21 Carriacou-Azoren (English text too)

Nr 21 Carriacou-Azoren Augustus - 2009 (After the Dutch text one finds an short English translation)

Begin augustus heb ik het vorige reisverslag geplaatst. In het begin schreef ik elke maand een verslag, alles was nieuw, nu ervaar ik veel als een herhaling.. Het wordt steeds moeilijker om voor mijn achterban interressant te blijven. Iedere keer weer duiken en duikfotos en fotos van zeilende boten. Maar ook voor mij onbekenden lezen dit blog en die weten niets van wat ik zoal beleef. Ik kan niet iedere keer schrijven alsof alles nieuw is wat ik beleef. Lastig om daar een evenwicht in te vinden. Dit verslag begint in Carriacou bij Grenada in de Carieb. Augustus begon zoals het leven hier hoort te zijn, rustig. Een Baby Boomer die van het goede leven geniet en de discussie over de verhoging van de leeftijdsgrens van de AOW met interesse volgt op VK.nl. Zolang werkenden boven de 55 jaar nauwelijks kansen hebben om bij veranderingen een baan vast te houden en ook nauwelijks kansen hebben als sollicitant lijkt het me vooral symbool politiek. Maar goed, ik zit ver weg.
Als eerste ga ik weer duiken. Ik heb een externe flitser en een zg. Wet Fisheye Lens gekocht voor mijn onderwater camera. Via internet bij een bedrijf in de US. Uiteindelijk bleek het bedrijf vanuit Taiwan te werken. Het was de eerste weken druk onderwater. Leren de camera en lenzen te gebruiken. S’avonds fotos bewerken. Het maakt een heel verschil, ik kan nu opeens veel meer op de foto krijgen zonder dat het wazig wordt door de deeltjes die in het water zweven. Ik ga gewoon dichter bij het onderwerp fotografenen met een grotere hoek zodat er evenveel op de foto komt. Ik ben er heel blij mee. Het is wel een extra zorg dat al die spullen ook kunnen lekken onder water. Als er nu water binnendringt heb ik meer schade dan met mijn eerste simpele kamera. Jullie zien het resultaat op de website. En het kan beter. Ik ga straks oefenen met Hans, mijn broer, in Bonaire en Aruba.
Daarnaast is er altijd onderhoud. Een rolreef installatie die gerepareerd moest worden en nog zo wat.
Het hurricane seizoen begon, met bewolkte luchten, regen en een drukkende warmte. Op een dag deed zich de mogenlijkheid voor om te gaan lunchen bij Lea. Lea ligt met haar prachtige klassieke 49ft door Freres ontworpen Synergy in de Azoren. Dat betekend: organiseren dat iemand zorgt voor Boanerges als er een hurricane komt. Boanerges moet dan veilig in de mangroven gebracht worden. En het schip moet daar al helemaal op voorbereid zijn. Alle voorzeilen eraf, het grootzeil strak op de giek gebonden. 3 ankers met lijnen klaar in de kuip. Alle luiken stormvast dicht, niets meer aan dek. Het schip aan een mooring zodat TBYH het schip snel kan verplaatsen zonder gedoe met ankers ophalen.
De Terryl Bay Yacht Haulout is de iemand die overal voor gaat zorgen. Zeilers die niet met Carriacou bekend zijn vinden het maar raar dat je je schip alleen laat in het hurricane seizoen. Er zijn hier stevige hurricanes geweest die erg veel schade aan de eilanden toebrachten. Maar niet aan de boten in de mangroven. Dus ik besluit te gaan. Boek een reis van Carriacou naar Horta op Faial. Het wordt 5 keer opstijgen en 5 keer landen in 38 uur met 3 verschillende maatschappijen.. Maar het lukt en het is leuk elkaar weer te zien. Lea is een opmerkelijke vrouw. 20 jaar geleden uit Nederland vertrokken met haar boot en daarna blijven zeilen en leven in de Carieb. Heeft twee keer een boot verloren tijdens een hurricane en is iedere keer weer opnieuw begonnen. Iemand die zelf bepaald hoe ze zal leven. Ze chartered nu om Synergy te kunnen onderhouden. En die boot vraagt veel onderhoud om haar in een goede conditie te houden. Daar kan ik wat van leren, ik ben nogal indolent en doe niet meer dan nodig is. En dat vind ik al veel.
De Azoren zijn nog steeds een prachtig stukje Europa, echt Portugal maar erg rustig en niet commercieel. Met aardige mensen en een heerlijk klimaat. Niet te warm en niet te koud en elke dag zon.

Lea is begin mei vertrokken uit St.Maarten en is er dus al een tijdje. We toeren het eiland rond en bezoeken de Capelinhos waar in 1958 een vulkaanuitbarsting is geweest. En er een nieuwe krater ontstond. Die is ondertussen al weer grotendeels de diepte van de zee ingeschoven. Als je de zeekaarten ziet dan realiseer je je dat je op een eiland op de Azoren op de top van een berg leeft. En dat zo’n krater boven aan de rand van een stijle helling ontstaat. Heel wat anders dan Schiermonnikoog met een zee van 25 meter diepte er om heen.
We helpen een vriendin van Lea in haar prachtige tuin, drinken om 5 uur Vino Verde en hebben het goed. Maar we gaan zeilen, Lea moet begin November op Gran Canaria zijn en dat is een krappe 1000SM (1850Km) zeilen. Het is ruim 30 jaar geleden dat ik een gewone boot had die scheef zeilde. Ik ben wel erg verwend geraakt met het rechtop zeilen van catamarans en trimarans. En ervaar dat je eigenlijk drie handen moet hebben. Een om jezelf vast te houden, een om het glas vast te houden en een om het water uit de fles in het glas te krijgen. Maar ik moet zeggen dat zeilen met een monohull veel meer zeilplezier geeft dan een catamaran.. De bewegenlijkheid, het ervaren van de wind en de golven. Een catamaran geeft weinig zeilgevoel, die schokt en schuift rechtop door het water. Ik heb genoten van deze zeilvakantie maar denk er niet over om ooit weer een monohull te bezitten. Ik moet zeggen dat Synergy een fantastische zeiler is. Met 10Kn wind over dek loopt ze rond 6 Kn aan de wind en dat is mooi voor een 30 jaar oude boot.
Als eerste zeilen we naar Sao Jorge waar we maar kort blijven. Daarna door naar Terceira. Daar huren we een auto. En ervaren het als een prachtig eiland, veel groter dan Faial.
Lea wil later, als ze Synergy verkoopt vanwege de kosten, gaan wonen op Faial. En ik kan me dat wel voorstellen. Als je 20 jaar uit Nederland weg bent en een overzichtelijk zeilersbestaan leeft, dan ben je de nodeloze stress en overload aan informatie in Europa wel ontgroeid. Dan is het bombardement aan prikkels om te kopen en te kiezen overdonderend. Je wil niet terug naar Holland Hup, de drukte van de kippenren om het oneerbiedig te zeggen. Je hebt niet meer de behoefte aan de luxe en de vooruitgang. Die constante maatschappelijke dwang te veranderen.
Ik ervaar al na twee jaar zeilersleven op de luchthavens Heathrow en Gatwick een gevoel of ik op de verkeerde plaats ben. Al die reklames van enorme banken die melden dat ze je persoonlijk behandelen en goed voor je zorgen, waar je ook bent op de wereld. En 100 meter reklameborden langs de roltrottoirs onder de luchthaven van Gatwick die Goretex als iets aanprijzen dat je leven blijvend zal veranderen. Ik vind Goretex fantastisch materiaal voor mijn zeilkleding maar dit komt me nu erg overdreven over. 3 jaar geleden zou die overdaad me niet opgevallen zijn.

De Azoren zijn een oase van rust. We zijn ook Faial rondgereden en Lea heeft me de omgeving en diverse huizen getoond. Ik laat nu de omgeving met een ander gevoel op me inwerken. Hier op Terceira en later op Santa Maria beleven we het bezoek dan ook vanuit de gedachte “zou je hier willen wonen”. Het zijn erg overzichtelijke leefgemeenschappen. Iedereen kent iedereen. De politie op Faial kent elke individuele auto en eigenaar. Op Santa Maria verteld de politieman die ons incheckt en uit Portugal komt dat hij hier vooreerst gestationeerd wil blijven opdat zijn kinderen een onbezorgde jeugd kunnen hebben. Huizen en autos worden niet afgesloten. Als je je portemonnee op een muurtje laat liggen dan kan het zijn dat hij verdwijnt, maar zeker is dat niet. Als politieman is het hier wel een beetje saai en weinig uitdagend.
Buitenlanders wonen niet veel op de Azoren. Op Sao Jorge zegt de havenmeester nadat Lea vertelde dat ze uiteindelijk wel op Faial wil gaan wonen dat er hier ook wel buitenlanders wonen. Zeker wel drie waarvan twee Engelsen. Dat is anders dan in een appartementenwijk in Majorca. Je zult hier niet veel mensen van je eigen soort aantreffen. Het zal wel een speciale ervaring zijn om op latere leeftijd allochtoon te worden en niet te kunnen onderduiken in een eigen kleine gemeenschap zoals op St.Maarten of Curacao. Je moeten inburgeren en de taal leren om mensen te ontmoeten. Ik ben benieuwd hoe mijn leven er over 5 a 10 jaar uitziet, wat voor beslissingen ik ga nemen. Zou ik ook zoiets gaan doen? Vooreerst hoop ik dat het langzaam reizen leuk blijf vinden, overal een paar maanden blijven hangen en de sfeer ervaren. Dan moet ik Boanerges wel de baas blijven.
En zo reizen we verder langs de eilanden en komen na een gemoedelijke tocht langs Terceira en Santa Maria aan op Madeira. We vieren daar mijn 62ste verjaardag in een gezellig straatje met een simpele maar erg lekkere Portugese maaltijd met Vino Verde en een glaasje Madeira.
De sfeer van onze reis veranderd om meerdere redenen. Madeira zelf is een echte Portugese vasteland omgeving. Heel veel goed geasfalteerde wegen en hard rijdende autos. Druk, druk, druk. Toch is het binnenland van het eiland mooi, maar de rand van het eiland is druk. En wij zelf beginnen te voelen dat we verder moeten. Het gevoel dat je de tijd voor jezelf hebt verdampt. De datum waarop we op Gran Canaria moeten zijn ligt vast, de dochter van Lea komt langs. Op de ochtend van de derde dag dat we op Madeira zijn ga ik via internet mijn terugvlucht vanuit Gran Canaria regelen. Ik zit 3 uur te ploeteren achter het beeldscherm in een enorme shoppingmall.

Maar heb uiteindelijk geboekt en 250 euro bespaart door te boeken bij een Spaanse bookings site. Als ik met de dingy bij Synergy, die voor anker ligt, terugkom blijkt er een flinke deining te staan die het moeilijk maakt om aan boord te komen. Lea komt gespannen boven dek. Ze heeft al maaltijden vooruit gekookt en wil hier weg, de zee op. Echt een aktieve dame die snel beslist. De golven gaan nog erger worden en het is niet alleen oncomfortabel, een boot die constant zijn inhoud rondklutst door de kajuit, maar als het anker losbreekt dan zitten we in korte tijd op de rotsen. We mogen de haven niet in want die ligt vol met wedstrijdschepen. We gaan toch even naar binnen om de dinghy aan dek te hijsen, dat kan buiten niet meer. En zijn voor het donker onderweg naar Gran Canaria. Het wordt een paar dagen varen. S’nachts voel ik aan het stuurwiel dat er iets haperd. Ik controleer onder dek de stuurinrichting en zie dat een pin zich heeft losgewerkt. Zo kunnen we niet verder zeilen. Terug kan ook niet en de haven van Porto Santos waar we wel naar toe kunnen ligt nog ongunstiger tov de golven als Funchal. Balen, het lijkt wel mijn eigen boot. Er gebeuren altijd onverwachte dingen, hoe goed een boot ook onderhouden is. Zeezeilers weten dat maar vergeten het graag. We besluiten de stuurinrichting los te koppelen van het roer en de pin weer op zijn plek te drukken. Gelukkig is de stuurautomaat niet aan de stuurinrichting gekoppeld maar werkt rechtstreeks op de roeras. En er is een goede noodhelmstok. Na een 1.5 uur geploeter onder dek in een kleine ruimte is alles okay en we zeilen. Totdat in de loop van de volgende dag de wind totaal wegvalt. En we weten dat hij de komende 5 dagen niet terug komt. Nu hebben we een probleempje. De pakking van de luchtinlaat van de motor lekt en er komen uitlaatgassen in de kajuit. We hadden dat al opgemerkt maar door ons onverhaaste vertrek nog niet gerepareerd. Omdat er geen wind en golven zijn kan Lea het makkelijk repareren. De inlaat demonteren, de kleppendeksel van de motor op het aanrecht en een nieuwe pakking snijden. En weer monteren. Zo gepiept. De inlaat lekt niet meer. Maar de stank blijft. Nu blijkt dat ook de uitlaten lekken. Een aantal bouten die de uitlaat met het motorblok verbinden zijn gebroken. Dat is vreemd, de motor heeft 10 jaar zorgenloos gedraaid en heeft een jaar geleden een grote beurt gehad. En de bouten zijn vervangen. Dit kunnen we niet oplossen. Dus het motorluik gaat open zodat de uitlaatgassen naar buiten kunnen en zo min mogenlijk in de kajuit komen. Er kan alleen nog in de voorkajuit geslapen worden en we moeten op het voordek zitten om niet vergast te worden. En zo varen we twee dagen en nachten tot we in Las Palmas zijn. Dit is een andere tocht dan verwacht.

In Las Palmas mogen we niet te lang in de Marina liggen omdat die gereserveerd is voor de ARC, een toertocht voor zeilschepen over de Atlantische Oceaan. Die komen over twee weken aan. We vinden een goede monteur, Jon die 15 uur werk heeft om de drie afgebroken bouten uit het motorblok te krijgen en alles weer te monteren. Voor de stuurinrichting worden nieuwe pinnen gedraaid en na een aantal dagen werk zijn de belangrijkste problemen opgelost. Synergy kan weer voor anker. Lea werkt onder tijdsdruk want half november gaat ze met drie chartergasten en een vriendin onder weg naar de overkant. En dan moet Synergy opgeruimd en op orde zijn.
Sietske, de dochter van Lea arriveert en maakt dit alles mee. Ze is wel wat gewend want ze heeft al veel op zee gezeild en is eerste stuurman op de grote vaart. En op grote schepen gaat ook altijd wat kapot. En is dat zo, dan gaat het schip voor op de pleziertjes, zo is dat nu eenmaal. We huren nog een dag een auto en gaan het binnenland in. En dan is het weer tijd om terug te gaan naar Boanerges. Het was een leuke en drukkere vakantie dan bedoelt. Denk niet dat leven op een zeilboot alleen maar luieren is. Het is een constant opletten op schade en veel onderhoud en herstellen. Zelfs al zeil je niet veel. Het is voor elke dag zeilen minimaal 1 uur onderhoud.
We hebben elkaar zo op zee wel beter leren kennen onder zeer verschillende omstandigheden. Op een boot is maar een persoon de baas en dat is in dit geval Lea en daar moet me naar naar voegen. Dat ging goed, we konden de problemen samen goed aanpakken. En zo vertrek ik om 5 uur in de morgen met de taxi naar de luchthaven. Het afscheid is warm, we zijn goede vrienden en ik hoop dat we elkaar nog eens ontmoeten ondanks dat we allebei een verschillende richting op reizen.
Op de luchthaven wacht me nog een verrassing. Mijn ticket, besteld via de Spaanstalige website en per email geconformeerd is ongeldig, gecancelled. Er blijkt later niets van de creditcard afgeschreven te zijn. Ik kan gelukkig op de donkere en lege luchthaven nog een ticket van Las Palmas naar Lissabon (met overstap in Madrid) kopen met contant geld uit de enige van de 3 ATMs die werkt. Ik ben dus echt wakker als ik opstijg om 7 uur. En zo stijg ik weer 5 keer op en land ik 5 keer. Boanerges ligt er mooi bij maar met enorm veel schimmel op de plafonds. Ik had alle luiken dicht gekneveld om 160km per uur wind te kunnen weerstaan. Dat geeft veel schoonmaakwerk. En ik pak eindelijk de ingang en het Toilet aan SB aan. Dat bladerde en schimmelde al sinds ik de boot kocht in 1999. Dit is wel een erg rustig hurricane vseizoen geweest voor de Kleine Antillen. Er is zelfs geen Tropical Depression geweest.
Half november nu, volgende week vertrek ik naar Curacao waar Hans, mijn broer aan boord kom. We gaan duiken op Aruba en Bonaire waarna we naar Carthagena in Colombia zeilen. Daar vertrekt hij rond half januari. En dan verruil ik na twee jaar de Kleine Antillen met haar Engels/Europese cultuur voor een Spaantalige cultuur. Waarover volgende keer meer.

In the beginning of august, 3 months ago I wrote the previous travel report. I used to write every month but that becomes more difficult while repeating myself after 2 years traveling. This episode start in Carriacou, at Grenada in the Cariebbean, quetly living like many people do here.
At first I do some dives and learn to use my new external flash and the fisheye lens. That is a great experience and I can improve my skills still a lot.
I have some maintenance on Boanerges like the repair of my roller-reefer. The hurricane season starts, cloudy overhead, rain and an damp heat. At a day I got the opportunity to say yes on an invitation for lunch at Lea.
Lea stays with her splendid traditional 49ft Freres sailing yacht Synergy at this moment at the Azoren. That means I have to ensure that someone takes care for Boanerges if there happens to come a hurricane. Boanerges has to be taken into the Mangrove. The Tyrrel Bay Yacht Haulout will do that but I have to prepare the boat. All headsail removed and stored inside, mainsail thightly fixed to the boom. Many anchors with chain and ropes prepared etc.

And I book a flight to Horta on Faial. This will take 5 times a take off and 5 times a touchdown in 38 hours. But it is wothwhile the effort and it is nice to meet Lea again. Lea is a remarkable woman. Left the Netherlands 20 years ago with her boat and and sailed and lived in the Caribbean since that tiome. She lost two times her boat due to a hurricane and start each time from scratch. She is someone who takes the lead of her life in her own hands. And she charters with Synergy to be able to keep this remarkeble boat.
The Azoren are still a splendid part Europe, actually Portugal but very quiet and not crowded with tourists. Nice people and a wonderful climate. Not too warm and not too cold and each day sun.
We drive around the island and visit the Capelinhos where in 1958, a volcano erupted. And a new crater arose which in the meantime already did slide into the depth of the sea. If you see the charts then you realise that on the Azoren one lives on the top of a mount. We help a girlfriend of Lea with her splendid garden, drink Vino Verde at 5 o'clock and have a good time. But we will sail, Lea has to be at the beginning of November on Gran Canaria and that is around a 1000SM away.
It has been 30 years ago that I did sail on a heeled monohull. I got quite used to catamarans and trimarans. And experience that you need actually three hands. To keep oneself upright, to hold the glass and to get the water from the bottle into the glass. But I must say that to sail with monohull gives much more sailing pleasure than a catamaran. The gentle movement, the feeling of the wind and waves. A cruising catamaran gives less sailing pleasure, it shocks a bit and that’s all. I did enjoy this sailing holiday but will however not consider ever having a monohull again. I must say that Synergy is a remarkable sailing boat. With 10Kn wind over deck dek she makes around 6 Kn to windward and that is very good for a 30 years old boat. As first we sail to Sao Jorge where we only remain very short. Trhen on to Terceira. There we rent a car. And experience that it is a splendid island and much larger than Faial.

The Azoren are very peaceful. Here on Terceira and later on Santa Maria we experience the visit from the perspective to live here. Everyone knows each other. The police on Faial knows each individual car and its owner. The immigration officer on Santa Maria came from Portugal wants to remain here in the first place so that children can a peaceful youth. The houses and cars are not locked. And this way we travel further along the islands and arrive after a pleasant time in Terceira and Santa Maria on Madeira. The mood changed for several reasons.
On Madeira one experiences the island much more as the Portuguese mainland. It has a lot of good roads and tunnels and the cars drive fast. It is busy an has the fast way of living. Anyhow the inland of the inland is beautiful. And we ourselves start to feel that we must go further. The feeling that time does not exist evaporates. The date we have to be on Gran Canaria is fixed, for the daughter of Lea will visit. On the morning of the third day that we are on Madeira I go ashore to book my ticket back from Gran Canaria to Lisbon by Internet. When I return 3 hours later with the dingy at Synergy, there is a considerable swell which makes it difficult to get abord. Lea comes agitated above deck. She has already cooked meals ahead and wants on to leave, go to the sea. The swell will become stronger and it is not only uncomfortable but if the anchor breaks loose we will be in minutes on the rocks. So we are on our way to Gran Canaria before dark.
The next day the wind ceased totally. And we know that it will not return the next 5 days. We have to start the engine. And we get exhaust fumes in the cabin. Some bolts which connect the exhaust with the engineblock are broken. We can not repair that so we continue for to days by engine with the motor hatch open. A lot of smell and noise in the cockpit makes us live before the mast.
Eventually we arrive in Las Palmas. We find a mechanic who succeeds to replace the three broken bolts. Systke, the daughter of Lea arrives. And soon after that I depart and meet Boanerges in good order.
I had a wonderful time with Lea and we learned to know each other quite well while a lot of things happen on a sailing yacht on the ocean which have to be solved in good harmony. We did become good friends. I hope we will meet once again but that’s not obvious. We both will travell in different directions. She is sailing back to the Lesser Antilles with charter guests. I am leaving soon for Curacao where I will meet my brother Hans. We will go diving at Bonaire and Aruba. Later we sail to Cathagena in Colombia and he flys back to Holland. About that I write the next time in 2010.