send home. I will be noticed when I am on Discovery Channel as face, no name. All that days I lived with the local crew from Windward on Carriacou and Martin from Antigua. All the time shouting, singing and porridge for breakfast and rice with chicken for lunch. After a while I noticed that they did sing texts about me. Absolutely no job was started as intended, nor finished properly but somehow the boat sailed well. It was a splendid experience but had nothing to do with racing. And sleeping on sandbags I should not do to long. Yesterday, Thursday, Martin got an offer to advise the Saudi government and a dredging company about moving a reef. The camera crew is dumped, the two presenter were glad because then they no longer needed to do their needs on the bucket on deck. Martin sails with Woawoa to Antigua and will fly on Sunday to Saudi Arabia. It was a nice time and I am certainly welcome again for another sail.
Races with working boats.
There was also a race with local work boats. One does not recognise them any longer as working boats. They are painted in wonderful colours and have huge Kevlar and carbon sails. The masts are converted flagpoles. A Canadian manufacturer who provided the island with flagpoles many years ago donated given 20 adapted flag poles as masts and booms. Every boat has to use such a mast. The seize of the sails is ridiculous for a boat of that length and in this wind conditions. It is a constant struggle to keep the boats upright. The boats are sponsored and there is betting for around a 100.000usd. So the race is serious matter. There exist actually no rules. If two boats will collide on a crossing course the one who dares the most will win the battle. When the boats return into the bay to the finish, the road above the cliff is packed with cars which hoot and signal with their lights. The winner is this year again a pink boat which does not seem to be very popular. Number two is strongly encouraged. This type of local races also exists in Bequia, Carriacou and Grenada and the French Islands. They are very important for community building because at least 20 men per sail team are involved the whole year. There is another circuit that poromotes to get the construction of the traditional work boats live again. The life span of those boats is around 30 years. They need a lot of maintenance and therefore disappear gradually.. The restoration of this type of boats is mainly a business of white people who have related their heart to the Caribbean. The normal yachting business is something of white people.

Women with boats of their own.
In the year that I am now in the Caribbean I have met 7 women who live on their own boat. English, one American, two South African women and 3 Dutch ladies. In the Netherlands I only knew Trijnie with her trimaran Tripper, my ex girl friend with a boat of her own.
All the women organise the maintenance of their boat themselves. As a woman one must stand firm not be overwhelmed by fellow male yachtsmen who know so certainly well how to keep a boat in good shape and I do not exclude myself. Two women who I know a bit better charter with their boat too. Elly and her dog Scooby with Bon Bini, a steel ketch. She works in general as a dive instructor at the scuba shop on Union Island. She also charters with Bon Bini. One can private charter Bon Bini where one can obtain a Padi license. This shouldbe very romantic, to drop anchor at sunset near a beach and have a barbeque and obtain the Padi license on ones own yacht. (www.robinsonadventure.com). See also Scheepsbericht no. 13.
And then Lea the Haas, my favourite. She left the Netherlands 20 years ago on her own yacht solo sailing when her children where old enough to care for themselves. She did lose her boat during a hurricane when it was stored ashore. She then bought a neglected old wooden racer and sailed the boat to Venezuela. There she refitted Synergy to a splendid state. She does not do all the work by herself but is all the time around and knows exactly what’s happening. Many technicians don’t like this attention. This boat went from her anchors during a hurricane in St.Maarten, was thrown on the rocks and did sink. The boat was a total loss. Someone did buy the wreck and rebuild it. Later Lea was able to regain the yacht. Her greatest desire in life is sailing. Synergy must dance, as she says. She does charters now a considerable number of years, with a lot of pleasure. ( http://www.sailingparadise.net/index.asp?id=40# ) Synergy may be a Freres design from 1974, it is however 49ft sailing pleasure. In the Caribbean there exists a regatta circuit (i.e. the Heineken regattas) where racing yachts and classic racers are chartered by yachtsmen to compete. So is done with Synergy. A number of years ago Lea won with an all women crew the prestigious Newport Bermuda regatta in the cruising division. This was the first time in the 100 years existence of the race that a woman team did win any division. (http://www.allatsea.net/specificissueeditorial.php?featureid=964 ) If one likes a real sailing experience then Synergy can be a good choice.
When I was constructing my nice cabin top I happen to meet Lea during a happy hour on Friday evening in Lagoonies. This is a bar where the cruisers, live aboards and ex-sailing people meet. Everywhere in the world where this kind of yachting communities exists one can find this happy hours. If you want to know what’s happening around one has to go there. I myself do not come there too often because I am not very good with alcohol and alcohol is the power which makes all happen. When I was finished with Boanerges I helped Lea a number of times with the maintenance to Synergy. She left in the beginning of May with two friends to the Azores to pass the hurricane season there. And I happen to go South, direction Carriacou and afterwards to Curacao, and eventually Carthagena in Colombia. And that’s exactly the most annoying of this way of life. One has to say goodbye each time one meets nice people. It has happened to me in Cascais at Lisbon, Mindelo on the Cabo Verdes and in Carriacou at Grenada. If one remains in the same area one meets each other always again. However I am still a kind of restless and want to travel on after a whole season in the small Eastern Islands, so again a painful farewell. Early June I leave at last for Saba, only 4 hours sailing. I can try out the new foresails. Boanerges is reborn and sails lightly over the waves. In this way I must be able keep up this way of life for many years. In the 5 month I stayed at St.Maarten Boanerges has been refitted extensively and a lot of emotions happened to me. I would not have missed it however. I will now go diving at Saba. To meditate under water, float and breathe.